Ο ρολος των συναισθηματων στην αναπτυξη ασθενειων

(Μεταφορα απο TVXS)

Τα συναισθήματα επιδρούν στην ανάπτυξη ασθενειών και στην αντιμετώπισή τους, σύμφωνα Δρ. Gabor Maté, παθολόγο που εδράζει στο Βανκούβερ και συγγραφέα του βιβλίου «΄Οταν το σώμα λέει όχι: Κατανοώντας τη σύνδεση μεταξύ άγχους και αρρώστιας» (When the Body Says No: Understanding the Stress-Disease Connection). Ο Καναδός παθολόγος, σε συνέντευξη του στο Democracy Now!, παραθέτει παραδείγματα που αποδεικνύουν τη σύνδεση μυαλού-σώματος, ενώ τονίζει ότι πολλοί γιατροί αγνοούν τη σύνδεση αυτή, με αποτέλεσμα την ελλιπή θεραπεία των ασθενών τους.

Βασισμένος σε επιστημονικές έρευνες και στην εμπειρία του με ασθενείς που έπασχαν από χρόνιες παθήσεις στη Μονάδα Παρηγορητικής Φροντίδας στο Πανεπιστήμιο του Βανκούβερ, ο Δρ. Maté υποστηρίζει ότι οι παραδοσιακές πρακτικές που ισχύουν στην Κίνα εδώ και 3.000 χρόνια, η ινδική ιατρική, ακόμη και ο Σωκράτης στην εποχή του, θεωρούσαν το μυαλό και το σώμα ως άρρηκτα συνδεδεμένα. Η Δυτική Ιατρική, από την άλλη πλευρά, εδώ και 2.000 χρόνια υποστήριζε ότι μυαλό και σώμα πρέπει να εξετάζονται χωριστά. Τα δεδομένα αρχίζουν να αλλάζουν σήμερα, καθώς νέα ευρήματα έρχονται στο φως.

Σύμφωνα με τον Δρ. Maté, τα συναισθηματικά κέντρα του εγκεφάλου, τα οποία ρυθμίζουν τη συμπεριφορά και τις αντιδράσεις, συνδέονται με το ανοσοποιητικό, το νευρικό σύστημα και με τις ορμόνες. Ο ίδιος πιστεύει ότι είναι αδιανόητο να θεωρούμε αυτά τα μέρη ως χωριστά μεταξύ τους, καθώς ό,τι μας συμβαίνει συναισθηματικά έχει αντίκτυπο και στο ανοσοποιητικό και νευρικό σύστημα και το αντίστροφο. Αποτελούν, λοιπόν, όλα μέρη ενός ενιαίου συστήματος και η επιστήμη που τα μελετά ονομάζεται «ψυχονευροανοσολογία» («psychoneuroimmunology»).

Σχετική έρευνα έχει πραγματοποιηθεί σε διάφορους τομείς της ιατρικής. Ωστόσο, δεν λαμβάνεται υπόψη στην ιατρική πρακτική, κάτι που ο δόκτωρ αποκαλεί ως «Τρίγωνο των Βερμούδων» («Bermuda Triangle»). Για παράδειγμα, μια έρευνα, η οποία παρουσιάστηκε πριν τρία χρόνια στο Διεθνές Συνέδριο του Ιδρύματος για Καρδιακές και εγκεφαλικές παθήσεις σχετικά με την υγεία των γυναικών, ανέδειξε ότι οι γυναίκες που βίωναν ένα δυστυχισμένο γάμο και δεν εξωτερίκευαν τα συναισθήματά τους, σε διάστημα δέκα χρόνων, ήταν τέσσερις φορές πιο κοντά στο θάνατο από εκείνες που ζούσαν ένα παρόμοιο έγγαμο βίο, αλλά εξέφραζαν αυτό που αισθάνονταν. Παράλληλα, μια άλλη έρευνα έδειξε ότι παιδιά με αγχώδεις και μελαγχολικές μητέρες είναι πιο πιθανό να αναπτύξουν άσθμα.

