Πέρα από την καύλα, τι άλλο;

Τηλεματική επαλήθευση επικύρωσης και αποδοχής από ένα σύντροφο. Στην ουσία ο σύντροφος αντανακλά και επιδίδει παραμέτρους αυτοπραγμάτωσης.

tag: Validation → Social Validation → conformity → βλέπε varieties και Indentification.

Ανάμεσα στις παραπάνω έννοιες συναντάται το ζητούμενο πέρα της καύλας, όπου πολλές ανάγκες των ανθρώπων παρατηρούνται και αναφέρονται, με πρωταρχική την Ασφάλεια. (ασφαλή πρόσβαση, ασφαλή προσέγγιση κλπ)

 

Ρε σαυρακι λες να είμαι Κ τελικά και να μην το έχω πάρει χαμπάρι;  

Πέρα από την πλάκα ναι, σαφώς έχω μεγάλες τάσεις να ελέγχω τα πράγματα γύρω μου και για να απαντήσω με την αφορμή που μου δίνεις και στους υπόλοιπους και να εξηγήσω λίγο καλύτερα γιατί τοποθετώ την καύλα τόσο ψηλά θα πω το εξής, και ίσως να το νιώθει και κανένας άλλος αυτό γιατί τα πράγματα δεν είναι πάντα τόσο άσπρο-μαυρο όπως τα περιγράφει ο @espimain καθότι δυστυχώς ή ευτυχως (επιλέγω το δεύτερο) είμαστε περίπλοκα όντα εμείς οι ανθρωπες, παναθεμα μας.

Το να έχω τον έλεγχο της σχέσης είναι αυτό που μου βγαίνει, αυτό που έχω συνηθίσει και ως προσλαμβάνουσα από το οικογενειακό μου περιβάλλον και λόγω ιδιοσυγκρασίας. Το θέμα όμως είναι ότι αν και αυτό μου βγαίνει πιο φυσικά και ίσως θα μπορούσε να χαρακτηριστεί με αυτήν την έννοια ως ανάγκη τελικά δεν με εξυπηρετεί. Έχει ως αποτέλεσμα να με ξενερώνει ερωτικά και συναισθηματικά. Καταλήγω ναι μεν να ικανοποιώ την πρωταρχική μου "ανάγκη" για έλεγχο αλλα μένω με νεύρα και χωρίς καύλα. Αν ήμουν άντρας θα έλεγα σταματάει να μου σηκώνεται.


Όσο για το να το περιορίσω μόνο στις πρακτικές και τα κινκυ κομμάτια και πάλι ανακαλύπτω το ίδιο αποτέλεσμα. Γιατί αν μου αφησει ο άλλος τον χώρο να πάρω τον έλεγχο στο υπόλοιπο κομμάτι της σχέσης τότε δεν μπορώ να λειτουργώ με διακοπτάκι και να το ανοιγοκλείνω πείθοντας τον εαυτό μου ότι αυτό μου αρκεί. Μπορεί να είναι διασκεδαστικό μέχρι ένα σημείο αλλά δεν έχει διάρκεια. Ξενερώνω και δυστυχώ.

Στο μυαλό μου, στη ζωή μου, δεν υπάρχει μια και μόνη ανάγκη (για εμένα μιλάω). Οι ανάγκες μου, οι συνήθειες μου συγκρούονται, περιπλέκουν, αυτό που μου βγαίνει φυσικά (ο έλεγχος) δεν με ικανοποιεί μέσα σε μία ερωτική/συναισθηματική σχέση.

 

Δεν ξέρω για τους υπόλοιπους αλλά εγώ είμαι υποτακτική λόγω κατασκευαστικού ελαττώματος...

 

Όταν είσαι σε σχέση και το ζεις που λέμε, δεν το χρειάζεσαι και θα έλεγα ότι σχεδόν πάντα λειτουργεί ως τροχοπέδη στην απόλαυση.

Από την άλλη μεριά για τους Κ, ως κομμάτι εκλογίκευσης-τακτοποίησης-ταξινόμησης είναι ανάγκη και χρήσιμο εργαλείο ελέγχου εαυτού και αλλήλων.

