Παραισθησιογόνες αναμνήσεις

Δεν ξέρω αν είχε ζέστη ή κρύο, δεν ένιωθα.
Ήμουν στην ώρα μου, το μαγαζί γεμάτο, τα λεπτά περνούσαν διαολεμένα γρήγορα, και συνάμα σαν αιώνες.
Το ταβάνι ήταν στολισμένο με λευκά φτερά αγγέλων, νευρικότητα, κόκκινο κρασί, και το ένα τσιγάρο μετά το άλλο. Ξαφνικά ο χώρος γέμισε φως, και σκοτάδι ταυτόχρονα.
Το μυαλό μου εντελώς άδειο, το στομάχι κενό, άγχος, ντροπή, αμηχανία, χαρά.
Αν με έβλεπα από απόσταση, σίγουρα θα γελούσα...
Τον άκουγα να μιλάει, μα δεν άκουγα τι έλεγε. Μέσα στο χάος του μυαλού μου τον άκουσα να σχολιάζει τη διασκευή του τραγουδιού που έπαιζε, και έμελλε να με στοιχειώσει...
Ζεστός, χαμογελαστός, προστατευτικός, μέσα στο μούδιασμα που παρέλυε όλο μου το σώμα, άρχισα να νιώθω ασφαλής.
Ώρα να πηγαίνουμε...

Και τώρα οι δυο μας.
Τώρα πια δεν μπορούσα να ξεφύγω από πουθενά.
Μου ζήτησε να βγάλω τα ρούχα μου, πάγωσα, με ρώτησε αν χρειάζεται να το ξαναπεί και κούνησα το κεφάλι αρνητικά. Ήξερα καλά τους κανόνες, ήμουν εκεί για ό,τι ήθελε, χωρίς άρνηση, χωρίς επιθυμίες, χωρίς όρια, ό,τι ήθελε.
Άναψε τσιγάρο και με κοιτούσε.
Τι μαρτύριο η αναμονή...στάθηκε μπροστά μου και το μόνο που θυμάμαι, είναι ότι αναρωτιόμουν πως δεν σταμάτησε ακόμα να χτυπάει η καρδιά μου, ίσως και αν είχε σταματήσει για λίγο...
Κάθε χαστούκι σαν χάδι, κάθε εντολή, αποδοχή. Άρχισα να ηρεμώ, να βρίσκω τις ανάσες μου, να έχω επαφή με το περιβάλλον, όχι όμως για πολύ...
Θυμάμαι μόνο τη στιγμή που τον ένιωσα μέσα μου, σκληρό, δυνατό, αποφασιστικό. Μετά κενό. Δεν ξέρω που ήμουν, δεν ξέρω για πόσο ήμουν.
Ήμουν στα χέρια του και τον ένιωθα σε όλο του το μεγαλείο...

Εκείνος ήταν ξαπλωμένος κι εγώ γονατιστή με τα πόδια ανοιχτά, όπως ήθελε, και είχα πια ηρεμήσει, άρχισα να μιλάω και να γελάω έχοντας πλήρη συνείδηση.
Κοίταξε το ρολόι και είπε αυτό που φοβόμουν.
Με αγκάλιασε και με κοίταξε στα μάτια. Μετά από λίγο έκλεισε την πόρτα πίσω του.
Πόσο περίεργο, όλο το βράδυ να προσπαθώ να πάρω ανάσα, κι όμως, τώρα ήταν που δεν είχε οξυγόνο στο δωμάτιο...

 

Τέλειο...