Ο καθηγητής αποδοκιμάζει το γεγονός ότι οι γιατροί δεν έχουν λάβει υπόψη τους τέτοιου είδους έρευνες για την αποτελεσματικότερη θεραπεία των ασθενών τους. Πολλοί άνθρωποι με έντονο το αίσθημα του καθήκοντος ή της ευχαρίστησης των άλλων, καταπιέζουν το συναίσθημα του θυμού που μπορεί να νιώθουν, το οποίο όμως λειτουργεί, όπως το ανοσοποιητικό σύστημα για να προστατεύσει τον οργανισμό. Γυναίκες, για παράδειγμα, με καρκίνου του μαστού, που δεν εκφράζουν το θυμό τους, αποδείχτηκε ότι έχουν μειωμένη δραστηριότητα μιας ομάδας κυττάρων του ανοσοποιητικού συστήματος, τα οποία θεωρούνται «φυσικά δολοφονικά κύτταρα» και προστατεύουν τον οργανισμό από βακτήρια και ιούς. Γι’αυτό το λόγο, είναι πιο επιρρεπείς στις αρρώστιες. Σε άλλη έρευνα, αναδείχτηκε η σημασία των σχέσεων που έχουμε με τους γύρω μας, καθώς απομονωμένοι φοιτητές ιατρικής υπό το άγχος των εξετάσεων, εμφάνιζαν μειωμένη δραστηριότητα των ανοσοποιητικών κυττάρων. Έτσι, ο τρόπος που εκφραζόμαστε και συμπεριφερόμαστε απέναντι στους άλλους έχει άμεσο αντίκτυπο στην υγεία μας.

Χαρακτηριστικό, ακόμη, είναι το παράδειγμα μιας γυναίκας εβραϊκής καταγωγής, η οποία ετοίμαζε το δείπνο για το Rosh Hashanah (Αλλαγή του χρόνου για τους Εβραίους που γιορτάζεται το Σεπτέμβριο) και είχε το άγχος να ετοιμάσει το φαγητό για την οικογένειά της και να προλάβει να φύγει, πριν φτάσει ο αδελφός, ο οποίος δεν την ήθελε στο τραπέζι. Καταπιεζόταν, δηλαδή, να φτιάξει ένα εορταστικό δείπνο, στο οποίο η ίδια θα έλειπε. Τελικά δεν κατάφερε να τελειώσει το δείπνο και οδηγήθηκε στο νοσοκομείο ύστερα από την πρώτη κρίση ρευματοειδούς αρθρίτιδας. Το σώμα της είπε «όχι», ενώ εκείνη δεν μπορούσε να το πει.

Ο Δρ. Maté αναφέρει μια ακόμη περίπτωση του αθλητή του μπέιζμπολ, Lou Gehrig, ο οποίος έπασχε από αμυοτροφική πλευρική σκλήρυνση (ALS), γιατί ενώ είχε σπάσει τα δάχτυλα του δεκαεπτά φορές, συνέχιζε να παίζει, λόγω υπερβολικής αίσθησης του καθήκοντος που του είχε προκαλέσει το γεγονός ότι ο πατέρας του ήταν αλκοολικός και ήταν αυτός υπεύθυνος για την οικογένειά του. Άρα η παιδική ηλικία επίσης παίζει σημαντικό ρόλο στους παράγοντες που προκαλούν αργότερα τις χρόνιες και θανατηφόρες ασθένειες.

Οι άνθρωποι διαμορφώνονται σε σχέση με τις εμπειρίες τους από πολύ μικρή ηλικία. Μετά την 9/11, όσες έγκυες γυναίκες βίωσαν μετα-τραυματικό στρες μετέφεραν το άγχος και στο παιδί. Οι ναρκομανείς πιστεύεται ότι οδηγούνται στα ναρκωτικά και λόγω περίπλοκων οικογενειακών συνθηκών που μπορεί να βίωσαν σε παιδική ηλικία, όπως βιασμός, οικογενειακή βία, γονιός στη φυλακή, άσχημος χωρισμός των γονιών, πατέρας ναρκομανής ή αλκοολικός ή υψηλό επίπεδο φτώχειας.

Έχει λοιπόν σημασία, κατά τον Δρ. Maté, να ανατρέξουμε οι ίδιοι στη παιδική μας ηλικία και να διαπιστώσουμε τι είναι αυτό που μας προκαλεί το άγχος και τις διάφορες αρρώστιες. Αλλά είναι επίσης σημαντικό, τέλος, και οι ίδιοι οι γιατροί να αντιληφθούν τη σημασία του ψυχολογικού παράγοντα, γιατί, μόνο με τα χάπια, καμία θεραπεία δεν είναι επαρκής.

