Ο ξαφνικός σκλάβος

Ήταν πολύ καλή δουλειά john slave96, ολοκληρωμένη, συγκροτημένη, ρεαλιστική, καλογραμμένη. Ευχαριστούμε  

 

Ηταν πολυ καλο Γιαννη.
Αν και θα ηθελα να ειχε περισσοτερο συναισθημα.
Αν δουλεψεις σημεια και παλι, θα βγαλεις τα συναισθηματα που απορρεουν απο σκηνες, προσωπα και γεγονοτα.

Βεβαια αν το "στεγνο¨εκφραζει τον συγγραφεα εμενα δεν μου πεφτει λογος.

Γραφε...

 

Το έχω καταλάβει ότι έπρεπε να δουλέψω στο συναίσθημα. Μόνο που σε αυτό τον τομέα δεν είμαι καλός (έτσι νομίζω βέβαια εγώ). Γράφω πολύ δοκίμια και ο δοκιμιακός λόγος με παρασέρνει. Δε διαβάζω πολύ λογοτεχνία, αλλά ξέρω τη δομή της αφήγησης, από το ερευνητικό έργο που κάνω. Ξέρω ότι ένας καλός θεωρητικός σε έναν τομέα δεν είναι αναγκαστικά και καλός στην πράξη, στην εφαρμογή αυτής της τέχνης που αναλύει. Αυτό το κάνουν μόνο οι Δάσκαλοί μας. Και εγώ δεν είμαι τέτοιος. Βέβαια αυτό το έγραψα παράλληλα με ένα βιβλίο που θα εκδωθεί σε δύο εβδομάδες και αφορά τον κινηματογράφο (δοκίμιο αυτη τη φορά). Ελπίζω να κάνω κάτι στο μέλλον. Αυτό που μου αρέσει είναι η συλλογική δουλειά. Μπορεί να γίνει κάτι και εδώ. Πάντως σας ευχαριστώ και χάρηκα που κάποιοι πέρασαν καλά. Συγγραφείς δεν είμαστε, προσπαθούμε να γίνουμε.

 

john_slave96,

το "πόνημά" σου το διάβασα με πολύ ενδιαφέρον και το βρήκα πολύ καλό.

Δεν βρίσκω λόγο να το σχολιάσω "στυλιστικά" - δεν είναι αυτό το αντικείμενο το φόρουμ - πάντως τίποτα στο στυλ γραφής του κειμένου δεν με εμπόδισε να το αφουγκραστώ (είχα βέβαια την τύχη να το διαβάσω σχεδόν μονορούφι, στο τέλος).

Στην ένσταση ότι δεν "καταγράφεις" συναισθήματα, αντιτείνω ότι κι αυτό είναι ένα συναίσθημα, η βίωση μίας ή αλλεπάλληλων σκηνών χωρίς συναισθήματα.

Δεν ξέρω αν είναι επειδή παρασύρομαι να διαβάζω αυτά που πρεσβεύω, αλλά μου φάνηκε ότι "δικαιώνεις" την άποψή μου πως οι άνδρες είναι πρωτίστως "σωματικοί" μαζοχιστές και όχι "ηθικοί" μαζοχιστές, με την εμμονή σου στον διαρκή πόνο και μάλιστα τον ξουραφωτό, του μαστιγίου. Τουλάχιστον, οι μαζοχιστές άνδρες "παλαιότερης" κοπής - τους καινούργιους ενδεχομένως να μπορείς να τους "τιμωρήσεις" υποχρεώνοντάς τους να αφήσουν το στήθος για τρεις μέρες αξύριστο 

Η μικρή μου σχετική εμπειρία στο εξωτερικό πάντως λέει ότι δεν μπορεί να υπάρχει τόσο συνεχής πόνος 24/7 όπως τον παρουσιάζεις, ακόμη και στο σκληρότερο dungeon - ίσως αυτή η έλλειψη διαλλειμάτων και νεκρών χρόνων έκανε την Αστάρτη που έχει πιθανώς μελετήσει Έκο να το δει ως "πορνογραφικό" το κείμενό σου, ένα βλέμμα που εφαρμόζεται αρκετά και στην ιστορία της 'Ο'.

Το δικό μου θετικό bias απέναντι σου σίγουρα προκύπτει και από την αναφορά σου στον Κύριο της Εικόνας, τον "εν ζωή Ταρκόφσκι" μάγο του κάδρου, δλδ. τον Peter Greenaway! Μα όλοι οι τρελοί που αραιοκαθόμασταν στην Αλκυονίδα, στα νιάτα μας, εδώ μαζευτήκαμε;   Σκεφτόμουν διαρκώς το Pillowbook στις αρχές του κειμένου σου, στην εμμονή σου με την περιγραφή των σχημάτων από τα μαστιγώματα και έπεσα από την καρέκλα όταν σε είδα να το αναφέρεις.. το σώμα ως κείμενο, κυριολεκτικά!

