Περίπου

Άμα θέλεις να κάνεις ένα παιδί ευτυχισμένο δώσ’του το παιχνίδι που λαχταράει.
Αν θες να δυστυχήσει κάνε το άλλο.
Χάρισέ του πολλά παιχνίδια, μαζί κι΄αυτό που λαχταράει,
κολύμπησέ το στην αφθονία.

Όταν έφυγαν οι καλεσμένοι μετά τα γενέθλια του μικρού Γιαννάκη,
εκείνος μπήκε ανυπόμονος στο δωμάτιο του μπαμπά και της μαμάς
να δει τα δώρα του απλωμένα στο διπλό κρεβάτι.
Ξεχείλιζε πολύχρωμα κουτιά και κορδέλες το δωμάτιο.
Ένας ολόκληρος μυστήριος κόσμος γεμάτος πακέτα που έκρυβαν μέσα τους από ένα μυστικό.
Ήξερε, χωρίς να γνωρίζει το παιδικό του μυαλό, τι μαγικό κόσμο εκπλήξεων
έκρυβαν όλα εκείνα τα πακέτα.
Καθόταν με τις ώρες να τα ατενίζει μη ξέροντας από που ν’ αρχίσει να ξετυλίγει.

Απόκαμε τόσο με τη σκέψη και τα όνειρα {τι θα μπορούσε να κάνει μ’ όλα τούτα!}
ώσπου στο τέλος διάλεξε μόνο ένα βιβλίο τυλιγμένο σε χαρτί βιβλιοπωλείου,
το άνοιξε και κάθισε στο κρεβάτι του να το διαβάσει.

Πέρασε καιρός και τα πιο πολλά πακέτα μένουν ακόμα τυλιγμένα και αθώρητα.

Ωραία τα γενέθλια, μα αφήνουν όταν περάσουν μία αλλόκοτη μελαγχολία...


Εντάξει, με πιάσατε. Υποκρίνομαι.
Δεν είναι πάντοτε έτσι ακριβώς για ένα μικρό παιδί
που με το παρθένο μυαλουδάκι του έχει χώρο και χρόνο
να απολαύσει το εκούσιο shopping στο οποίο το υποβάλουμε
εμείς τα μεγαλύτερα παιδιά.
Μιλάω για μας που ζούμε όπως ψωνίζουμε χωρίς να διαθέτουμε πια
το παρθένο εκείνο μυαλό που χρειάζεται για να παρακάμψουμε την ατέρμονη αγωνία

Μπήκα σ’ ένα πολυκατάστημα για να αγοράσω κάτι συγκεκριμένο που είχα ανάγκη.
Βρήκα κόσμο μέσα.
Μερικοί σαν κι’ εμένα είχαν έρθει να ψωνίσουν αυτό που γύρευαν.
Πολλοί μπήκαν για να δουν τι πουλάει το μαγαζί.
Άλλοι, όχι λίγοι, σούρθηκαν τρέχοντας γιατί έξω είχε ξεσπάσει μπόρα
κι’ είχαν γίνει μούσκεμα.
Πολυκατάστημα ήταν, φανταχτερή η πραμάτεια, εισαγόμενα γυαλιστερά προϊόντα,
δε θέλει και πολύ το μάτι του ανθρώπου να θολώσει.
Ειδικά άμα μπαίνεις και μούσκεμα.
Πανούργοι οι μαγαζάτορες, ψαγμένοι, κάλυπταν με τα είδη τους ανάγκες
που τα άλλα μαγαζιά δεν μπορούσαν και στα πλασάριζαν με τέτοιο τρόπο
που ακόμα κι’αν πίστευες πως δεν τα είχες ανάγκη,
ανακάλυπτες ότι - αν μη τι άλλο, άξιζε τον κόπο να τα δοκιμάσεις.
Άσε που έξω είχε μπόρα κι’ ήσουν και μούσκεμα.

Είχα το πλεονέκτημα να ξέρω που είχα έρθει και γιατί.
Έκανα τη δουλειά μου και στάθηκα στην είσοδο. Ακόμα έβρεχε έξω.
Άναψα τσιγάρο περιμένοντας να σταματήσει η βροχή
και μοιραία το μάτι μου έπαιζε σ’ αυτούς που μπαινόβγαιναν.
Έμεινα εκεί -ούτε θυμάμαι για πόσο - αλλά στα σίγουρα ήταν αρκετό
για να καταλάβω το πως εμείς τα ανώτερα θηλαστικά, όπως μας λένε μερικοί,
φτιάχνουμε τη ζωή μας σαν λίστα για ψώνια.

