Ο ξαφνικός σκλάβος

Γιάννη η αρχή είναι πάντα δύσκολη , λέξη με λέξη θα βαδίζεις και το κέιμενο θα ρέει πιο ζωντανό και θα παρασέρνει μαζί του και τους χυμούς της ψυχής σου...

 

Είναι η ανάγκη επικοινωνίας άραγε, που σπρώχνει τον καθένα μας να γράψει το μακρύ του και το κοντό του, με αφορμή το οτιδήποτε;;;
Ή μήπως μια άλλη, αυτής του προβολικού ατόμου;;;;
Περπάτα σε δρόμους χωρίς "φανοστάτες" john_slave96.
Δεν τους έχεις ανάκη.
Αρκεί να το πιστέψεις μέσα σου.
Και τότε, όσο πιο ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ είσαι μέσα σου, τόσο καλύτερα θα βιώνεις την ανάγκη σου για υποταγή.
Α.

 

Τι ενοείς με το "φανοστάτες"; Και γιατί σε εισαγωγικά; Νομίζω ότι κάθε γνώμη είναι καλοδεχούμενη εδώ. tender lilly, δεν ντρέπομαι που το έγραψα, αλλά απειδή διαβάζω σχεδόν αποκλειστικά δοκίμια και παρασύρομαι από αυτό το λογο. Πάντως ο λόγος μου είναι αντρικός (συμπερασματικός) και ελάχιστα γυναικείος (με ελλείψεις). Ο δεύτερος, σύμφωνα με κάποιους γλωσσολόγους φορμαλιστές, είναι πιο παραγωγικός. Για αυτό το λόγο, υποθέτω, κάποια στιγμή με κούρασε, διότι ο συμπερσματικός λόγος, έστω και αδιόρατος, δημιουργούσε αδιέξοδα και "ντουβάρια" που έπρεπε να σπάσω για να διαβώ, αλλά με το συμπέρασμα δεν μπορείς να κάνεις κάτι τέτοιο, απλά τα χτίζεις περισσότερο. Έτσι νομίζω.

 

"... η πιο όμορφη θάλασσα είναι αυτή που δεν έχουμε ακόμα ταξιδέψει..."

Το πιο όμορφο κείμενό σου δεν το έχεις γράψει ακόμα...​

 

"... η πιο όμορφη θάλασσα είναι αυτή που δεν έχουμε ακόμα ταξιδέψει..."

Το πιο όμορφο κείμενό σου δεν το έχεις γράψει ακόμα...
 
​

 

Θα το γράψω με τη βοήθεια άλλων. Τα πιο όμορφα πράγματα είναι τα συλλογικά, γιατί και η διαδικασία παίζει ρόλο (και μάλιστα τον πιο σπουδαίο).

 

Ξαναγύρισα, μετά απο μίνι διακοπές, και ο σκλάβος... παρέμεινε εδώ (ο κακομοίρης). Ελπίζω γρήγορα να έχουμε νέες... αποκαλύψεις, αλλά εντελώς διαφορετικές.