Ο προβολέας πάνω της.

Το παν είναι να το ζει κιανείς  

 

Το διαβασα αλλα κυριως το εφερνα στο νου μου ολη την μερα...
μεσα στην απλοτητα της η αφηγηση ειναι τοσο δυνατη...
πολλες εικονες μου εχουν εντυπωθει με μεγαλη ενταση
κινηματογραφικοτητα, σεξουαλικοτητα, επικοινωνια ανθρωπων....συναισθηματα...

Μας μετεφερες μια εμπειρια σου με εναν τοσο ....Δυνατο τροπο ( αλλα αναρωτιεμαι αν η λεξη "φερει" οτι θελω να εκφρασω)

Σε ευχαριστω γι αυτο.
Μακαρι να υπαρξουν κι αλλες "εξιστορησεις" ..οχι για να κοιταξω μεσα απο την κλειδαροτρυπα αλλα για να με συνεπαρει η αφηγηση σου σε κοσμους που κρυβουμε ολοι μεσα μας και ανακαλυπτουμε...

φιλικα παντα,
C.

 

Είχα ξεκινήσει να γράφω τις σκέψεις μου πάνω σ' αυτά τα τρία "περάσματα", αλλά κάτι έγινε κι έχασα τον ειρμό.
Καλύτερα έτσι, αφού ξαναδιαβάζοντας κι ακούγοντας τις μουσικές, θα ήταν "λάθος", αν τα διαχώριζα.
Ο μεγάλος κόκκινος δράκος και η γυναίκα ντυμένη με τον ήλιο του William Blake, μετουσίωση, όχι μεταμόρφωση.
Ένωση ή καλύτερα "στάξιμο" της μιας μέσα στην άλλη έως ότου μαζί να γίνουν κάτι διαφορετικό αλλά ίδιο με πριν στην ουσία του...Tόσο όμοιες και τόσο διαφορετικές...Καταλύτης η μια της άλλης...

Το "κατώφλι" είναι πια στις πλάτες και των δυο...Η κουρτίνα πέφτει αργά συζητώντας περί ανέμων και υδάτων, οσμή κουζίνας...Γλώσσα σωμάτων που εμείς δεν μπορούμε να δούμε, ίσως και κάποιος μορφασμός...

Θραύσματα που συναντώνται μ' άλλα θραύσματα και συνεχίζουν να δίνουν όλο και περισσότερη σάρκα στους δυο πίνακες...

Hopkins στον αριστουργηματικό του ρόλο, η συγγραφέας "παρατηρεί" το αντικείμενο της και έχοντας ήδη σκηνοθετήσει στο μυαλό της την σκηνή, απλά δίνει ώθηση στην "μπίλια", κόκκινο, μαύρο ίσως μια μίξη τους. Η "μπίλια" αφηνιάζει στη ρουλέτα μυαλών και σωμάτων, που θα σταματήσει?

Το κερί αυξάνει σταθερά την ένταση του, ρίχνει σκοτάδι πάνω σου και φως σε κείνη. Εσένα σ' απομονώνει μέχρι να λάμψεις, εκείνη την πνίγει μέχρι να γίνει ένα με το σκηνικό. Το ξυράφι ζωγραφίζει τα πλευρά, 7 γραμμές, παράλληλες όπως ίσως και οι ζωές σας. 7 γραμμές επί 2 όσες και οι χορδές της tiorba. Αρπισμοί φρενήρεις σαν intro, ησυχία στο "κέντρο" αλλά με "ζωντανό" πάντα ρυθμό, τέλος εναλλασσόμενο.

Το αίμα "παρενοχλεί" τις γραμμές, ένα κομμάτι "εξουσίας" πάντα μας διαφεύγει. Μπορείς να έχεις κάποιο σενάριο πλασμένο στην παραμικρή του λεπτομέρεια, αλλά...αλλά...ο παράγοντας απροσδόκητο...Το "αδύναμο" μέλος της εξίσωσης πλήρες αφημένο στην δική του διάσταση, εσύ επικεντρωμένη στον καμβά σου, αλλά να...κάποια "πινελιά" σου διατηρεί το δικαίωμα στην ανυπακοή.

Πάντα υπάρχει κάτι περισσότερο...ίσως ποτέ η κατάρρευση της μάσκας δεν είναι αρκετή...Ίσως και λίγη "επιδερμίδα" να μένει πάνω στα ζυγωματικά, όσο κι αν χτυπούμε το πρόσωπο με το καλέμι...

