Ο χειρισμός ενός κατοικιδίου

Εξαρτάται πάντα από τους εμπλεκόμενους. Κάποιοι μπορεί να κάβλωναν, κάποιοι μπορεί να ξενέρωναν.
Εγώ εάν ήμουν το πετ της ιστορίας θα ξενέρωνα.

Ο λόγος που θα ξενέρωνα είναι διότι θεωρώ ότι ο/η ιδιοκτήτης θέτει την υγεία μου σε κίνδυνο, όπως το περιγράφεις μέσα από την ιστορία σου.

Αλλά και πάλι εάν οι όροι είναι προσυμφωνημένοι τότε δεν μένουν και πολλά να πεις. Ή σου αρέσει και μένεις ή ξενερώνεις και φεύγεις.
Αλλιώς είναι απλώς μία φαντασιώση, δεν πρόκειται να κρίνω εάν είναι καλή ή κακή η φαντασίωση του άλλου. Δεν με αφορά.

 

Θα θέλατε να προσδιορίσετε το όριο του κακού και του ανεκτού, όσον αφορά στη χρήση; Θα χαρώ να υπάρχουν κάποιες απαντήσεις, γιατί το στάτους του πετ έχει λίγο παρεξηγηθεί.

 

Για μένα δεν υπάρχει όριο κακού και ανεκτου, που θα θέσει κάποιος τρίτος, κάποιος εκτός και κάποια κοινωνία είτε βανίλα είτε bdsmικη.

Όσο αντέχεις και μπορείς, μπορείς. Όσο όχι, όχι. Ακολουθώ μια θεωρία, προσωπικά που με έχει βοηθήσει, που λέει ότι " όταν κάτι πραγματικά δεν το μπορεί ο οργανισμός σου, η ψυχή σου, το είναι σου το σώμα και το μυαλό αντιδρούν έστω και σπασμωδικά αλλά αντιδρούν και φεύγεις, με τον ένα η τον άλλο τρόπο. " Και αυτό ήταν και είναι δείκτης για εμένα.

Δεν μου ήταν ποτέ εύκολο να κρίνω κατιι που ζούσα ενώ το ζω, δεν μπορώ να διαχωρίσω εύκολα την λογική με το συναίσθημα και την πηγαία υποταγή προς Κάποιον και τα θέλω Του, από τα δικά μου, οπότε ένας καλός δείκτης για εμένα ήταν και είναι το παραπάνω. Αν δεν, δεν, έστω και αν πάρει χρόνο. Οπότε μείον ένα άγχος.

Όσο για τα πετ. Αγαπημένο μου θέμα καθώς είχα εμβαθύνει πολύ στο μενταλιτι ενός πετ . Δεν ξέρω αν θέλω να στα καταταξω στην σκάλα, πάνω από υ και κατω από σ κτλ δεν έχει νόημα.

Αυτό που έχει νόημα για εμένα σε ο,τι αφορά τα πετ είναι ότι το βασικό χαρακτηριστικό τους είναι η ανιδιοτέλεια και η αγάπη που νοιώθουν για τα Αφεντικά τους, το αν ένα πετ θα είναι ζωηρό και χαρωπό ή μαζεμένο και αθόρυβο έχει να κάνει με τον ιδιοκτήτη.

Εμένα αυτό που με γοήτευε πάντα ήταν η μεταξύ τους επικοινωνία, το να μου μιλούν και να μου φέρονται σαν ένα σκυλάκι ( ακόμη και αν αυτό σημαίνει μένεις σπίτι και περιμένεις το Αφεντικό, όσες μέρες και αν κάνει και όταν έρθει Τον χαιρετάς και Τον αγαπάς το ίδιο) ήταν ο,τι πιο κοντά σε αγάπη, τρυφερότητα και αλήθεια έχω νοιώσει.


Υπάρχει λόγος που κάποιοι ιδιαίτερα δύσκολοι άνθρωποι και μοναχικοί, δένονται και έχουν ζωάκια για χρόνια ολόκληρα, αν αυτό το δέσιμο, την ανιδιοτέλεια και την απλότητα καταφέρει να την δώσει ένα ανθρώπινο πετ, θεωρώ ότι θα είναι για πάντα. Είναι αρκετά δύσκολο να φτάσει ένα ανθρώπινο πετ εκεί, αλλά πραγματικά το έχω στο μυαλό μου ως κάτι ιδανικό, άσχετα αν θα το ξαναπροσπάθουσα εγώ η όχι.

