Πέρα από την καύλα, τι άλλο;

Δεν αναφερθηκα σε εσάς  
Μίλησα γενικά

 

Πάντα επίκαιρο:

https://www.greekbdsmcommunity.com/...στοιχοι-τύποι-bdsm-σχέσεων.58563/#post-625236

 

για αυτο ειπα πριν οτι καλυπτεται ψυχολογικα .. κατα καποιο τροπο συμπληρωνει κομματια του εαυτου του..τουλαχιστον αυτο νομιζω εγω

 

θα προτιμουσα στον ενικο...ενας ειμαι αγαπητη μου  

 

Ή απέναντι, ή δίπλα, ή πάνω, ή κάτω, ή όπως τέλος πάντων κυρίαρχα επιλέγει ο ίδιος για πάρτη του πάλι, όταν μιλάμε για συναινετικές καταστάσεις, όπως και μία οποιαδήποτε BDSMική επιλογή.

Και να έχω ευθύνη, να κυριαρχώ, και να μην θέλω ευθύνη καθοδήγησης αλλά να την εκχωρώ σε άλλον κυρίαρχα, και να νοιάζομαι και για τους δύο εξίσου, και να νοιάζομαι πιο πολύ για εμένα, ή πιο πολύ για τον άλλο, επιλέγοντας για τον εαυτό μου ποια απ΄ όλα αυτά, και όλα αυτά επίσης εντάσσονται σε αυτό που λένε: "επιλέγω, παίρνω θέση".

 

Πολύ ενδιαφέρον θέμα που ειδικά στην διατύπωση του με τίτλο ''Πέρα από την καύλα τι άλλο'' υπερβαίνει παλαιότερες παρόμοιες συζητήσεις, και δίνει τροφή για σκέψη και καλή συζήτηση πράγμα που φαίνεται και από το ψηλό επίπεδο των τοποθετήσεων σε αυτό το νήμα.

Τώρα, στο προκείμενο, μια μεθοδολογία που σκέφτομαι, για να δούμε αν και τι υπάρχει πέρα από την καύλα στα κίνητρα ενός υποτακτικού όταν επιλέγει να παραδώσει τον έλεγχο, είναι να χωρίσουμε τις σχέσεις υποτακτικών-κυριάρχων σε δύο κατηγορίες: Στις μη ερωτικές σχέσεις αυτού του τύπου και στις ερωτικές σχέσεις αυτού του τύπου.

Ποιο συγκεκριμένα: Ως μη ερωτική σχέση υποτακτικής/ου - κυρίαρχης/ου μπορούμε να θεωρήσουμε για παράδειγμα τη σχέση του υποτακτικού μαμάκια με την κυριαρχική του μαμά. Ο υποτακτικός μαμάκιας ο οποίος παρεπιπτώντος στην ερωτική του ζωή μπορεί να προέρχεται από κάθε πιθανό ερωτικό pool (μάστερ, κυρίαρχου, Υποτακτικού, Σλέιβ) στη συγκεκριμένη μη ερωτική (εκτός σπανίων περιπτώσεων αιμομιξίας) σχέση με τη μαμά του λειτουργεί ως κλασικός υποτακτικός. Σε πολλές περιπτώσεις δε θα κόψει καν τον ομφάλιο λώρο-αλυσίδα και θα συνεχίσει να ζει (ακόμα και παντρεμένος) στον πάνω όροφο που του έχει φτιάξει η μαμά για ''να έχει ένα κεραμίδι πάνω από το κεφάλι του''. Αν, ακόμα και αν γουστάρει να μαστεράρει/ ντομάρει, τυχαίνει να γουστάρει να μαστεράρει/ ντομάρει άντρες, φυσικά δε θα τολμήσει ποτέ να διανοηθεί να επικοινωνήσει αυτή του την επιλογή στην κυριαρχική μαμά του αλλά θα ψάξει να βρει μια ''καλή κοπέλα'' για κάλυψη. Εν κατακλείδι, στο συγκεκριμένο και αρκετά συνηθισμένο στην πανέμορφη μας πατρίδα, τύπο μη ερωτικής σχέσης υποτακτικού - κυρίαρχου όλα τα συναισθηματικά και ψυχικά κριτήρια της έννοιας της υποταγής καλύπτονται ''εξωεροτικά'' και ''εξωηδονικά'' αν επιτρέπονται οι άσχημοι αυτοί νεολογισμοί.

