Περί "Βελτίωσης"...

Απάντηση: Re: Περί "Βελτίωσης"...

απλά, λιτά, κατανοητά!

 

Τώρα μάλλον κακώς μπάινω στη διαδικασία να αναθερμάνω αυτό το θέμα, αλλά επειδή καθησα και διάβασα 11 ολόκληρες σελίδες θα το πάρω το ρίσκο, αν μη τι άλλο για να δικαιολογήσω στον εαυτό μου την τελευταία μία ώρα.

Με πολλούς συμφωνούσα και με πολλούς διαφωνούσα διαβάζοντας, και άρκετές φορές η πολύ πολύ η θεωρία και οι γλωσσολογικές ερμηνίες με βάρεσαν στο κεφάλι, οπότε χωρίς να αναφέρθω σε κανέναν θα προσπαθήσω απλώς να εξηγήσω πως βλέπω εγώ προσωπικά τα πράγματα, όσο πιο απλά και πρακτικά μπορώ.

Το BDSM είναι για μένα απλώς ένας όρος που μου έδωσε τη δυνατότητα να καταλάβω πως οι δικές μου διαστροφές υπάρχουν και παραπέρα, άρα δε χρειάζεται να νιώθω /κάπως/ εξαιτίας τους. Μου έδωσε επίσης τη δυνατότητα να μάθω τα πράγματα που έπρεπε να ξέρω, ώστε όταν μπλέκομαι με επικίνδυνα σωματικά παιχνίδια να μένω ασφαλής. Επομένως δεν βλέπω το όλο πράγμα σαν ιδεολογία, το βλέπω σαν δυνατότητα να καταλάβω καλύτερα τον εαυτό μου συγκρίνοντας με με άλλους που έχουν παρόμοιες αναγκες/εμπειρίες. Κατανοώ πλήρως ότι ο καθένας μας αναζητά διαφορετικά πράγματα μέσα απ'το BDSM και το τρικ είναι να βρουμε έναν άνθρωπο (οι και πολλούς ανθρώπους, για τους τυχερούς) με τον οποίο να είμαστε συμβατοί, που να μας συμπληρώνει και που (μετά από τους αμοιβαίους συμβιβασμούς που είναι απαραίτητοι σε κάθε σχέση) να καλύπτει τις ανάγκες μας, όποιες κι αν είναι αυτές.

Αυτά για να θέσω τη βάση πάνω στην οποία μιλάω. Όσον αφορά όλο αυτό το θέμα της βελτιώσης (ή όπως αλλιώς θέλει ο καθένας να το ονομάσει):

Θεωρώ αυτονόητο ότι όλοι οι άνθρωποι που κάνουν μια σχέση αλλάζουν μέσα απο αυτήν. Δεν έχω γνωρίσει ως τώρα κανένα άνθρωπο στη ζωή μου που να έχει φτάσει σε σημείο να μην επιδέχεται καμιάς βελτίωσης/ωρίμανσης/εξέλιξης, όπως θέλετε πείτε το. Έχω γνωρίσει πολλούς που το πιστεύουν αυτό για τον εαυτό τους όμως, και εγώ προσωπικά τους αποφεύγω και ως άτομο και ως sub.

Το BDSM σε όποια του μορφή για μένα προυποθέτει αλλά και δίνει τη δυνατότητα και στους top και στους bottom να ψαχτούν περισσότερο, να καταλάβουν καλύτερα τον εαυτό τους, εξερευνώντας τις φαντασιώσεις τους και τις κρυφές τους επιθυμίες. Και προυποθέτει, για μένα πάντα, βαθιά και ουσιαστική επικοινωνία, ανοχή και κατανόηση. Αυτό εγώ θεωρώ ότι βελτιώνει έναν άνθρωπο εκ προοιμίου.

Πρακτικά τώρα, ένα τυχαίο παραδειγμα. Όταν μετά από συζητήσεις επι συζητήσεων ο μεντοράς μου είχε καταλάβει ότι με τρέλαινε η φαντασίωση του να με "δώσει" σε έναν φίλο του για ένα βράδυ επι πληρωμής, αλλά και ότι κολλούσα πάρα πολύ (ηθικά, συναισθηματικά, κτλ) να την πραγματοποιήσω, ναι βρήκε τον τρόπο και να με πιέσει και να με "ανοίξει" και να με "αλλάξει". Και δεν ξέρω αν αυτό με "βελτίωσε" (η μάνα μου μάλλον θα διαφωνούσε   ) αλλά πάντως με ωρίμασε και με έκανε να καταλάβω καλύτερα τον εαυτό μου. Ήμουν ετοιμη γι'αυτό το βήμα και το ήξερε, όχι γιατί διάβασε τις σκέψεις μου ή γιατί είναι ανώτερο ον, απλώς γιατί κάναμε πολλές ανοιχτές συζητήσεις. Και το μονο που έκανε τελικα κατ'εμε είναι ότι μου έδωσε την τελική ώθηση, ίσως και τη δικαιολογία, να΄κάνω κάτι που εγώ μέσα μου ήθελα.