Θαύμασα την αυτοπεποίθηση ορισμένων,
με πόσο ενθουσιασμό τα είχαν ακουμπήσει για να αγοράσου ένα κουστουμάκι
και έβγαιναν τρέχοντας να πάνε να το φορέσουν, όταν την ίδια στιγμή
έμπαιναν άλλοι, το ίδιο ενθουσιώδεις κάποτε, που τους είχε βγει λάθος το νούμερο,
στενή η τάλια, κακό το ράψιμο, ξεθωριασμένη η απόχρωση.
Αρκετοί αμετανόητοι, δοκίμαζαν ξανά και ξανά, άλλαζαν και επέστρεφαν
(το προσωπικό τους είχε μάθει απ΄έξω).
Άλλοι, περίεργοι, για άλλο μπήκαν - για άλλο χρεώθηκαν τελικά,
μονολογούσαν κατά του καταναλωτισμού.
Κάποιοι έβριζαν μέσα απ’ τα δόντια τους τη διαφήμιση
που τους έσπρωξε σε λάθος φίρμα, άλλοι ξεφώνιζαν ανοιχτά
και οι πελάτες τους κοιτούσαν απορημένοι.

Αυτό που μου έκανε εντύπωση πάνω απ΄όλα ήταν ότι κανείς μα κανείς
δεν είχε βρεθεί εκεί ξέροντας τι ακριβώς είχε έρθει να πάρει.
Κοίταξα τη μαρκίζα στην πρόσοψη του καταστήματος και ξαφνιάστηκα.
« Ο Παράδεισος του Περίπου »
Δηλαδή, σε τι μπορεί να έλπιζε κανείς μπαίνοντας να ψωνίσει σε τέτοιο μαγαζί;
Αλλά είχα ξεχάσει, είχε ξεσπάσει μπόρα κι’ οι περισσότεροι ήταν μούσκεμα.


Συνειδητοποίησα τελικά πως οι περισσότεροι ζούμε όπως ψωνίζουμε.
Φτιάχνουμε στο μυαλό μας μια ιδεατή shopping list,
ακολουθούμε ένα Περίπου,
χρεωνόμαστε ασταμάτητα στη Μεγάλη Τράπεζα
για να καταλήξουμε συνήθως σε κάτι «που φέρνει»
ή να μην καταλήξουμε και πουθενά.
Έπειτα, σαν το μικρό Γιαννάκη, ανοίγουμε ένα βιβλίο (συνήθως Λακάν)
και προσπαθούμε να δικαιώσουμε τις χρεώσεις μας διαβάζοντας,
γράφοντας ασταμάτητα,
διαγκωνιζόμενοι για το τίνος το Περίπου είναι λιγότερο ανυπόφορο.
Σωρεύοντας γνώση και καλλιέργεια για να ανεχόμαστε
και να γινόμαστε κάπως πιο ανεκτοί.

Και ο Μεγάλος Τραπεζίτης γελάει.

 

DO,
Λες να διαβάζουμε λάθος βιβλίο? εγω λέω πια ν αρχίσω να μελετώ όλους τους διαλογικους, απ´ το Σωκράτη μέχρι το Gadamer. Κάτι μυριζομαι τελευταία ότι ο Λακαν ξέρει πολλά για το πρόβλημα αλλα του είναι ασύλληπτη η λύση...

