Πεδία ταπείνωσης - υπάρχουν στεγανά;

Αναφέρομαι σε αυτό:

Διερωτώμαι λοιπόν, γιατί η βασική ιδέα να είναι αυτή; Πού το λέει αυτό; Υπάρχει μάνιουαλ με τις μεθόδους ταπείνωσης;

Α, πολύ ωραία. Ίσως να απαντήσαμε και την αρχική μου ερώτηση επομένως. Αν μαζευτούμε καμιά πενηνταριά νοματαίοι με ωραίες ιδέες, ίσως ξαναγράψουμε και το βιβλίο του BDSM.

Ίσως να μην κατάλαβα καλά. Θεώρησα ότι αναφερόσουν σε αυτό:

Εάν λοιπόν η εθνικότητά μου, τα πιστεύω μου, οι σχέσεις μου, η θρησκεία μου κλπ, έχουν για μένα υψηλή συναισθηματική αξία, σαφώς δεν τα αντιλαμβάνομαι ως αρνητικά χαρακτηριστικά, αλλά ως θετικά.

Η απάντησή μου στην ερώτηση αυτή, θα ήταν, αν ήμουν Κ, ότι δεν με ενδιαφέρει.

 

Αυτό το λέει στο αρχικό post αυτού του νήματος, και καθώς αυτό δεν συνοδεύεται από αναφορά σε κάποια πηγή, συμπεραίνει κανείς ότι συνιστά δική μου σκέψη. Παρεμπιπτόντως δεν γνωρίζω αν υπάρχει manual για εξέλιξη μεθόδων ταπείνωσης.

Δεν γνωρίζω αν υπάρχει 'Το βιβλίο του BDSM' εν είδει Ευαγγελίου. Ανεξαρτήτως αυτού και λιγότεροι από πενήντα αν μαζευτείτε με ωραίες ιδέες, είμαι βέβαιη ότι μπορείτε να γράψετε ένα πολύ ενδιαφέρον βιβλίο για το BDSM. Ο χώρος μπορεί να βρίθει πνευμάτων αντιλογίας, αλλά από προτάσεις χωλαίνει.

Η υψηλή συναισθηματική αξία μίας σχέσης δεν αποκλείει το ενδεχόμενο να συνιστά αυτή ευάλωτο σημείο. Για παράδειγμα το ότι κάποιοι άνθρωποι δεν έχουν τη σχέση που θα ήθελαν να έχουν με τη μητέρα τους και πονούν γι αυτό, δεν σημαίνει ότι η σχέση αυτή δεν έχει σημαντική αξία για εκείνους. Τουναντίον, θα έλεγα.

 

Θα έλεγα επομένως ότι η αρχική σκέψη περί πλειοψηφίας των μεθόδων ταπείνωσης δεν έχει κάποια συγκεκριμένη βάση, πέραν ίσως των δικών σου εμπειριών, ή πέραν των γνώσεών σου περί χώρου, από ότι άκουσες ή είδες. Επομένως, δεν υπάρχει αντίλογος, διότι δεν υπάρχει λόγος, πέραν μεμονωμένων περιπτώσεων, οι οποίες δεν έχουν καν αξιολογηθεί ή εκτιμηθεί στατιστικά.

Η άποψή μου περί ταπείνωσης επικεντρώνεται στο εξής: ότι η κάθε περίπτωση είναι ξεχωριστή, ότι η μέθοδος ταπείνωσης κρίνεται μεμονωμένα και κατά περίπτωση, και ότι δεν υπάρχει κανόνας, παρά μόνον η βούληση του ατόμου που ασκεί την ταπείνωση.

Προτάσεις; Όσοι και οι Κυρίαρχοι. Άντε και καναδυό σαδιστοσουμπίτσες. 

 

Θα περίμενα το σετ ρητορικών ερωτήσεων που υπέβαλες να καταλήγει σε ένα λιγότερο προφανές συμπέρασμα από το ότι καθείς στα fora εκφράζει την προσωπική του άποψη. Περί αυτού δεν νομίζω να έχει ποτέ διαφωνήσει κανείς, και μάλιστα έχω πολλάκις επαναλάβει πως θεωρώ πλεοναστική την επανάληψη της δήλωσης πως εκφέρω λόγο για λογαριασμό μου, πλην των περιπτώσεων όπου αναφέρω πηγή από την οποία αντλήθηκε ένα κείμενο.