Αλλά ξέρω ότι και εγώ τον άλλαξα. Δεν θα προσπαθήσω να προσποιηθώ ότι καταλαβαίνω πλήρως τον τρόπο που λειτουργεί ένας Κυρίαρχος, για να χρησιμοποιήσω και τον ελληνικό όρο. Πάντως ξέρω ότι μέσα από τη σχέση μας άλλαξε και ωρίμασε και σαν άνθρωπος και σαν Dom, ανακάλυψε πράγματα που του άρεσαν επειδή άρεσαν σ'εμένα, δοκίμασε πράγματα που δεν είχε ξαναδοκιμάσει, αναθεώρησε απόψεις του κτλ κτλ. Το γεγονός ότι είχε μπροστά του έναν άνθρωπο΄"ορθάνοιχτο", που του εμπιστευόταν τον εαυτό του στις πιο ευάλωτές του στιγμές τόσο συναισθηματικά όσο και σωματικά, αυτό και μόνο τον ανάγκαζε κάθε φορά να προσπαθεί να είναι ο καλύτερος Dom και ο καλυτερος άνθρωπος που μπορούσε να είναι, τον ανάγκαζε να ωριμάσει επί της ουσίας.

Δεν ξέρω αν θα μπορούσε να το είχε κάταφέρει σε αυτό το βαθμό αν δεν υπήρχε η δική μου υποταγή να τον σμπρώχνει πιο μπροστα και πιο πέρα κάθε φορα, πιο κοντά στον εαυτό του. Και για μένα ισχύει το ίδιο από την ανάποδη. Και θέλω να πιστεύω ότι κανένας μας δε θα τα κατάφερνε χωρίς τον άλλο. Και την ίδια σχέση προσπαθώ να έχω και με τον σύντροφο μου. Ειλικρινή, βαθιά και ουσιαστική. Το τι όνομα δίνουμε τελικά ο καθένας στη σεξουαλικότητα μας με ενδιαφέρει λίγο, αρκεί κάθε φορά να φτάνουμε και λίγο πιο κοντά στην ουσία του είναι μας.

Αυτά. Πολλά εκ των οποίων τα είχαν πει και άλλοι πιο πάνω και σόρυ αν σας κούρασα. Ελπίζω να μην ενοχληθεί κανείς που έβαλα το όλο θέμα σε λίγο διαφορετική βάση. Όπως επανέλαβα σε κάθε σχεδόν πρόταση, για τον εαυτό μου μιλάω.

 

Μερικές φορές θα ήθελα να μπορώ κι εγώ να λέω τα πράγματα με τόσο λίγα λόγια και επι της ουσίας. Ομολογώ ότι μόλις μου έβαλες τα γυαλιά.  

 

Καλώς ήρθες...

 

νομιζω θα δωσω κι εγω εναν ψηφο στη dolce. Ακόμα και οι πιο σκληροι και αμετανοήτοι Κυρίαρχοι θα πρέπει να εχουν υπόψη τους το τσιτάτο του Νίτσε
"όταν πολεμάς με τέρατα, θα πρέπει να είσαι πολύ προσεκτικός μη γίνεις κι εσύ ένα"

 

Με την άδεια Σας συνυπογράφω Κύριε.

 

**************************************************************
Προσωρινή ανάσταση λόγω ημερών - Μην ενοχλείσθε!
*************************************************************​

Η πεποίθηση ότι υπάρχει αντικειμενική βελτίωση των ανθρώπων, προϋποθέτει μια θεολογία, δηλαδή μια θεώρηση των πραγμάτων στην άκρη της οποίας βρίσκεται ένας σκοπός, ένα "τέλος", μια δυνατότητα "θέωσης", κοντολογίς ένα "πρότυπο" που αχνοφαίνεται και το βαστάει ο Τζίζους, ο Βούδας, ο Πλάτωνας, ο Αινστάιν ή ο TV ο ίδιος.

Αν, φερ' ειπείν, αληθεύει αυτό που λέει η τηλεόραση, ότι ο ιδανικός άνδρας είναι άνω του 1,85 και έχει πλάτες κατά 60% φαρδύτερες από τη μέση του, τότε ακόμη και εγώ που θεωρούμαι τέλειος (κυρίως από μένα) έχω κάποια πενιχρά περιθώρια αντικειμενικής βελτίωσης, σύμφωνα με χτεσινές μετρήσεις. Αλλά θα το ξαναδώ κι απόψε.

Ως εκ της πίστης σε αυτό το (όποιο) πρότυπο ο άνθρωπος οφείλει, σε έναν ή περισσότερους κύκλους ζωής και μετενσάρκωσης (με μνήμη ή χωρίς), να επιδιώκει την ταύτιση με αυτό το διαφεύγον πρότυπο, μια προσέγγιση δλδ. του να γίνει τέλειος, αυτό που λέμε προσέγγιση της "τελείωσης".

Προσέγγιση που δοξάστηκε και στην πρόσφατη λαϊκή μας μουσική με το διαπρέπον άσμα "Με τελείωσες" (άρα, με έκανες τέλειο) και ακόμη πιο πρόσφατα με το προτρεπτικό "Ελα να με τελειώσεις", το οποίο, κακώς, σε πρώτο άκουσμα, εμένα μου έμοιαζε να αναφέρεται σε τσιμπούκι που διεκόπη λόγω τηλεφωνήματος.

