Ο παράδεισος βρίσκεται στη γή

Ήμουν στην ουρά, στην τράπεζα, για το ταμείο περίπου 1 ώρα και δεν έβλεπα να τελειώνω σύντομα. Μετά έπρεπε να πάω και στο ΙΚΑ να αγοράσω τα ένσημά μου (τέλος του μήνα βλέπετε) και έπρεπε να επιστρέψω και το DVD.... Αφηρημένη το κρατούσα στα χέρια και το περιεργαζόμουν, σχεδόν έπαιζα με αυτό από βαρεμάρα. Σκέφτηκα να ξαναδιαβάσω την υπόθεση μήπως και περάσει η ώρα.

«Ωραία ταινία» άκουσα μία φωνή από πίσω μου! Τα βλέμματά μας συναντήθηκαν και ήξερα πως αυτά τα μάτια ήταν μάτια που διψούσαν να υπηρετήσουν! «Ενδιαφέρουσα» απάντησα. Κοίταξα βαθιά στα μαύρα αμυγδαλωτά μάτια και μετά από δευτερόλεπτα το βλέμμα χαμήλωσε, τα μάγουλα κοκκίνησαν και ένα χαμόγελο αμηχανίας διαγράφηκε στα λεπτά, άσαρκα χείλη. (Καλά το κατάλαβα, σκέφτηκα) και επέστρεψα στην περίληψη δήθεν αδιάφορα.

Μετά από λίγες στιγμές σιωπής άρχισε να μιλάει με απίστευτο ζήλο, για το πόσο πολύ ενθουσιάστηκε με την αφοσίωση και την υπακοή της κοπέλας (το έργο ήταν «η γραμματέας», είχε μόλις λίγες μέρες κυκλοφορήσει σε DVD) και πόσο πολύ ζήλεψε αυτή τη μοναδική και ιδιαίτερη σχέση που είχε με αυτόν τον ευαίσθητο και τρυφερό δικηγόρο. Δεν θα με κέρδιζε όμως τόσο εύκολα! «Ναί, ήταν μία πολύ καλή εισχώρηση στην καταπιεσμένη ψυχολογία μίας ανόητης παιδούλας. Από την αρχή εξάλλου έδειξε ότι το άτομο ήταν προβληματικό» ήθελα να χαμογελάσω ειρωνικά αλλά δαγκώθηκα. «Ναί, έχετε δίκιο, συγνώμη για την ενόχληση Κυρία». Άφησα το χαμόγελο να διαγραφεί στα χείλη μου, αυτάρεσκα, με ικανοποίηση.... «Κράτα τη σειρά μου να επιστρέψω την ταινία και έρχομαι». Το χαμηλωμένο βλέμμα ήταν συναίνεση. Επέστρεψα και ήταν εκεί, με περίμενε. «Κάνε αυτήν την κατάθεση σε αυτόν το λογαριασμό, πάρε και την επιταγή και πήγαινε στο ΙΚΑ να μου αγοράσεις τα ένσημά μου, και όταν τελειώσεις έλα να με βρείς. Θα είμαι στο καφέ ΑΡΤΙΟΝ στην πλατεία (Μαρούσι)». Χαμογέλασε.

Καθώς έπινα την πρώτη γουλιά καφέ, σκεφτόμουν ότι ίσως ήμουν ανόητη που έδειξα τόση εμπιστοσύνη στο ένστικτό μου (αν και ποτέ δεν με έχει προδώσει). Στην χειρότερη θα κρατούσε τα χρήματα, την επιταγή δεν μπορούσε να την σπάσει, αλλά αν δεν αγόραζα τα ένσημα θα έτρωγα πρόστιμο. Άναψα τσιγάρο και άνοιξα την εφημερίδα στο τελευταίο φύλλο να διαβάσω τα μνημόσυνα και τις κηδείες, μήπως πέθανε κανένας γνωστός και δεν το πήρα χαμπάρι. Ούτε κατάλαβα πώς πέρασε η ώρα, είχε πάει 15:30 και είχα αρχίσει να πιστεύω πως δεν θα έρθει. Πλήρωσα και έφυγα. «Πάει και το βιβλιάριο αγοράς ενσήμων» σκέφτηκα και με έπιασε ταραχή στη σκέψη της γραφειοκρατίας που θα περνούσα για να βγάλω άλλο.

