Παράθυρα...

Λένε ότι έρωτας συμβαίνει μία φορά συνήθως το πολύ στη ζωή ενός ανθρώπου . Πιθανόν , δεν ξέρω , ίσως ο πρώτος μεγάλος να σκιάζει τους υπόλοιπους . Η δική μου ιστορία ξεκινά λίγο πριν από αυτόν …
Ήμουν με μία κοπέλα σχεδόν σε όλα μου τα φοιτητικά χρόνια . Την αγαπούσα αλλά ήξερα ότι ο έρωτας δεν ήταν συνοδός μου . Είχα πολλές εσωτερικές συγκρούσεις , για αυτόν τον λόγο , αλλά κάποια στιγμή συνέκλινα στο γεγονός ότι ο έρωτας και το ανεξέλεγκτο πάθος ήταν ένας μύθος . Στα πέντε χρόνια σχέσης με την κοπέλα αρραβωνιαστήκαμε . Όλα ήταν στο δρόμο τον καλό . Η σχέση ήταν vanilla και οι όποιες σκοτεινές μου ήταν φαντασιώσεις ήταν καλά κρυμμένες αμαρτίες . Από την πρώτη στιγμή που την είχα γνωρίσει , είχα γνωρίσει και μια κολλητή της φίλη . Για την συγκεκριμένη τίποτα το ερωτικό , δεν είχε ανασαλέψει μέσα μου . Φιλαράκια και από τα καλύτερα κιόλας είχαμε γίνει . Για πέντε χρόνια τουλάχιστον . Τα μόνα ίσως ύποπτα σημάδια , ήταν μια αδιόρατη αμηχανία που είχαμε όταν ο ένας κατά τύχη άγγιζε τον άλλο και μία εμμονή της αρραβωνιαστικιάς μου ιδίως τα τελευταία χρόνια , να προσπαθεί να την παραμερίσει . Κάποια στιγμή για να μην φλυαρώ , όταν υπηρετούσα την μαμά πατρίδα κάπου στην ζούγκλα του Έβρου και ύστερα από ένα τηλέφωνο (τίποτα το ιδιαίτερο) , μπήκε στο μυαλό μου . Στην αρχή σαν μία μικρή χαριτωμένη και αβέβαιη σπίθα και μέρα με την μέρα γέμιζε και άρχισε να θεριεύει . Το πολέμησα για αρκετούς μήνες , για αρκετούς λόγους αν και δεν διακρίνομαι για τους ηθικούς μου κανόνες  . Το έβγαζα από το μυαλό μου , αλλά τρύπωνε μέσα στα όνειρα μου . Τουλάχιστον ένα χρόνο άντεξα , αλλά κάποια στιγμή είπα ένα δεν γαμιέσαι… Άρχισα να την φλερτάρω κάνοντας ένα σημαντικό λάθος . Δεν χώρισα την αρραβωνιαστικιά μου πρώτα . Αυτό το έκανα ένα χρόνο μετά και αφού ήμουν ήδη μαζί της . Η σχέση ήταν φωτιά . Μανία , έρωτας , κρυμμένες από τους υπόλοιπους εικόνες . Πόθος , πάθος , οργή , ένταση . Ζήλευα , σαν τρελός . Όποιον την κοιτούσε , της μιλούσε , την έκανε να χαμογελά . Δεν ήταν και από τα «καλά» κορίτσια βέβαια . Ο έρωτας είναι τυφλός , λένε . Λάθος , απλώς σε τυφλώνει . Είχε πρόβλημα με το ποτό . Δεν το είχα προσέξει . Όλοι πίναμε , δεν του έδωσα ιδιαίτερη σημασία . Όταν όμως άρχισα να προσέχω τα μάτια της περισσότερο , άρχισα να διακρίνω και τα σημάδια . Μετά άρχισα να βρίσκω και τα μπουκαλάκια σε διάφορα σημεία κρυμμένα . Στην αρχή της μίλησα , μου έλεγε ψέματα , δεν είχα την υπομονή που της άξιζε . Αρχίσαμε να τσακωνόμαστε . Δεν μέναμε στο ίδιο σπίτι , αλλά κοντά . Μετά υπήρξαν νύχτες που εξαφανιζόταν . Το μυαλό μου δεν πήγε πουθενά .
Μία ανάλογη βραδιά , τσακωθήκαμε ξανά . Ο καθένας τράβηξε για το δικό του σπίτι . Κοιμήθηκα . Κατά τις 5 το πρωί ξύπνησα με ένα πλάκωμα . Κάτι άσχημο είχα δει . Ντύθηκα και πήγα προς το σπίτι της . Είχα κλειδιά . Ανέβηκα πάνω και πήγα να ανοίξω την πόρτα της . Άκουσα βογκητά και σταμάτησα .
Δεν το συνειδητοποιείς αμέσως . Νομίζεις ότι από κάπου αλλού ακούγεται . Κάπου αλλού συμβαίνει . Ότι κάτι άλλο γίνεται . Μετά … «ποιος» . Δεν πρέπει να είχαν περάσει δέκα δευτερόλεπτα όταν κινήθηκα . Μετά ένα πιο δυνατό βογκητό , δικό της με σταμάτησε . Έκατσα απ’ έξω , δεν έκανα θόρυβο . Πονούσα και ένιωθα την καρδιά μου να θέλει να σπάσει σαν αυγό που ραγίζει . Όμως , την άκουγα που φώναζε και την λάτρευα . Την φανταζόμουν , να έχει τα πόδια ανοιχτά , τα μάτια μισόκλειστα και πονούσα . Με πονούσε και έτρεμαν τα πόδια , την ήθελα . Άκουγα το κρεβάτι να τρίζει με γρήγορο ρυθμό και ένιωθα δέος . Να ήμουν δίπλα της , γονατισμένος , να την βλέπω . Να μην μπορώ να την αγγίξω , να πονάω και να θέλω . Να μην έχω εικόνα …
Έμεινα εκεί κοντά σαράντα λεπτά . Αν κάποιος , περπατήσει ξυπόλητος στην κόλαση το μόνο που μπορεί να πάθει είναι να καούν τα πόδια του μέχρι το κόκαλο και αν λυγίσει και γονατίσει να κατασπαράξει η φωτιά αργά . Θα πονέσει , θα φωνάξει , θα πεθάνει .
Αν κάποιου η ψυχή γυμνή παλέψει στην κόλαση της , τι θα γίνει ; Θα πονάει , θα κραυγάζει και αν το ερεθίζει ; Τι θα σημαίνει αυτό ;
Σε ποια σοκάκια υπόγεια να αποθέσω την «αμαρτία μου» ;