Εν παρόδω, οι γυναίκες μάλλον το πήραν ως διακοπείσα αιδοιολειχία, διακοπείσα λόγω της ανακοίνωσης από την ανοιχτή τηλεόραση της αλλαγής ώρας προβολής της Βέρας στο Δεξί. Αλλιώς, δεν εξηγείται το ότι κάτι "ατελείωτες" γυναίκες έκλειναν τα μάτια και το τραγουδούσαν περιπαθώς εις την Αρένα, δίπλα σε κάτι χοντρομπαλάδες που φορούσαν μακριές σαλιάρες για γραβάτες και κάπνιζαν πούρα σε κλειστό χώρο με συνωστισμό επιπέδου λιμανιού της Σμύρνης.

Εκτός από τα κινητά λοιπόν, την ώρα του στοματικού, να κλείνουν και οι τηλεοράσεις.

Σε συνομιλητή με τις παραπάνω πεποιθήσεις, περί ύπαρξης αντικειμενικής βελτίωσης, λίγα μπορείς να πεις, πέραν του να μονολογήσεις. Το πολύ-πολύ να βελάσεις. Αντιθέτως, οφείλεις νομίζω να δείξεις σιωπηρό σεβασμό καθώς αυτός βρίσκεται σε θέση φύσει πλεονεκτικότερη από σένα. Ας μην νομιστεί στιγμή πως η άγνοια είναι οδυνηρή.

Ομως είμαι βέβαιος πως οι εδώ προγράψαντες όταν μιλούν για "αντικειμενική βελτίωση" αναφέρονται σε λειτουργική βελτίωση, δλδ. βελτίωση στην συναρμογή ενός ατόμου με τους υπολοίπους, κοντινούς (incl. self) και μακρινούς, και αμέσως ένα τέτοιο παράδειγμα θα ήθελα να καταγράψω προς προβληματισμό.

Λόγω στρεβλής ανατροφής ή στρεβλής φύσης, οι σχέσεις που γνωρίζω καλά είναι υποτακτικών γυναικών με κυρίαρχους άνδρες. Αυτά που θα πω ισχύουν, νομίζω, τηρουμένων των αναλογιών και για τις αντίστροφες.

Εστω Υ μια συμπαθεστάτη υπό, η οποία πάσχει από αγοραφοβία.

(Βάζω το Υ κεφαλαίο, για να μπορεί να ταυτιστεί ως και η γλυκυτάτη Dolce - μην χάσουμε σε τηλεθέαση επειδή τάχα γράφουμε δι ολίγους και μας ρίξει καμμιά Gabbana ο mds εν είδη ΕΣΡ των φόρουμ 

Μπορούμε την Υ να την φανταστούμε τριαντάχρονη, λεπτή, μελαχρινή, με πάλευκο δέρμα, σφριγηλό στήθος χωρίς σουτιέν, να διαγράφεται η πρόθυμη ρώγα όταν περπατά λικνίζοντας τα ψηλά, αγορίστικα, καπούλια της. Ας έχει προτίμηση στα σκουρόχρωμα ρούχα και στοιχειωμένο βλέμμα που μοιάζει να ξέρει τους λόγους για τους οποίους φοβάται σχεδόν τα πάντα (απολύτως άχρηστη περιγραφή, αλλά με "ανάβει" για τα παρακάτω...)

Τί λέγαμε; Α, ναι, αγοραφοβία, λοιπόν.. Που ξεκινά από το "δεν μπαίνω σε μετρό μόνη μου, ιδίως αν δεν έχω MP3 player" και μπορεί να φτάνει στο "δεν μπορώ να πάω ούτε στο φούρνο πριν τις τρεις τη νύχτα, οπότε έχει μεν ερημιά, αλλά ο φούρνος είναι κλειστός".

Δεν μας απασχολεί η έκταση του προβλήματος, ούτε το ακριβές σωματικό της βάρος, γιατί δε θα της δώσουμε χάπια.

Ρωτώ:

Αν ο κύριός της, έστω Κ, την καταφέρει αυτήν την ηδύγλουτη κοπέλα να πηγαίνει μόνη της στο "κορδόνι" σε ροκ συναυλίες (και δη σε αυτές που παίζουν "ροκ κατά κύματα" οι κουλοί με τα αλυσσοπρίονα που αρέσουν στην Αστάρτη) και να τρίβεται πάνω σε ιδρωμένους αγνώστους, περιδιψής λουόμενη τα στοματικά υγρά των φωνασκούντων τραγουδιστών και τα ύδατα από τις μάνικες των σεκιουριτάδων, την έχει βελτιώσει;

Είναι αυτό μια λειτουργική (και άρα, όσο το δυνατόν, αντικειμενική) βελτίωση;

Ο αφελής μέσα μου θα έλεγε ναι. Ας του κάνουμε λίγο παρέα...

Εστω ότι είναι μια βελτίωση και άρα ο Κ τίθεται προ του προβλήματος πώς να την επιτύχει. Το πρόβλημα δεν είναι απλό και ο Κ προβληματίζεται. Μες στη ζωή, δρόμοι ανοίγονται πολλοί, μα είναι κι ένα μονοπάτι σκοτεινό και ξέρετε πού πάει ντουγρού... Πρέπει να το κάνει σωστά. Τα χάπια τα έχουμε αποκλείσει.

