Παρακαλώντας...

Λόγω χαρακτήρα, μου είναι εξαιρετικά δύσκολο να παρακαλέσω για κάτι.. οπότε με βρίσκει απόλυτα σύμφωνη το παρακάτω:

 

@Brigitte τι νήμα ανέσυρες 

 

Αν πω ότι μου αρέσει θα είναι ψέματα. Ωστόσο ανήκει και αυτό στο πλαίσιο των όσων μπορεί να θέλει, τον ικανοποιούν, τον γεμίζουν, τον ηρεμούν. Υπό αυτό το πρίσμα βλέπω και αυτό το θέλω του με εσωτερικό χαμόγελο αλλά και μικρά εσωτερικά κομπιάσματα.

 

Θυμήθηκα ένα κείμενο που είχα γράψει όταν πρωτοσυνάντησα το "παρακαλώ" ..

Και ένα παλιό μέλος συνοψίζει όμορφα και εύστοχα όλο αυτό το σεντονάκι:

To this day παραμένω αμετάκλητος παρακαλάκιας. 
Είχα και έχω άλλα σκαλώματα, αλλά με την αξία του "παρακαλώ" τα πάω καλά, το νιώθω το καταλαβαίνω και το απολαμβάνω.

 

Μα σε αυτή τη φάση είμαι: ψάχνω να βρω Ποιον θα κάνω delegate να γράψει    

 

Αν το κάνεις παρακαλώντας είσαι και στο πνεύμα του νήματος!

 

Τό ξέρω. Τό δοκίμασα. Δέν ὠφελεῖ.

Ἄφησέ με νἄρθω μαζί Σου.​

Ομοιόσταση. Αναπόδραστη λειτουργία κάθε οργανισμού.

Αδράνεια. Κάτι λένε όσοι ξέρουν από θετικές επιστήμες για τη σχέση της ποσότητας (μάζα θαρρώ την ονομάζουν) με τη δύναμη αυτή…

Νομίζω ότι οι άνθρωποι που έχουν βάθος, αναπόφευκτα κάποιες φορές όταν κοιτούν μέσα, τρομάζουν…

Το ανέσπερο βάθος και ύψος.​

Όσον με αφορά, πήγα και στα δυο. Σε βάθη που δεν υποψιαζόμουν ποτέ. Σε ύψη που δεν διανοήθηκα ποτέ ότι μπορεί να υπάρχουν.

Και μετά… Και όμως… σου προτείνεται ένας κόσμος ή μια εικόνα του κόσμου που είναι… Ποια ομοιόσταση; Ποια αδράνεια; Ποιος φόβος;

Όχι, δηλαδή, ότι πέφτεις αμαχητί. Αν δεν είναι και του στυλ σου δηλαδή (τρομάρα μου). Ξέρετε, κι όταν έχεις επιχειρήματα, πολλά επιχειρήματα. Πάντα. Και γνώμη. Α, βέβαια, όταν έχεις και γνώμη.

Αλλά… σου προτάθηκε ένας κόσμος ή μια εικόνα του κόσμου που είναι…

Και τότε…

Τό ξέρω. Τό δοκίμασα. Δέν ὠφελεῖ.

Ἄφησέ με νἄρθω μαζί Σου.​

Όλος ο βίος, η ύπαρξη… Μια ατέρμονη και παρατεταμένη ικεσία. Για έναν κόσμο που δεν διανοήθηκες ποτέ ότι μπορεί να υπάρξει. Για συν – ύπαρξη στον κόσμο αυτό. Για παρουσία. Για την παραχώρηση ενός δικαιώματος στη μέθεξη…

Ζωῆς και θαύματος χορηγός…

Τό ξέρω…

Ἄφησέ με νἄρθω μαζί Σου.​

 

Αυτό που έμαθα εγώ να κάνω ως υ και να εφαρμόζω ως Κ είναι να διαχωρίζω απόλυτα το "θέλω" του υ μέρους, το οποίο ο/η Κ όχι απλά προτίθεται να ακούσει, αλλά και απαιτεί, με την απόφαση που θα ληφθεί για οποιοδήποτε θέμα. Κι όταν λέω οποιοδήποτε, εννοώ οποιοδήποτε. Από το νερό που θα χρειαστεί το υ μέρος στην διάρκεια του παιχνιδιού, μέχρι σοβαρές επαγγελματικές αποφάσεις (για παράδειγμα).

Για να το περιγράψω διαφορετικά: Μπορεί ο CEO μιας πολυεθνικής να παίρνει όλες τις αποφάσεις εν τέλει, αλλά πρώτα έχει ακούσει τις εισηγήσεις των υφισταμένων του.

 

Δίκιο έχετε σε αυτό

όμως δεν κρίνεται πάντα ως απαραίτητο...

 

Φυσικά. Είναι στην διακριτική ευχέρεια του/της Κ. Εχω εισπράξει «δεν με ενδιαφέρει η άποψη σου για το θέμα» και έχω αποδώσει το «άλλη ώρα, ίσως σε ακούσω».

 

Χμμμ... δεν ξέρω αν υπάρχει αναλογία.
Και αυτό γιατί σε μια εταιρεία μπορεί κάλλιστα ο υφιστάμενος (και αν δουλεύει καλά η εταιρεία έτσι είναι) να ξέρει για ένα συγκεκριμένο θέμα πολύ περισσότερα πράγματα από τον CEO. Ο CEO (υποτίθεται ότι) έχει εποπτεία της στρατηγικής.
Στο Κ/υ, ο Κ έχει πάντα καλύτερη γνώση.