 

....................................




καταλαβαινω απολυτα τα συναισθηματα σου.....

ισως απο τις λιγες φορες που νιώθω οτι καταλαβαινω καποιον τοσο καλα......
τώρα πως νιώθεις;

νιώθεις να έχει κοπάσει η θύελλα από πυρωμένα μαχαίρια? [ετσι θα μπορουσα να παραστησω σχηματικα αυτό που σου συνέβη αν καταλαβα καλα...]
νιώθεις να έχουν κλεισει οι τομές και το κάψιμο σε αυτές να έχει συγχωνευθει με τη σάρκα της ψυχής σου αλλα να έχει μείνει ένα απλά εξωτερικό σημάδι; Έχεις ξεπεράσει το γεγονός αλλα το θυμάσαι σαν να ήταν εχθές;

Μη σε στεναχωρει... αν αγαπας καποια θα την αφησεις να φύγει και αν ξαναγυρίσει θα σου δείξει την αγάπη της.
Και φίλε μου πρόσεχε! η αγάπη που αξίζει περισσότερο είναι εκείνη που είναι αμοιβαία...
μην στεναχωριέσαι αν μια αγάπη έσβησε από την έλλειψη της εκ του ενός, γιατι τότε δεν ήταν ποτέ αγάπη. μην τα ρίχνεις στον εαυτό σου όλα γιατι αυτό υποβιβάζει την αγάπη σου για εκεινη... θα είναι σα να την χαρακτηρίζεις ως άβουλο ον ή ακόμη χειρότερα ενα αντικείμενο ηδονής και πόθου και τίποτε άλλο.