Από την άλλη ως ερωτική σχέση υποτακτικής/ου - κυρίαρχης/ου θεωρούμε τη σχέση που ο ερωτισμός, η ηδονή, η καύλα, τα υγρά και τα χύσια είναι απαραίτητα, ''δομικά'' συστατικά στη ''βιοπολιτική'' της σχέσης. 'Ετσι ως ερωτική σχέση υποτακτικής/ου -κυρίαρχης/ου δε νοήται το υποτακτικό μέλος να δεχτεί να υποταχθεί στο κυρίαρχο μέλος και να πάει απλά να ψηφήσει 'Ενωση Κεντρώων του Βασίλη Λεβέντη αν αυτό δε συνοδεύεται με κάποιο περίεργο δικό τους κινκ όπου το σύμβολο ''Βασίλης Λεβέντης''
ερωτικοποιείται και προσφέρει ηδονή και καύλα.

Τι θέλει να πει ο ποιητής με όλα αυτά όμως? Θέλει να πει οτι αφού υπάρχουν μη ερωτικές ασύμμετρες σχέσεις οι οποίες καλύπτουν την όποια ανάγκη συναισθηματικής και ψυχικής υποτακτικότητας, οι ερωτικές ασύμμετρες σχέσεις είναι πρώτα από όλα ερωτικές, το κέντρο τους, ο πυρήνας τους δηλαδή είναι η ηδονή και η καύλα με την υποτακτικότητα (η αντίστοιχα την κυριαρχικότητα) να είναι απλά μέσα πρόσβασης στην ηδονή και στην καύλα, αυτό που θυμόσοφα λέγεται ''περι ορέξεως κολοκυθόπιττα''.

'Οπως υπάρχουν οι συναισθηματικοί μαζοχιστές που τη βρίσκουν με το συναισθηματικό πόνο αλλά ούτε γουστάρουν ούτε πολύ περισσότερο καυλώνουν με το σωματικό πόνο έτσι αντίστοιχα μπορούν να χωριστούν και οι συναισθηματικοι υποτακτικοί (ο μαμάκιας που λέγαμε) από τους υποτακτικούς της ηδονής οπού υποτάσονται στην Ηδονή την ίδια χρησιμοποιώντας ως ''συστατικά, παραρτήματα, εργαλεία, εικονίσματα και τοτέμ λατρευτικά'', όπως ωραία γράφτηκε, τους όποιους παρτενέρ επιλέξουν. Οι οποίοι, ναι, θα έχουν κάποια κοινά χαρακτηριστικά (όπως και όλα τα βυζαντικά ''εικονίσματα'' άλλωστε) αλλά στη βάση τους θα είναι τα εικονίσματα-σύμβολα για να λατρευτεί αυτή η ίδια η Θέα Ηδονή.

 

Πέρα από την καύλα τι άλλο;
Μόνο καύλα!
Παντού,σε όλα

 

Οι λέξεις έχουν δύναμη, μπορούν από μόνες τους να μας κατευθύνουν σε έναν δομημένο τρόπο σκέψης. Πέρα από αυτό, εσύ ανέφερες την κυριολεκτική σημασία της λέξης υποταγής και γι αυτό σου υπενθύμισα ότι κυριολεκτικά δεν είναι απαραίτητο να προσαρτήσουμε τον καταναγκασμό στην έννοια.
Άρα βάση αυτού και αδυνατώντας να κάνουμε την τρίχα - τριχιά, εφόσον όπως πολύ σωστά είπες βγήκαμε από την πάνα μας, με ομολογουμένως πολύ κόπο, τα ερωτήματα που θέτουμε, για να στέκουν, θα πρέπει να έχουν μια βάση. Την βάση της λογικής.
Επιχείρησες να το προσεγγίσεις, με "επιστημονικά" αυθαίρετα συμπεράσματα και δεν σου βγήκε, μετά το πήγες στην "φιλολογική" επίσης αυθαίρετη προσέγγιση και πάλι μάπα το καρπούζι ρε νοτοριους.

