Πέστο... αλλιώς!

Απάντηση: Πέστο... αλλιώς!

[nomedia=""]YouTube - Broadcast Yourself.[/nomedia]

 

Pick up the fragments and piece them together
Tell me do you like what you've found?
Are your thoughts like the earth spinning round?
Existence is pure pantomime
Why is life such a puzzle sometimes?

Trapped in a world I no longer feel part of
Each day is a thorn in my side
Though I've carried my cross - worn my heart on my sleeve
Still deep inside something has died.
If men have a sell-by-date I've just reached mine
Now we've come to the end of the line.
Why is life such a puzzle sometimes?

Well I just can't believe that it's happened again
Always knew that it would - just a matter of when
A lie was the last straw on this camels back
And just like Lot's wife I could never look back.
So maybe the reason I act so estranged
Is you still dream of him, it's you that has changed

No method to madness - no reason to rhyme
Now we've come to the end of the line.
Why is life such a puzzle sometimes?

Well I just can't believe that it's happened again
Always knew that it would - just a matter of when
A lie was the last straw on this camels back
And just like Lot's wife I could never look back.
So maybe the reason I act so estranged
Is you still dream of him, it's you that has changed.

If men have a sell-by-date I've just reached mine
Now we've come to the end of the line.
Why is life such a puzzle sometimes?

 

Απάντηση: Πέστο... αλλιώς!

Free Hugs - Aids Campaign

 

Απάντηση: Πέστο... αλλιώς!

 

 

ΕΚΘΕΣΗ: Η ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΜΟΥ​

Η οικογένεια μου είναι πολύ αγαπημένη οικογένεια. Είναι ο αγαπημένος μου μπαμπάς, η αγαπημένη μου μαμά, η αγαπημένη μου αδερφή και ο αγαπημένος μου αδερφός. Τον αγαπημένο μου μπαμπά δεν τον βλέπω σχεδόν ποτέ, γιατί φεύγει πρωί για τη δουλειά και γυρίζει μεσάνυχτα επειδή δεν βρίσκει να παρκάρει αργεί και 4-5 ώρες παραπάνω. Όταν έρχεται δεν είναι και πολύ χαρούμενος και καθόλου δε μοιάζει με τους μπαμπάδες των "διαφημίσεων" που μπαίνουν μέσα με δωράκια και σοκολάτες και τα παιδιά πηδάνε στην αγκαλιά του κι αυτός γελάει και τα στριφογυρίζει ψιλά.
Mάς λέει : «αι σιχτίρ το κράτος μου μέσα» και βροντάει τα κλειδιά επάνω στο μπάγκο.

Την αγαπημένη μου μαμά δεν την βλέπω επίσης, γιατί κι αυτή δουλεύει και έρχεται αργά επειδή περιμένει το λεωφορείο ώρες στο δρόμο. Έρχεται σπίτι και πλένει, σιδερώνει, σφουγγαρίζει, μαγειρεύει και βρίζει τον μπαμπά, που δεν πήρε τυρί από το σούπερ market. Κι δεν μοιάζει καθόλου με τις μαμάδες των διαφημίσεων, γιατί δεν μαγειρεύει βαμμένη ούτε με ψηλοτάκουνα. Κι όταν λερώσουμε το μπλουζάκι με σοκολάτες δε γελάει χαρούμενη που έχει σωστό απορρυπαντικό, αλλά μας λέει : «E Βέβαια. Άμα έχετε τη δουλάρα. Άντε βγάλε το, τελείωνε, ΤΕΛΕΙΩΝΕ λέμε, την τύχη μου που στραβώθηκα και τον παντρεύτηκα».

Την μεγάλη μου αδερφή, ούτε και αυτή τι βλέπω πολύ.. Δουλεύει συνέχεια και όταν δεν δουλεύει, η θα πηγαίνει βόλτα με τον φίλο τις και την παρέα της, η θα κάθεται να γράφει μουσική και δεν θα θέλει να την ενοχλούμε η που θα κάθεται στον υπολογιστή και θα κάνει chat μέχρι το πρωί! Και όταν τις κάνουμε παράπονα πως μας παραμελεί μας λέει «ως εδώ, τα παράπονα στη μαμά και στο μπαμπά.. εγώ σας μεγάλωνα έως τώρα.. δεν αντέχω άλλο»
«Έχει και αυτή τα δίκια της»..

