Πειθαρχία, γυμναστική μυαλού και σώματος ή αρρωστημένη προσήλωση...;

Για την υποτακτικότητα πείθεσαι εκ των όσων λαμβάνεις (εκ του αποτελέσματος) ;
Θεωρείς πως η Κυριαρχία είναι κάτι που "δίνεται χαριστικά";

 

Και στα δύο Λάιτνικ Στράϊκ πείθομαι εκ του αποτελέσματος. Μάλλον εξ όσων λαμβάνω από την κοινότητα. Χαριστικότατα δίδεται.

 

Τότε εκτιμώ πως στις περιπτώσεις αυτές δεν έχει δοθεί. Η Κυριαρχία επιβεβαιώνεται μεν εκ του αποτελέσματος, χωρίς αυτό να αμφισβιτεί την καθεαυτή ύπαρξή της.
Επειδή ξεφεύγουμε από το αρχικό θέμα, επιφυλάσσομαι να δημιουργήσω ένα ξεχωριστό thread, ώστε να αναπτυχθεί εκεί αυτή η συζήτηση και από άλλους.

 

Μου άρεσε ο Κρισναμούρτι, που δεν άφησε να τον θεοποιήσουν και επέστρεψε τα χρήματα των δωρεών στο ίδρυμά του και οι ιδέες του για την άρνηση της αυθεντίας και την πειθαρχία της εσωτερικής δύναμης, που οδηγεί στην ελευθερία

«Το να μαθαίνεις είναι άρνηση κάθε αυθεντίας και υπακοής».

Μου άρεσε που βάζει για πρωταρχικό στόχο τη μάθηση.

Και πώς μαθαίνει κανείς;

Στη δύση, τους τελευταίους αιώνες τουλάχιστον, μαθαίνουμε με βασικά εργαλεία τη λογική και την επιστήμη. Δηλαδή, με την εμπειρία, την ανάλυση, πάντως όχι τη διαίσθηση γενικά.

Τώρα που ακυρώσαμε την αυθεντία π.χ. της εκκλησίας, συνήθως δεν απαιτείται υπακοή απαιτείται όμως κρίση και δυνατότητα ελεύθερης προσαρμογής για να πάμε μπροστά.

Η απάντηση του Κρισναμούρτι στο «πώς μαθαίνει κανείς» είναι...

πάλι με την πειθαρχία<χ>

Όχι όμως την πειθαρχία της λογικής, αλλά την ευρύτερη, που βρίσκεται στον εσωτερικό κόσμο και την ενόραση του καθένα. Την πειθαρχημένη διαίσθηση, δηλαδή.

Να πειθαρχήσουμε στο είναι μας, να πειθαρχήσουμε με στόχο αυτό που πραγματικά έχουμε εμείς ανάγκη, όχι αυτό που μας επιβάλλεται ως κοινωνική νόρμα. Να στραφούμε προς τα μέσα, όχι προς τα έξω, να βρούμε τις δικές μας λύσεις, όχι τις έτοιμες.

Αυτό νομίζω μας λέει, έτσι το διαβάζω και το βρίσκω όμορφο, δεν βλέπω που συγκρούεται με την πειθαρχία στο βδσμ, όπως την ξέρω. Απεναντίας, βλέπω να συμπορεύεται πολύ πολύ άνετα, για πολλούς που βρίσκονται στον χώρο.

Νομίζω ότι αυτό που ελκύει ψυχικά στις αναζητήσεις τους στον χώρο του βδσμ πολλές υποτακτικές είναι ακριβώς η λαχτάρα για μάθηση και για υπέρβαση των προκατ καταστάσεων.

Στο πρόσωπο του Κυρίου τους βλέπουν και Κάποιον που τις καθοδηγεί, μέσα από τα δικά Του μονοπάτια και με τον δικό Του τρόπο, να ανακαλύπτουν κάθε μέρα και καινούργια πράγματα.

Βλέπουν Κάποιον που ίσως βρήκε στο Λόγο την δική Του πειθαρχία, αυτήν που οι ίδιες αναζητούν στις εσωτερικές τους ισορροπίες και με τη διαίσθησή τους.

Άρα μπορούν να Τον εμπιστευτούν ότι θα τις ελέγξει σωστά και θα τις πάει πέντε δέκα βήματα παραπέρα. Ότι θα τις βοηθήσει να μη χαθούν, να μην κάνουν κύκλους γύρω από το ίδιο σημείο, με το στήριγμα της πειθαρχίας και του ελέγχου που τους ασκεί.

Και... ας μην το ξεχνάμε αυτό, Κάποιον που δεν επιτρέπει, ούτε να Τον μιμηθούν, ούτε να Τον παπαγαλίσουν <χ>.

Πάλι στον Κρισναμούρτι καταλήγουμε, ή μου φαίνεται;