Πέρα από την καύλα, τι άλλο;

@elfcat
για τις επόμενες ώρες θα είμαι ερωτευμένη με εσάς, εντάξει;

 

@lexy

δεν ήταν αυτός ο στόχος μου, αλλά με τιμάτε.  

 

Νομίζω την στιγμή που μαθαίνουμε να χέζουμε στο καθίκι - κι αυτή είναι μια πολύ σοβαρή απάντηση.

 

@elfcat

Χαρά στο κουράγιο σου να γράψεις για το ζουμί (@all...)....

 

η απόλαυση που παράγεται απ' τις εκδηλώσεις της υποτακτικότητας (για να περιοριστώ στο νήμα) επιβεβαιώνει ή παράγει την εξελικτική ευστοχία του μοντέλου; αφορά, η ερώτηση, σε κάθε μοντέλο. αν δεν υπάρξει πηγαία προσαρμογή, το μοντέλο απορρίπτει ή απορρίπτεται. έτσι, η ερώτηση αν προκύπτει το αυγό απ' την κότα ή αντίστροφα, έγινε σύμβολο άχρηστου ερωτήματος όπως επισήμανε ο @lizard_ . ελάχιστοι, ανάμεσα στα έμβια, ξέρουν να διατυπώσουν ho fame κι ακόμη λιγότεροι να περιγράψουν όλον τον πεπτικό κύκλο, αλλά δεν άκουσα ποτέ για κάποιον που δεν γλείφεται ή δεν μηρυκάζει (ή ανάλογα) ευτυχισμένα μετά το γεύμα. η προσπάθεια εκλογίκευσης υποκρύπτει κίνητρο. η απόπειρα μηχανιστικής ερμηνείας είναι απόσπαση. η νηπιότητα της ανάθεσης κυριαρχίας στα εκλιπαρούντα βρέφη, η «δικαίωση» των νηπίων, προϋποθέτει προεφηβική αυταναφορά, αγωνία απεξάρτησης και αυτοπροσδιορισμού. η εφηβεία, η ενήλικη ανάληψη ρόλου, η απομάκρυνση απ την αυνανιστική παιδικότητα, είναι η ίδια μια «βελτίωση», αλλά όχι αξιολογική ή ηθική. η φοβία οτι η αλληλεπίδραση (η βίαιη, η φυσική, όχι η γλυκανάλατη επίφαση) καταρρακώνει την «λαμπερή συμπαντική εσωτερικότητα» του ευάλωτου δυσφορικού εσωστρεφούς, αναστέλει και καθηλώνει. προτάσσει πρόσφατα ιδεολογήματα, τελολογικά ή βουλησιαρχικά, ως καταφύγια έναντι της πολυπόθητης αλλά μακρυνής ευστοχίας. οι δικανικές λογικές ή λεκτικές ακροβασίες, ακόμη κι αν καταλήγουν στο αδιάσειστο επιχείρημα «είπα μια μαλακία παραπάνω, για να να διανθήσω», παραμένουν αγωνιώδεις και υστερόβουλες.

η υποτακτικότητα δεν είναι ανικανότητα. δεν έχουν χρησιμότητα οι ανίκανοι υποτακτικοί. οι υποτακτικοί την ικανότητα τους προσφέρουν, αυτήν οικειοποιούνται οι κυριαρχικοί, εφ' όσον μπορούν.

τι είναι αυτός ο καλύτερος άνθρωπος; ποιά ενοχικότητα τον επινόησε; για ποιό πράγμα δεν έχετε ενδιαφέρον; τι χρειάζεστε να δηλώσετε με αυτήν τη φράση;
τι επιχειρείτε να ξεχωρίσετε; από τι και γιατί αποσπάτε την «καύλα»;
αν εννοείτε οτι δεν σας χρειάζεται, δεν σας λείπει, δεν έχετε ανάγκη κάποιον να κάνει τη δική σας δουλειά, το καταλαβαίνω και μου φαίνεται κι αυτονόητο. τι να τον κάνεις κάποιον που δεν μπορεί να κάνει τη δική του δουλειά; αν πάλι εννοείτε οτι δεν επιτρέπετε σε κανέναν, τότε αλλάζει η συζήτηση. αλλά μόνον υποθέσεις μπορώ να κάνω για το περιεχόμενο της διατύπωσης.

σαν εργαλείο έχει ορισμένες φορές χρησιμότητα. σαν ανάγκη περιγράφει μόνον περιορισμούς και αγωνίες.

βάσιμη προσέγγιση, αλλά καταφύγιο συχνότερα. σημαίνει μάλλον «έχεις πολλές άμυνες που δεν μπορώ να κάμψω, και καλό είναι να πώ οτι φταις εσύ, αντι δεν θα καταφέρω ή δεν αξίζει τον κόπο». είναι εύκολο και εκδικητικό το «δεν κάνεις», αντί των «δεν μπορώ» ή «δεν θέλω».