Γύρισα σπίτι απογοητευμένη και με πόδια πρησμένα από τον ποδαρόδρομο (καλές οι γόβες, αλλά δεν κάνουν για όλες τις ώρες - έκτοτε μπήκαν στην γκάμα των παπουτσιών μου τα αθλητικά και τα ίσια παπούτσια περιπάτου). Έφτιαξα μία ομελέτα κι εκεί που ήμουν έτοιμη να αρχίσω να τρώω, χτύπησε το κουδούνι. Ανοίγω την πόρτα και μένω με ανοιχτό το στόμα. «Δεν με περιμένατε, γιατί; Είχε πολύ κόσμο και στο ΙΚΑ και άργησα. Μου υποσχεθήκατε πως θα με περιμένατε όμως». Άπλωσα το χέρι και χάιδεψα το αναψοκοκκινισμένο μάγουλο «σου υπόσχομαι πως από εδώ και πέρα θα σε περιμένω. Πέρασε μέσα να φάμε». Φάγαμε. Μάζεψε το τραπέζι, έπλυνε τα πιάτα και ήρθε και γονάτισε στα πόδια μου (εγώ είχα αράξει στον καναπέ κι έβλεπα τηλεόραση). «Θέλετε κάτι άλλο;» (Τί πειρασμός, σκέφτηκα). Άρχισε να μου προσφέρει ένα ευεργετικό μασάζ από τις πατούσες μέχρι τις γάμπες. Κοιτούσα σα χαζή αυτό που εξελισσόταν μπροστά στα μάτια μου.

Απαλά έπιασε τα γόνατά μου και άνοιξε διάπλατα τα πόδια μου. Παραμέρισε το ήδη υγρό εσώρουχό μου και άρχισε να με γλύφει, με τόσο πόθο, τόσο πάθος, τόσο ζήλο. Έγειρα πίσω και αφέθηκα για λίγο, ελέγχοντας το ρυθμό της αναπνοής μου και τις ακούσιες συσπάσεις της κοιλιάς μου. Μία γλυκιά ανατριχίλα διαπερνούσε το κορμί μου, από τα δάκτυλα των ποδιών, μέχρι το τριχωτό της κεφαλής. Λίγο πρίν χύσω κοίταξα τα μαύρα μάτια και με μία περίτεχνη και γρήγορη κίνηση του ποδιού, έσπρωξα το αδύνατο κορμί, που θαρρείς σαν άψυχο βρέθηκε ένα μέτρο μακρύτερα. «Δεν σου έδωσα το δικαίωμα να με αγγίζεις». Χλώμιασε. Βούρκωσε. Διέκρινα ένα τρέμουλο στο σαγόνι. «Συγνώμη Κυρία, έχετε δίκιο. Θα πρέπει να με τιμωρήσετε». (τί πρόκληση!) «Δεν είσαι σε θέση να μου υποδείξεις εσύ τί θα πρέπει να κάνω Εγώ. Μπορώ απλά να ανοίξω την πόρτα και να σε πετάξω έξω». Ένα δάκρυ κύλησε στο άχρωμο μάγουλο. «Όχι Κυρία, σας παρακαλώ, κάντε μου ότι θέλετε, αλλά όχι αυτό».
Σηκώθηκα, πήγα στην κρεβατοκάμαρα και πήρα το καλώδιο του τηλεφώνου. Επέστρεψα στο σαλόνι. «Γδύσου» είπα επιτακτικά. Με βιαστικές κινήσεις γδύθηκε. Η θέα του γυμνού κορμιού με εξιτάρησε ακόμα περισσότερο. Στάθηκε μπροστά μου, με τα χέρια πίσω από την πλάτη, τα πόδια ελαφρώς ανοιγμένα και τα μάτια χαμηλωμένα. «Στύσου στα τέσσερα». Αμέσως υπάκουσε. Χάϊδεψα τα απαλά κωλομέρια και θαύμασα τη γραμμή της σπονδυλικής στήλης. Έκοψα από την μία άκρη του καλωδίου του βύσμα. Το χέρι έπεσε απαλά στην αρχή, πιό δυνατά στη συνέχεια. Δεν άκουγα ούτε ανάσα. Δεν κουνιόταν. Τα κωλομέρια είχαν γεμίσει γδαρσίματα από το καλώδιο, εκζεματικές κοκκινίλες. Σταμάτησα, έσκυψα, βούτηξα τα πλούσια μαλλιά και ανασήκωσα το κεφάλι. «Είσαι καλά;» Τα δάκρυα είχαν μουσκέψει το πάτωμα, τα χείλη ήταν υγρά και τα μάγουλα κατακκόκινα. Πέρασα τη γλώσσα μου από τα υγρά χείλη και πίεσα το κεφάλι σε ένα παθιασμένο γλωσσόφιλο. «Μάλιστα Κυρία», απάντησε μόλις τελείωσε το φιλί. Σηκώθηκα και συνέχισα με ρυθμό. Έκρινα πως έπρεπε να σταματήσω μόλις διαπίστωσα ότι σχεδόν είχε ματώσει. Έπιασα τους ώμους και βοήθησα να σηκωθεί. Έφερα αμέσως μία βρεγμένη πετσέτα, την ακούμπησα απαλά στα κωλομέρια και στη συνέχεια πέρασα την περιοχή με οξυζενέ και μετά με Betadine.