Εκτός σχέσης και σε περίπτωση που έχεις υποστεί «ήττες» λόγω κακών επιλογών, η στροφή προς τα μέσα (απαραίτητα εργαλεία της οποίας είναι η ανάλυση και η ερμηνεία) που αναφέρει πιο κάτω η @katerina, είναι ο ενδεδειγμένος τρόπος για να εξαχθούν τα σωστά συμπεράσματα και έτσι να αποφευχθούν μελλοντικές λάθος επιλογές. Βέβαια δεν αρκεί να ξέρεις τι είσαι, τι θέλεις και τι δεν θέλεις αλλά και να μπορείς να τα δεις όλα αυτά ακόμα και κάτω από την πιθανή κρούστα και τα φτιασίδια του απέναντι.

...και αυτός είναι ο δρόμος προς την απόλαυση.
(καιρό είχα να διαβάσω τέτοιου είδους λόγο από άνδρα υποτακτικό)

 

Νομίζω ότι η @lexy με αυτήν την πρόταση περιέγραψε με λίγες λέξεις όλο το μεγαλείο της παράδοσης...
Δεν είναι η αποποίηση ευθυνών, ούτε η επιβολή ελέγχου.
Είναι η βαθιά γνώση ότι αυτός που παραδίνεις το μυαλό σου, πάνω απ’ολα, θα είναι αντάξιος της εμπιστοσύνης σου.
Το ότι θα ανήκεις σε κάποιον, και σαν επακόλουθο , θα σου ανήκει (αν μου επιτρέπετε τον βανιλικό τροπο σκέψης) , πέρα από οποιοδήποτε ιδιοκτησιακό καθεστώς..., σε ηρεμεί πρωτίστως ψυχικά.
Χωρίς παιχνίδια κυριαρχίας...
Είναι η εμπιστοσύνη που δείχνεις ότι ο άλλος εκτιμά αυτό το πολύτιμο δόσιμο, και θα του δώσει την αξία και προσοχή που του πρέπει...
Γι’αυτό και εάν και εφόσον αυτός που παραδινεσαι δεν αποδειχτεί αντάξιος της εμπιστοσύνης που του δείχνεις, δυστυχώς , δεν ξαναγυρίζεις ποτε ή, για να μην είμαι απόλυτη, δύσκολα ξαναγυρίζεις στο απόλυτο δόσιμο...

 

Με αφορμή τα σχόλιά σου να το πάω και λίγο παρακάτω...

Όσον αφορά στις ήττες...
Από την στιγμή που κάποιο άτομο "βγαίνει" από τις ήττες του και δεν τις αντιλαμβάνεται ως νίκες εξ αιτίας του συνόλου της πείρας που έχει αποκομίσει, τι να πω...
....
Αυτός "ο δρόμος προς την απόλαυση"...
...αποτυπώνει την διαφορά του 286 με ένα σημερινό 16πύρηνο...
Και θα πω πως έχω δει σε 286 να τρέχει 3d (("κουστούμι" από τα τρελά αδέλφια), αλλά και 16πύρηνο να "κρεμάει" από το μπάχαλο και τα οβεράιντς...

 

Το να αφεθείς , να παραδώσεις τον έλεγχο σε άλλον πρέπει να είσαι σίγουρη για την επιλογή σου.

Αν για οποιοδήποτε λόγο νοιώθεις ανασφάλεια ότι δε πάει καλά, το συζητάς ή λύνεται ή κόβεται.

 

Σέρας άνοιξες ένα πολύ ενδιαφέρον θέμα και ελπίζω να παραμείνει ενδιαφέρον.
Και μπράβο για τα κότσια σου να μοιραστείς κάποιες αλήθειες σου.

Μπορώ να καταλάβω - από πρώτο χέρι- ότι στο σημείο της εκπαίδευσης κάποια πράγματα, είναι δύσκολο να τα καταλάβουμε από τώρα... "συντρόφισσα".  

Αν μπούμε στην παγίδα να τα "εξηγήσουμε" χωρίς να τα βιώσουμε, προφανώς και θα περάσουμε σε μια αλληλουχία σφαλμάτων και θα οδηγηθούμε σε λάθος συμπεράσματα.
Το κείμενο το @espimain, για παράδειγμα, για μένα κάθε άλλο παρά άσπρο ή μαύρο είναι, Μπορώ να πω ότι είναι όλο το φάσμα χρωμάτων από μαύρο προς άσπρο ή από άσπρο προς μαύρο
Ακριβώς γιατί όπως πολύ σωστά είπες είμαστε περίπλοκα όντα. Η υποτακτικότητα έχει απίστευτο βάθος. Από το σημείο που στέκομαι .. άβυσσος! Η παράδοση είναι μια εξελισσόμενη διαδικασία που χρειάζεται χρόνο για να συμβεί μέσα μας και να καλύψει όλο αυτό το φάσμα "άνθρωπος".