 

Η ιστορία συνέβει πριν από πέντε χρόνια . Της πληγές της κάλυψα , εκτός από μια ουλή . Απάντησα και ένιωσε το ίδιο ακριβώς και απάντησε ξανά και μετά εγώ , ένα φαύλο παιχνίδι εγωιστών , που ίσως το μόνο που να άξιζε να ήταν η ηδονή του πόνου . Ευχαριστώ για τα ζεστά σας λόγια  

 

Κωνσταντινε, πολυ σωστο φιλε, και το λεω με την εμπειρια αυτου που σκοτωσε τον εαυτο του διωχνοντας την οταν γυρισε, και δυτυχως ηταν ΕΚΕΙΝΗ για μενα.

Φιλε slave-shadow, ξαναγεννηθηκα πολλες φορες απο τοτε, και ακου με, οσο κι αν ειναι σκληρο, οσο κι αν παρει χρονο, γινεσαι πιο δυνατος, και καλυτερος ανθρωπος,καταληγεις να προστατευεις πρωτα τον αλλο και μετα τον εαυτο σου, δε φοβασαι να πονεσεις,κι αυτο ειναι υπεροχο. Ενα τρικ που μπορει να βοηθησει. Δες σαν τριτος στα αριστερα τον εαυτο σου να επιδιωκει μονο την προσωπικη του ευτυχια, οπως ειναι αλλωστε φυσιολογικο, και δεξια σου εκεινη που σε προδωσε. Ποσο ταπεινη σου φαινεται τοτε, και ποσο θελεις ο εαυτος σου να μην ειναι σαν κι εκεινη. Ποσο δυνατος θα νιωσεις αν δεις τον εαυτο σου στα αριστερα να τη συγχωρει, να συμφιλιωνεται μαζι της, και να συνεχιζει να εχει καλα συναισθηματα προς οφελος της εσωτερικης του γαληνης, παρολες τις επιλογες της. Οταν γινει αυτο, εσυ εισαι ηδη ενα ανωτερο πλασμα απο εκεινη, και δυστυχως για αυτη, δε μπορει να σε εχει ποτε πια.

 

Εγώ σαν σκλάβα, που έχω ξεχάσει τον όρο μονογαμικότητα ταυτόχρονα με την επιλογή μου να ζήσω τη σχέση μου με Τον Αφέντη μου 24/7, θα αντιδρούσα τελείως διαφορετικά, μια και από τέτοιες καταστάσεις εκλαμβάνω μόνο την ηδονή και όχι τον ψυχικό πόνο. Αυτό βέβαια με την προυπόθεση να μην γίνει κρυφά. Απιστία θεωρώ κάτι που γίνεται με δόλο και για κάποιον λόγο δεν τίθεται στο τραπέζι για συζήτηση πριν πραγματοποιηθεί είτε από μένα είτε από Τον Αφέντη μου. Κατάφερα να ξεχωρίζω απόλυτα την αγάπη από τη ζήλεια και έχω ξεφύγει από το βανίλια κλισέ "Αφού πήγες με άλλη/ον δεν μ'αγαπάς άρα δεν υπάρχει λόγος να είμαστε πλέον μαζί. Στη δική μου σχέση τουλάχιστον το σεξουαλικό παιχνίδι με ή χωρίς επαφή με ένα τρίτο άτομο, είτε υπό την παρουσία και του έτερου ήμισυ είτε μετά το πέρας του στη συζήτηση που ακολούθει, προσφέρει ηδονή και στους 2 Μ/μας για λόγους που μόνο όποιος το έχει ζήσει μπορεί να καταλάβει.