Στη συνέχεια στάθηκε σε όρθια στάση προσοχής. Έβγαλα το εσώρουχό μου και το πέρασα στο κεφάλι σαν μάσκα. Περιστράφηκα γύρω από το όρθιο κορμί και σταμάτησα στην πλάτη. Σαν γάτα που ακονίζει τα νύχια της, πέρασα τα δικά μου από το σημείο του σβέρκου και κάτω, σε όλο το μήκος της σπονδυλικής στήλης, μέχρι τη μέση. Τινάχτηκε! Αλλά πρόσεξα στο χέρι πως είχε ανατριχιάσει. Στάθηκα στο πλάϊ και ανασηκώνοντας το πόδι ελαφρώς ούρησα στα πόδια επάνω, όπως τα αρσενικά σκυλιά σημαδεύουν τα δέντρα για να ορίσουν την περιοχής τους. Έβγαλα το εσώρουχό μου από το κεφάλι και είπα επιτακτικά «μάζεψε ότι χύθηκε στο πάτωμα». Χωρίς δεύτερη κουβέντα εκτέλεσε την προσταγή μου. Μόλις τελείωσε ζήτησα να με κάνει μπάνιο. Με έπλυνε με μία σχεδόν θρησκευτική ευλάβεια, με σκούπισε επιμελλώς και με έντυσε με τα ρούχα που υπέδειξα.
Έκατσε στο πάτωμα, κι έγειρα κι εγώ για λίγο δίπλα. Χάϊδεψα τρυφερά το μάγουλο, τον ώμο, το μπράτσο, πέρασα το χέρι μου από το στήθος, την κοιλιά και έμπλεξα τα δάκτυλά μου μέσα στο τριχωτό εφήβαιο. «Ποιά είσαι;» ρώτησα. «Είμαι η Μαριάννα, είμαι σκλάβα και θα ήθελα να γίνω η σκλάβα σας Κυρία». «Και πού ξέρεις πιά είμαι εγώ;» «Δεν ξέρω. Τώρα σας γνωρίζω.» «Πήρες μεγάλο ρίσκο μικρή μου» πού να ήξερα ότι ήταν 10 χρόνια μεγαλύτερή μου; «Όχι Κυρία, δεν πήρα. Σας παρακολουθώ εδώ και πολύ καιρό. Έχω πάρει πληροφορίες για εσάς.» (Σκευωρία, σκέφτηκα) «Εγώ δεν έχω πάρει καμία για εσένα», είπα πειραγμένη από το όλο στήσιμο της υπόθεσης. «Συγνώμη, ήταν ο μόνος τρόπος που μπορούσα να σας πλησιάσω, είστε απρόσιτη. Σας έχω πλησιάσει στο λεωφορείο το πρωί που πάτε στη δουλειά σας, στο φούρνο, στο σούπερ μάρκετ, στη λαϊκή, στο πάρκο που βγάζετε βόλτα το σκυλάκι σας!» (Φτού! Ναί, την θυμήθηκα) «Είμαι λίγο δύσκολος άνθρωπος». Χαμογέλασα.
Άφησα το χέρι μου να περιπλανηθεί στο αιδοίο, στην κλειτορίδα που ήταν σκληρή, στον υγρό της κόλπο. Έβαζα ερευνητικά πότε το ένα δάκτυλο, πότε το άλλο μέσα της και έβλεπα την ηδονή να ζωγραφίζει το πρόσωπό της. Τα μάτια της παρακλητικά. Το κορμί της σπαρταρούσε. Την έπιασα από το χέρι και την πήγα στο κρεβάτι. Την βοήθησα να ξαπλώσει στο πάτωμα που είχα στρώσει ένα σεντόνι και της έδεσα το ένα χέρι με το πόδι του κρεβατιού, χρησιμοποιώντας ένα καλτσόν μου. «Είσαι άνετα;» «Μάλιστα Κυρία». Ξάπλωσα στο κρεβάτι και την κοιτούσα που χαϊδευόταν. Πού και πού άπλωνα το χέρι και άγγιζα το στήθος ή της τσιμπούσα τη ρώγα. Έχυσε πολύ, ουρλιάζοντας σχεδόν. Έπιασα το χέρι της, γεμάτο από τα υγρά της και το έβαλα στο στόμα της. Λαίμαργα το πιπίλισε. «Κοιμήσου τώρα» της είπα.