Στην ευθεία πρότασή του προς την Υ να το δοκιμάσει από μόνη της στην επόμενη συναυλία, η Υ του εξομολογείται ότι θα προτιμούσε καλύτερα να περάσει μέσα από τζαμαρία τρεις φορές. Την ομολογημένη αυτή ελαχιστότητά της, ο Κ την τιμωρεί με τριήμερο επαναλαμβανόμενο πεοθηλασμό που τελειώνει σε κατάποση, χωρίς να επιτρέψει σε εκείνη ούτε καν να το τρίψει. Η Υ νιώθει καλύτερα, αν και με πιασμένο σαγόνι (γιατί ο Κ θέλει και την ώρα του στο τσιμπούκι, ίσως έχει κάποιον αδιαχείριστο φόβο ευνουχισμού, ας παραβλέψουμε εδώ τα περιθώρια δικής του βελτίωσης - μην τους σώσουμε όλους την ίδια μέρα...). Νιώθει λοιπόν περήφανη, αφού μπόρεσε, η Υ, να εξιλεώσει την αυτολύπηση για την αδυναμία της να "συναυλιαστεί", χωρίς καν να τσούξει ο κώλος της.

Ως εδώ η σχέση έχει εξελιχθεί υπέροχα. Η καλή μας Υ, για πρώτη φορά στη ζωή της νιώθει πως μπορεί να ανοιχτεί με αυτόν τον άνθρωπο, να βγάλει από μέσα της σκοτάδια αιώνων, που ούτε καν ήξερε πως είχε, και να αφεθεί στα έμπειρα μέλη του Κ (incl. dick) που -ας μη γελιόμαστε- την αποθεώνουν στον εξευτελισμό της. Ο καλός μας Κ, από τη μεριά του, χάρη στην Υ γαμεί καλά και περίεργα, ένας συνδυασμός που -ας μη γελιόμαστε- είναι σε αυτή τη ζωή εξίσου σπάνιος όσο και απολαυστικός.

Καιρός τώρα να να της μιλήσει ο Κ για τη "μεταφορά"...

Ο κυρίαρχος Κ που λέτε, ο οποίος έχει διαβάσει και τρεισίμισι αράδες ψυχολογία από το Τμήμα Αστρολογγίας του Μασαχώσετς Γιουνιβέρσιτι (και άρα νιώθει ειδικός να ανιχνεύει την ψυχή σε λόγγους και χαράδρες άστρων - γι αυτό έπεσε με τα μούτρα στη σχισμή της Υ, επειδή αυτή ήταν "αστέρι" και πίστεψε ότι εκεί μέσα, στη σχισμή της, θα έβλεπε την ψυχή της) κάνει την ανάλυση που "εδιδάχθη".

Ανοίγει το μανιουάλι: "Ψευδοψυχολογία της καθημερινής ζωής", Κεφ. 3, παρ. 4.

"Αν η Υ είναι αγοραφοβική, αυτό σημαίνει πως νιώθει το βλέμμα ως άγγιγμα. Ως παραβίαση της ιδιωτικότητάς της. Η ψυχοπαθολογία της συνίσταται στο ότι σωματοποιεί αυτό το βλέμμα, είτε το βλέμμα είναι παρόν είτε απόν, αισθάνεται αυτό το embarassment και πανικοβάλεται ακόμη και στην ιδέα ότι μπορεί να της συμβεί. Σύμφωνα με τον καθηγητή Φάβα (no kidding! G.A. Fava et al, 2001), η έντονη και επανειλημμένη έκθεση στην κατάσταση του φόβου της θα φέρει μακροχρόνια βελτίωση ή και ολική αποκατάσταση..."

Και εφορμά να εφαρμόσει. Την νοιάζεται και "την πονά" - κάτι ξέρει ο λαός, με τη διττή χρήση της φράσης (πρβλ. το σουρεάλ άσμα "Δε με πονάς, γι αυτό με βασανίζεις, δε μ΄αγαπάς αληθινά" (!) ποιό έτος Εγγονόπουλου και κουραφέξαλα, αγαπητή μελίνα...)

Θα μπορούσε να πάει απλώς μαζί της στη συναυλία, αν και ξέρει ότι αυτή θα τα στήλωνε στον έλεγχο εισιτηρίων. Θα μπορούσε να το προσπαθήσει, ξανά και ξανά. Οχι, he has no time to waste. Πρέπει να το κάνει πυκνά, σαν το γαμήσι του ένα πράμα. Εχει και τη γκάβλα του, η οποία του υπομνηματίζει να μην περνά στιγμή που να μην επιβεβαιώνει αυτός το πόσο τσούλα είναι αυτή η οποία τολμά να ταράζει τον ύπνο της ψωλής του με καθημερινές ... εγέρσεις, οπότε χτίζει την εξής τελετουργία.

Πρώτα, της δένει τα μάτια για να μην βλέπει το βλέμμα (τρέμε Λακάν!). Υστερα την βάζει να γδυθεί και να καθίσει στο κρεββάτι. Υστερα, αρχίζει να την αγγίζει παντού, αδιάκριτα και αδηφάγα, ζητώντας της να φανταστεί το βλέμμα του. Αλλοτε το άγγιγμα του είναι τρυφερό και καθησυχαστικό, άλλοτε ερωτικό και άλλοτε βίαιο και οδυνηρό ανάλογα με την πορεία των ερωταποκρίσεων στις οποίες υποβάλει την καλλίπυγο τυφλόμυγα.

(Μπορώ να φανταστώ τα μικρά της στηθάκια να υποφέρουν όταν της στρίβει τις ρώγες, ζητώντας της να δει πρώτα αυτός το υγρό αποτύπωμα του μουνιού της στο σεντόνι του κρεββατιού, ως αψευδή απόδειξη της γκάβλας της, πριν σταματήσει να την πονά και την αφήσει επιτέλους να χύσει. Αλλά δεν θα φανταστώ κάτι τέτοιο, για να μείνω συγκεντρωμένος και προσηλωμένος στο γράψιμό μου.)

