Παιδικά τραύματα

Το δεύτερο μέρος στην απάντηση μου λέει: "γιατί δεν θα βρίσκουν ανάλογο υποτακτικό".
Ένα υποτακτικό άτομο θέλει να σχετιστεί με ένα κυριαρχικό, αλλά κυριαρχικό που να μην έχει απαιτήσεις και να μην είναι κτητικό τι να το κάνει;

 

Οκ
Έχω εμπειρία από τα 13 μου
Βέβαια ο καθένας μας έχει την άποψη του και είναι σεβαστή

 

Βαρεθηκα...

 

Όχι, δεν είναι. Και δεν πρέπει να είναι. Κάποτε λειτουργούν αποσυμπιεστικά μα δεν "θεραπεύουν".

 

Επιτέλους κι ένα ποστ κι ένα λινκ που συνεισφέρει κάτι στην κατανόηση του θέματος.Το διάβασα το άρθρο με προσοχή και μού ήρθε στο μυαλό αυθόρμητα η Ayahuasca και οι παρόμοιες επιδράσεις της στην θεραπεία τραυμάτων, σε διαφορετικά μάλιστα είδη τραυμάτων, που είναι τα αίτια διαφόρων δυσλειτουργιών, από την αναγνώριση μίας τραυματικής εμπειρίας που μάς σημάδεψε, έως το PSTD, την διπολική διαταραχή και την σχιζοφρένεια. Δεν ξέρω αν πρέπει να παραθέσω λινκ, μάλλον θα το αποφύγω, υπάρχει τόση αποδόμηση κάθε παρέκκλισης από την δυτική ιατρική και την δυτική σκέψη, που μάλλον θα περιέπλεκα τα πράγματα, θα αρκεστώ σε αυτήν την αναφορά, λέγοντας πως ό,τι βοηθά τον άνθρωπο να έρθει σε επαφή με τον εαυτό του και αυτό που ενυπάρχει, με σκοπό την θεραπεία, ή την βελτίωση, είναι καλό, η τεκμηρίωση καμιά φορά έρχεται με εναλλακτικούς τρόπους, το θέμα είναι να κατανοούμε πως είμαστε σύνθετα όντα, αποτέλεσμα δισεκατομμυρίων παραγόντων και συνδυασμών που μάς έκαναν να είμαστε αυτοί που είμαστε.
Ωστόσο, αν θέλουμε όντως να δουλέψουμε προς την κατεύθυνση της αλλαγής, της βελτίωσης, ή της εξέλιξης και της θεραπείας, υπάρχουν πραγματικά πάρα πολλοί τρόποι, ο καθένας θα βρει αυτόν που του ταιριάζει, είτε είναι η ψυχανάλυση, είτε η πνευματική εξέλιξη, είτε είναι οι εναλλακτικές θεραπείες, είτε είναι η υποβοηθούμενη αυτογνωσία, ανάλογα πάντα από το ποιοι είμαστε και τι ζητάμε πραγματικά. Το bdsm συχνά είναι ένας τρόπος που θεωρούμε πως μπορεί να μάς βοηθήσει ως προς την κατανόηση του ποιοι είμαστε και να μάς ελευθερώσει από ό,τιδήποτε κουβαλάμε σαν φορτίο στην ψυχή μας.
Ως τέτοιο το βλέπω εγώ, χωρίς να έχω αποκωδικοποιήσει πλήρως τα βιώματα και το πως ''έγραψαν'' μέσα μου ή το πως με οδήγησαν σε αυτό που νιώθω ότι είμαι σήμερα, βλέποντάς το από την μέχρι τώρα πορεία μου.
Προτού γίνει η προσπάθεια αποδόμησης αυτής της θέσης, αν κάποιος έχει αυτήν την διάθεση, θα πρότεινα μία μικρή, τσαπατσούλικη έστω ενδοσκοπική διαδικασία για τον καθένα που βρίσκει εξωφρενική την τοποθέτησή μου αυτή.
Ας αναρωτηθούμε τι ρόλο παίζει η συνειδητή, η υποσυνείδητη ή ακόμη και η ασυνείδητη επιλογή μας να είμαστε σε αυτόν τον χώρο στο ποιοι είμαστε αρχικά και στο ποιοι γινόμαστε στην συνέχεια. Εγώ προσωπικά νομίζω πως το bdsm είναι ένα μονοπάτι, από τα χιλιάδες που έχουμε στην διάθεσή μας, για να το βαδίσουμε, έτσι όπως ο καθένας το έχει πραγματικά ανάγκη.
Και για να μην παρεξηγηθώ, θα πω επιπλέον πως δεν έχει καμία σχέση με παθογένειες και άλλα σύνθετα ψυχο-επιστημονικά.
Έχει σχέση απλά με την αέναη δουλειά της γνώσης και της κατανόησης του εαυτού μας στην προσπάθεια ανακάλυψης της πραγματικής μας ταυτότητας.