Μια τελική παρατήρηση: ξανά και ξανά, οι τιμωρούμενοι στο κείμενό σου στέκουν στα ακροδάχτυλα των ποδιών, έτοιμοι να πετάξουν ή να πέσουν. Μπορείς να σχολιάσεις πάνω σε αυτό;

Dream

 

Οι γραπτές, σιωπηλές κραυγές των σωμάτων, γραφές που κάθε γράμμα πρέπει είναι ένα έργο τέχνης - το σώμα ως ιερό μέσον - το μελάνι, η γραφή, η τέχνη, η έκφραση των πόθων που ξεπλένεται και κυλάει μέσα σε τολύπες νερού για να εξαγνιστεί το σώμα. Η σωματικότητα της γραφής, η σωματικότητα της επικοινωνίας. Γραφές έντεχνα κρυμμένες πίσω από το αυτί και πάνω στη γλώσσα, η τρυφερή άκρη του υγρού κινέζικου πινέλου που χαϊδεύει τις ευχές. Η σκληρότητα των λέξεων του μίσους απαλά ακουμπισμένες σε ξένα σώματα – ταχυδρομικά περιστέρια της εκδίκησης, μέχρι το τέλος. Κραυγές και ψίθυροι, αχ, Peter…​

 

Συμφωνω με τον Dream και Μaster (γελάει) οτι δηλαδη οι αντρες ειναι περισσοτερο "σωματικοι" μαζοχιστες και οχι "ηθικοι".
Ειναι και ο λογος που για αλλη μια φορα σε παροτρυνω Γιαννη, προκειμενου να ικανοποιησεις και το γυναικειο αναγνωστικο κοινο που αρεσκεται στους "ηθικους μαζοχιστες". Δηλαδη στις περισσοτερες Γ/γυνακες απο οσο ξερω και με ελαχιστες εξαιρεσεις θελουν να εισπαρατουν το συναισθημα που απορρεει απο μια σκληρη σκηνη (Ειμαι απο Αυτες)
Δουλεψε τα κειμενα μεμονωμενα σε σημεια και στυψε τα. Ετσι θα ξεζουμισεις οτι βαθυ κρυβουν μεσα τους και θα ικανοποιησεις ολα τα "μεγεθη" αναγνωστων σου, καταθετοντας τα στον γραπτο σου λογο.
Αυτο βεβαια σε αφορα μονο αν θελεις να πιασεις τον παλμο ενος ευρεως αναγνωστικου κοινου ανεξαρτητα του φύλου και του status του.
Φυσικα εννοειτε να εισαι παντα ΕΣΥ.

 

Εννοείς να το δουλέψω και να το βάλω όλο ξανά μέσα; Είναι πολύ μεγάλο Εύα. Τεράστιο, γύρω στις 25.000 λέξεις. Πάντως θα προσπαθήσω να το κάνω τώρα που τέλειωσα την άλλη συγγραφή. Οι παρατηρήσεις σου είναι πάντα σωστές.

 

john_slave96 εύγε!

Συμφωνώ με όσα ειπώθηκαν, πολύ επιτυχημένα, από πολύ κόσμο για τις πιθανές διορθώσεις, που ίσως έδιναν και έναν μεγαλύτερο αέρα στο πολύ ενδιαφέρον κείμενο σου.

Όντως το κείμενο φαίνεται πως είναι γραμμένο από άνδρα, και έχει ένα αρκετά ηδονοβλεπτικό στυλ, το οποίο προσωπικά το βρίσκω αρκετά ενδιαφέρον. Μένω όμως στην παρατήρηση πως δεν εξερευνά αρκετά τα συναισθήματα των χαρακτήρων σου. Αν μπορέσεις και τα αντιπαραθέσεις με τις σκέψεις που κάνουν, και τα συνδυάσεις όλα μαζί, είτε στις ίδιες σκηνές, είτε εναλλακτικά, θα μπορέσεις να κτίσεις πιο τρισδιάστατους, αληθοφανείς και συμπαθητικούς χαρακτήρες.

Π.χ. την επιστάτρια την έκτισες πολύ καλά, και την έκανες έναν πολύ συμπαθητικό χαρακτήρα, για την οποία ο αναγνώστης ενδιαφέρεται πολύ. Την Αφέντρα όμως; Είναι ένας πολύ ενδιαφέρον και κρίσιμος χαρακτήρας, αλλά το μόνο που μοιάζει να κάνει στην ιστορία είναι μόνο να μαστιγώνει κόσμο, ή να δίνει εντολές αριστερά και δεξιά για να το κάνει κάποιος άλλος.

Νομίζω πάντως πως θέλει περισσότερη ανάπτυξη ο συγκεκριμένος, πολύ ενδιαφέρον και κρίσιμος χαρακτήρας... Πρέπει να μας δείξεις περισσότερα για το πως βιώνει τα πράγματα, πως σκέφτεται, ποια είναι τα κίνητρά της. Μπορείς να ταυτιστείς, μια και το έκανες πετυχημένα με την επιστάτρια.