 

Α γεια σου! Μα τι άλλο;;

Καθόλου. Ίσα ίσα το ένα συμπληρώνει το άλλο. Απλή προϋπόθεση να είναι αμοιβαίο.

 

Να προσθέσω κάτι.

Όλες οι σχεσεις συμπεριλαμβάνουν αυτά που είναι ζητούμενα του καθενός (πχ συντροφικότητα, αγάπη κτλ.).
Αυτά μπορούν να βρεθούν απολύτως φυσιολογικά και σε βανιλα σχέση και σε Ντι/ες.

Δεν ρωτάω γιατί έχουμε ανάγκη τις σχέσεις. Ρωτάω ποια ανάγκη μας οδηγεί συγκεκριμένα σε αυτόν τον τρόπο συσχέτισης.

Εγώ απαντώ η ηδονή (καύλα) και δεν το λέω για να δημιουργήσω μια φτηνή προσέγγιση του πράγματος. Όλη μου η βανιλα ζωή με έκανε να ζω αποκομενη από τις επιθυμίες μου. Ξέρετε τι είναι (πιθανόν ξέρετε πολύ καλά αρκετοί εδώ μεσα) να ανακαλύπτεις όλο και μεγαλύτερα επίπεδα καυλας που παλιά ούτε φανταζοσουν ( ή μάλλον ΜΟΝΟ φανταζοσουν; )Να νιώθεις επιτέλους απελευθερωμένη και in touch με τον πραγματικό ερωτικό σου εαυτό; Να συνδέεσαι κατά αυτόν τον τρόπο με τον σύντροφό σου χωρίς τις ενοχές που κουβαλούσες πιθανώς πολλά χρόνια; Μεγαλείο!

Συνδέομαι μέσα από την καύλα μου με τον άλλον, δεν το κάνω για να αυνανιστώ μέσα στην αντανάκλαση των ματιών του αλλά ΚΑΙ για να τον πλησιάσω κατά αυτόν τον τρόπο.

Οπότε, επαναλαμβάνω, η ερώτηση είναι γιατί Ντι/Ες ως τρόπος σύνδεσης και όχι γιατί επιθυμούμε να συνδεθούμε με κάποιον άλλον άνθρωπο γενικότερα.

 

η ανάγκη που πιέζει να μας απομακρύνει, συγκεκριμένα, από το εξελικτικά εύστοχο μοντέλο, φαίνεται να είναι η ανάγκη βελτίωσης της παραγωγικότητας.

 

Παραγωγικοτητα σε τι;

 

Παρόλ΄ αυτά, αυτά που αναφέρεις κατακρίνοντας κι εσύ στο παραπάνω απόσπασμα, τα ίδια ακριβώς κάνεις κι εσύ, τουλάχιστον στα περισσότερα. Ή τουλάχιστον αυτή την εντύπωση δίνεις με τα γραφόμενά σου.

Αναφέρεις ότι η προσπάθεια εκλογίκευσης υποκρύπτει κίνητρο, κι εσύ όμως επιχειρείς να εκλογικεύσεις, με τη δική σου λογική, αυτά με τα οποία καταπιάνεσαι. Αν θεωρείς ότι αυτό είναι κάτι κακό, κανονικά πρώτος εσύ δεν θα έπρεπε να το κάνεις.

Η απόπειρα μηχανιστικής ερμηνείας είναι απόσπαση, παρόλ΄ αυτά η κοπέλα στην οποία απαντάς έχει γράψει τόσα και τόσα άλλα ξετυλίγοντας σιγά-σιγά το τι σκέπτεται αλλά εσύ ο ίδιος κάνεις αυτό που μόλις κατέκρινες, δηλαδή επιλέγεις να να ερμηνεύεις μηχανιστικά ή να το πω πιο σωστά κοντόφθαλμα, να αποσπάς δηλαδή κάποια συγκεκριμένη φράση παραβλέποντας τα υπόλοιπα.

