Παράδοση ελέγχου - Λήψη ευθύνης

Είναι παγερά αδιάφορο το τι θέλει ένα υ.

 

Χάιρεται.

Αυτό εξετάζω. Πως μπορεί να μην είναι υπόλογα για τις αποφάσεις τους αλλά ταυτόχρονα είναι υπόλογα για τις πράξεις τους;

Όταν αυτές οι πράξεις εκφεύγουν των ορίων, τότε αναλαμβάνουν την ευθύνη και θα τιμωρηθούν.

 

Γιατί;

 

Προσωπικά με ενδιαφέρει να γνωρίζω τα πάντα. Ούτως ώστε να μπορώ να το καθοδηγήσω σωστά, εκεί που θέλω να πάει.

 

Προκύπτει αυτόματα. Όταν το υ θα στηθεί στη γωνιά για 5 ώρες, κοιτάζοντας τον τοίχο, αναλαμβάνει κατά κάποιο τρόπο την ευθύνη των πράξεων του.

 

Γιατί να αναλάβει την όποια ευθύνη με αυτόν το τρόπο;
Ηλίθια είναι; Δεν καταλαβαίνει από λόγια;
Αν είναι χαζή δεν μου κάνει για υποτακτική, οπότε δεν την θέλω.
Άμα θέλω να την βάλω στην γωνία γιατί έτσι μου αρέσει, μπορώ να το κάνω.
Δικιά μου είναι ότι θέλω την κάνω.
Για ποιο λόγο να είναι αυτό τιμωρία;

 

Αν αντιλαμβάνομαι σωστά τον εισαγωγικό προβληματισμό, να μου επιτραπεί να συνοψίσω (ίσως όχι όλο αλλά το βασικό πυρήνα) στο πώς αντιλαμβάνομαι εγώ το ερώτημα;

«Πώς γίνεται όταν κάποιος/α έχει χάσει συναινετικά το δικαίωμα αποφάσεων σε πολλά θέματα ή και οποιοδήποτε θέμα, όταν πράττει κάτι να θεωρείται υπεύθυνος/η για την πράξη του ή και την πρόθεση του/της;».

Αν έχω αντιληφθεί σωστά τον πυρήνα του προβληματισμού, απαντώ σε αυτό. Αν όχι προφανώς ό,τι γράψω από εδώ και κάτω είναι… σέντρα.

Το accountability είναι κάτι πολύ ευρύτερο από το responsibility και έχει να κάνει κυρίως με το μέλλον κι όχι με το παρελθόν. Αν π.χ. κάποιος αναλάβει σε εργασιακό πλαίσιο managerial πόστο και κάποιος υφιστάμενος του κάνει ένα λάθος, μπορεί για το συγκεκριμένο λάθος να φταίει ο υφιστάμενος (και για αυτό να τον επιπλήξει ο manager) αλλά accountability έχει ο manager. Και από τη στιγμή που ανέλαβε τη θέση, βέβαια, όχι για πριν.

Πάνω από δέκα χρόνια πριν είχα μείνει εμβρόντητη όταν είχα ακούσει τη φράση «για ο,τιδήποτε πάει λάθος στη σχέση ένοχος είμαι ΕΓΩ και όχι εσύ, γιατί είναι η σχέση Μ/μας τέτοια, γιατί ΕΓΩ έχω ευθύνη της ζωής σου». Αυτό, βέβαια, την ίδια στιγμή έδινε στον άνθρωπο που μου το είπε αυτό το δικαίωμα (θα έλεγα και την υποχρέωση ταυτόχρονα) να μου επισημαίνει με όποιο τρόπο έκρινε σωστό το όποιο λάθος έκανα και να το διαχειρίζεται, επίσης με όποιο τρόπο έκρινε πρόσφορο και ορθό. Ακριβώς γιατί είχε την ευθύνη της σχέσης, γιατί αυτή ήταν η σχέση.

Θα μπορούσαμε να πούμε ότι είναι θέμα κλίμακας: Το επιμέρους, αυτό στο οποίο εγώ δεν πράττω ανάλογα με αυτό που μου έχει οριστεί είναι δικό μου λάθος. Και ακριβώς επειδή σε σχέση Κ/υ η ευθύνη είναι στον Άλλο, αυτός έχει το λόγο (με την έννοια του say) και την εξουσία να το διορθώσει, να το κρίνει κλπ κλπ Γιατί ο Άλλος είναι που ορίζει το στόχο, το όραμα, το πλαίσιο, όποια λέξη προτιμά ο καθένας βάζει.

Αυτό είναι μια σχέση Κ/υ. Και δεν είναι καθόλου κακό αν σε κάποιον αυτό δεν κάνει και δεν ταιριάζει. Το μόνο κακό είναι να προσπαθείς να χωρέσεις στο κοστούμι αν δεν σου αρέσει και δεν σου κάνει. Υπάρχουν εξαιρετικές σχέσεις, πάσης φύσεως και παντός τροπισμού. Και δισεκατομμύρια ανθρώπων που ευημερούν μέσα σε όλη αυτή την παλέτα των σχέσεων.

Και αναφέρομαι βέβαια στο επίπεδο του όταν η Κυριαρχία δεν έχει καταρρεύσει, για τον όποιο λόγο. Αν έχει, όπως λέει και το τραγούδι «μην ψάχνεις, τ’ όνειρο καπνός/κανείς δεν είναι κανενός».

 

Μην παίξετε και τα ρέστα σας  

 

Θα αναλάβει την ευθύνη με αυτόν τον τρόπο, γιατί έτσι προκύπτει από τη εν λόγω δυναμική.
Μπορεί στις δικές σας πρακτικές αυτό να μην είναι τιμωρία και να είναι κάτι άλλο.

Πάλι, με το δικό σας τρόπο, αναλαμβάνει ένα μερίδιο ευθύνης.


Προσωπικά, πρακτικές οι οποίες έχουν τιμωρητικό χαρακτήρα δεν επιλέγω να τις χρησιμοποιώ αυθαίρετα ή καλύτερα, χωρίς ουσιώδη λόγο κατά τη κρίση μου. Θεωρώ πως χάνει τη βαρύτητα και τη σημασία.

 

Σημαντική η παρέμβαση σας. Θα σχολιάσω επί της ουσίας.

Αυτό που σας ειπώθηκε, ως αναφέρθηκε, ήταν κατά κάποιο τρόπο η αφορμή του προβληματισμού μου.

Εξηγώ:
Έχω ακριβώς την ίδια άποψη. Την ευθύνη για το αν θα είναι πετυχημένη η δυναμική/σχέση την έχω εγώ. Είτε πετύχει είτε αποτύχει.

Όπως δεν δέχομαι να μοιράζομαι την ευθύνη των αποφάσεων, προβληματίστηκα στο πως να περιορίσω την ευθύνη της υ, για τις δικές της πράξεις.

 

Η ευθύνη της είναι να τηρεί το πλαίσιο.

 

Αναφέρετε παρακαλώ έναν ουσιόδη λόγο.