 

Απάντηση: Περίπου

Master Do, πολύ καλό, υπάρχει πηγή ή είναι δικές σου σκέψεις;

 

Απάντηση: Περίπου

Πολύ ωραίο κείμενο.
Ειδικά με τα παιχνίδια μου θύμισε πολλά.
Βασικά έτσι ήταν ( και είναι; ).
Στα παιχνιδάδικα, η λαχτάρα να τα έχω όλα και η φαντασίωση ότι χάνομαι μέσα στα παιχνίδια που παίζουν από μόνα τους με επιβλητικές φωνές, μουσικές και ομίχλες, σαν τις διαφημίσεις.
Νομίζω βοηθούσε και το ότι δεν ήταν δωρεάν κι έτσι αναγκαστικά καθόμουν και τα θαύμαζα, γιατί δεν μπορούσα να τα πάρω όλα αμέσως κι αυτό τα έκανε εν μέρει απαγορευμένα.
Αλλά όταν τελικά οι γονείς μού τα αγόραζαν και πήγαινα σπίτι όλο λαχτάρα ν' ανοίξω τα κουτιά, ύστερα από την έκρηξη της πρώτης στιγμής με τις καινούργιες μυρωδιές και την καινούργια υφή, η έξαψη ξεθύμαινε και τα παιχνίδια κάθονταν παραμελημένα στη γωνία.
Και μετά ήθελα κι άλλα παιχνίδια για να ξαναβρώ την έξαψη και τη λαχτάρα.
Φυσικά ήταν φαύλος κύκλος.
Τελικά μάλλον λιγότερο ήθελα το παιχνίδι και περισσότερο τη λαχτάρα και την έξαψη που νιώθεις όταν κρατάς το κουτί και πας προς το ταμείο.

Ουπς. Μόλις διαπίστωσα πως ορισμένοι άνθρωποι δεν αλλάζουν και πολύ, όταν μεγαλώνουν. Μόνο τα παιχνίδια αλλάζουν.  

Νομίζω ότι ο "τραπεζίτης" έχει βρει ένα βραχυκύκλωμα στον εγκέφαλο και πατάει τα σωστά κουμπιά.
Αναρωτιέμαι αν ο "τραπεζίτης" (σε κάθε τομέα) παθαίνει το ίδιο. Του πατάνε τα δικά του κουμπιά; Τη νιώθει τη λαχτάρα; Γίνεται θύμα γι' αυτή; Μήπως έχει απενεργοποιήσει τη λαχτάρα; Μήπως η δική του λαχτάρα είναι για πράγματα εντελώς άλλου επιπέδου;

 

Πολύ καλό το κείμενο (ο Ζίζεκ θα είχε ενθουσιαστεί).

Το καλύτερο παιχνίδι είναι αυτό που το φτιάχουμε μόνοι μας ή με την παρέα μας. Όταν ήμουν μικρή, έπαιζα "λεωφορείο". Έφτιαχνα ένα λεωφορείο με μαξιλάρια και πηγαίναμε ταξίδια μαζί με τον μικρό μου αδελφό. Δεν μπορείς να αγοράσεις ένα φανταστικό ταξίδι αυτού του είδους. Πρέπει να το φανταστείς και να το ταξιδέψεις.

Τα περισσότερα παιχνίδια της σημερινής εποχής είναι όπως όλες οι απολαύσεις που μας σερβίρονται. Δεν χρειάζεται να κάνουμε τίποτε εμείς. Το παιχνίδι θα τα κάνει όλα μόνο του. Εμείς θα το βλέπουμε πώς παίζει. Ένα ηλεκτρικό τρενάκι για παράδειγμα, που γυρίζει γύρω γύρω. Ένα κουρδιστό σκυλάκι που κάνει τούμπες. Μία κούκλα που κλαίει και κατουριέται. Μία κουζίνα που έχει όλα τα απαραίτητα εξαρτήματα. Είναι όπως τα προγράμματα στην τηλεόραση. Αυτό που ζητείται από μας είναι να είμαστε παθητικοί δέκτες της απόλαυσης. Δηλαδή: η αποχαύνωση. Ευχαριστώ πολύ, αλλά δεν θα πάρω. Προτιμώ να τρώω κοκορέτσι στον Κατσαμάκα και να μιλώ με τους φίλους μου για τη σωστή γεύση του σπιτικού τσίπουρου.

ΥΓ. Τελευταία φορά που μπήκα σε πολυκατάστημα έπαθα κρίση πανικού. Αυτό είναι και το μόνο κουσούρι που μου άφησε η σχέση μου με τον V: απεχθάνομαι τα πλήθη και τα polyhouse (ακόμη και στις παρτούζες, είμαι πάντα η πρώτη που αποχωρώ...) 

