Ο φίλος τον φίλον...

Δεν ξέρω αν σας έχει τύχει να βρίσκεστε σε εκείνη την περίοδο του “αλλάζουνε εντός μου τα σύνορα του κόσμου”  

Δεν είναι απαραίτητα άσχημο και πολλές φορές μπορεί να οδηγήσει σε κάτι αφάνταστα καλύτερο  

Όπως και να έχει όμως μπαίνεις σε σκέψεις, αναθεωρείς, αναστοχάζεσαι...

Σε ένα τέτοιο μουντ λοιπόν σκεφτόμουν...

Η φιλία είναι η κατεξοχήν σχέση που βασίζεται στο κοινόν, στα κοινά, τα όμοια που έχεις με τον άλλο.

Ανακαλύπτεις λοιπόν ότι με ένα φίλο έχεις ένα πολύ διαφορετικό κριτήριο σε κάτι, σε κάτι που κρίνεις σημαντικό. Κι εκεί – εγώ τουλάχιστον- βλέπω το σπόρο της αμφιβολίας να αρχίζει να επωάζεται μέσα μου. Αμφιβολίας όχι απαραίτητα “μομφής” προς τον άλλο. Αλλά αμφιβολίας κριτηρίων και κριτηρίων δικών μου. Αυτό το αίσθημα του “τι δεν έχω καταλάβει τώρα εγώ που μπορεί να σε οδηγεί σε αυτή την επιλογή;”. Αμφιβολία για και προς τον άλλον αλλά και προς εαυτόν.

Ευκαιρία για αναθεώρηση θα πει κανείς. Συμφωνώ και σε αυτό.

Αλλά και αφορμή για σκέψη, πολλή σκέψη.

Οπότε ό,τι θέλετε να μοιραστείτε: εμπειρίες, σκέψεις, σχόλια, αντιρρήσεις ευπρόσδεκτα! Food for thought!    

 

Μοιραζόμενος την σκέψη μου με.... 7 χρόνια καθυστέρηση θα έλεγα ότι ναι... η φιλία

αλλά όχι απαραίτητα στις απόψεις, αλλά σε κάτι άλλο που σε ένωσε άρρηκτα κάποια στιγμή στο παρελθόν. Μια κοινή δυσκολία, μια κοινή εμπειρία, ένας κοινός δρόμος. Εμένα π.χ. οι ισχυρότερες φιλίες μου προέρχονται από τους προσκόπους, από τα φοιτητικά χρόνια, από το στρατό..
Και με κάποιον που ...τα βγάλαμε πέρα μαζί, ο ένας στήριξε τον άλλο στις μικρές ή μεγάλες δυσκολίες, που ήταν πάντα εκεί... το αν έχουμε π.χ. τεράστια διαφορά στις πολιτικές απόψεις, ή στις σχέσεις με το άλλο φύλο ή στην διασκέδαση ή οπουδήπουτε δεν θα τον έκανε για μένα λιγότερο φίλο...

όσο για αυτό...

αυτό δεν είναι κάτι που δεν είναι ένα ερώτημα που μας βασανίζει καθήμερινά, ούτος ή άλλως όταν στην καθημερινότητα μας βλέπουμε συμπεριφορές και απόψεις ξένες προς εμάς που έχουν όμως ευρύτερη αποδοχή;