Όλο το απόγευμα και όλο το σχεδόν βράδυ μιλούσαμε. Το ξημέρωμα πιά, είχαμε εξαντληθεί από το ξενύχτι.

Λίγους μήνες μετά υπογράψαμε συμβόλαιο ιδιοκτησίας και μέχρι και σήμερα η Μαριάννα είναι σκλάβα μου.

 

Όμορφη ιστορία, καλαίσθητα διατυπωμένη !

 

Πολυ καλη ιστορια...

 

Δυνατό Story!!!

 

Πολύ ωραία ιστορία και γλαφυρή.
Να σας εξομολογηθώ όμως , ότι κατι τέτοιες ιστορίες με κάνουν και ζηλεύω.
Γιατί ρε γαμ...το σε μένα δεν τυχαίνουν κατι τέτοια?
Και σε ουρές σε τράπεζες στέκομαι , και ένσημα αγοράζω και, και και...
ΓΙΑΤΙ ????

 

Masterkostas, κι εμένα μία φορά στη ζωή μου έτυχε αυτό. Από τότε (πέντε χρόνια πρίν) τίποτα! Σε όσες ουρές και αν έκατσα, δεν!

 

Τέτοια κάνουν οι γυναίκες μεταξύ τους;;;;
Καλόοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοό!!!!
Αμαζόνα θύμισε μου να σε ρωτήσω κάτι στον επόμενο καφέ :Ρ

 

Πολύ όμορφη ιστορία. Ευχαριστούμε  

 