Πέρα από αυτό, αν η προσωπική άποψη του καθενός δεν συνιστά λόγο άξιο λόγου ή αντιλόγου, δεν αντιλαμβάνομαι πως ακριβώς αντιλαμβάνεσαι τη λειτουργία των fora. Πέρα και από αυτό, εν προκειμένω δεν βλέπω πού ακριβώς θα μπορούσε να έγκειται ο αντίλογος. Σας έθεσα κάποια ερωτήματα, (στα οποία η ίδια δεν απάντησα!), βασισμένα στην αρχική μου σκέψη. Αν κάποιος διαφωνεί με τη σκέψη που τέθηκε σαν βάση για περαιτέρω συζήτηση, και επιθυμεί να κάνει λόγο για τεχνικές ταπείνωσης βάσει άλλης σκέψης, ας την παραθέσει σε ένα νήμα υποβάλλοντας τα σχετικά ερωτήματα.

Αν δεν υπάρχει άλλη ένσταση αναφορικά με τη σκοπιμότητα της ανάρτησης του παρόντος νήματος, να κλείσουμε την παρένθετη συζήτηση, για να δοθεί χώρος σε όσους επιθυμούν να πραγματευτούν το αρχικό θέμα.


ΥΓ. Δεν χρειάζεται κάποιος να είναι Κυρίαρχος για να μπορεί να προσφέρει παραγωγικά στο BDSM με τις προτάσεις του.

 

Ξαναδιαβάζοντας όλο το νήμα, πρόσεξα ότι υπήρξαν αρκετές απόψεις που θεωρούν το κάπως γενικευμένο premise της συζήτησης ως λανθασμένο.

Αντιλαμβάνομαι την λειτουργία των φόρα ως πεδίο ελεύθερης έκφρασης της γνώμης. Συγνώμη για την παρένθεση.

 

Αυτό που θα με ξεχωρίζει πάντα ως βανίλλα, είναι η αδυναμία μου να δεχτώ πως κατά κύριο λόγο, παραμένει γενικά αδιάφορο πως αυτός / αυτή που εξευτελίζεται κλπ. είναι άνθρωπος.

​

 

Μένω άναυδη με αυτό που διαβάζω  

Δεν είναι θέμα αδιαφορίας είναι θέμα ότι κανείς δεν επιχειρηματολογεί πάνω στο αυτονόητο, γιατί είναι αυτονόητο πώς αυτός που εξευτελίζεται είναι άνθρωπος. Και ο λόγος που συζητούμε περί ταπεινώσεων και εξευτελισμών και διαδικασιών και ορίων είναι ακριβώς ότι τόσο ο εξευτελίζων όσο και ο εξευτελιζόμενος, άνθρωποι είναι και οι δύο!

Ο εξευτελισμός ακυρώνεται αν πάει να εφαρμοστεί σε μη - άνθρωπο, παύει να υφίσταται ως έννοια.

Βρες κάτι άλλο να σε ξεχωρίζει ως βανίλλα  

 

Η female έχει ένα point. Υπάρχουν Κ που δεν δίνουν ιδιαίτερη σημασία στο ότι ενεργούν πάνω σε ανθρώπους. Δεν αναφέρομαι σε "τεχνικές" αλλά σε μια κατ' εμέ βαθειά ανήθικη στάση που βλέπει τους ανθρώπους ως ενεργούμενα ηδονής και τίποτα άλλο. Σύμφωνα με αυτήν ένας άνθρωπος έχει την σημασία και την αξία ενός δονητή πχ. Δεν είναι ανάγκη να είσαι Κ για να έχεις τέτοια θεώρηση για τους ανθρώπους αλλά οι Κ είναι μακράν καταστροφικότεροι διότι έχουν μέσα και τεχνικές - και κυρίως πρόθυμα θύματα - που τους καθιστούν πολύ αποτελεσματικούς. And every kind of excuse in the bdsm book to back it up.

Η προσωπική τους "ηθική" πέραν της επιδίωξης της ηδονής; ότι δεν κάνουν τίποτα παραπάνω από το να εξυπηρετούν την νομοτέλεια.