 

Απάντηση: Περίπου

@ MasterM
Η αναφορά στο Λακάν ήταν συγκυριακή καθότι πολυφορεμένος στο φόρουμ,
με φανατικούς οπαδούς.
Δεν στέκομαι σε ονόματα όσων προστρέχουμε αλλά στο ότι προστρέχουμε
και πιο συγκεκριμένα, μεταξύ άλλων πολλών,
για να γίνουμε πιότερο ανεκτοί και ανεκτικοί.
Με ενδιαφέρει περισσότερο το πριν από αυτό και το μετέπειτα,
παρά το ίδιο το γεγονός, τουτέστιν, γιατί φτάσαμε εκεί (τι δεν έγινε σωστά)
όπως και τι απογίναμε κατόπιν ;
Κατά τα άλλα δεν εξιδανίκευσα ποτέ μου κανένα πόνημα σοφού
-εκτός ίσως από το «Ναυαγό της Σύνθιας» του αγαπημένου μου Ιούλιου -
κι’ αυτό μάλλον επειδή ήμουν 11 χρονών όταν το διάβασα.
Πάντα κορφολογούσα ασύστολα από ό, τι έπεφτε στα χέρια μου,
βιβλία ή ανθρώπους...

@ MasterPerris
Μ’ έπιασες απάνω στη συκιά.
Όντως υπάρχουν πηγές και τώρα αναγκαστικά θα τις μολογήσω.
Δύο χρόνια greek bdsm community, δώδεκα χρόνια bdsm γενικώς
και καμιά σαρανταπενταριά και κάτι, βίου και πολιτείας.
Η αλήθεια είναι ότι η έμπνευση και αφορμή για το νήμα δεν προήλθε
από bdsm ανθρώπους και καταστάσεις αλλά από το Βαγγέλη.
Όμως Πασά μου, βάλε όπου:
Πολυκατάστημα ----> bdsm
Κουστουμάκι / Παιχνίδι ----> status / παρτενέρ
Shopping list ----> (εδώ ας βάλει ο καθένας ό, τι νομίζει ότι ψάχνει εδώ μέσα)
Χρέωση ----> Όσα προσφέρουμε -καταθέτουμε στην «τράπεζα» από το είναι μας.
Παράδεισος ----> Απόλαυση / Ισορροπία / Ολοκλήρωση / Ευτυχία ( ; )

Είναι ένας πρώτος τρόπος (βαλίτσα) να ιδωθεί η ιστορία.
Υπάρχει και ο πρωταρχικός σκοπός,
ο τρόπος αντίληψης όλου του container που λέγεται ζωή
αλλά εκεί οι αντιστοιχίες όπως αντιλαμβάνεσαι θα είναι κατά κάτι ευρύτερες.
΄Οψομαι.

@ Anacreon
Περί τραπεζίτη το ανάγνωσμα.
Ψυχανεμίζομαι ότι είναι ένας τύπος,
έτσι, προς το Ολύμπιο τον φαντάζομαι να ψιλοφέρνει,
που ως γνήσιοι μπάσταρδοι απόγονοι των Δαναών,
τον πλάθουμε κατά μόνας ή κατά αγέλας, ανάλογα με το πόσο ανασφαλείς είμαστε,
τον θρονιάζουμε ετσιθελικά εκεί πάνω στο Μύτικα,
μόνο και μόνο για ψευδ-αισθανόμαστε ότι κάποιο άγρυπνο μάτι τα πανθ’ ορά,
πως δίνουμε ραπόρτο δηλαδή
σε κάποιο μεγαλύτερο, πιο ζόρικο και γνωστικό Μάγκα από εμάς,
αλλά συνάμα -πάντα ως γνήσιοι μπάσταρδοι - πούστικα σκεπτόμενοι
θέλουμε κατ’ ουσία το Μάγκα να μας προσφέρει μία προστασία,
ένα νταβατζιλίκι ανωτερου επιπέδου,
καθότι κατά βάθος όσο δήθεν τσαμπουκάδες και να είμαστε
ξέρουμε ότι άμα γυρίσει ο τροχός και σπάσει ο τσαμπουκάς μας ,
πράγμα που αργά ή γρήγορα πάντα συμβαίνει (ανάλογα κατά πως στρώσαμε πριν)
το μόνο που μας απομένει είναι μια πισινή,
κατά προτίμηση «μεγαλόψυχη», «μεγαλόθυμη» και ευκόλως συγχωρούσα.
Καραπούστικα πράγματα δηλαδή Ανακρέοντα,
κατάντιες όσων πουλήσαμε τους ανθρώπους που μας έδωσαν το χέρι
(καμιά φορά και κώλο) και αφού τους στύψαμε και τους πετάξαμε
τρέχουμε μετά για συγχωρέσεις.
Κατά βάθος ο Τύπος έχει κάνει πολλή ζημιά ανά τους αιώνας.
Κάτι είχε ψυλλιαστεί εκείνος ο Νίτσε και τον είχε καθρεφτίσει κατά πάνω του,
θα μου πεις, πονηρά σκεπτόμενος και αυτός αφού σου λέει
«κάτσε μπας και μία στο δισεκατομμύριο υπάρχει ο Μάγκας και μου σκάσει μύτη
να μου ζητάει τα ρέστα και τι του λένε κιόλας..»
Οπότε -δε βαριέσαι - καλός είναι κι ‘ ο Λακάν...

