Παράπλευρη συζήτηση στο Reminiscences of a Sinner : "CoveOps"

Προτείνω την μέθοδο εκμάθησης ορθογραφίας...
"με πινέλο στον πωπό
επιδέξια τον κινώ
για να γράψω εις τον τοίχο
όμορφα, σωστά, αυγό*...!

(Και να τρέμει μπας και γράφεται αβγό (μήπως όχι..?) και μετά ζητηθεί να γραφεί το Ζ' της Ιλιάδας, ευτυχώς φτήνυνε το χαρτί του μέτρου σε ρολό)...

 

*φτήνηνε όχι φτήνυνε (δάσκαλε ΠΟΥ δίδασκες?) 
Κακό Καντ, θα σου τσιμπήσω το πωπουδάκι! (για το πινέλο επιφυλάσσομαι...) 

 

Mη μου στενοχωριέσαι @brenda μου και το λύνουμε το συμβόλαιο κοινή συναινέσει, που λένε. Και μη νομίζεις, αλλιώς τα υπολόγιζα κι εγώ τα τριάντα grand πριν από δυο βδομάδες κι αλλιώτικα τώρα, που μου ‘βγαλε ο λογιστής το φόρο. Άσε που έχει και κάμποσους προπονητές της εξέδρας, δωρέαν, άσε που προπονούμαι και μόνη μου, στο φινάλε.

Έπειτα, είναι κι η ρημάδα η διαφορά φιλοσοφίας στη μέση. Εγώ, επί παραδείγματι, είμαι κατά του στρογγυλέματος, κατά των λειάνσεων εν γένει (παρεξόν κι αν μιλάμε για φτέρνες, όπου εκεί βέβαια τη θέλουν τη λείανσή τους οι ρημάδες, εποχή που είναι, ειδάλλως δεν φοριέται το ξώφτερνο).

Το άσπρο, λοιπόν, είναι άσπρο και το μαύρο είναι μαύρο κι αν είναι να τα κάνουμε όλα γκρι, πάει, χαθήκαμε. Άπαξ και κάτσω μπροστά στην οθόνη μου, θέλω τα χρώματα να τα βλέπω σωστά. Και την ξέρει μέχρι κι η οθόνη αυτή την ιδιοτροπία μου και γι’ αυτό το λόγο, πού και πού, στα καλά του καθουμένου, χρουπ, κατεβάζει μόνη της ένα μικρό ματζαφλαράκι από πάνω κι αυτοκαλιμπράρεται, για να μου ικανοποιήσει αυτό το χούϊ.

Εκπτώσεις το ίδρυμα Majestica δεν κάνει, ούτε ιστορικούς συμβιβασμούς –ούτε, πολύ περισσότερο, Βάρκιζες- ούτε τα στραβά μάτια, ούτε το κορόϊδο, σφυρίζοντας αδιάφορα. Ούτε και δημόσιες σχέσεις κάνει. Δεν έχει λόγους να το κάνει. Δεν πουλάει, δεν αγοράζει, δεν χρωστάει, δεν δανείζει και δεν χαρίζει μήτε κάστανο κι έτσι λειτουργεί πάντοτε, από της ιδρύσεώς του και βάσει του καταστατικού του. Το ξέρουνε κι οι πέτρες αυτό. Ε, θα το μάθουν και τα βότσαλα, πού θα πάει ;

Καλός, χρυσός λοιπόν ο Σωκράτης, αλλά στο τέλος εκείνος ήταν που το ρούφηξε το κώνειο με το καλαμάκι. Εμένα πάλι τα δηλητήρια καθόλου δε μ’ αρέσουνε. Όπως δε μ’ αρέσει να με κοπανάνε, έστω και εν τη απουσία μου (ίσως δε, ιδίως εν τη απουσία μου). Κι όσο για το ότι κάμποσοι φάγανε πεσίματα στην αρχή της παρουσίας τους εδώ, δεν είναι καθόλου «και τι έγινε ;», όπως λες. Έγινε και παράγινε, λέω ‘γω. Επ’ αυτού, «Η Πόλη και τα Σκυλιά», του Βάργκας Λιόσα. Με τη διαφορά ότι εκείνο διαδραματίζεται κάτι δεκαετίες πριν, σε Λατινοαμερικάνικη στρατιωτική σχολή, όπου βέβαια το καψόνι πάει σύννεφο, εξ ορισμού κατά κάποιο τρόπο. Παρεξόν, επομένως, κι αν προσγειώθηκα, χωρίς να το ξέρω, στο προαύλιο της σχολής Ευελπίδων τα ξημερώματα της 22ας Απριλίου σωτηρίου έτους 1967 -που δεν το πιστεύω- εγώ το καψόνι δεν το σηκώνω με την καμία. Ούτε φυσικά εις βάρος μου, αλλά ούτε καν εις βάρος της διπλανής μου, ούτε της παραδιπλανής μου ή και του παραδιπλανού μου ακόμη.

Γι’ αυτό λοιπόν βλέπεις να γίνεται της Παναγιάς της Πεμπτοπορταΐτισσας, κάθε τρεις και λίγο, μη σου πω και συχνότερα. Aλλά να σου πω ; Έχει κι αυτό την κάποια αξία του. Τουλάχιστον ο ουδέτερος παρατηρητής καταλαβαίνει ότι είναι καθαρό το έργο. Όχι σικέ. Όχι στημένο. Γι’ αυτό κι είναι sold out, πάντα, φίσκα η αίθουσα, ίσαμ’ έξω ο κόσμος. Σου λέει, «εδώ οι κλωτσιές είναι αληθινές, όχι παραμύθι». Όπως στης Χίλντεγκαρ τον αγώνα, καθαρά χτυπήματα, βρώμικα χτυπήματα, δεν έχει και τόση σημασία. Σημασία έχει ότι είν’ αληθινά χτυπήματα. Δίχως προηγηθείσες παρασκηνιακές συνεννοήσεις και λοιπά τεχνάσματα χειραγώγησης αποτελέσματος.

Κάτι είναι κι αυτό, ε ;

 

Μιας και δεν έχει απλό like πολλά like!!!