Πέραν

Μέσα στο μαγαζί με τα ζαχαρωτά… «Αυτό το μέρος είναι σαν να φτιάχτηκε για σένα. Έλα, πες, κάπως έτσι δεν είναι ο κόσμος σου;»

…άφες αυτοίς, ου γάρ οίδασι... (Λουκ. 23,34)

Θυμάμαι – και μάλλον δεν θα ξεχάσω ποτέ- ένα δρόμο ψηλά, κάτω από το διάσημο Πύργο, που κατηφορίζει προς τη θάλασσα. Καλντερίμι, στρωμένο με πέτρα σκληρή, που την έχουν λειάνει βήματα ανθρώπων που περπατούν εδώ αιώνες.

Στο τέρμα του φτάνει στη Γέφυρα, εκεί στα Στενά. Κάθε που κάποιος κατηφορίζει σηκώνονται σμήνος γλάροι κάνοντας γκρι τον ουρανό. Τον μαβί σε κάθε δειλινό.

Αν έμπαινα σε ένα καράβι… Θα ανηφόριζε τον Πορθμό και μετά τα Στενά θα έβγαινε στη Θάλασσα τη μαύρη.

…μαύρη Θάλασσα κλειστή…

Απρόσκοπτα ενώνονται οι ωκεανοί του κόσμου. Αλλά αυτή, μια θάλασσα κλειστή.

…Τί γυρεύω εγώ σ’ αυτούς τους βάλτους…

Το μαύρο – είχε πει- κάνε το τέχνη… Κάνε το αραχνοϋφαντο, δαντέλα, άστο να τυλιχθεί στο κορμί σου, στο πρόσωπό σου. Και μετά, να πέσει…

Πόσες φορές αναρωτήθηκα τι στην ευχή είναι αυτό που οι άλλοι βλέπουν ως φως.

…ίθρα ου θανάσιμη τσουλήθρα / ίθρα οα καταβόθρα, κολυμπήθρα…

Στον κόσμο της μερέντας. Το είχα πει εγώ σε μια χιουμοριστική αποστροφή του λόγου. Αλλά τότε του είχε φανεί εύστοχο. Και το έλεγε μετά.

Μέσα στο μαγαζί με τα ζαχαρωτά…

…ου γάρ οίδασι...

Πάνω από τον κρατήρα της αβύσσου. Και να κοιτάω, μέσα. Και μέσα. Και όλο και πιο μέσα.

… Διότι, όταν κοιτάς συνεχώς την άβυσσο, θα έρθει η στιγμή που η άβυσσος θα σου ανταποδώσει το βλέμμα...

- Εμένα κοιτάς;
- Φυσικά! Κι εσύ δεν κοίταζες εμένα;
- Και θα σε ξανακοιτάξω.
- Τότε;

…Ποιός είναι ο τρίτος που περπατεί πάντα στο πλάι σου;
Όταν μετρώ, είμαι μονάχα εγώ και εσύ και συ μαζί μου
Μα όταν κοιτάζω εμπρός τον άσπρο δρόμο
Υπάρχει πάντα κάποιος που περπατεί στο πλάι σου
Γλιστρώντας τυλιγμένος σε καστανό μανδύα,
κουκουλωμένος
Αν είναι άντρας αν είναι γυναίκα δεν το ξέρω
– Μ’ αυτός εκεί ποιος είναι απ’ τ’ άλλο πλάι σου;…

Η Σκιά. Απλά να, ξέρεις, ήρθε κι εκείνος ο χρόνος που ήρθε κι αυτή στο φως. Είναι Σκιά. Αλλά είναι κι αυτή στο φως. Ποιος είπε ότι δεν είδα την άβυσσο; Ποιος είπε ότι δεν ξέρω από σκοτάδια;

…ου γάρ οίδασι...

Απλά να, ξέρεις, ήρθε κι εκείνος ο χρόνος που ήρθε και η Σκιά στο φως. Θα περπατεί πάντα από τ’ άλλο πλάι μου. Αλλά θα είναι κι αυτή στο φως. Θα είναι αυτό που είναι. Για πάντα. Γιατί πάλεψα με τα τέρατα. Και ξέρεις; Αποφάσισα ότι δεν τους μοιάζω. Κι ας είχαν πολλές φορές τη μορφή μου. Ναι, μου έμοιασαν. Αλλά δεν ήμουν εγώ…