Μιλάς για νηπιότητα της ανάθεσης κυριαρχίας στα βρέφη και μετά πετάς ένα σωρό άλλους απαξιωτικούς χαρακτηρισμούς για εκείνον που έχει αναφέρει κάτι τέτοιο, αλλά κι εσύ κάποτε βρέφος ήσουν, βιολογικά μεν ανίκανος και εξαρτημένος όπως όλοι, αλλά τελικά η ισχύς λόγω ιδιαιτερότητας (βρέφος) που σου είχε προσδώσει η Φύση (που όλοι την ερμηνεύουν όπως τους βολεύει, πάντα αποσπασματικά) να που υπέταξε τελικά τους ενήλικες (φαντάζομαι) γονείς σου στην αποστολή να υπηρετήσουν τις ανάγκες σου ώστε να μπορέσεις να σταθείς κάποια μέρα στα πόδια σου.
Να το πω λαϊκά. Το ταμπλώ τι έγραψε; Τόσο σε εσένα όσο και σε δσεκατομύρια άλλα ανθρώπους που έχουν περπατήσει σε αυτόν τον Πλανήτη. Για πες μας λοιπόν, για να δούμε τελικά ποιος έχει το όνομα και ποιος τη χάρη.

Μιλάς για εφηβικότητα, για ενηλικίωση και ανάληψη ρόλου αλλά για εσένα όχι αξιολογική ή ηθική. Δηλαδή για εσένα τι είναι το αξιολογικό και τι το ηθικό άραγε;

Γράφεις ότι η "φοβία ότι η αλληλεπίδραση (η βίαιη, η φυσική, όχι η γλυκανάλατη επίφαση) καταρρακώνει την «λαμπερή συμπαντική εσωτερικότητα» του ευάλωτου δυσφορικού εσωστρεφούς, αναστέλει και καθηλώνει".
Παρόλ΄ αυτά πρώτος εσύ αλληλεπιδράς δηκτικά με τρόπους αποσπασματικούς, καταγγελτικούς με λογικά και λεκτικά άλματα, με αποφθέγματα δικής σου επινόησης και έμπνευσης τόσες και τόσες φορές, δηλαδή στην ουσία μη-αλληλεπιδρώντας αλλά αντιδρώντας και μειώνοντας τους συνομιλητές σου με αλαζονικό ή χλευαστικό τρόπο.
Εσύ λοιπόν, που φέρεσαι έτσι, δεν είσαι ο πρώτος που έχεις τη φοβία ότι η αλληλεπίδραση θα καταρρακώσει τη "λαμπερή συμπαντική εσωτερικότητά σου", όπως τέλος πάντων την έχεις εσύ στο μυαλό σου, την οποία και κατακρίνεις σαν συμπεριφορά, μιας και φέρεσαι έτσι κατά σύστημα; Σαν να φοβάσαι να αλληλεπιδράσεις αληθινά, και απλώς να πασχίζεις ότι τάχαμου θέλεις να αλληλεπιδράς αληθινά;

Γράφεις ότι "οι δικανικές λογικές ή λεκτικές ακροβασίες, ακόμη κι αν καταλήγουν στο αδιάσειστο επιχείρημα «είπα μια μαλακία παραπάνω, για να να διανθήσω», παραμένουν αγωνιώδεις και υστερόβουλες.".
Έχεις άραγε ποτέ καθίσει να μετρήσεις πόσες και πόσες φορές εσύ ο ίδιος έχεις κάνει αυτό ακριβώς το πράγμα που το περιγράφεις απαξιωτικά και του αποδίδεις μειωτικά κίνητρα;
Με βαρύγδουπες και δυσνόητες λέξεις και νοήματα σαν καλός σοφιστής-δικολάβος που έχει μεγάλη ιδέα για τον εαυτό του και την τέχνη του, για αυτή όμως, όχι πάντα για έναν αληθινό διάλογο, αλλά ούτε φυσικά για την ουσία μίας συζήτησης;
Για εσένα, για τον εαυτό σου, δεν ισχύει ότι υποκρύπτονται δικές σου αγωνίες και δικά σου υστερόβουλα κίνητρα όταν εκφράζεσαι έτσι ακριβώς όπως κατακρίνεις σε άλλους;

Αναφέρεις επίσης ότι "η υποτακτικότητα δεν είναι ανικανότητα. δεν έχουν χρησιμότητα οι ανίκανοι υποτακτικοί. οι υποτακτικοί την ικανότητα τους προσφέρουν, αυτήν οικειοποιούνται οι κυριαρχικοί, εφ' όσον μπορούν.". Όμως η κοπέλα στην οποία αναφέρεσαι δεν είπε κάτι που να βγάζει συμπέρασμα σαν αυτό που γράφεις. Είπε ότι ενδιαφέρεται ό,τι επίτευγμα κατορθώνει να μπορεί να το αναγνωρίζει στον εαυτό της. Όχι να το προσφέρει σε άλλον, παρά την υποτακτική φύση που η ίδια ισχυρίζεται ότι έχει πάνω στις ερωτικές ορμές της.