 

Όταν είμασταν μικροί παίζαμε τον «Γιατρό», τώρα που μεγαλώσαμε έχουμε medical fetishes…


Τι υπονοεί ο (κακό)ποιητής;


***


Δεν αμφισβητώ το γεγονός ότι υπάρχουν ανάμεσά μας άτομα με τραυματικά παιδικά βιώματα, αναρωτιέμαι όμως μήπως σε γενικές γραμμές συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο απ’ αυτό που συνήθως φανταζόμαστε. Μήπως δηλαδή το ψυχολογικό τραύμα δεν σχετίζεται και δεν απορρέει από κάποιο οδυνηρό περιστατικό της παιδικής ηλικίας αλλά τουναντίον προκαλείται από την πάντοτε επώδυνη διαδικασία της ενηλικίωσης και του περάσματος από την Αρχή της Ηδονής στην Αρχή της Πραγματικότητας.


Έχω την εντύπωση ότι πολλά από τα φετίχ – όχι όλα, αρκετά πάντως – υποδηλώνουν μια αταβιστική, νοσταλγική τάση επιστροφής στην μακαριότητα των βρεφικών και παιδικών μας χρόνων. Εδώ ενδεικτικά συγκαταλέγω μεταξύ άλλων την ουρολαγνεία, την κοπροφιλία, τα diapers, το age και pet play, το food fetish, χωρίς να θεωρώ ότι έτσι εξαντλείται η σχετική λίστα.


Όσο για τους αιώνιους αναζητητές πληγών και τραυμάτων, ας απαντήσουν στο ερώτημα:

Υπάρχει πιο τραυματική εμπειρία για τον άνθρωπο από τον τοκετό και τη γέννα;

 

Μέχρι και "χαριτωμένα" θα τα έλεγε κάποιος...
Τα επικίνδυνα είναι αυτά που καρφώνονται στην γκλάβα του καθενού και διαμορφώνουν την αντίληψή του συνολικά...

 

Όχι. _

Από σήμερα, σας αγαπώ.

 

Να μην έχει και τουτού, εξοχικό, βάρκα, κολλητό που νάχει μπαρ, χομ σίνεμα, κολλητό βουλευτή, συμμαθητή γιατρό, ξάδελφο δικηγόρο και συλλογή με πεταλούδες..?
Ε, τώρα..!
Μισές δουλειές..!

 

Δεν έχουμε βέβαια μνήμες απο το τόσο τραυματικό περιστατικό της γέννησής μας, αλλά λειτουργεί πιθανώς ως συμβολισμός για κάθε σκληρό συναπάντημα της φύσης, που μας ταλαιπώρησε.
Μέσα σε αυτές τις κακοτοπιές βέβαια, είναι και κάποιες υπερβολικές ευαισθησίες σε ζόρικα περιστατικά, που μπορεί να λειτούργησαν ως τροχοπέδη στην ενηλικίωση κάποιων κι εμφανίζονται κάποια στιγμή μετά ως φετιχονοσταλγοί του παρελθόντος
-στην ωραιοποιημένη του μορφή βεβαίως-.
Οπότε, ας ξορκίσω πέρα στη λήθη, τους άγουρους μπούληδες του σχολείου μου και ας ρίξω το φταίξιμο για την βίαιη προσπάθεια μίμησης των φαλλοκρατικών καταλοίπων του περιβάλλοντός τους, στην σκληρότητα της φύσης και κυρίως, στο ατυχές περιστατικό της γέννησής τους : )

 

η ασυμμετρία δεν ελαφρύνει φορτία και δεν θεραπεύει πληγές, δεν είναι ομφαλοσκοπική.
ως εργαλείο μπορεί η ίδια ή κάποια παραλλαγή της να χρησιμοποηθεί εκτονωτικά ή θεραπευτικά, ίσως.
η ίδια η ασυμμετρία είναι τρόπος συσχέτισης και αλληλεπίδρασης. πανάρχαιος, διαδεδομένος, δοκιμασμένος, λειτουργικός, αποτελεσματικός. αφορά πάντα περισσότερους από έναν.
η ανάγκη (ψυχ)αναλυτικής ενδοσκόπησης προκύπτει μετά την διαπίστωση δυσλειτουργίας ή αντίφασης ή δυσφορίας (δυσπροσαρμογής). και τότε μπορεί να είναι χρήσιμη, και θεραπευτικά.
η συνείδηση του εαυτού δεν συνδέεται με ενδοσκοπήσεις. οι ενδοσκοπήσεις αφορούν έναν.

 

Ε μα αλλοίμονο ...
Αλλα και κατι απο αυτα να μπορεις να ψηλοπροσφερεις αν σεβεσαι τον εαυτο σου ....
Το κορμι μου το βαναυσο μπορω να προσφερω μονο!!!