 

Απάντηση: Περίπου

Περίπου... Κάτι σαν εκείνο το σαφέστατο... ίσως... και λίγο σαν το... θα...
Πήρα λοιπόν προχθές ένα βιβλίο του Μαρτεν Παζ "Πως έγινα βλάκας". Νομίζω πως ειδικά τώρα αξίζει να κάτσω να το διαβάσω.

Υ.Γ. Και περνώ το δάχτυλο πάνω από τα χείλη. Είσαι απίθανος.

 

Απάντηση: Περίπου

« Αρτεσιανό μου φρέαρ
της καρδιάς μου το έαρ »

Όλη η ζημιά γίνεται κάπου στα χρόνια της αθωότητας.
Δεν ξέρω να το μεταφράσω σε ηλικίες, διαφέρουν από άνθρωπο σε άνθρωπο,
από τόπο σε τόπο και πάντα ανάλογα με την εποχή.
Στην υποσαχάρια Αφική γεννιέσαι ένοχος,
στην Ευρώπη των κληρονόμων του ουμανισμού
θέλουν να σε κρατούν αθώο όσο περισσότερο γίνεται,
όχι από ανιδιοτέλεια πάντως,
στην Αμερική μέχρι να ενταχθείς στο πιστωτικό τους σύστημα.
Δεν έχει σημασία, άλλωστε μερικοί γερνάνε και πεθαίνουν αθώοι έτσι κι’ αλλιώς.
Θυμάστε το Δόκτορα Ζιβάγκο, εκείνον τον μπουρζουά ερωτύλο ποιητή
που ήταν τόσο εκτός εποχής στις μέρες του
κι ας χαλούσε ο κόσμος όλος γύρω του;

Όλοι εμείς οι υπόλοιποι πίνουμε το κοκτέιλ που κερνάει η ζωή.
Κάμποσες μεζούρες μπαμπά και μαμάς, αρκετές σχολικού θρανίου,
γερές δόσεις entertainment - news & bulletin,
πες μου ποιόν κάνεις παρέα να σου πω ποιός είσαι και
μ’ όποιο δάσκαλο καθίσεις τέτοια γράμματα θα μάθεις.

(πεζή παρένθεση)
Ίσως κάπου εκεί πίσω βρίσκεται μια πιθανή απάντηση
στο γιατί αν και δηλώνουμε υπερβατικοί και ανοιχτόμυαλοι
{σε τι ακριβώς;} υποτροπιάζουμε στα μικροαστικά μας χούγια.
(κλείνει η πεζή παρένθεση)

Αναρωτήθηκα πάμπολλες φορές αν ο άγνωστος χ στην εξίσωση του Ευ Ζην
(δεν τολμώ να το ονομάσω «ευτυχία»)
είναι το κοκτέιλ ή ο βέλτιστος συγχρονισμός.
Είμαστε όλοι ανεξαιρέτως πότες, ούτε λόγος να γίνεται,
σε διαφορετικές δόσεις συστατικών, ναι,
αλλά αυτό είναι που τελικά καθορίζει τη λύση της εξίσωσης;
Ας σαρκάσουμε επιτέλους την προσωρινότητά μας.
Ας παίξουμε τους αυτοδίδακτους μαθηματικούς.
Αν όπου C (coctail) ορίσουμε το κομπόδεμα
που μαζεύουμε φασούλι το φασούλι στα χρόνια της αθωότητας,
t (timing), το χρόνο και συνάμα το ρυθμό [σταδιακά, απότομα, αργόσυρτα]
στον (και με τον) οποίο περάσαμε από την αθωότητα
στην ενσωμάτωση με τη στυγνή πραγματικότητα,
και Ε το Ευ Ζην (δεν τολμώ να το ονομάσω «ευτυχία»),
τότε, σε μία φαντασιακή - δε λέω - εξίσωση
x . C / t = E
ο άγνωστος x, ο αστάθμητος παράγοντας
που θα καθορίσει το αποτέλεσμα,
αναζητείται.