Δεν θα σχολιάσω μια εξαιρετικά καλογραμμένη προσωπική ιστορία.
Θα αναφερθώ μόνο στο μέγα ζήτημα της ουράς.
Η επίτευξη γνωριμίας στις ουρές τραπεζών, πολυκαταστημάτων κλπ είναι κάμποσες φορές θέμα τύχης ή προγραμματισμού, όπως στην περίπτωση της Μ. Υπάρχουν άνθρωποι ικανοί να επιβιβάζονται καθημερινά και επί μακρότατο διάστημα στο ίδιο λεωφορείο, μια συγκεκριμένη ώρα, για να πιάσουν κουβέντα με τη γειτονοπούλα που ποθούν - ενώ το γραφείο τους βρίσκεται στην ακριβώς αντίθετη κατεύθυνση. Και όταν τη γνωρίσουν, αν δεν κάτσει αστραπιαία προς κλινοπάλη την αποπέμπουν με περιφρόνηση, διότι δεν ανταμείφθηκαν για τους κόπους τους.
Αυτά ως προς την επουσιώδη, μάλλον, διάσταση ενός τόσο σημαντικού θέματος.
Η θεμελιώδης, όμως, παράμετρος είναι στατιστική και ταυτοχρόνως ψυχολογική. Αυτό το εγνώριζαν και το εφήρμοζαν με ευψυχία τα ένδοξα "καμάκια" των sixtees & seventees (η πραγμάτευση που ακολουθεί αφορά τους άρρενες)
Δηλαδή: ψυχολογικώς, για να πολυαπαυτώσεις χρειάζεται να αποβάλεις τη συστολή σε δημόσιους χώρους και, κυριότατα, το σύνδρομο της αποτυχίας μετά από μια ορατή σε όλους χυλόπιτα (στα εκατό ψιλοχτυπήματα θα επιτύχεις στα τριάντα το πολύ να ανοίξεις διάλογο, αλλά και αυτά είναι αρκετά για καλά πηδήματα, ενδεχομένως και έναν ευτυχισμένο γάμο με παχύσαρκους απογόνους - παραλείπω το οφθαλμοφανές γεγονός ότι πληθώρα όσων σε αποκρούουν, αφού σε γνωρίσουν, επανέρχονται αργότερα μουνοπυρέσσουσες, όταν τις απαρατήσει ο γκόμινος, άρα κάθε εγγραφή υποθήκης είναι χρήσιμη).
Περαιτέρω: οι στοιχειώδεις κανόνες της στατιστικής ορίζουν ότι αν πραγματοποιείς περίπου 100 προσεγγίσεις την ημέρα, αναπόδραστα θα πέσουν τρία θηλυκά την εβδομάδα - πρωτίστως όσες σου χώνουν μπούφλα, πειραγμένες τάχα.
Αν η αγαθοεργός δράσις του άρρενος ξεκινήσει στα 15 και συνεχιστεί αδιαλείπτως με σταδιακώς μειούμενους, φυσικά, ρυθμούς ως τα 75, έχουμε 60 χρόνια ευσυνείδητης εργασίας, ήτοι 3000 εβδομάδες μερικής, έστω, απασχολήσεως.
Με τις απαραίτητες αναγωγές, αβίαστα συμπεραίνει ο Παίκτης πως ο αριθμός των 5000 διαφορετικών γυναικών (εξαιρουμένων των επαγγελματικών συναναστροφών) δεν είναι απλώς εφικτός αλλά εν τοις πράγμασι υποχρεωτικός.
Προκειμένου περί συστηματικού Swinger, μετέχοντος καθ' έξιν σε οργιώδη συμπλέγματα των 50-60 ατόμων ο τετραπλασιασμός του ανωτέρω νούμερου είναι ευχερής.
Υπάρχει, λοιπόν, αλάνθαστος δρόμος προς την Ηδονή: Στέκεσαι σε ουρές, εισέρχεσαι σε τρόλεϊ, πας σινεμά, συχνάζεις σε παρτούζες, περπατάς σε πολυσύχναστους δρόμους και όπου συναντήσεις γυνή, κάθε νομίμου ηλικίας και υποφερτής όψεως, προτείνεις ευθέως και απεριφράστως συνουσία, δίχως το παραμικρό flirt. Με την πρώτη και αδίστακτα.
Θα υποστείς μώλωπες από τσαντιές και άλλα εξαρτήματα αλλά ο ευγενής σου στόχος θα επιτευχθεί και γύρω από το φέρετρο σου θα παραταχθούν εκατοντάδες μαυροφορεμένες, ενώ ένας πιανίστας θα παίζει Mozart και η χορωδία Αμφισεξουαλικών Καλαμπάκας θα άδει την "Κανάρα" του εθνικού ποιητού Μητσάκη.
Το βασικό λάθος στρατηγικής είναι να συχνάζεις σε clubs, με το επιχείρημα ότι σου αρέσει η μουσική. Ουδείς την ακούει, λόγω έντασης.
Ο χορός, μάλιστα, είναι έγκλημα καθοσιώσεως δια τον ευπρεπή αιδοιοεργάτη (άνδρας που λικνίζεται σε τσιφτετέλια, αποδεικνύει τη συνέχεια του Είδους με τους Ταράνδους). Επιτρέπονται οι παραδοσιακοί χοροί αποκλειστικώς (τανγκό, βαλς κλπ) και παρ' ημίν η ζεμπεκιά με την πλησιέστερη γυναίκα καθηλωμένη στα 20 μέτρα, παρεκτός κι αν πρόκειται για σκληρολεσβιάρα. Πάσα γυνή ζεμπεκιαζομένη, πλην της προαναφερθείσης κατηγορίας, ραπίζεται πάραυτα από το γκαρσόνι.
Το δεύτερον αποκρουστικόν σφάλμα είναι να προσκαλεί, ο λεγάμενος, δια φραπόγαλον σε καφετέρια, αντί να παραθέτει δείπνον, έστω και σε ευτελή ταβέρνα με σουτζουκάκια Σμύρνης.
Η γυναίκα που θα γαμηθεί με τον καφέ του φρουφρούκου κουραδόμαγκα (τζινάκι ξεθωριασμένο στο μπαλάκι, τριπτόμενον δι' όνυχος ακόπτου) είναι άξια της μοίρας της: θα καταφρονήσει τον ευειδή πουτσομπήχτη, όσον κομπρεσεράκιας και αν είναι, εντός δεκαημέρου. Στη συνέχεια, θα μελαγχολήσει.
Ο Παίκτης ομιλεί μόνον όταν το θήραμα είναι ηδύ και πρόσφορον δια ερωτοπραξίας - το 99/% των "μονογαμικών" θηλέων.
Λέγει: "θα γαμηθούμε Θεά μου"; Οι επεξηγήσεις περιττεύουν.
Αλλιώς, θα πάει χαμένη η θητεία του στις ουρές και θα πληρώνει και το νοίκι του εραστή της.
Ο Γαμευτής δεν πάει πουθενά επί τούτω (πλάκωμα).
Κάνει ότι και ο υπέργηρος θείος του.
Περιμένει επισκέψεις.

 

Εξαιρετική ιστορία!