Τον αγαπημένο μου αδερφό δεν τον βλέπω σχεδόν ποτέ, γιατί λείπουμε και οι δυο στο σχολειό και μετά εκείνος πηγαίνει φροντιστήριο. Όταν έρχεται σπίτι κλείνετε στο δωμάτιο του, ανοίγει το κομπιούτερ όπου ψάχνει γυμνές γυναίκες κυρίες και όταν την βρίσκει βγαίνει έχω με ένα πλατύ χαμόγελο

Ο μπαμπάς μου, η μαμά μου, τα αδέρφια μου και εγώ είμαστε μια πολύ αγαπημένη οικογένεια και κάθε Κυριακή μεσημέρι κάνουμε ένα πολύ αγαπημένο οικογενειακό τραπέζι κι εκεί έχουμε όλο το χρόνο να τσακωθούμε μεταξύ μας .
Ο μπαμπάς μαλώνει με τον αδερφό μου που δεν διαβάζει όσο πρέπει και μετά μαλώνει εμένα που δεν τρώω παντζάρια.
Και μετά η μαμά μαλώνει με τον μπαμπά γιατί μας μαλώνει, γιατί είναι αντιπαιδαγωγικό λέει.
Και μετά η μαμά μου μαλώνει τον αδερφό μου που πετάει τα μποξεράκια του στη μοκέτα κι έχει και τη μέση της και μετά μαλώνει και την άλλη μου αδερφή που γυρνάει από τι δουλειά και βάζει τέρμα την μουσική και μετά μαλώνει και εμένα που θέλω να μου πάρουνε κινητό. Και μου λέει η μαμά : «Έκανε κι μύγα "σχέσεις-bot" και ζητάει κινητό.» Κι εγώ της λέω : «η Ευαγγελία γιατί έχει κινητό που είναι και 27 μέρες μικρότερη μου?» Κι η μαμά μου, μου λέει «Δεν με νοιάζει τι κάνουν τα άλλα παιδιά, τα δικά μου με νοιάζουν».

Και φωνάζει ο μπαμπάς «Τώρα που ουρλιάζεις εσύ δεν είναι αντιπαιδαγωγικό?»
Και η μαμά μου λέει «Δεν ουρλιάζω, συζήτηση κάνουμε.»
Κι ο μπαμπάς μου τις λέει «Ναι, έχεις δίκιο. Μπορεί στο ισόγειο να μη σε άκουσαν.»
Κι η μαμά μου του λέει «Eχε χάρη που είναι τα παιδιά, αλλιώς θα σου λέγα τώρα.»

Και δεν του λέει.
Και μετά κανένας δεν μιλάει για πολλή ώρα. Κι ακούγονται μόνο τα πιρούνια, τα μαχαίρια κι ο αδερφός μου που κάνει κλάπα κλούπα με τι γλώσσα του.