Γρηγοριανό άσμα, ευλάβεια, δέος μπροστά στην ιερότητα της γέννησης, μυσταγωγία...Ο καλλιτέχνης έχει πια δώσει ζωή στο "έργο" του και γνωρίζοντας, ότι πια δεν του ανήκει, το προετοιμάζει για το "κατευόδιο". Μοιάζει με Golem αλλά δεν είναι φτιαγμένο από πηλό, ούτε έχει στο στόμα μέσα κάποιο χαρτί με προσευχή που θα το ενεργοποιήσει. Αυτό τον τελευταίο ρόλο τον είχε διαδραματίσει ο πόνος που του είχε προκαλέσει. Δεν χρειάζεται άλλος, μονάχα στοργή. Στοργή στον εαυτό σου με την μορφή προσφοράς στο "αδύναμο" μέλος. Όσο αρκεί όμως, δίχως να ξεπεραστούν τα όρια, οι γραμμές οι παράλληλες σε ξένα πλευρά να φαίνονται, έστω και "νερωμένα" απ' το αίμα. Αλλά στο δικό σου το μυαλό να σχηματίζουν κάγκελα. Προστασία ή φυλακή? Απ' τον εαυτό σου, απ' τους "άλλους" ή από κείνα που μπορεί και να αισθάνεσαι, μα δεν θέλεις ν' αφήσεις ν' "αναπνεύσουν" ?

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Αυτή την φορά σίγουρα έγραψα πολύ πιο "περίεργα" απ' την προηγούμενη. Ήθελα να ολοκληρώσω το "διάβασμα" του κειμένου σου, με τον τρόπο που σε μένα ταιριάζει περισσότερο, δηλαδή όχι απλά με τα μάτια. Απ' το να προσπαθήσω να σε κατανοήσω, να σ' αναλύσω ( που σίγουρα θα έκανα λάθος ), προτίμησα να σε "αφουγκραστώ".

Επαναλαμβάνω τα λόγια μου κάποιων ημερών πριν, δυνατό κείμενο, που "μιλάει" περισσότερο με τ' ανείπωτα του ( και είναι αυτό το γερό του σημείο ) παρά με τα εμφανή του. Μου άρεσε γιατί - για τα δικά μου πάντα γούστα - δεν ήταν η κλασική bdsmική ιστορία, αλλά μια ιστορία ανθρώπων που είχε το bdsm σαν ένα απ' τα συστατικά της. Στυφή και γλυκιά συνάμα, κοντινή κι απόμακρη. Εγώ σου εύχομαι να συνεχιστεί, να γράψεις κι άλλα κεφάλαια ή περάσματα ( πρώτα στη σάρκα και μετά σε χαρτί ) κι ας μην τα διαβάσει ποτέ κανείς μας. Μια μόνο γνώμη σου αφήνω με την ιδιότητα του "συναδέλφου" στην ερασιτεχνική συγγραφική διαστροφή και αν θέλεις, της ρίχνεις μια σκέψη. Αφήσου μια τρίχα παραπάνω και η συνέχεια του κειμένου σου ( καθώς και το σύνολο του ) θα γίνει πανδαισία...Κι ας μην το διαβάσει ποτέ κανείς άλλος πέρα από σένα.  

Για να σ' ευχαριστήσω για την φιλοξενία, σου αφήνω τ' ακόλουθο τραγούδι.



You are going to have the fever
Yellow eyes!
In about ten days from now
Iron bands will clamp your brow;
Your tongue resemble curdled cream
A rusty streak the centre seam;
Your mouth will taste of untold things
With claws and horns and fins and wings;
Your head will weigh a ton or more
And forty gales within it roar!

You are going to have the fever...

* Εγώ πάντως έχω "κόλλημα" με το 9 και τις γραμμές που τέμνονται στο 1/3 του μήκους τους. Κάτι μου λέει, ότι θ' "αφουγκραστείς" κι εσύ αυτό που μόλις σου έγραψα... 