Άρα, αν συνέβενε αυτό σε μένα θα το θεωρούσα σαν μια αν μη τι άλλο ευχάριστη έκπληξη που θα οδηγούσε στην πραγματοποίηση ένος από τα καλύτερα και πιο έντονα sessions.

Εννοείται ότι δικαιολογώ τον τρόπο σκέψης σας, άλλωστε όλοι πιστεύω ότι έχουμε ζηλέψει, απλά ο κάθε άνθρωπος εκλαμβάνει διαφορετικά κάποιες καταστάσεις.

 

Δεν ξέρω γιατί εμένα απ' όλη την ιστορία τα πιο πάνω μόνο μου λένε κάτι.

Ίσως γιατί εδώ νιώθω πως δεν είναι η "προδοσία" το θέμα, εξάλλου αν πραγματευόταν αυτό, τότε θα απασχολούσε ίσως και η δική σου "προδοσία" προς την αρραβωνιαστικιά, κάτι που εξ' όσον διάβασα, πολύ βολικά κανείς δεν πρόσεξε καν.

Εγώ δεν το προσέχω, γιατί εδώ βλέπω σαν σημαντικό, κάτι άλλο...

Την ηδονή του πόνου, της ταπείνωσης...

Να νιώθεις την ψυχή να σπαρταρά, να αιμορραγεί και μέσα απ΄αυτό να γεννιέται μια απίστευτη ηδονή, ακατανόητη ίσως αρχικά, αλλά πάρ' αυτά παρούσα κι ΄έντονη.

Όταν γνωρίζεσαι με τον πόνο, όταν αποδέχεσαι πως έτσι είσαι, με φίλο αναπόσπαστο κάθε στιγμής σου τον πόνο, ηδονίζεσαι στην κάθε επαφή μαζί του.

Ναι, ηδονίζεσαι, λατρεύεις, ποθείς αυτό που οι "φυσιολογικοί" ανθρωποι θα έβλεπαν πολύ διαφορετικά,

Μεθάς από την τόση ταπείνωση και πόνο, ζητώντας .."κι άλλο πόνο, κι άλλο αίμα μπας και ζήσεις"...

.......................................................................


η λάρα Του

 

Συμφωνώ με την Lara . Μπορεί να πόνεσα , όπως κάποιος σε μία vanilla σχέση και όχι μόνο πληγώνεται . Γιατί ακόμα και σε μία σχέση D/s τέτοιοι όροι και κανόνες περιτεύουν , αλλά το ψέμα , το κρυφό ; Όλες οι σχέσεις όπου και να ανήκουν , πρέπει να διέπονται από ειλικρίνεια . Τέλος πάντων ... Ο λόγος που ανέφερα την παραπάνω εμπειρία μου ήταν γιατί ήταν η πρώτη μου συνειδητοποίηση , ότι άνηκα σε κάποιον άλλο χώρο και όχι στο vanilla . Το πρώτο μου παράθυρο στο σπίτι του Bdsm. Υπάρχουν κι άλλα και μία προς μία τις κουρτίνες θα τραβήξω ...

 

Είναι απίστευτα ενδιαφέροντες οι διαφορετικοί τρόποι με τους οποίους ο καθένας συνειδητοποιεί πως είναι διαφορετικός...

Καλό θέμα για μια συζήτηση πιστεύω..σε άλλο threat όμως..  

η λάρα Του.

 

Αυτές τις μέρες απολαμβάνω την ανάσα Της ...θα προσπαθήσω να συλλάβω την μελωδία Της και να σας το μεταφέρω . Θα τα ξαναπούμε