Κι η μαμά του λέει «Δεν μπορείς να φας σαν άνθρωπος?»
Κι ο αδερφός μου τις λέει : «Σαν άνθρωπος τρώω»
Κι ο μπαμπάς μου της λέει : «Μπορείς να σταματήσεις μια στιγμή. ΜΙΑ Μ-Ι-Α, αυτό το μπουρ μπουρ μπουρ μες στ αυτί μου. Έλεος δηλαδή. ΕΛΕΟΣ. Ε-Λ-Ε-Ο-Σ.
Κι η μαμά του λέει : “Δεν φτάνει που έχω γίνει χίλια κομμάτια να σας υπηρετώ όλους εδώ μέσα, μια καλή κουβέντα να ακούσω ΜΙΑ. Μ-Ι-Α!»
Κι ο μπαμπάς μου της λέει «Έριξες πολύ αλάτι, λύσσα το έκανες.»
Κι η μαμά του λέει: «Ορίστε εκεί που μας χρωστάγανε μας πήραν και το βόδι.»
Κι εγώ ρωτάω : «Πότε είχαμε βόδι και μας το πήρανε?»
Κι ο αδερφός μου, μου λέει : «Είσαι χαζό».
Κι εγώ βάζω τα κλάματα και λέω : « Μαμά με λέει χαζό».
Κι ο μπαμπάς μου του λέει: « Μη λες την αδερφή σου χαζό»
Κι ο αδερφός μου λέει: «Μα, αφού είναι..»
Κι η μαμά μου λέει : «Δεν θέλω να ακούω τέτοιες λέξεις εδώ μέσα».
Κι ο αδερφός μου τις λέει : «Όταν τις λέει ο μπαμπάς είναι καλά?»
Κι η μαμά μου λέει στον μπαμπά μου: «Ορίστε, είδες το παράδειγμα που δίνεις στα ίδια σου τα παιδιά?»
Κι ο μπαμπάς μου τις λέει: «Μια μπουκιά σαν άνθρωποι δεν μπορούμε να φάμε εδώ μέσα.. ΜΙΑ!
Κι η μαμά του απαντάει: « Τι μπουκιά, εσύ δεν είπες είναι λύσσα? Κι άμα δεν σ’ αρέσει να πας να σου μαγειρεύει η Νατάσσα!»
Κι εγώ λέω: «Ποια είναι η Νατάσσα?»
Κι η μαμά λέει: « Ποια είναι η Νατάσσα Δημήτρη?»Πες στο παιδί σου, στο σπλάχνο σου, στην κόρη σου, ποια είναι η Νατάσσα ΔΗΜΗΤΡΗ?»
Κι ο πατέρας μου λέει: « Η Νατάσσα είναι μια εξαιρετική κυρία και συνάδελφος και η μάνα σας μια τρελή γυναίκα!!»
Κι η μαμά λέει: «Γι αυτό γυρίζουμε μεσάνυχτα Δημήτρη? Επειδή η Νατάσσα είναι μια εξαιρετική συνάδελφος?»
Κι ο μπαμπάς λέει: « Γυρίζουμε μεσάνυχτα, διότι τα μεσάνυχτα βρίσκουμε να παρκάρουμε. Άντε να δούμε που θα φτάσει ο πληθωρισμός πια.»
Κι η μαμά μου του λέει: « Έχε χάρη που είναι τα παιδιά εδώ αλλιώς θα σου’ λεγα εγώ!»
Κι ο μπαμπάς μου λέει: «Και τι θα μου έλεγες εσύ?
Κι η μαμά του λέει : «Το δισάκι μου στον ώμο, για τον δρόμο, για τον δρόμο, αυτό θα σου έλεγα εγώ!!»
Κι εγώ λέω: «Εγιν η βροχή χαλάζι, δεν με νοιάζει, δεν με νοιάζειειειειειει.
Κι ο μπαμπάς κι η μαμά μου λένε: «ΣΤΑΜΑΤΑ!!!» και σταματάω.

Και πέφτει πάλι σιωπή, ντράγκα ντρούγκα τα πιρούνια και τα μαχέρια.

Κι ο αδερφός μου λέει: «Έφαγα, πάω μέσα.»
Κι ο μπαμπάς του λέει: «Δεν έχει να πας πουθενά. Τώρα τρώμε όλοι μαζί σαν οικογένεια.»
Κι η μαμά του λέει: « Έχει δίκιο ο πατέρας σου, να κάτσεις εκεί που κάθεσαι.»
Κι η μεγάλη μου αδερφή λέει: «Μια τρελή, τρελή οικογένεια..»
Κι η μικρή μου αδερφή γελάει αφού ώρα κρατιόταν.
Κι η μαμά λέει: «Έλα ησυχία , τρώμε τώρα!» ​

Και όλοι μαζί συνεχίζουμε το φαγητό μας σαν μια αγαπημένη οικογένεια.​

Μαθήτρια Δημοτικού ​

 