 

@Tenebra_Silente
Ευχαριστώ σε και πάλι για την περαιτέρω ανάλυση.
Σε κάποια πέφτεις μέσα, σε κάποια άλλα όχι και τόσο.
Αλλά γενικά είμαι της άποψης ότι ένα βιώμα που μοιράζεται, πετυχαίνει τον στόχο του όταν αναμοχλεύει στους αναγνώστες δικά τους βιώματα, αντιλήψεις και βλέψεις  

 

Εκείνη: Ξέρεις, σε έχω παρατηρήσει να γράφεις. Γράφεις με ένα συνωμοτικό ύφος, σα να μη θέλεις να σε δουν.
- Είναι μία πολύ προσωπική στιγμή το γράψιμο. Δε χωράει έτερος. Όταν διαβάζω ένα βιβλίο αισθάνομαι ότι παραβιάζω τον ιδιωτικό χώρο του συγγραφέα αλλά από την άλλη είναι και διεγερτικό.
- Μπορώ να σε διαβάσω κάποια στιγμή;
- Κατηγορηματικά όχι. Ούτε ο χρόνος δεν μπαίνει στη μέση. Ποτέ δε βάζω ημερομηνίες, δεν πέφτει λόγος στον χρόνο να χωθεί ακόμα κι εδώ, δεν τον αφορά.

[....]

Εγώ: Σήμερα διάβαζα για μία περίπτωση ενός παιδιού όπου μετά από έναν ακρωτηριασμό άρχισε να τρώει με βουλιμία. Σταμάτησε να μιλάει και χρησιμοποιούσε το στόμα του μόνο για να τρώει. Έτρωγε, έτρωγε, έτρωγε... Δυσκολευόταν να αναπνεύσει πια. Το οικογενειακό περιβάλλον είχε πέσει σε κατάθλιψη, συνεχείς αποτυχημένες προσπάθειες. Κάποια στιγμή, μία ψυχίατρος που ξεκίνησε να το παρακολουθεί του λέει "Το φαγητό δυστυχώς δε θα σου ξαναφυτρώσει το πόδι". Το παιδί ταρακουνήθηκε.
-Τρομακτικό.
-Τρομάζει οτιδήποτε δεν είναι προσδιορισμένο. Όταν προσδιοριστεί, επιλύεται.
- Πάντα τόσο ασφυκτικά ορθολογική.
- Ευτυχώς έχω την ποίηση να με ξεκουράζει.
- Κι εσύ πάντως με τρομάζεις. Μήπως φταίει ότι δεν μπορώ να σε προσδιορίσω;
- Δηλαδή;
- Ε είσαι αρκετά σκοτεινή.

[....]

- Κυρία;
- Όχι ακόμα.
- Μα, αφού...
- Δεν είσαι έτοιμη.
- Να σε πάρω μία αγκαλιά;
- Όχι.
- Να με πάρεις μία αγκαλιά;
- Ναι.
- Και τώρα;
- Κάτσε ηρέμησε λίγο γιατί είσαι σε υπερένταση και ύστερα από ένα τέταρτο στήσου σε αυτόν τον τοίχο με τα χέρια ψηλά.
- Φοβάμαι. Θα μου το προσδιορίσεις;
- Όχι.






(Ενδεχομένως να συνεχίζεται εν καιρώ για όσο υπάρχει διάθεση...)

 

Συγκλονιστικο απλα.Υπεροχο,καλογραμμενο,ειλικρινες...Ανυπομονω να υπαρξει συνεχεια

 

- Δε θα με χτυπήσεις;
- Όχι.
- Μα, τι μου είπες να στηθώ;
- Για να ηρεμήσεις.
- Για να με φοβήσεις θες να πεις.
- Μπορεί κι αυτό.
[...]

- Κυρία, μπορώ;
- Όχι.
- Θα ήθελα να μου διαβάζεις κάτι που έχεις γράψει ή έστω αγαπημένα σου αποσπάσματα από βιβλία ενώ με πηδάς.
- Στήσου στα 4.

[...]

" Ο Κοζίνσκι ήταν ένας νέος, όμορφος και ταλαντούχος συγγραφέας. [...] Αυτοκτόνησε βάζοντας μια σακούλα γύρω από το κεφάλι του. Και ο ψυχίατρος Μπρούνο Μπετελχάιμ με τον ίδιο τρόπο αυτοκτόνησε. [...]"

- Μην κουνιέσαι. Πόσες φορές θα το πω ότι δε θέλω να κουνιέσαι;
- Με συγχωρείς, πόνεσα.
- Μην κουνιέσαι για να συνεχίσω.