Σε κανενός το μυαλό και την ζωή δεν υπάρχει μια και μόνο ανάγκη. Η υποτακτικότητα - παράδοση ελέγχου, δεν είναι μία και μόνο ανάγκη, είναι βασική ανάγκη για το υ.
Σαφώς και η παράδοση επηρεάζει την καύλα, υπάρχει αναλογία σε αυτό, όσο αυξάνεται ο βαθμός παράδοσης, τόσο και η έκταση καύλας οργασμού κτλ.

Αναφέρθηκαν όμως και άλλες ποιότητες, που παράγονται από την παράδοση ελέγχου, ισορροπία, ασφάλεια, εμπιστοσύνη και η λίστα δεν έχει τέλος. Αυτές οι ποιότητες, ασφαλώς και συνεισφέρουν στην καύλα, σε άλλο βάθος έκταση και διάρκεια, αλλά το πράγμα πάει παραπέρα, σε μια συνολική "εξέλιξη- μεταμόρφωση" του εαυτού μας

Όσον αφορά το σχόλιο του @lizard ο "έλεγχος" του υ στο σημείο της ανάλυσης δεν είναι κυριαρχικό στοιχείο, το έθεσε ως αντίσταση. Το ξέρω ότι έκανες πλάκα, αλλά το παραθέτω σαν αποσαφήνιση
Υπάρχει η βιωματική κατανόηση, το σώμα και οι αισθήσεις κατανοούν, απολαμβάνουν και αποδέχονται. Το σώμα δεν λέει ποτέ ψέμματα, ενώ το μυαλό μας από την άλλη, είναι μεγάλος απατεώνας!

Στο σημείο που βρισκόμαστε, έχω την αίσθηση, ότι καλό είναι να παρατηρούμε μεν ( εντός και εκτός) αλλά να μένουμε μακρυά από συμπεράσματα και να αφήσουμε το πράγμα να κυλήσει..

 

@KASEFI
αντιλαμβάνομαι την εμπιστοσύνη ως προϊόν προσωπικης απόφασης. Δεν αποδέχομαι το "άξιος" ή "μη άξιος" της εμπιστοσύνης που εγώ - με όποια κριτήρια - αποφάσισα.

Απλώς, είμαστε βιαστικοί. Συνήθως. Ή μας ξεγελούν οι ανάγκες μας. Οι αλήθειες είναι πάντα εκεί, μπροστά μας. Και πάντα ξέρουμε.

 

Aκούγεται αρκετά μοιρολατρικό αυτό ή σαν εθελοτυφλία, ή εμένα μού φαίνεται έτσι;
Γιατί δεν γίνεται όλα να ισχύουν. Και να ξέρουμε και να είναι εκεί οι ανάγκες μας, και να μάς ξεγελούν.
Γιατί τελικά έχουμε ένα αποτέλεσμα ή θα βρέξει ή θα χιονίσει ή καλό καιρό θα κάνει.
Δεν με πείθει.
Αν έμενες στην τελευταία δήλωση, θα συμφωνούσα περισσότερο.
Γιατί θεωρώ πως πάντα ξέρουμε. Ακόμη κι όταν νομίζουμε πως δεν ξέρουμε...

 

Αυτό που εννοούσα είναι πως οι ανάγκες κάποτε δημιουργούν προβολές και χωρίς αντίκρισμα προσδοκίες κι όχι ξεκάθαρες εκτιμήσεις βασισμένες στην πραγματικότητα.

*δεν επιχειρώ να πείσω, δεν κάνω δηλώσεις. Πρόκειται περί σκέψεων.

 

Αν αυτό εννοούσες εξ΄αρχής, σόρι, αλλά δεν το εννόησα, έτσι όπως διατυπώθηκε.
Και σ΄αυτό βέβαια, έχω να πω ότι τις προβολές δεν τις δημιουργούν ακριβώς οι ανάγκες, μιας και που οι ανάγκες είναι κι αυτές ενίοτε προβολές επίσης. Πιο πολύ θα τις έλεγα επιθυμίες τις προβολογενεσιουργές, παρά ανάγκες, but that's just me.
* To ίδιο ισχύει και δι ημάς. Με τις σκέψεις συμφωνούμε ή διαφωνούμε. Όχι με τα πρόσωπα. Προς το παρόν δηλαδή...
Ουδείς είπε ότι επιχείρησες να πείσεις ή να κάνεις δηλώσεις, προς Θεού. Σκέψεις εκφράζουμε όλοι.