Παραλλαγές μιας απλής ερωτήσεως ( Προ κάποιων ευθυνών )

Αγαπητοί και αγαπητές υποτακτικοί/ες,

Ας υποθέσουμε ότι για κάποιο λόγο, δεν αντέχετε πια στο παραμικρό την παρουσία του/της Κυρίου/Κυρίας σας στην ζωή σας.
Ακόμη και στην σκέψη ότι θα ξανακούσετε την φωνή του/της, νιώθετε μια αίσθηση ασφυξίας.
Όχι επειδή ο/η Κύριος/α σας δεν τηρεί τα συμφωνημένα, όχι επειδή ο/η Κύριος/α σας παραμελεί.
Όχι επειδή ο/η Κύριος/α σας έχει παράλογες απαιτήσεις, όχι επειδή θεωρείτε, ότι σας κακοποιεί.
Απλά επειδή τον/την βαρεθήκατε, ή επειδή εξίσου απλά ανέκυψε ένα νέο ενδιαφέρον στην ζωή σας.

1. Του/της ζητάτε release, γιατί αυτό είναι το σωστό?

2. Κάνετε τ' αδύνατα δυνατά για να τον/την εξωθήστε με κεκαλυμμένο τρόπο, ν' αποσύρει την Κυριαρχία του/της?

Ή

3. Παίρνετε τα μάτια σας και φεύγετε?

Και ας υποθέσουμε ότι του/της ζητήσατε release και δεν σας το έδωσε.
Τι κάνετε σ' αυτή την τελευταία περίπτωση?

Εννοείται ότι την γνώμη/εμπειρία του/της, μπορεί να την καταθέσει οποιοσδήποτε/οποιαδήποτε θα το ήθελε ( ανεξαρτήτως status ).
Αν οι απαντήσεις που ίσως και να δοθούν, θα ήταν ειλικρινείς ( αυτό θα το ξέρει, μόνο όποιος/α απαντήσει ).
Πιστεύω ότι απ' την μια, θα ήταν ένα καλό ντους ταπεινοφροσύνης για κείνους/ες τους/τις Κ.
Που ίσως και να το χρειαζόντουσαν ( εμού συμπεριλαμβανομένου ).
Και απ' την άλλη, ίσως και να έδιναν, να καταλάβουν στους/στις υ.
Ότι στο τέλος, μεγάλη μερίδα της ευθύνης για τον εαυτό τους, παραμένει δική τους.

Υ.Γ.

Το παραδέχομαι, ότι σαν ερωτήσεις είναι λίγο προβοκατόρικες.
Αλλά σας διαβεβαιώ, ότι δεν άνοιξα το παρόν νήμα κακοπροαίρετα.
Όπως πάντα, κάθε "ξεστράτισμα" είναι καλοδεχούμενο, αρκεί να μην είναι εντελώς ξένο με το θέμα.
Σας ευχαριστώ για τον χρόνο που ίσως και να μου διαθέσατε.  

 

Μόνο να παίρνεις προφυλάξεις και να χρησιμοποιείς βαζελίνη. Μην τα τρέχω και στα νοσοκομεία βραδιάτικα χαχα.
Λατρεύω κι εγώ να μου τα ξεπαρθενιάζουν καλοπροαίρετα άτομα σαν κι εσένα.
Έλα, σερενάτα τέρμα, δεν είμαι και Επτανήσιος χαχαχα.   

 

Πιστευω χωρις να το χω ζησει ακομη, οτι αν ειχα φτασει με τον Κ μου στο επιθυμητο επιπεδο επικοινωνίας, πριν αρχισω να βαρεμαι θα το συζητουσαμε στο τι ειναι αυτο που μαλλον βαριεμαι ή μπορει να μου λειπει και αποκτιεται τετοιο κενο.
Αν παλι πιστευα οτι πλεον δεν αντεχω (αρα εχασε την επιρροη κυριαρχιας πανω μου κατ εμε) τοτε με ειλικρίνεια και φυσικα συζητηση θα ζητουσα αποδέσμευση.

 

Καλώς σε "ξαναβρήκα" σε κάποιο νήμα μετά από καιρό.
Και σ' ευχαριστώ τόσο για την απάντηση όσο και για τον χρόνο σου  

 

Παρακαλω αξιαγαπητε  

Υσ. Μαλλον δεν ηταν σεντονι και καταφερα να το διαβασω πριν κοιμηθω  

 

Αν η Κυριαρχία έχει τελειώσει, και δεν είναι από δική μου ευθύνη, ποιο το νόημα του release?
Να τηρηθεί το πρωτόκολλο;
Παίρνω τα μάτια μου, φυσικά...

 

Υποθέτω ότι θα είχε τελειώσει, επειδή τον βαρέθηκες ή επειδή ανέκυψε νέο ενδιαφέρον. Δεν νομίζω ότι θα ήταν ούτε ευθύνη του άλλου, αν έγινε κάτι απ' αυτά τα δυο.
Αφού είχα περιγράψει τον υποτιθέμενο τέλειο στα "καθήκοντα" και στις "υποχρεώσεις" του Κύριο.
Anyway, εγώ θα ήθελα απλά την απάντηση όποιου/ας, θα ήθελε να την αφήσει. Δεν κάνω καμία κρίση.  

 

Ως προς το πώς θα φερόσουν, αν ζητούσες release και δεν σου το έδιναν, για μένα είσαι θεόσωστη.
Ως προς τα υπόλοιπα, γράφω και σε σένα ότι έγραψα στην @brenda και που είχα ήδη γράψει στο εισαγωγικό post. Ο Κύριος θα ήταν ο Κύριος "τέλειος". Ότι είχατε συμφωνήσει θα γινόταν.
Ειλικρινής και σωστός, καμία παράλογη απαίτηση. Τίποτε εκτός "τόπου". Βέβαια όχι κάποιος που στην πραγματικότητα θα χόρευε στον δικό σου τον ρυθμό. Εκεί κατ' εμέ Κύριος σου δεν θα ήταν.
Και τώρα μην πέσεις εσύ να με φας χαχα. Ειλικρίνεια ζήτησα αν ήταν δυνατόν, ειλικρινά απάντησες. Μου φτάνει και μου περισσεύει. Και πάνω απ' όλα το εκτιμώ.  

 

Στα πλαισια του χιουμορ επι του θεματος... θα ημουν ελικρινης και θα ζητουσα release μετα θα ζητουσα απο τη καλυτερη μου φιλη να μου ριξει μερικες πενταδες μολις αντιλαμβανομουν τι εκανα... (το εκανα σε συντροφο αλλα ηταν η εγω η φονος)

 

Τώρα θα σου πω κάτι, κι ας ακουστεί και κάπως...
Κι αν τον βαρεθώ, δεν είναι ΚΑΙ δική του ευθύνη? Είναι μία σχέση μόνο καθήκοντα και υποχρεώσεις?
Δεν είναι κι έμπνευση? Κι όταν αυτή σβήσει και χαθεί, ποιο το νόημα να μένεις?
Ρητορικά τα ερωτήματα, δεν χρήζουν απαντήσεων...