Ο σαδομαζοχισμός στο πανεπιστήμιο Μπέρκλεϋ

Του Γ.Ε.ΚΑΡΟΥΖΑΚΗ

Ποια μπορεί να είναι η σχέση της «Ιστορίας της σεξουαλικότητας» του Γάλλου φιλοσόφου Μισέλ Φουκό, καθώς και το έργο του στοχαστή και θεωρητικού αναθεμελιωτή της ψυχανάλυσης Λακάν, με το έργο της Λίντα Λάβλεϊς -πρωταγωνίστριας της θρυλικής πορνοταινίας του 1972 «Το βαθύ λαρύγγι»;

Δεν πρόκειται για την αρχή ενός ακόμα «καυτού» ανεκδότου τύπου Μόνικας: H εν λόγω ταινία, καθώς και άλλες πορνοταινίες του είδους, όπως «Πίσω από την πράσινη πόρτα» και «Τζον Γουέιν Μπόμπιτ: Uncut», «διδάσκονται» στο επίσης θρυλικό, από την προοδευτική δεκαετία του '60, Πανεπιστήμιο του Μπέρκλεϊ. Επικεφαλής αυτού του προγράμματος Σπουδών του Πανεπιστημίου είναι η καθηγήτρια Κινηματογραφικών Σπουδών Λίντα Γουίλιαμς. Μια σεμνή κυρία που -όπως σημειώνει το καθ' όλα σοβαρό περιοδικό «New Yorker»- μοιάζει περισσότερο με καθηγήτρια Θεολογίας, παρά με μια «προκλητική» εκπρόσωπο του προοδευτισμού της δεκαετίας του '90.

Η μελέτη της για την πορνογραφία με τίτλο «Hard core: power, pleasure, and the frenz yof the visible» («Εξουσία, ηδονή και η φρενίτιδα του ορατού) θεωρείται ήδη ένα από τα πιο πολυδιαβασμένα βιβλία στην ακαδημαϊκή κοινότητα.

Ενδιαφέρον έχουν και ορισμένα συμπεράσματα που έχουν προκύψει από την έρευνά της, η οποία είναι αποτέλεσμα παρακολούθησης, για ατελείωτες ώρες, πορνογραφικού υλικού. Κάποια στιγμή παραλληλίζει τις πορνοταινίες με τα μιούζικαλ και σημειώνει: «Ο αυνανισμός στις πορνοταινίες, για παράδειγμα, μπορεί να ειδωθεί σαν ένα σόλο τραγούδι ή χορευτικό, όπου ξεχωρίζει το μεγαλείο της αυτοεκτίμησης και απόλαυσης με τον ίδιο τρόπο που μπορείς να το διακρίνεις και στο νούμερο με το τραγούδι «Singing in the rain», στο ομώνυμο μιούζικαλ, ενώ το λεσβιακό σεξ βρίσκεται πολύ κοντά στο ναρκισσιστικό «Ι feel prett y» από το μιούζικαλ «Γουέστ σάιντ στόρι».

Οι εκκεντρικές σπουδές, πάντως, δεν αποτελούν καμιά καινοφανή πρόκληση στα θεμέλια του αμερικανικού ακαδημαϊσμού: H παρένδυση στη λογοτεχνία αποτελεί επίσης το αντικείμενο ενός σοβαρού μαθήματος, όπως και οι S/M (σαδομαζοχιστικές) σπουδές. Τομείς που έχουν κερδίσει το ενδιαφέρον δεκάδων φοιτητών και υποψηφίων για διδακτορικό στην Αμερική, εκεί που μέχρι πριν από λίγα χρόνια ενδιαφέρονταν μόνο για την αποδόμηση ή το μετα-αποικιοκρατισμό. Στη δεκαετία του '70 η κριτική θεωρία έστρεψε το ενδιαφέρον της στην εξουσία της γλώσσας, ερμηνεύοντας την επίδρασή της στην κοινωνία με τη μορφή της πολιτικής εξουσίας. Στη δεκαετία του '80 θεωρητικοί όπως οι Σοσάνα Φέλμαν, Τζούλια Κρίστεβα κ.ά., στράφηκαν στην αποδόμηση του γέννους και της πατριαρχίας. Στην δεκαετία του '90 το τοπίο έχει εμφανώς αλλάξει. Η φρενίτιδα με τη γλώσσα έχει δώσει την θέση της στο «σώμα», στον τρόπο που οι σεξουαλικές επιθυμίες και προτιμήσεις μπορούν να ενσωματωθούν στο κοινωνικό σώμα. «Δεν είναι τυχαίο λοιπόν», σημειώνει ο αρθρογράφος του «New Yorker», «που οποιοδήποτε ακαδημαϊκό βιβλίο στις μέρες μας έχει στον τίτλο του λέξεις όπως σώμα, γένος, γκέι κ.ά. Το να αποκαλύψεις τις πιο ιδιωτικές και συνήθως τις λιγότερο αποδεκτές επιθυμίες, βγάζεις στην επιφάνεια το κρυμμένο πρόσωπο κάθε ψυχολογικής ανωμαλίας. Η δουλειά του κριτικού είναι να φωτίσει κάθε τι που θεωρείται σεξουαλική παρέκλισση και να την κοινωνικοποιήσει. Κι αν αυτή η μανία με το σώμα, την κοινωνικοποίηση των επιθυμιών θεωρείται "ελαφριά" ή ακόμα και επικίνδυνη απασχόληση, υπάρχει και μια σοβαρή πολιτική διάσταση του θέματος: "Η διαπίστωση ότι δεν θα υπάρξουν άλλες ουσιαστικές πολιτικές αλλαγές, αν δεν υπάρξουν ατομικές, εσωτερικές αλλαγές. Και η εσωτερική αλλαγή σήμερα έχει στενή σχέση με την ανακάλυψη της σεξουαλικής φύσης του καθενός, με ό,τι αυτό σημαίνει"».

