Ο πρώτος γάμος ομοφυλοφίλων, Κύπρος.

Από ζυγούρι  

 

Πωωωωωω   γεεεες

 

Το πιο στερεοτυπικό στην όλη υπόθεση είναι ότι ο καθένας βγάζει αυθαίρετα συμπεράσματα για τα κίνητρα του ζευγαριού και των γονιών, χωρίς να μπει στον κόπο να βάλει τον εαυτό του στη θέση των μεν και των δε.

Σε ένα φόρουμ εναλλακτικού ερωτισμού θα περίμενα να θεωρηθεί αυτονόητη η απόφαση του ζευγαριού να επιλέξει οποιονδήποτε τρόπο επιθυμεί για να υλοποιήσει και να εκφράσει προς τα έξω την επιθυμία του να ενωθεί. Κάποιοι "σκόνταψαν" στον παρωχημένο θεσμό του γάμου χωρίς να σκεφτούν τη συμβολική σημασία που έχει στους επικοινωνιακούς κώδικες του συγκεκριμένου ζευγαριού. Κάποιοι μίλησαν για ηθελημένη δημοσιότητα και ακτιβισμό. Εξίσου αυθαίρετο συμπέρασμα, αν και είναι και αυτό δικαίωμά τους.

Κάποιοι στηλίτευσαν την πράξη των γονέων να μην παρευρεθούν στο γάμο, παραβλέποντας ότι μπορεί να αγαπούν τα παιδιά τους, αλλά έχουν τις προσωπικές αξίες και απόψεις, τις οποίες το ζευγάρι όφειλε να σεβαστεί. Σε αγαπώ και στηρίζω τις επιλογές σου, δε σημαίνει πως απεμπολώ το δικαίωμά μου να εκφράσω την αντίθεσή μου σε κάποιες από αυτές. Ποιος μπήκε στη θέση του γονιού που καλείται να πάει κόντρα στην κοσμοθεωρία του για να αποδείξει. τι? Ότι αγαπά το παιδί του? Είχε και θα έχει πάμπολλες ευκαιρίες να του εκφράσει την αγάπη του.

Το να κρίνουμε τους άλλους με βάση τη δική μας κοσμοαντίληψη είναι εύκολο. Το να προσπαθούμε να δούμε τα πράγματα μέσα από τη δική τους οπτική, το θεωρούμε περιττό. Γιατί? Μήπως φοβόμαστε να επανεξετάσουμε τις πεποιθήσεις μας? Ή μήπως μας βολεύει η σχηματική αντίληψη του κόσμου ως άσπρο-μαύρο, σωστό-λάθος, αληθινό-ψεύτικο?