Ο ρόλος του πόνου στις σχέσεις D/s

Ντίπ

 

Εγώ αυτό που δεν καταλαβαίνω είναι γιατί εξετάζουμε τον πόνο στις D/s σχέσεις σα να διαφοροποιείται ο πόνος ανάλογα με το είδος των σχέσεων. Εκτός κι αν τον εξετάσουμε μέσα σ'ένα πλαίσιο συγκεκριμένο και δούμε την εργαλειακή του χρήση. Με έχει απασχολήσει το θέμα του πόνου.
Σε σχέση με τα πάντα.
Όσο το αποκωδικοποιείς, τόσο το χάνεις. Όσο το εξηγείς, τόσο φεύγει.
Μπορεί και να ναι καλό αυτό, μπορεί για άλλους να λειτουργεί αλλιώς, δεν είμαστε όλοι ίδιοι.
Ο πόνος κάποτε είχε εξέχουσα θέση στην ζωή μου. Τώρα πια δεν έχει. Μου πρόσφερε πολλά, βαθύτερη κατανόηση της φύσης μου, αλλά σιγά-σιγά, βγήκε από την εικόνα.
Ή εικόνα ξεκαθάρισε.
Δεν τον έχω ανάγκη πια.

 

Θα συμφωνήσω με την @Brt και με την @brenda

 

Ο Πόνος είναι ένα στοιχείο της σχέσης D/s.

Ελεύθερα, υπάρχει και το T/b για οσους/όσες θέλουν να παίξουν στην κρεβατοκαμαρα.

Δεν απαγορεύεται. Δεν είναι κακό. Δεν είναι λάθος.Υπάρχουν πολλοί και πολλές που ζουν το bdsm μέσα από t/b. Και καλά κάνουν.

Αλλα είναι άλλο. Δεν είναι D/s.

Υ. Γ. Σε ένα t/b, με χροιά swingers, λέξεις όπως "ανήκω" είναι τόσο ξένες, όσο η εικόνα από μουσουλμάνο που τρώει χοιρινό με μπύρα. Και πίνει και ρακή στα καπάκια.

 

Τραγουδάνε στο t/b?
Sorry, δεν κατάλαβα  

 

Ενδιαφέρον νήμα @L0rrie και αγαπημένο θέμα σε πολλά επίπεδα  ,

Πόνος όσο με αφορά είναι κάτι σαν καταλύτης σε χημική αντίδραση.

Όσο αφορά τον σωματικό πόνο σε D/s μπορεί να με φέρει στο εδώ και τώρα, αφήνοντας τα πάντα εκτός.
Σαν εργαλείο στα χέρια του Κ έχει και τη δυνατότητα να χρησιμοποιηθεί για υπενθύμιση της θέσης ή για να προσφέρει ηδονή.

Κάθε άλλου είδους πόνος πέραν του σωματικού δεν είναι πουθενά καλοδεχουμενος στη ζωή μου.

 

Σωματικός πόνος: ο τρόπος επίδειξης ισχύος με το μικρότερο ρίσκο αποτυχίας.
Ψυχικός πόνος: ο τρόπος επίδειξης ισχύος με το μεγαλύτερο ρίσκο παράπλευρης απώλειας.

 

Μια χαρά χειριστήριο είναι, στο ... topping from the bottom.

 

Το διαβάζω απο όταν ανέβηκε το νήμα, και νοιώθω ότι έχω κάποια πράγματα να πω, αλλά δεν βγαίνουν σε λέξεις και φράσεις αρκετά κατανοητές έτσι ώστε να δώσω κάποια απάντηση αυτή τη στιγμή @L0rrie.
Θα προσπαθήσω να επανέλθω μέσα στο Σαββατοκύριακο, που ελπίζω να έχω βάλει σε μια τάξη τις σκέψεις μου.

 

Και για φετιχιστές επίσης  

 

Ο πόνος εγκαθίσταται.
Γίνεται κομμάτι της πραγματικότητας σου.
Σε πολλά επίπεδα.
Ή εργαλειακή χρήση του δεν είναι τόσο ανώδυνη όσο δείχνει. Ανεξάρτητα από ποια άκρη του πόνου τον βιώνεις.

 

Σχεδόν από την αρχή, συνειδητοποίησα πως η ηδονή δεν πηγάζει από το ερέθισμα του σωματικού πόνου, αλλά από το πρόσωπο που μου τον επιβάλλει.
Δημιουργήθηκε έτσι σταδιακά η κινητοποίησή μου στην επιθυμία του, σαν ένα είδος αποστολής που προσφέρομαι να διεκπεραιώσω ωστε να ικανοποιηθώ μέσα απο την ικανοποίησή του.
Παράλληλα, εκείνος λειτουργεί ως σύνδεση, γεφυρώνοντας το ερέθισμα του πόνου με την ηδονή. Σύνδεση η οποία αν δεν υπάρξει, το ερέθισμα του πόνου μου δημιουργεί από αδιαφορία εως και άπωση.
Μέσω της σύνδεσης αυτής, αιωρούμαι στην ηδονή που ζυγιάζει από τη μια την απόλαυση της παράδοσης ελέγχου και από την άλλη την ικανοποίηση του να προσφέρω.
Και κάπως έτσι διαχώρισα την επιβολή του πόνου ως έναυσμα, με την απόλαυση του πόνου ως ερέθισμα.
Αυτά όσον αφορά τον σωματικό πόνο και μόνο, επειδή οποιουδήποτε άλλου τύπου πόνος είναι για μένα απορριπτέος στα πλαίσια μιας ερωτικής σχέσης αλλά και γενικότερα.