Θέλω έναν ήχο πάνω απ' την ψυχή μου
θέλω έναν ήχο να ζεσταίνει το κορμί μου
θέλω έναν ήχο μια σπάνια μελωδία
να προκαλεί χαρά και όχι αηδία
Θέλω έναν ήχο να αγγίξει την μορφή σου
να σου θυμίσει την πιο ακριβή γιορτή σου
να σου μαγέψει τα μάτια σου τα πλάνα
μην μου χτυπάτε την πουτάνα την καμπάνα

Θέλω οι φίλοι μου να κλαίνε απ' την χαρά τους
που δεν τους πήρα τα πολύτιμα όνειρά τους
να είναι όλοι την τελευταία γιορτή μου
μα όχι αυτή που έχει γεννήσει το κορμί μου
Θέλω να ακούγεται από παντού κιθάρα
και τα ντραμς να προκαλούν αντάρα
και να ρίχνουν χώμα στο κορμί μου
με γάντια ολόλευκα φωνάζοντας τιμή μου

Από ψηλά είσαι όμορφη, όμορφη όσο ποτέ
γύρνα με πάλι κοντά της, γύρνα με πάλι Θεέ
γύρνα με πάλι σ’ εκείνη, γύρνα με πάλι κοντά
έφυγα μα δεν πρόλαβα, μια τελευταία αγκαλιά

Θέλω η νύχτα να λέει το όνομά μου
να 'ναι πιο μαύρη από την άψυχη καρδιά μου
θέλω οι δείκτες ποτέ να μην γυρνάνε
ότι κι αν έφυγε ποτέ ξανά δεν θα ’ναι
Θέλω ότι έλεγα ποτέ σας να μην πείτε
κατάρες και ευχές στην μνήμη μου να πιείτε
θέλω να κλείσετε την πλάκα μου στον τάφο
με μάτια ορθάνοιχτα που εγώ ποτέ δεν θα 'χω

Από ψηλά είσαι όμορφη, όμορφη όσο ποτέ
γύρνα με πάλι κοντά της, γύρνα με πάλι Θεέ
γύρνα με πάλι σ’ εκείνη, γύρνα με πάλι κοντά
έφυγα μα δεν πρόλαβα, μια τελευταία αγκαλιά

 

[nomedia=""]YouTube - Frozen - Within Temptation[/nomedia]

 

Μουσικό ταξίδι, μαγικό...

 

Είναι τα βλέφαρά μου διάφανες αυλαίες.
Όταν τ' ανοίγω βλέπω εμπρός μου ό,τι κι αν τύχει.
Όταν τα κλείνω βλέπω εμπρός μου ό,τι ποθώ.

(Ηχογραφημένη συναυλία (μέρος) του Αλκίνοου από το Μουσικό Χωριό στον Άγιο Λαυρέντιο.
Για όσους θέλουν να την κατεβάσουν -> http://www.sendspace.com/file/5fab00
110Μb αλλά αξίζει.)

 

Ο δημιουργός του παρακάτω βίντεο βάζει τον Horowitz να παίζει στο hi-fi του κι ανοίγει τη βιντεοκάμερα.




Βλέπει με τη βιντεοκάμερα το φεγγάρι να ανατέλλει. Τα δέντρα που κουνιούνται με τον αέρα μπροστά του μοιάζουν με τα μυρμήγκια στους πίνακες του Νταλί να το τραγανίζουν ενώ αυτό παλεύει, άσπρο αλλά όχι ψυχρό, ακτινοβολώντας θερμά χρώματα. Υψώνεται, η κάμερα θολώνει και μένουν οι αφηρημένες μορφές.


Ακούγονται ήχοι της νύχτας, μακρινά γαβγίσματα σκύλων και τριζόνια.



Πέρσι το καλοκαίρι αφιέρωσα αυτό το βιντεάκι σε κάποιους εδώ, κι ίσως να μην το είδαν καν. Τελικά επηρέασε εμένα αρκετά.


Το λευκό του φεγγαριού, το μαύρο και η άπιαστη κίνηση των δέντρων και το σκούρο μπλε του ουρανού σε σύνθεση, αποσύνθεση, νέα σύνθεση. Ένα σχεδόν... τίποτα και τόσα πολλά, όπως και το κομμάτι που το συνοδεύει.






​