Παρατηρήσεις Κ και Υ τάσεων.

Βασικά το μωρό κλαίει όταν οι συνθήκες που βιώνει εδώ δεν του αρέσουν σε σχέση με τις συνθήκες που βίωνε πριν έρθει εδώ....
Αλλού μιλάει το μωρό απλά αν είναι τυχερό θα αποκωδικοποίησει το κλάμα του και ο/η τροφός του

 

H φίλη σου θα μπορούσε να είναι ένα από τα call-girl της Madame Claude το '70/80 ορ χουατέβερ...
Από την άλλη λειτουργεί καθαρά επιβιωτικά στο πλαίσιο δούναι και λαβείν, ορίζοντας σαφέστατα το βεληνεκές του control freak της.
Θα μου πεις σιγά τα ωά...
Αυτό που θέλω να επισημάνω είναι πως η συντριπτική πλειοψηφία έτσι λειτουργεί και στα δυο φύλα σε όλες σχεδ'ον τις εκδηλώσεις τους.
Ενισχύεται και από το κοινωνικό περιβάλλον γενικότερα ή ειδικότερα.
Σαφώς τέτοια άτομα αν βρεθούν σε περιβάλλον που ξεπερνά το βεληνεκές τους θα λειτουργήσουν ατον άξονα "γατούλα - smart ash - brat - αράχνη"...
Λογικά πράματα, λέω εγώ, για τα ελάχιστα από στοιχειωδώς έως και βάλε, σκεπτόμενα άτομα...

 

Πού μιλάει το μωρό?

 

Στον Πατέρα του, τον δημιουργό του... γι αυτό μερικές φορές όταν κλαίει με νεύρα δεν μπορούμε να καταλάβουμε τι θέλει.... ρίχνει μωρουδίστικα μπινελίκια για τον κόσμο τούτο ...  

 

Ααααα... ΟΚ...!

 

Εντυπωσιακή προβολή.

 

Από την στιγμη που ξεκιναμε σαν ατομα , από παιδια αρχιζουμε να αποκτουμε ρολους, ετσι τα κυριαρχα ατομακαι τα υποτακτικα πολύ γρηγορα αρχιζουν να ξεκαθαριζουν την θεση τους ακομα κι όταν είναι στην παιδικη ηλικεια. Ετσι βλέπουμε ατομα τα οποια ειτε γινοντε κυριαρχα στον κυκλο τους, απαιτωντας στους αλλους να ακολουθουν, ειτε ατομα τα οποια αρεσκωντε στο να ακολουθουν η απλως ναμην υπαρχουν. Κατά την εφηβεια αυτό αρχιζει να παιρνει πιο καθαρη μορφη κυριως στα αγορια. Τα κυριαρχα αρσενικα αρχιζουν από νωρις να τους απασχολει το γεννετησιο ενστικτο τους ,το ιδιο συμβαινει και στα εφηβα κορίτσια. Τα μη κυριαρχα ατομα αγορια και κορίτσια, παντα θελουν να ανοικουν σε καποια παρεα ακολουθώντας την, η μερικες φορες απλως φροντιζουν να γινοντε αορατα. Όλα αυτά όμως συμβαινουν τυχαια και εχουν να κανουν καθαρα με την διαμορφωση του χαρακτηρα τους αλλα και την ανατομια τους. Στην διαρκεια περνωντας στην ενηλικη φαση καταστασεις κυριαρχιας και υποταγης βλέπουμε σε καθημερηνη βαση, στην δουλεια, στο σπιτι στην γειτονια, παντου. Οι αντιδράσεις τους καθενος τωρα εχουν να κανουν με τον ηδη διαμορφωμενο χαρακτηρα. Ετσι βλέπουμε αυταρχικα αφεντικα, η αφεντικα που είναι χαμηλων τονων, βλέπουμε αυτους που δεν σηκωνουν μυιγα στο σπαθι τους και αυτους που καθημερηνα καταπινουν προσβολες και εξεφτελισμους.

 

Ορθώς το είπατε  
Μιλώ για hard wired ένστικτα!
Ο λόγος που αποφεύγω να φέρω αναλογίες με άλλα πρωτεύοντα είναι γιατί αρκετοί συνομιλητές δεν αρέσκονται να διαβάζουν αυτές τις αναλογίες, το έχω παρατηρήσει πολλάκις, οπότε τις αποφεύγω. Κι εσείς στο παρελθόν μου έχετε κάνει επισήμανση για σχετική αναλογία που είχα φέρει. Και βεβαίως δεν πειράζουν καθόλου οι επισημάνσεις, τουναντίον  

 

