Παράδοση ελέγχου - Λήψη ευθύνης

Αντιληφθήκατε ότι αναφερόμουν στην εμπιστοσύνη του Κ προς το υ.
Αναφερόμουν στο αντίθετο.

Ένα περιβάλλον εμπιστοσύνης, είναι ένα ασφαλές περιβάλλον για το υ. Δημιουργώντας ιδανικές συνθήκες για τον έλεγχο και την παράδοση.

Ο Κ κατά την άποψη μου, δεν προσαρμόζεται σε καμια ανάγκη ή προσδοκία του υ. Απλά τις γνωρίζει.

 

Mιλάω σα να σου λέω ότι αυτό που ονομάζεις απλό και στείρο διόλου δεν είναι. Κανένα μονοπώλιο.

Δεν πειράζει που δεν έπιασες το σχόλιο μου περί ηλικίας. Ότι κρύβω ένα παιδί μέσα μου, το κρύβω  

 

οκ το ακούω το σέβομαι κι καταλαβαίνω πως το εννοείς. θα στο θέσω με έναν τρόπο που είμαι σίγουρη ότι θα με πιάσεις και μένα.
Για μένα η ευθύνη σαν έννοια είναι μια υποχρέωση που αναλαμβάνω, την δημιουργώ, την επιβλέπω, την ελέγχω, την κρίνω, την αξιολογώ. Είναι πράξη ελέγχου. Το πιστεύω ότι μπορείς να διαχωρίζεις, τον έλεγχο από την ευθύνη, ομολογώ πως δεν το έχω καταφερει.
Η θέση είναι ανάγκη μου, είμαι εγώ, είμαι η χρήση, είμαι η ιδιοκτησία, είμαι η υπηρεσία, είμαι η υπακοή, είμαι η άκριτη παράδοση στα πόδια Του... είμαι η ευθύνη Του.
Και δεν είναι απαίτηση μου, δεν είναι καθόλου εύκολη υπόθεση να μην είμαι η ευθύνη μου, αν το καλοσκεφτείς, ίσως είναι το μεγαλύτερο "ρίσκο" μας, να αφεθούμε σε τέτοιο βαθμό που να μην έχουμε την ευθύνη του εαυτού μας.
Και συμβαίνει το εξής μαγικό.. όσο απελευθερώνομαστε από την ευθύνη του εαυτού μας, τόσο περισσότερο ανοίγουμε την κάνουλα της αποδοχής μας.

Καταλαβαίνω οτι αγαπάς την θέση σου και την χρήση σου και να είναι η πιο σημαντική σου πρωτεραιότητα που να την νιώθεις σαν ευθύνη σου.
Αλλά την θέση σου, την χρήση σου και ο,τι άλλο είσαι, δεν μπορείς ( χωρίς άδεια) να την δημιουργήσεις, να την επιβλέπεις, να την ελέγχεις, να την κρίνεις, να την αξιολογήσεις. Την έχω πατήσει και θα την ξαναπατήσω, είναι μεγάλη παγίδα και με γεμίζει αντιστάσεις.

Στο τέλος της ημέρας, πέρα από την όποια θεωρία μας, αν ο Κ μας πει πάρε ευθύνη θα πάρουμε, αν μας πει φέρε ευθύνη θα (παρα)δώσουμε.  

 

Δεν αναφερόμουν στην εμπιστοσύνη του κ προς την υ, αλλά ούτε με εκπλήσσει και αυτή η αντιστροφή.

Η δημιουργία ενός περιβάλλοντος στα γούστα της υ είναι μια πιστή υπηρέτηση, τώρα που το λέτε.
Το έχουμε δει κι άλλες φορές εδώ.

 

Αφήσατε πίσω την τελευταία πρόταση, που είπα ότι ο Κ, δεν προσαρμόζεται στις προσδοκίες κανενός.
Δεν ξέρω αν έγινε επίτηδες αλλά το ξεκαθαρίζω για να μην μιλάμε απλά για να μιλάμε.

Η δημιουργία ενός ασφαλούς περιβάλλοντος για το υ είναι πιστή υπηρέτηση στα γούστα του;

Σε λίγο θα μας πείτε ότι, οι Κ θα πρέπει να πάψουν να κυριαρχούν τα υ, μήπως και τα ίδια θέλουν να κυριαρχηθούν και ακολουθήσουν οι Κ, τα γούστα και τις προσδοκίες τους.

 

Ναι, καταλαβαίνω τι λες, το εξηγησες πολύ ωραία. Νομίζω και οι δύο απόψεις μας είναι valid.

Εγώ μέσα μου μπορώ να διαχωρίσω την ευθύνη της θέσης από τον έλεγχο της θέσης.