 

Νομίζω ότι μπορεί να φτάσει εύκολα, αρκεί να το θέλει. Μιλάω για τον εαυτό μου. Το θέμα είναι αν αυτό κουράζει τον ιδιοκτήτη του.

 

Μα αν δεν επιθυμεί ο ιδιοκτήτης κάτι τέτοιο, δεν πρόκειται ποτέ το πετ να φτάσει εκεί.

Και όχι δεν είναι εύκολο, επιμένω. Αλλά ίσως να έχουμε διαφορετικά στο μυαλό μας το " εκεί "

 

προσωπικά ομιλώντας το έχω καταφέρει, αλλά αυτό δεν πιέζει τον ιδιοκτήτη του;

 

Οκ.
Αν το είχες καταφέρει, δεν θα υπήρχε αυτό το ερώτημα, γιατί θα έδινες τόσο όσο ζητά ο ιδιοκτήτης.
Αν ο ιδιοκτήτης θέλει πέντε και εσύ έχεις οχτώ, δίνεις πέντε. Αυτό είναι το " εκεί "

 

Μιλώντας για την πίεση που δέχεται ο ιδιοκτήτης του κατοικιδίου.
Τα Κ μπορεί να μην αντέχουν καν να φτάσουν στα επίπεδα που φτάνουν τα υ. Είναι όμως έργο τους να φτάσουν τα υ εκεί. Φαντάζομαι δίνει μεγαλύτερη ικανοποίηση ένα υ που ξεπερνάει το Κ του και του το ανταποδίδει χαρίζοντας του την υποταγή του.

 

Το ζητούμενο δεν είναι πόσο αντέχει το Κ αλλά τι θέλει , αν θέλει 10 θα πάρει τα 10 και ας έχει το υ 100 να δώσει !

Όχι δεν είναι αγώνας δρόμου το υ δεν είναι η θέση του να ξεπεράσει το Κ .

Όχι η υποταγή δεν ανταποδίδετε ούτε χαρίζεται αντίθετος διεκδικείτε, κερδίζετε.

 

"Καν"; Για ποιά επίπεδα μιλάτε; Άλλη η δουλειά του ενός, άλλη του άλλου, δεν συγκρίνονται. Είναι παραπληρωματικοί οι ρόλοι, δεν είναι ίδιοι.

Το υποτακτικό μέλος δεν έχει νόημα να φαντάζεται τι ικανοποιεί το κυριαρχικό, δεν είναι δουλειά του, άλλος αποφασίζει τι ικανοποιεί και τι όχι.
Και πάλι, τι σημαίνει "το ξεπερνάει"; Πού; Σε τι;

Όσο για το "δώρο της υποταγής", για τον οποιοδήποτε λόγο, έχω ήδη εκφραστεί αλλού. Η υποταγή δεν είναι δώρο, είναι επιλογή που σχετίζεται με συγκεκριμένο είδος σχέσης. Ούτε είναι δουλειά του υποτακτικού να σκέφτεται καν ότι την χαρίζει ή ανταποδίδει κάτι στο κυριαρχικό.

 

Νομίζω ότι οι σημαντικές διαφαίνονται.

Για ένα πραγματικό σκυλί (αν υποθέσουμε οτι από τέτοιο κατοικίδιο προέρχεται ο ρόλος) η σαδίστρια ιδιοκτήτρια που θα το άφηνε μόνο έξω στην βροχή και το κρύο και μετά θα το δάνειζε στην σαδίστρια υπηρέτρια για να το βουρδουλιάζει και να το βάζει να γλείφει εκείνη και τις φίλες της θα ήταν μάλλον εφιάλτης.

Για έναν σκλάβο θα ήταν το ιδανικό. Με λίγο στραπονάρισμα στην πλοκή, ενδεχομένως πολλαπλό, ακόμη ιδανικότερα μάλλον.

Προσωπικά έχω μία απορία, πότε επιτέλους θα διαβάζουμε και από υποτακτική μία παρόμοια ή παρόμοιας παράδοσης στο καθήκον ιστορία ή φαντασίωση.

 

Ανιδιοτέλεια σε σχέση αγάπης και εξάρτησης ?