Μ΄αυτό το "παιχνίδι" αισθήσεων και ψυχής (ποιός είσαι ρε μεγάλε; Ο Ράιχ , ο Κ διαπιστώνει ότι η Υ αρχίζει να ξεκολλάει το βλέμμα από την αφή. Ακολουθούν μερικές επαναλήψεις και ω! θαύμα! θαύμα! Η Υ μπορεί τώρα να τον παίρνει ανερυθρίαστα με άπλετο φως, χωρίς blindfold, δεν κλείνει καν τα μάτια της όταν ο Κ τη γαμάει, όπως παλιά, ουσιαστικά έχει σταματήσει να του υποβάλει την ιδέα ότι τάχα αυτός, ο Κ, θέλει να την γαμάει μόνο στα τέσσερα και μπορεί πλέον αυτή, η Υ, να χύνει κι ανάσκελα, κοιτώντας τον. Μπορώ σχεδόν να σας πω ότι αναγκάζεται αυτός να της ζητάει να μην τον κοιτάει και να κατεβάζει το βλέμμα, όταν αυτός κατεβάζει το φερμουάρ του.

Βρε τί μπορεί να κάνει μια λουρίδα σκουρόχρωμου υφάσματος...

Ο Κ είναι έτοιμος να γράψει επιφυλλίδα στα "Νέα της Βελτίωσης". Και διαπιστώνει το τραγικό: ακόμη είναι αγοραφοβική η Υ! Μόνο το δικό του βλέμμα έμαθε να μην σωματοποιεί (η βλαμμένη!) ως απειλή της ιδιωτικότητάς της. Βήμα δεν μπορεί να κάνει ακόμα μες στο πλήθος μοναχή της! Ο καλός μας Κ τρελαίνεται...

Και το να είσαι τρελός, ας το επισημάνουμε, σε δυσκολεύει στην προσπάθειά σου να θεραπεύσεις έναν ψυχικά άρρωστο! (Fanshaw, βάλτο στις ατάκες...)

Η ανεμόσκαλα της τρέλας έχει ένα μεγάλο πλατύσκαλο: το λέμε "υπεργενίκευση". Στο πλατύσκαλο αυτό στέκεται ο Κ και αγναντεύει.

Αν το δικό του άγγιγμα της έδωσε την λυτρωτική εξοικείωση μαζί του, μήπως το άγγιγμα των άλλων της δώσει την λυτρωτική εξοικείωση με τους άλλους; Αλλά ποιούς άλλους; Το φίλο του το Μάκη με τα ελαστικά; Οχι, βέβαια.. Με τους "αγνώστους" το έχει το πρόβλημα η Υ, οι άγνωστοι θα της το λύσουν. Αλλά πού να βρεις αγνώστους τη σήμερον ημέρα;

Δρόμο παίρνει, δρόμο αφήνει, βρίσκεται μπροστά στην DSL του. Μέρες γραφείου και νύχτες ανηδονικές ξοδεύονται σε συζητήσεις με αγνώστους για το αν είναι πρόθυμοι να "παραβιάσουν" την ιδιωτικότητα της Υ.

Οχι που δε θα ΄τανε πρόθυμοι, αλλά λέμε τώρα! Ο καθένας έβαζε και τους όρους του.

(ξέρετε τώρα, κάτι τσογλάνια που κυκλοφορούν εκεί έξω και θέλουν να σου γαμήσουν τη φαντασίωση - κυριολεκτικά και μεταφορικά! Those fuckin' Players...Ζουν ανάμεσά μας... Φυλαχτείτε...)

Ανταλλάσει απόψεις για κάμποσο καιρό, πλουτίζει και διαμορφώνει τη φαντασίωσή του - μπαρδόν, την θεραπεία θέλω να πω.

Αν είμαστε σχολαστικοί, ας καταγράψουμε ότι η "βελτίωση" της Υ καθυστερεί κανά δυό μήνες, καθώς ο Κ μοιάζει να εντρυφεί στις δικτυακές συζητήσεις λίγο παραπάνω από το αναγκαίο. Σε αντιστάθμισμα, αυτές του χαρίζουν κάποιες ποιοτικές πλην ξεγυρισμένες μαλακίες και σποραδικά ξεσκίσματα της Υ, η οποία αναρωτιέται (σιωπηρώς) πώς καταφέρνει αυτή να του ανανεώνει διαρκώς τον ερωτικό του πόθο!

Τελικά, περνάει το δίμηνο, οι υπομονετικοί πρόθυμοι λιγοστεύουν και επαναλαμβάνονται ως προς τις δικές τους φαντασιώσεις, οπότε κατασταλάζει σε έναν νεαρό - που θεωρεί ότι μανιπουλάρεται και ευκολότερα. Ασε που θα 'ναι και καβλιάρης.

Είναι ένα ρίσκο οπωσδήποτε, αλλά τουλάχιστον απέφυγε όλους αυτούς με νικ επιπέδου mpixtis, skisto-psolhs, savoire-o-gamis, na-sth-gleifw κλπ. Τον "πέρασε" τον νεαρό και έναν καφέ μόνος του, ήπιαν και δυό καφέδες με την Υ (η οποία τήρησε την στάση άκου-βλέπε-σώπα-μη-σε-τσούξει-μετά, ήταν και νόστιμος ο νεαρός) και κανονίστηκαν τα πε(ο)ρεταίρω.