Καταρχάς δεν είπα να μη μπλέκουν οι άσχετοι. Είπα να μην μπλέκουμε άσχετα μεταξύ τους πράγματα  
Είναι καλό, όταν συγκρίνουμε κάτι να συγκρίνουμε σε ζεύγη. Δεν μπορούμε να συγκρίνουμε όλα με τα πάντα, δεν βγαίνει  
Όσο για την παρθενία: Η παρθενία επεβλήθη κάποια στιγμή, πολύ πολύ παλαιά (όντως προ γραφής εποχή   ). Ήταν ένα από τα πρώτα "κοινωνικά" αποτελέσματα των πρώτων ομάδων που έφερε η γεωργική επανάσταση. Τι στόχο είχε; Να εξασφαλιστεί πως ο διάδοχος θα ήταν πράγματι διάδοχος και όχι νόθο. Γιατί ήταν αδιανόητο να πάρει το νόθο την όποια περιουσία με τόσο κόπο αποκτήθηκε.
Ωστόσο η παρθενία, ως κοινωνικά επιβεβλημένη συνθήκη, που δεν διαφωνώ ότι τότε που επεβλήθη πιθανόν ήταν αναγκαία, ξεπεράστηκε.
Όμως εγώ μιλούσα για αυτό που ορθώς ο @MasterJp ονόμασε "hard wired ένστικτα".
Η παρθενία δεν είναι τέτοιο.
Η κυριαρχία είναι.
Και ως τέτοιο θεωρώ ότι δεν ξεπεράστηκε, ούτε πρόκειται να ξεπεραστεί ποτέ.

 

1. Δεν συνέκρινα, όμως, παρθενιά με κυριαρχία και δεν ήταν η σύγκριση η βάση του επιχειρήματός μου. Την παρθενιά την χρησιμοποίησα ως δείκτη της κυριαρχίας γιατί ήταν αυτό που βρήκα τη στιγμή εκείνη να έχει κοινωνικές και προσωπικές προεκτάσεις και να δημιουργεί απωθημένα έντονα σεξουαλικού χαρακτήρα και πολύμορφα προσωπικά δράματα. Την ιδέα μου την είχε βάλει ένα άρθρο στο New Woman Magazine (US edition), πρέπει να ήταν γύρω στο φθινόπωρο του 1988 που μιλούσε για το θέμα της κυριαρχίας και του σεξουαλικού καταναγκασμού που ασκείται στις γυναίκες ακόμα και χωρίς την παρθενιά. Θυμάμαι συγκεκριμένα την ερώτηση (εκείνη την εποχή ήταν ακόμα της μόδας οι μελλοντολόγοι και δεν υπήρχε μόνον ο μακαρίτης ο Τόφφλερ) από μέρους του περιοδικού αν η συνεντευξιαζόμενη ανθρωπολόγος - δεν θυμάμαι ποια ήταν - προέβλεπε να επανέλθει το ταμπού της παρθενιάς, η απάντησή της ήταν "no, unless we colonize space" και εξηγούσε κάποια φαινόμενα γύρω από την εγγενή ανασφάλεια της κυριαρχίας. Ιδέα δεν είχαμε, ακόμα, ότι θα επανέρχονταν οι κλειτοριδεκτομές μαζί με την αναβίωση του Ισλάμ. Και ότι το New Woman θα γινόταν από περιοδικό αμερικάνικο περιοδικό της Ινδίας, όπου οι γυναίκες δεν μπορούν να πάνε στην τουαλέτα παρά μόνο ομαδόν, αλλιώς υπάρχει σοβαρό ενδεχόμενο να πέσουν θύματα βιασμού, όπου οι μη παρθένες καίγονται ζωντανές από τα πεθερικά με πολύ συνοπτικές διαδικασίες και όπου πολλά άλλα ανάλογα.

2. Το hard wired ένστικτο ήταν για να παλεύει ο άνθρωπος με τα ζώα και τα στοιχεία της φύσης. Αυτό το ένστικτο, το flight of fight, έχει εξελιχθεί σήμερα σε παραγωγή κορτιζόλης στο ανθρώπινο σώμα, απλά, με ό,τι αυτό συνεπάγεται, όπως οι φρονιμίτες και η σκωληκοειδίτης είναι απλά και μόνο πεδία φλεγμονών. Καμία σχέση με διεκδίκηση εξουσίας, καμία σχέση με σαδισμό, καμία σχέση με οτιδήποτε λέμε Κυριαρχία στον χώρο. Έχει λοιπόν προ πολλού ξεπεραστεί.

3. Για την απάντηση στο να μη μπλέκουν άσχετοι, όχι άσχετα πράγματα είπα, είσαι απλά για σφαλιάρες. Θα μπορούσες να είχες σκεφτεί ότι κάποιον λόγο είχα που το έγραψα ενώ θα μπορούσα να είχα σιωπήσει, κάποιο σινιάλο (σου) έκανα και αν δεν το είχες πιάσει ποιο ακριβώς εδώ είμαι συχνά πυκνά και έχω ανοιχτά τα πριβέ μου να με ρωτήσεις.

Υποσημείωση, θα μπορούσα κι εγώ να κολλήσω χαμογελάκια όπου βρω. Έλα όμως που δεν είμαι τσαντισμένη…  

 

Θα μπορούσα και θα ήθελα να συνεχίσω το διάλογο.
Το 3. όμως μου δείχνει ότι δεν υπάρχει κανένας απολύτως λόγος.
Δεν ήμουν τσαντισμένη. Ούτε τώρα είμαι. Τώρα είμαι απλά στενοχωρημένη.
Καλή συνέχεια.