Γιατί ένας άνθρωπος που δεν έχει ούτε μια στιγμή βίωμα Κ/υ σχέσης, πρέπει τόσο ντε και καλά να έχει μια λογική θεωρεία και άποψη πάνω στην υποταγή?

 

Κι όμως, δεν μπορεί, και Φροϋδική να μην είστε, κάτι θα έχει πάρει το αυτί σας περί του Οιδιπόδειου ή του συμπλέγματος της Ηλέκτρας…


***


Προς άπαντες:


Κάθε αναφορά στην πολυθρύλητη ανθρώπινη «Φύση» μού φαίνεται άτοπη ει μη και ύποπτη στο μέτρο που ο άνθρωπος εδώ και μερικές χιλιάδες χρόνια έχει πάψει πια να είναι «φυσικό» ον και να φέρεται σαν τέτοιο.

Και όχι, δεν υπακούει στα ένστικτά του περισσότερο απ’ ότι υπακούει στον Νόμο, την Ηθική ή την Αισθητική.

 

Δεν είναι απαραίτητο να υπεραμύνεται κανείς τη θέση που έχει μέχρι το τέλος. Μπορεί να τύχει και μεσολαβήσει, να ειπωθεί ή να βιωθεί κάτι που οδηγήσει σε αναθεώρηση είτε μερικώς είτε συνολικά αυτής της αρχικής θέσης.

Φυσικά, πέρα από την κάβλα υπάρχει και η ζωή η ίδια. Η οποία καβλώνει και ξε-καβλώνει τον άνθρωπο, ανάλογα, όπως η ίδια και χωρίς να ρωτήσει πολλές φορές επιβάλλει.

Μια κοπέλα που αυτοπροσδιορίζεται στο BDSM ως "σκλάβα" μπορεί να φέρει στο μυαλό, με αυτόν λεκτικό προσδιορισμό, τις σκλάβες που έσερναν δεμένες, δαρμένες, νηστικές και βρώμικες, και με το ζόρι, νικηφόροι στρατοί εκστρατείας στον Μεσαίωνα ή στην αρχαιότητα. Σαν σφαχτά και σαν αντικείμενα χωρίς δικαίωμα λόγου, καλύτερα ειπωμένο: χωρίς κανένα δικαίωμα.
Πόσο μάλλον πχ. εκείνο του "Σπασίματος Συμβολαίου" ή release από δική της ελεύθερη απόφαση, και με αντίρρηση και χωρίς συναίνεση για αυτό από τους Αφέντες της.

Ή, για να μιλήσουμε για τη σημερινή εποχή, η BDSMική "σκλάβα" ελάχιστη ομοιότητα έχει με μία αληθινή σκλάβα του σύγχρονου διεθνούς φαινομένου του trafficking.

Άσχετα αν λέμε τη λέξη "σκλάβα" επίσης και στις δύο περιπτώσεις.

Καμία σχέση λοιπόν η "σκλάβα" στο BDSM, με την σκλάβα με εκείνες τις δύο παραπάνω έννοιαες, ενδεικτικά. Κι όμως σε όλες αυτές τις περιπτώσεις χρησιμοποιείται σαν περιγραφή η ίδια λέξη.

Αντικείμενο εύλογης σύγχυσης φυσικά, αφού πρόκειται για διαφορετικά πράγματα, κι ας έχουν την ίδια επικεφαλίδα στην περιγραφή τους.

Οι λέξεις έχουν δύναμη, σωστά, αλλά η δύναμη είναι δίκοπο μαχαίρι.

 

Στο μόνο που συμφωνούμε.

 

Είναι απόγευμα ακόμη και έχουμε και σε γιορτές να πάμε!