 

το σχήμα που περιγράφετε λέγεται ιπποτισμός. έχει οπαδούς που (και) στην Αθήνα κάνουν ετήσια συνάντηση, κι ίσως έχουν και φορουμ.
δεν υστερεί σε τίποτε από άλλα σχήματα, απ τα οποία διαφέρει, ούτε συγχέεται με το κ/υ σχήμα. κεντρικός πυρήνας του είναι η υπηρέτηση της λαίδης (ή ντόνας), διά της παροχής ασφάλειας και καθοδήγησης, ή, κατ άλλους, διά της παροχής πίστης και κολακείας.
έχουμε διακεκριμένους φαν του και στο φορουμ.

 

Το σχήμα που περιγράφω δεν λέγεται ιπποτισμός άρα, όλα τα υπόλοιπα που προσπαθούν να αποτελέσουν λογικές προκείμενες και υποστηρικτικά της δήλωσης, δεν θα τα σχολιάσω γιατί διαφωνώ επί της ουσίας.

 

Δεν τίθεται θέμα βαθμονόμησης, το υ που έχει επικυριαρχηθεί δεν φέρει καμία ευθύνη για αποφάσεις, τις οποίες παίρνει μόνον το Κ. Το μόνο που έχει να κάνει το υ είναι να υπακούει στις εντολές του Κ.

Εξαίρεση είναι όταν το ίδιο το Κ έχει ορίσει στο υ ότι αν οι εντολές του, λόγω συνθηκών, δημιουργούν σοβαρούς κινδύνους τότε το υ δεν υπακούει και φέρει, απέναντι στο Κ, την ευθύνη αυτής της μη υπακοής.

Έναντι τίνος έχει το accountability το Κ;

Το υ είναι πάντα υπόλογο στο Κ, δεν λέμε κάτι καινούργιο. Το υ δεν έχει επιλογή συμμόρφωσης ή μη συμμόρφωσης. Αν δεν συμμορφωθεί σε κάτι, αυτό εξετάζεται κατά περίπτωση. Η τιμωρία δεν είναι από τα δεδομένα του Κ/υ, μπορεί το υ που δεν συμμορφώθηκε να αποδεσμευτεί, μπορεί να βοηθηθεί να μάθει να συμμορφώνεται, να του τεθούν όροι, χίλια δυό μπορεί ας μην παίρνουμε την τιμωρία για κάτι δεδομένο διότι τότε έχουμε περιορίσει αυτό που συζητάμε και είναι άλλο το νόημά του.

Πάντα είναι υπόλογο το υ στο Κ για την εκτέλεση της απόφασης του Κ. Κάποιες φορές δεν υπάρχει αντικείμενο για να αξιολογηθεί το υ και κάποιες φορές υπάρχει.

Είναι στην κρίση του Κ να αξιολογήσει αν καλώς ή κακώς έδωσε το προνόμιο και ανάλογα να το διατηρήσει ή να το ανακαλέσει. Εν τούτοις το υ που βγαίνει εκτός θέσης ευθύνεται διότι βγήκε εκτός θέσης, θα μπορούσε να έχει παίξει ουδέτερα - ξέρει το υ από αυτά. Λέω εγώ τώρα.

Όταν έχουμε φίδι σε τρύπα τότε και για το Κ και για το υ ισχύει ότι δεν είναι το πρόσωπο, Κ ή υ, το πρόβλημα, το πρόβλημα είναι το πρόβλημα. Χρειάζεται να βγει το φίδι από την τρύπα και μετά βλέπουμε  

Αν το πρόβλημα είναι ασόβαρο τότε και η συλλογιστική πηγαίνει ανάλογα, στο βαθμό που το έχει επιτρέψει το Κ να πηγαίνει ανάλογα. Δηλαδή δεν επικυριαρχεί πλέον διότι αν επικυριαρχεί δεν υπάρχει χώρος για αυτής της μορφής τα επιχειρήματα.

ΥΓ. Ξαναδιαβάζω το ποστ μου και δε θυμάμαι να έχω γράψει ποτέ άλλοτε ποστ με τόσα "αν" μαζεμένα. Τέλος πάντων...

 

Τελευταία ανέλπιδη προσπάθεια.
Και τι γίνεται όταν ο γενικός κριτής, η υ, αποφασίσει ότι "έτσι δεν νοιώθει αρκετή εμπιστοσύνη"; Πώς θα συμμορφωθεί ο κ; Ποιόν παραπάνω άθλο θα αναλάβει;

 

Τελευταία και από μένα.

Επαναλαμβάνω. Η δημιουργία ενός ασφαλούς περιβάλλοντος για το υ, δημιουργεί κατάλληλες συνθήκες για καλύτερο έλεγχο.

Η δημιουργία ενός ασφαλούς περιβάλλοντος, είναι πρωτίστως προς όφελος του Κ. Είναι σε θέση να γνωρίζει περισσότερα, να κατανοήσει το υ του καλύτερα και να το καθοδηγήσει αποδοτικότερα.

 

αυτό έχει απαντηθεί εξ αρχής,
θα αναλάβει τα κρίματά της, και βλέπουμε.