Το μάθημα της Γουίλιαμς δεν περιορίζεται στην παρακολούθηση «σκληρού υλικού» από την πληθώρα της κινηματογραφικής παραγωγής του είδους. Στη θεωρητική υποστήριξή του περιλαβάνονται επίσης: H «Ιστορία της σεξουαλικότητας» («Histor yof sexualit y») του Φουκό και το «Pleasure: A Political issue», ένα δοκίμιο για την ηδονή ως πολιτικό ζήτημα, του μαρξιστή κριτικού Φρέντρικ Τζέιμσον. Τέλος, οι φοιτητές έχουν την υποχρέωση να αναπτύξουν τις απόψεις τους για την οπτική πορνογραφία σε μια εικοσασέλιδη εργασία.

«Πολλοί φοιτητές γελούσαν ασταμάτητα στην αρχή, ενώ αρκετοί από αυτούς εγκατέλειψαν το μάθημα από την πρώτη μέρα. Δεν μπορούσαν να αντέξουν κυρίως την παρακολούθηση των γκέι ταινιών. Τώρα διδάσκω σε τμήμα αποφοίτων που είναι λιγότερο ομοφοβικοί», λέει η Λίντα Γουίλιαμς.

Υστερα από την επίσημη είσοδο της ποπ κουλτούρας στα αμερικανικά πανεπιστήμια, όπου οι ταινίες, τα κόμικς, τα αστυνομικά μυθιστορήματα, η ροκ και οι στίχοι της ραπ αποτελούν αντικείμενο μελέτης, έφτασε και η ώρα της πορνογραφίας να κερδίσει μια θέση δίπλα στον Σέξπιρ, τον Κίπλινγκ και τον Λακάν.


http://www.hri.org/E/1999/99-04-03.dir/keimena/art/art1.htm

Υ.Γ. Άντε και εις ανώτερα    

 

Ωραιο το άρθρο, αλλα πιο ωραια η επανεμφανιση σου...μας ελειψες..

 

* χαμογελά Στον Maley και ευχαριστεί.  

 

Kι εγώ ο μινάρας πήγα και σπούδασα Αγγλική Φιλολογία...

 

RE: RE: Ο σαδομαζοχισμός στο πανεπιστήμιο Μπέρκλεϋ

lol DocHeart!
Μάθημα λέει ε? Ακόμη δεν βρήκα πανεπιστήμιο που να έχει ως κύριο μάθημα το bdsm, αν και κάποιοι κατά καιρούς δήλωσαν πως είναι απόφοιτοι με δίπλωμα τέτοιων σχολών.  

 

Fanshaw με υγεία, με χαρές και με ηδονές το νέο nick  

Το κείμενο που γράφεις παραπάνω μοιάζει να ανήκει στο:

https://www.greekbdsmcommunity.com/forums/showthread.php?tid=2034

Μήπως θα έπρεπε να το μεταφέρεις;

Σχετικά με τα courses στα αμερικάνικα πανεπιστήμια, αμα βρεθεί προϋπολογισμός από κάποιον ιδιώτη συνήθως, τα πάντα μπορεί να γίνουν αντικείμενο ακαδημαϊκής παρουσίασης και έρευνας.Τα π-ά-ν-τ-α. Οπωσδήποτε δεν θα έλλειπε το BDSM πόσο μάλλον ο Σαδομαζοχισμός που έχει πιό εύκολη ακαδημαϊκή αιτιολόγηση.

 

Πολύ ενδιαφέρον