 

Αντιθέτως ! Θα πρέπει να είναι άνθρωπος ο εξευτελιζόμενος για να αποκτήσει νόημα ο εξευτελισμός!
Δεν νομίζω να υπάρχει έμφρων σαδιστής που να εξευτελίζει ζώα πχ. (και το έμφρων σε αντιδιαστολή με τον πλήρως βαρεμένο, στα πρόθυρα της κατάρρευσης ή και ήδη καταρρεύσαντα, τύπου συμφυλακισμένων του Hannibal ).

Όμως το θέμα δεν είνα εκεί .. η τουλάχιστον δεν είναι εκεί μόνο .. Η αίσθηση του εξευτελισμού είναι αυστηρά προσωπική και δεν μπορεί να κανονικοποιηθεί, κυρίως από την πλευρά του θύματος.
Ο θύτης / κυρίαρχος - έχοντας γερή βάση την αυτοεκτίμηση του - μπορεί να προχωρήσει στην ανάλυση του χαρακτήρα του σουμπιού / θύματος και να εξηγήσει με τρόπο λίγο πολύ αιχμηρό τα τρωτά του σημεία - τα οποία είναι ήδη γνωστά στο σουμπί και για αυτό πρόσφορα σε χειρισμό. Αυτό είνα το παιχνίδι του εξευτελισμού, κινείται δηλαδή στην ίδια γκάμα ρόλων με όλα τα άλλα bdsmικά παιχνίδια. Το κρίσιμο σημείο είναι η αποδοχή των λόγων του από το σουμπί .. αν περάσει ένα όριο αρχίζει να λειτουργεί η αυτοπροστασία ,,, αν δεν το πλησιάσει .. δεν το εξευτελίζει αρκετά και το παιχνίδι πάει χαμένο. Σημαντικό σημείο διάκρισης ο γενικότερος δεσμός μεταξύ σουμπιού / κυριάρχου.

Τώρα - σε real time παιχνίδια - ο εξευτελισμός είναι θα έλεγα δυνητικά αδύνατος .. αν φυσικά ο εξευτελιζόμενος δεν το πάει το γράμμα από μόνος του. Αλλιώς επαναστατεί, διαμαρτύρεται, κρατάει μούτρα και κακία, γενικά το θέμα παύει να είναι ενδιαφέρον από bdsmικής πλευράς και ανάγεται στην κοινωνική συμπεριφορά του ανθρώπινου ζώου. Ακόμη και στην περίπτωση της πλήρους εξάρτησης του από τον εξευτελίζοντα - λέγε με εργασιακές σχέσεις - ακόμη και τότε βρίσκει τρόπο να εκφράσει την αντίθεση του.

Να διακρίνω όμως μια περίπτωση που αγγίζει και τα δύο άκρα: του ηθελημένου εξευτελισμού. Αυτού δηλαδή που ενώ επιφανειακά δεν τον επιζητά το σουμπί στο τέλος τον προκαλεί και τον αποδέχεται. Πρόκειται νομίζω για περιπτώσεις που το σουμπί αναλαμβάνει εξ ιδιάς θέλησης τον ρόλο του θύματος - ενός θύματος της ακραίας συμπεριφοράς των κυριάρχων - για να μπορέσει στο τέλος να βιώσει όλα όσα θέλει να βιώσει και παράλληλα να παραμείνει στο απυρόβλητο - με ένα σμπάρο δύο τριγώνια. Θεωρητικά θα μπορούσαν να το προκαλούν ενοχές για την κατεύθυνση που πήρε η ζωή του / ανικανοποίητες επιθυμίες και ανεκπλήρωτοι στόχοι ... ποιός μπορεί να ξέρει με βεβαιότητα;
Ααααχ αυτά τα σουμπιά τι μηχανεύονται!

Αυτά καλό μου θήλυ!

 

Αχ, βρε female...αν μη τι άλλο, μπαίνουμε στη βαθιά ψυχανάλυση για σένα...!   κι ας είναι από τον καναπέ...

βρε όποιου του κάνει το καπέλο ας το φορέσει..."σουμπί", "ντομί", κι ας πρόσεχε  

 

<<- Είναι σωστό να καταπιαστούμε με οτιδήποτε ταπεινώνει τον έτερο, άνευ φραγμών, εφόσον η ταπείνωση μετουσιώνεται σε απόλαυση; >>

Το αιωνιο προβλημα...να βρεις τον απολυτο σκλαβο/α που να ανεχετε τα απαντα, Η ΑΠΟΛΥΤΗ σχεση

 

...Καπου εδω συμφωνω μαζί σου !!!