Το έχουν συζητήσει με την Υ, δλδ. ο Κ της το έχει ανακοινώσει και εκείνη έχει συμφωνήσει. Αφού είναι για το καλό της, τί να πει; Από πάντα ήθελε να βελτιωθεί και να γλιτώσει την αγοραφοβία. Φαίνεται πως ο Κ ξέρει τί κάνει. Τί "φαίνεται" δηλαδή, εδώ υπάρχουν αποδείξεις...

Ο νεαρός πληροί την χαρακτηριστική ιδιότητά του: δεν γνωρίζει τίποτα.

Την προαναγγελθείσα μέρα και ώρα το χρονικό μας εξελίσσεται σε δωμάτιο χοτέλ μισής παραμονής, με μια τριπλή αμηχανία. Είναι και οι τρεις στο δωμάτιο, ενώπιον μιας τηλεόρασης που τους κοιτάει από ψηλά και από το οποίο δωμάτιο το τηλεκοντρόλ λείπει ως άχρηστο, καθόσον όλα τα κανάλια παίζουν γκρο πλαν τσιμπούκια και το βόλιουμ το έχουν όλοι στη διαπασών, παρότι οι τοίχοι είναι χάρτινοι.

Πάλι γυμνή η Υ, πάλι blindfold (όχι με αυτή τη σειρά), πάλι χέρια πάνω της. Τέσσερα. Ο νεαρός έχει ορμηνευτεί να είναι σιωπηλός, ακούγονται μόνο η φωνή του Κ και τα βογγητά της τιβί. Τα χέρια κι οι γλώσσες γεμίζουν την Υ, φτάνουν σε κάθε γωνιά και κάθε τρύπα της, ούτε οι μασχάλες της δε μένουν απόρθητες.

Ο Κ μιλάει στην Υ για τα βλέμματα, της περιγράφει πώς βλέπει αυτά ακριβώς που συμβαίνουν, με πιστότητα που θα ζήλευε ηλίθιος σπορτκάστερ όταν περιγράφει πλάγιο άουτ από ραδιοφώνου. Η Υ είναι σε ένα σκοτάδι γεμάτο χέρια και γλώσσες που την ψαύουν, την κανακεύουν, την ανοίγουν, την πονούν. Πιάνει, μαλάζει και μπουκώνει ψωλές κατά παραγγελία. Αν πάει να παγώσει, να αποτραβηχτεί στο σκοτάδι της, τα χτυπήματα την συνεφέρνουν - είχε υποσχεθεί πως θα είναι θερμή, "δε θα με ξεφτιλίσεις εμένα" - αν ορμήξει να συναντήσει τα χέρια και τις ψωλές, τα χτυπήματα γίνονται ακόμη πιο λυσσασμένα, και οι λέξεις φτυσιές - όπως της αρμόζει, "τέτοια τσούλα που είσαι". Και πόσο επιμένει ο Κ στο πώς την βλέπουν, ολοκάθαρα, και αυτός και ο σιωπηλός νεαρός, να φχαριστιέται αυτή την ψωλοσύναξη - για τούτο δω πρέπει να είναι φτιαγμένη, ας προσπαθήσει λίγο να γίνει αυτό για το οποίο είναι φτιαγμένη!

Ομως τα ερεθίσματα είναι πλέον εκατομμύρια και έρχονται από παντού, έχουν λυσσάξει πια και οι δυό τους πάνω της, όλα τα νεύρα του κορμιού της ζητούν να λάβουν το λόγο στέλνοντας όλο το αίμα στο κεφάλι και -τί διάολο;- πονάνε πολύ τα γόνατα, θα χτύπησε φαίνεται -μα, έπεσα κάτω;- και δεν μπορεί να αναπνεύσει καλά, βάζει το χέρι να βγάλει αυτή την ψωλή από το στόμα της, αλλά γλιστράει το χέρι, είναι αδύναμο και δεν έχει ισορροπία -δεν έχω πια ισορροπία, καταλαβαίνετε;- και κανείς δεν καταλαβαίνει, ούτε την ακούει κανείς γιατί δεν μπορεί να μιλήσει, και ας χύσει τουλάχιστον αυτός που είναι στον κώλο της, όχι για το τσούξιμο αλλά για να τραβηχτεί πίσω και να αναπνεύσει γιατί είναι πολύ πυκνό το σκοτάδι πια, ιδίως όταν δεν αναπνέεις, δεν περνάει ούτε ακτίνα φωτός εδώ μέσα, και δεν μπορείς να αναπνεύσεις όταν είναι όλα τόσο σκοτεινά -εσύ μπορείς;- και ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ ΝΑ ΤΟ ΒΟΥΛΩΣΕΙ Η ΤΙΒΙ ΚΑΙ ΝΑ ΑΚΟΥΓΕΤΑΙ ΜΟΝΟ Ο Κ, ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ!!!

.....