Ξέρεις @tithon μιλάς συχνά, όπως κι εδώ, για "ευθύνη του εαυτού". Συμφωνώ κι εγώ και φαντάζομαι κι άλλοι πολλοί με αυτό.
Η ευθύνη σε όλα τα πράγματα δεν είναι ποτέ ολόκληρη του άλλου. Μπορεί να είναι περισσότερο δική μας, λιγότερο δική μας, αλλά μια φορά πάντα σε ένα μέρος της, μικρό ή μεγάλο, και δική μας.

Εσύ λοιπόν που με τέτοια αυτοπεποίθηση και άνεση αποδίδεις ευθύνες αριστερά και δεξιά συνεχώς κι αδιαλείπτως,
τις δικές σου ευθύνες, τις δικές σου ανεπάρκειες και τα δικά σου εσωτερικά αδιέξοδα για τα πράγματα που σε αφορούν ή που έχουν να κάνουν με την "αλληλεπίδρασή" σου με τους άλλους, τα έχεις άραγε ποτέ σου αναλογιστεί;

Ή για εσένα ειδικά και προνομιακά, κατά τη γνώμη σου φυσικά, όλοι οι υπόλοιποι είναι υπόλογοι και οφείλουν να δίδουν εξηγήσεων σε εσένα και σε όσα εσύ μπορείς να αντιληφθείς, αλλά εσύ τα έχεις όλα λυμένα μέσα σου, αισθάνεσαι ότι έφτασες στο τέλειο, οπότε και νομίζεις ότι δικαιούσαι τόσο να κάνεις υποδείξεις, όσο και να μην υπόκεισαι και ο ίδιος σε υποδείξεις; Βολικό πάντως δεν είναι κάτι τέτοιο; Δεν συμφωνείς;

Πέρα από την κάβλα. Ναι, εκτός από την κάβλα υπάρχουν πολλά. Αλλά ένα από αυτά συμβαίνει καμιά φορά να είναι και το ξεκάβλωμα της υποκρισίας, καθώς κι εκείνο των εσωτερικών ανασφαλειών και αδιεξόδων που επενδύονται τη λεοντή της εύηχης υπεράνω κριτικής.

Όλα φυσικά στο όνομα του: "σεβασμού του άλλου". Αλοίμονο.
Σάμπως τα λόγια τζάμπα δεν είναι; Ή μήπως μπορεί να μπει κανείς στο μυαλό μας και να δει τι αληθινά σκεφτόμαστε, και όχι τι καμωνόμαστε ότι σκεφτόμαστε;

Να ένα ωραίο θέμα που θα μπορούσε να γίνει και ξεχωριστό νήμα:

"Σεβασμός ή "σεβασμός" του εαυτού και του άλλου στο BDSM και πόσο αυτό αντανακλά ή όχι τη συνολική συμπεριφορά μας."

 

Πέρα απο την ηδονή που σαν πυροτέχνημα λάμπει και χάνεται μέχρι την επόμενη ανάγκη εκτόνωσης, υπάρχει η ανάγκη για συντροφικότητα, ολοκλήρωση κι εξέλιξη σε μια κοινή πορεία.
Είναι η επιλογή της διαδρομής ως ακόλουθος συνταξιδιώτης που επιθυμεί να ανήκει. Είναι η αμοιβαία εξερεύνηση όλων όσων έχουν δειλά εκδηλωθεί, πριν το ταξίδι αρχίσει.

υ.γ
@elfcat
Η διαφωνία μου έγκειται στην περιγραφή των γονεϊκών σχέσεων με βδσμικούς όρους, στα πλάσια μιας μη ερωτικής Κ/υ σχέσης. Ακόμη και ως απάντηση στο άλλο άκρο του σεναρίου όπου το Κυρίαρχο Μωρό γεννιέται Ανυπότακτο, μου θυμίζει εποχές όπου οι γονείς θεωρούσαν τα παιδιά τους ιδιοκτησίες.
Το παιδί γεννιέται ημιτελές και εξαρτημένο, όχι -έστω και μη συναινετικά- υποταγμένο. Η αναλογία με τους ανθρώπους που έχοντας κάποια αναπηρία, χρειάζονται βοήθεια ώστε να επιβιώσουν και εξαρτώνται απο το περιβάλλον τους, βρίσκεται στο σημείο της περιορισμένης αυτενέργειας.

 

Για μερικούς ανθρώπους η διαφωνία, στο όνομα της διαφωνίας και μόνο (το τονίζω αυτό), μεταφράζεται ως δύναμη και η συμφωνία ως αδυναμία.

Μεταφράζεται βολικά ως διάλογος, αλλά τελικά το μόνο που προσφέρει είναι η ικανοποίηση εγωισμού του ενός, πράγμα που καταντάει από ένα σημείο και έπειτα για το άλλο μέλος της συζήτησης (από τη στιγμή που θα το πάρει χαμπάρι και έπειτα) μια κουραστική και άχρηστη διαδικασία.