Η έννοια του timing είναι καταλυτική.
Στην προκειμένη περίπτωση δεν σημαίνει μόνο το πότε συνέβη
αλλά και το ποιές πιθανές συνέπειες μπορεί ένα γεγονός να επιφέρει
ανάλογα με το πότε συμβαίνει.
«Στα δεκατρία μου έχασα τον πατέρα μου».
« Κάπνισα στα δώδεκα».
«Γνώρισα το bdsm στα δεκαεννιά».
«Αποφάσισα να πάω στην Ινδία στα σαράντα δύο».
Αν αλλάξουμε απλά τις ηλικίες στα πιο πάνω παραδείγματα
αντιλαμβανόμαστε το γιατί:
«Στα πενήντα έξη μου έχασα τον πατέρα μου».

Παρ’ όλα αυτά και μόνο η παρουσία αρκετών από εμάς
σε αυτό το πεδίο αναζητήσεων
και το πέρασμα πολύ περισσότερων σποραδικά από εδώ,
μας ψιθυρίζουν ότι μένει κάτι ακόμα για να αποσαφηνίσει την εξίσωση.
Ο άγνωστος x.
Ο παράγοντας που δεν υπολογίζεται, δεν προβλέπεται, είναι αδύνατο να σταθμιστεί.
Καμία ανατροφή δεν μπορεί να σε προετοιμάσει,
καμία εκπαίδευση δεν δύναται να αποτρέψει.
Όσο για το συγχρονισμό, το timing,
αυτό όσο κι’ αν κάποιες φορές στη ζωή το προγραμματίζουμε,
απείρως περισσότερες μας προκύπτει απρόσκλητο.
Εξ ου και κατέλαβε δικαίως τη θέση του παρανομαστή της εξίσωσης.

Έχουν δοθεί ουκ ολίγα ονόματα στον άγνωστο.
Συνήθως προς την ίδια μεταφυσική κατεύθυνση.
Τύχη, μοίρα, πεπρωμένο, «είναι γραφτό σου», «μελλούμενο»...

Ελάτε, παραδεχτείτε το.
Ακόμα κι’ ο πλέον ορθολογιστής,
ο πλέον σκληροπυρηνικός σκεπτικιστής μεταξύ μας,
έχει υποκύψει ουκ ολίγες φορές στην εσχάτη της μοιρολατρίας.
Κι’ αν δεν το έκανε αναλογιζόμενος όλη του τη ζωή,
θα υπέκυψε στον πειρασμό όταν έφερε ασσόδυο στο τάβλι,
ας μην κρυβόμαστε.

Η προσφυγή στην ειμαρμένη παραμένει εσαεί απάλευτη.
Υπάρχουν αυτοί που αβίαστα θα βάλουν όπου x στην εξίσωση τη μοίρα ή την τύχη.
Το να θελήσω όμως να κοροϊδέψω τα μαθηματικά
στριμώχνοντας σε μια εξίσωση την ανθρώπινη ύπαρξη,
δε σημαίνει ότι θα αδικήσω και τον εαυτό μου,
καταφεύγοντας (και δικαιολογώντας) ό, τι έκανα και δεν έκανα με το κισμέτ.


Σας πόσους έχει τύχει να πάτε να αγοράσουν ένα προϊόν που σας γυάλισε στο μάτι;
Πόσοι από σας πήγατε να το δείτε από κοντά, να το φορέσετε, να το δοκιμάσετε;
Πόσοι φύγατε στο τέλος με αυτό που σας είχε γυαλίσει αρχικά

κι όχι με κάτι άλλο..;