Μετά από λίγη ώρα τα πάντα έχουν ηρεμήσει σε αυτό το χοτέλ ρουμ, έχουν "τελειώσει" που λέγαμε και στην αρχή, και ο νεαρός έχει φύγει και ο Κ βαστά την Υ γυμνή, αγκαλιά, και της λέει πόσο περήφανος είναι και πόσο υπέροχα τα πήγε και ότι σε 2-3 ακόμη "συνεδρίες" θα μπορέσουν να βγάλουν το blindfold και θα είναι όλα μια χαρά και η Υ θα λυτρωθεί, και ο νεαρός καλός ήταν τελικά, και την είδε πώς μπούκωνε το γκαβλί του, σα λυσσασμένη, αμ είναι μια τσουλίτσα αυτή...

Η Υ δεν κλαίει, καθόλου δεν έκλαψε όλη την ώρα, δε μιλάει και πού και πού γνέφει ότι συμφωνεί με τον Κ. Είναι ευτυχισμένη που αυτός ανέβηκε σε μια καρέκλα και έκλεισε την τιβί -όταν σταμάτησαν όλα, αυτό εξακολουθούσε να την ενοχλεί τρομερά, σαν να τρυπούσε τα αυτιά της- και περιμένει να της βγάλει το blindfold, να τελειώνουμε και με το σκοτάδι. Παραξενεύεται όμως που νιώθει ένα κομμάτι ύφασμα πάνω στο μηρό της. Το πιάνει και δεν μπορεί να καταλάβει, τί να 'ναι αυτό;

Ο Κ την πάει σπίτι της υποβασταζόμενη, είναι λογικό να τα έχει λίγο χαμένα της λέει, είναι έντονη εμπειρία, δικαιολογούνται και οι σκοτοδίνες. Ως σωστός Μάστερ την αφήνει λίγες μέρες σε απόλυτη ησυχία να χωνέψει το συμβάν. Ούτε αυτή τον ενοχλεί. Την τρίτη μέρα, ο Κ έχει επικοινωνήσει και με τον νεαρό για την επόμενη συνεδρία, και αρχίζει να την παίρνει τηλέφωνα, την ψάχνει, πάει από το σπίτι, τίποτα. Ανοιξε η γη και την κατάπιε. Σε λίγες μέρες μαθαίνει επισήμως ότι μετακόμισε προς άγνωστη κατεύθυνση. Γιατί όμως; Ρε μπας και την κοπάνησε με τον πιτσιρικά; Θα γλυκάθηκε η καριόλα... Εντοπίζει και αρχίζει να παρακολουθεί τον νεαρό για 5-6 μέρες. Τίποτα το σχετικό. Στο τέλος ο νεαρός τον καταλαβαίνει. Του εξηγεί ότι δεν έχει καμμία σχέση και περιμένει μέρες τώρα τηλεφώνημά του. Ο νεαρός φουρκίζεται μόλις καταλαβαίνει τί συνέβη. Είναι αλήθεια ότι του άρεσαν οι δανεικές γυναίκες, και η Υ ήταν καλή περίπτωση. "Γαμώ τη γκαντεμιά μου", λέει χαρακτηριστικά.

Ο Κ νιώθει πλέον πως την έχασε την Υ. Κοίτα να δεις φίλε μου, μονολογεί. Εκεί που έχει γεμίσει την καρδάρα, νταν! δίνει μία και το χύνει όλο το γάλα. Πώς ήταν όταν την παρέλαβα και πού την έφτασα... Δυό βήματα από το να γλιτώσει την αγοραφοβία... Αμα είναι βαθιά βλαμμένη η άλλη, πόσο να προσπαθήσεις να την βελτιώσεις...

Μα τί μαλάκας αυτός ο Κ... Τί ηλίθιος... Δεν βλέπει πέρα από τη μύτη του...

Εμείς που βλέπουμε πέρα από τη μύτη μας ας δούμε μαζί την Υ, εκεί που βρίσκεται, ας πούμε πως είναι λίγο έξω από το Τβέντε, σε μια μεγάλη, φωτεινή σάλα μιας ισόγειας κατασκευής, σαν ιδιότυπο cafe του βορρά. Εχει έναν υπέροχο κήπο που φαίνεται από τις τεράστιες τζαμαρίες, θολωμένος λίγο από τα νερά της βροχής που τον ποτίζουν σχεδόν καθημερινά, χειμώνα καλοκαίρι. Είναι μια πολύβουη σάλα, γεμάτη λογιώ-λογιώ ανθρώπους. Περπατάνε δίπλα της, κάποιοι τρέχουν. Της μιλάνε. Τους μιλάει. Αλλόκοτες λέξεις - πάντως όλοι εκεί μιλάνε μεταξύ τους. Κάτι θα λένε, δε μπορεί. Ψηλά, είναι κρεμασμένη μια τηλεόραση. Πάλι δεν υπάρχει τηλεκοντρόλ, το έχουν άλλοι, αλλά τουλάχιστον είναι στο μιούτ.

Κάθε μέρα, η Υ περνάει ώρες "ατέλειωτες" σε αυτή τη σάλα (τώρα που "τελείωσε"), καθισμένη σε μια πολυθρόνα. Οι περισσότεροι από τους άλλους γύρω της περνούν και την περιεργάζονται. Και κείνη τους κοιτάει. Κοιτιούνται όλοι κάπως απλανώς -θα είναι τοπικό έθιμο- αλλά σημασία έχει πως κοιτιούνται. Κανένας φόβος για το βλέμμα, καμμία αγοραφοβία!

Επιτέλους, η Υ έπαψε να είναι αγοραφοβική!

Οντως μαλάκας ο Κ...