Ο παθολόγος Δρ. Gabor Maté έχει γράψει συνολικά τέσσερα βιβλία που έχουν γίνει μπεστ σέλερ. Το «Όταν το σώμα λέει όχι: Κατανοώντας τη Σύνδεση Άγχους- Αρρώστιας» («When the Body Says No: Understanding the Stress-Disease Connection»), το «Διάσπαρτοι: Από πού προέρχεται η διαταραχή της ελλειμματικής προσοχής και τί μπορείτε να κάνετε γι’αυτό» («Scattered: How Attention Deficit Disorder Originates and What You Can Do about It»), με τον Δρ. Gordon Neufeld, το «Κρατηθείτε στα παιδιά σας: Γιατί οι γονείς πρέπει να νοιάζονται περισσότερο από τoυς όμοιούς τους» («Hold on to Your Kids: Why Parents Need to Matter More than Peers») και το τελευταίο του, «Στο πεδίο των πεινασμένων φαντασμάτων: Στενές Επαφές με την Εξάρτηση» («In the Realm of Hungry Ghosts: Close Encounters with Addiction»).

 

Απάντηση: Ο ρολος των συναισθηματων στην αναπτυξη ασθενειων

Σωστός ο γιατρός.

Το επιχείρημα είναι οτι τα συναισθήματα έχουν αποδεδειγμένα επίδραση στις σωματικές λειτουργίες. Για παράδειγμα, αν κάποιος είχε πάρει την πίεση της τέως συζύγου μου όταν μου είχε πέσει το τσιγάρο μέσα στη μαγιά για το κέηκ, θα την έβρισκε 190 over 130.

Δεν είναι μόνο ανόητο το γεγονός οτι η δυτική ιατρική αρνείται να λειτουργήσει ολιστικά και να εξετάσει παράλληλα το νου και το σώμα, είναι σχεδόν εξοργιστικό.

 

Απάντηση: Ο ρολος των συναισθηματων στην αναπτυξη ασθενειων

Συμφωνώ απόλυτα με βάση δύο δικές μου εμπειρίες.
Το 2002 "γνωρίστηκα" με την επάρατο νόσο,την οποία ξεπέρασα σε μιά αλλη χώρα και κατά την άποψη των εκεί ιατρών τον πιό σημαντικό ρόλο στην μετέπειτα καλή πορεία της υγείας μου και την απουσία μεταστάσεων μετά από 8 χρόνια,βοήθησε κατα πολύ η πολύ καλή μου ψυχολογία και το χιούμορ μου που ήταν ο σύμμαχός μου.
Επίσης παρατηρώ όλα αυτά τα χρόνια ότι οι ημικρανίες μου ξεκινούν κάθε φορά που στρεσσάρομαι ή περνώ εντονη συναισθηματική φόρτιση και ψάχνοντάς το όλα αυτά τα χρόνια συμπέρανα ότι οι κυριότεροι λόγοι που πάσχω από αυτές,πέρα της κληρονομικότητας,είναι η έντονη αίσθηση ευθύνης που με διακατέχει και η τελειομανία μου γιά όλα και φυσικά το έντονο άγχος και το κακό φιλτράρισμα και η διαχείρηση των συναισθημάτων μου.
Σαφώς λοιπόν τα συναισθήματα καθορίζουν ασθένειες,γεννούν ασθένειες και διαιωνίζουν προβλήματα υγείας.

 

Απάντηση: Ο ρολος των συναισθηματων στην αναπτυξη ασθενειων

κι ο ορθοπεδικός μου κάποια στιγμή παραδέχτηκε ότι τουλάχιστον στη δική μου περίπτωση, το πρόβλημα της μέσης μου ήταν κατά 50% αποτέλεσμα απίστευτης ψυχολογικής πίεσης λόγω προβλημάτων στη δουλειά!

 

Απάντηση: Ο ρολος των συναισθηματων στην αναπτυξη ασθενειων

Νομίζω, ότι υπάρχει αλληλεπίδραση συναισθημάτων- σώματος. Όπως ένα συναίσθημα σωματοποιείται έτσι και η κατάσταση του σώματος επιδρά στο συναίσθημα.

 

Re: Απάντηση: Ο ρολος των συναισθηματων στην αναπτυξη ασθενειων

Μήπως είναι γιατί η "δυτική" ιατρική εξαρτάται απόλυτα από τις φαρμακοβιομηχανίες;