Μου αρέσει πάντως πως υπάρχει η θολούρα στο πως μοιάζει η Αφέντρα, μια και υποτίθεται η ιστορία είναι όπως την βιώνει ο σκλάβος, που δεν δικαιούται να την κοιτάξει. Όταν αλλάζεις όμως εστίαση σε άλλο χαρακτήρα, πράγμα που συμβαίνει συχνά, ίσως ωφελούσε να αλλάξει και τον τρόπος που επιτρέπεις στον αναγνώστη να βλέπει τα πράγματα, π.χ. δίνοντας περισσότερες λεπτομέρειες, εστιάζοντας πιο πολύ στα συναισθήματα, κλπ. Ο κάθε χαρακτήρας θα μπορούσε να έχει κάποιο χαρακτηριστικό στοιχείο, που να τον ξεχωρίζει.

Να προσθέσω πως μου άρεσε πολύ που σε ορισμένα σημεία έκανες κάποιες προσπάθειες να ταυτιστείς με τους χαρακτήρες, πχ με την σκηνή της τιμωρίας της επιστάτριας προς την αρχή. Περιέγραψες τις σκέψεις τους και κάποια βασικά συναισθήματα και η σκηνή έγινε αυτόματα πιο ενδιαφέρουσα. Νομίζω πως εκεί βρίσκονται μερικά από τα σημεία που θα μπορούσες να εισαγάγεις τα συναισθήματα των χαρακτήρων που λείπουν.

Επίσης, θα μπορούσες να τα δουλέψεις τα συναισθήματα σε κάποια κομβικά σημεία, όπως όταν π.χ. μπαίνει η Αφέντρα μέσα στον χώρο και ο σκλάβος ακούει τα τακούνια της. Πως αισθάνεται εκείνη την στιγμή; Φόβο, προσμονή, τί; Πιστεύω πως θα ενδιέφερε τον αναγνώστη να μάθει περισσότερα... Να βιώσει την σκηνή όχι μόνο οπτικά, αλλά ολοκληρωμένα.

Μου αρέσει πολύ η περιγραφή που κάνεις στις σκηνές. Δημιουργείς εικόνες και πολύ σέξυ εικόνες μάλιστα! Είσαι λεπτομερειακός και ακριβής. Σε αυτό δεν έχεις ψεγάδι, εκτός από ορισμένα σημεία (ευτυχώς λίγα) που δεν είναι πολύ ξεκάθαρη η δράση, μια και μοιάζει πως κόβεις δρόμο.

Οι διάλογοι είναι ένα επίσης δυνατό σημείο και είναι αρκετές φορές απλά απολαυστικοί! Και μέσα από αυτούς παίρνουμε αρκετές πληροφορίες που δίνουν μια συνοχή στην ιστορία.

Κοινώς, μου άρεσε πολύ. Δεν ξέρω αν θα πρέπει να το μικρύνεις λίγο σε μέγεθος το κείμενο (ας πούμε κατά 5000 λέξεις), για το κάνεις πιο συμπαγές, και να δώσεις ένα πιο γρήγορο ρυθμό, που είναι και το τελευταίο πράγμα που ίσως θέλει μια μικρή ρύθμιση. Αν το κάνεις αυτό, θα μπορέσεις να δουλέψεις λίγο περισσότερο το τέλος (που το χρειάζεται).

Σαν σύνολο, είναι εξαιρετικό πάντως, πολύ ερωτικό και μου άφησε μια ωραία αίσθηση στο τέλος. Ανυπομονώ για περεταίρω ιστορίες σου.

 

Σας ευχαριστώ όλους για τα καλά σας λόγια. Θα προσπαθήσω να το κάνω και θα το έχω έτοιμο σε εύλογο χρονικό διάστημα. Δε νομίζω να το μικρύνω, αντίθετα να το μεγαλώσω. Πάντως όλες αυτές οι παρατηρήσεις και αυτή η εμπειρία (της συγγραφής) με έκαναν πιο πλούσιο σε γνώσεις. Δεν σας κρύβω ότι ήταν η πρώτη φορά που έγραψα ένα κείμενο λογοτεχνικό (αν και θα έπρεπε να ντρέπομαι για αυτό).

 

Είπαμε, είναι οι υποτακτικοί ενοχικά όντα αλλά όχι κι έτσι Γιάννη  

Αν είναι να ντρέπεσαι που πρώτη φορά έγραψες λογοτεχνικό κείμενο, εμείς τί να πούμε να φύγουμε από κανένα παράθυρο;

Μιά χαρά είναι το κείμενο και σ ευχαριστούμε πολύ. Να μας γράψεις κι άλλα σε παρακαλώ πολύ όταν θα έχεις διάθεση και χρόνο.

 

Εμενα μου άρεσε  

 

Κάντε υπομονή   , έχει να δώσει πολύ δυνατά κομάτια σύντομα ...