"[...]Ο παιδικός μου φίλος Αριστείδης μου έλεγε για έναν άλλο φίλο μας, τον Γιάννη, που πυροβολήθηκε στο στόμα. Δεν τα κατάφερε. Επανέλαβε για δεύτερη φορά τον πυροβολισμό και τότε τα κατάφερε. Θυμάσαι τον Ένοικο του Πολάνσκι; Ο ήρωας πέφτει από το παράθυρο. Δεν τα καταφέρνει. Ανεβαίνει και πάλι επάνω και ξαναπέφτει."

- Σε παρακαλώ. Άσε με να χύσω.
- Θα χύσεις άμα ολοκληρώσω. Εσύ το ζήτησες.

"Δεν τον θέλω τον Ένοικο, Μαργαρίτα. Μια διαβεβαίωση για τη ζωή θέλω. Να ονειρεύομαι σαν τα παιδιά θέλω. Να μην υπάρχει θάνατος. Και αν ακόμα δεν μπορείς να τον αποφύγεις, να υπάρχει μια αυτόματη διαδικασία ακύρωσής του."

- Μπορείς.

 

- Σε μισώ!! Όλο με ταλαιπωρείς και δεν καταλαβαίνω το γιατί! Είσαι όλο παραξενιές! Έχω βαρεθεί την σχολαστικότητά και την εμμονή σου με την κάθε λεπτομέρεια!
Γιατί είσαι τόσο απόλυτη;; Γιατί λες ότι δεν μπορούμε να είμαστε μαζί;; Όλο κάτι κάνω που σε ενοχλεί! Θες να με τιμωρήσεις; Κάν΄το! Αλλά μη με ταλαιπωρείς άλλο έτσι!

[κλάματα...]

- Συγγνώμη, σε παρακαλώ, συγγνώμη που μίλησα έτσι, δεν ελέγχω τον εαυτό μου... Σε εκλιπαρώ, να ξαναπροσπαθήσουμε. Εγώ θα προσπαθήσω, ειλικρινά θα προσπαθήσω! Κυρία...

[....]

- Θέλω να διαβάσεις τα "Ημερολογιακά Τετράδια " του Νιζίνσκι και όταν το τελειώσεις, θα ξαναμιλήσουμε.
- Μάλιστα.
- Καληνύχτα πλασματάκι.

 

Ηθελα να διαβάσω κι αλλο κ δεν εχει...

 

@Dark_Explorer   υπέροχα!, ελπίζω να γράψεις και άλλα...  

 

Παίδες, έπαθα τενοντίτιδα στο ποδάρι,οπότες δύο τινά παίζουν: 1) Να γαμωσταυρίζω από τον πόνο και 2) Να το ρίξω στη γραφή γιάντα είμαι ξαπλωτούρα με μαξιλάρι στο ποδάριον και βαριούμαι.
Θα δείξει...
Ευχαριστώ σας πάντως. Αγκαλιάζω σας σφιχτά μέχρι να σκάσετε.

 

Θέλω να σ'αγαπήσω.
Θέλω να σε βρίσω.
{,,,,}
Θέλω να σου πω. Είσαι έξυπνη, είσαι ηλίθια.
Δε θα κλάψω έτσι, αλλά θα κλάψω έτσι.
{....}
Είμαι το αίμα μέσα σου. Δεν είμαι το αίμα.
Είμαι το αίμα στην ψυχή. Είμαι ψυχή σε σένα.
Δεν είσαι αίμα μέσα στην ψυχή. Είμαι ψυχή σε σένα.
Σ'αγαπώ πάντα. Θέλω να σ'αγαπώ.
Σ'αγαπώ πάντα. Θέλω την αγάπη πάντα.
Σε θέλω εσένα, εσένα. Είμαι ο Θεός, είμαι ο Θεός.
{....}
Δεν ξέρω τι να πω. Δεν ξέρω για τι πράγμα να σιωπήσω.
Σ'αγαπώ πάντα. Θέλω να σ'αγαπώ πάντα.
Θέλω το καλό σου. Δεν ξέρω τι είναι πάντα.
Είμαι πάντα, πάντα. Είμαι τα πάντα, είμαι τα πάντα.
{....}
Βασλάβ Νιζίνσκι