Την βελτίωσε τελικά, και δεν το ξέρει, ώστε να πάει εκεί και να την καμαρώσει...

Ο μαλάκας...


Dream

----------
Τί τραγούδι να διαλέξω σήμερα, αγαπητή al nair;

Μμμμμ... Κάτι φωτεινό, έστω κατ΄ όνομα, να κάνει κοντράστ με το σκοτάδι της Υ.. Κάτι δίχως λέξεις... Κάτι που ακούγεται ξάπλα, στο πλάι, με τα γόνατα στο στήθος...

Ας πούμε, Lux Aeterna, όχι από Ligeti και Οδύσσεια, αλλά από Kronos Quartet... Φυσικά όχι στην πομπώδη έκδοση του Αρχοντα -αυτήν ίσως να την διάλεγε ο Κ- καλύτερα σε αυτήν από το soundtrack του Requiem for a Dream.

Μια πολλά υποσχόμενη νεαρή κυρία του φόρουμ μου θύμησε την ταινία χτες βράδυ. Δεν ήξερε ότι σε λίγες ώρες ξημερώνει, πρώτα απ΄την Ανατολή, εκείνη η μέρα του χρόνου που η μουσική αυτή γλιστρά στην ψυχή μου. Στάγδην.

 

Ευτυχώς που αυτά τα πράγματα συμβαίνουν μόνο στα κείμενά μου.. Αν είναι δυνατόν να υπάρχει άνθρωπος που να πιστεύει ότι μπορεί να βελτιώσει άλλον άνθρωπο γαμιώντας...

Ο μόνος ρόλος που μπορεί να έχει ο οποιοσδήποτε σε μια σχέση, ανεξαρτήτως στάτους, είναι αυτός του "επίμονου" κηπουρού (constant gardener). Μπορείς να ποτίζεις, να κλαδεύεις, να λιπαίνεις, να μεταφυτεύεις και να προστατεύεις από τα ζιζάνια. Να δίνεις χώρο. Να ανέχεσαι τις κακές χρονιές και να ελπίζεις σε καλό κλίμα εν ευθέτω χρόνω. Μπορείς να θεραπεύεις, θα έλεγαν οι αρχαίοι, δλδ. να φροντίζεις. Ενίοτε, μπορείς και να καρπούσαι.

Θέλει κόπο, υπομονή, τέχνη και τεχνική. Εχει χαρές και λύπες. Επειδή σε ενδιαφέρει το συγκεκριμένο άτομο, όχι κάποιο άλλο που θα είναι σαν αυτό, αλλά αλλιώς.

Το να προσπαθήσεις να κάνεις μια μπιγκόνια πορτοκαλιά, εκτός από γελοίο, είναι σίγουρα καταστροφικό. Και τη μπιγκόνια θα κάψεις και πορτοκάλι δε θα φας. Εχει πάντα αλλού πορτοκαλιές, που κάνουν πορτοκάλια. Αν θες να μυρίσεις απλώς τη μπιγκόνια, και μετά να πας παρακάτω για πορτοκάλια, πες το και μύρισ' τη. Μαγκιά σου.

 

αυτό σκεφτόμουν διαβάζοντας περιληπτικά τη προηγούμενη δημοσιευσή σου και τρόμαξα ομολογώ ...


anyway

η ανάγκη για βελτίωση είναι η κινητιρία δύναμη για την εξέλιξη στην φύση όλη και όχι μόνο στην ανθρώπινη κοινωνία ... αλλά και στη μητέρα φύση

αυτα κατά την δική μου κοσμοθεωρία ...

 

Δεν είναι λίγοι φίλε μου Ντριμ αυτοί που αρνούνται να χωνέψουν πως οι μπουντουεσμαντζιδες είναι, υπήρξαν, και θα είναι «άνθρωποι της διπλανής πόρτας». Εδώ μέχρι και ο υποφαινόμενος, ( Μπουντουεσμαντζής με τίτλους) σοκαρισμένος, κατάλαβε πως και η δική του πόρτα είναι δίπλα στις άλλες. Πάντως δηλώνει τουλάχιστον μαλάκας ως ο ήρωας σου.
Η εμπειρία που δοκιμιακά περιγράφεις δείχνει πως ακόμη και ο τελευταίος μαλάκας μπορεί να αντιστρέψει τα πράγματα και να γίνει διανοούμενος μπιντιεσμαντζής με υψηλό «ιδεολογικό» πυρετό.
Πως το δείχνει; Κβαντικά. ( όταν έχω χρόνο θα το αναλύσω)

Τραγούδι ε; Κάτι σε Καζαντζίδη θα έλεγα ή σε Άντζελα Δημητρίου μόνο και μόνο γιατί είναι η μόνη που αναλύει τα «αναλύωτα»....​

 

Απάντηση: Περί "Βελτίωσης"...

Δεν διάβασα όλα τα ποστ ακόμη, αλλά προς το παρόν αυτό που θα έλεγα εγώ είναι, πως κατ'αρχήν δεν θα χρησιμοποιούσα την λέξη "βελτίωση".
Θα έλεγα πως είναι μάλλον μια προσαρμογή τής "υπό" προς τα γούστα του εκάστοτε Κυρίου/Αφέντη της.

Την "βελτίωση" (θεωρώ υποτιμητικό τον όρο αυτό) που θα κάνει κάποιος Αφέντης στην υποτακτική του,
μπορεί να είναι η καλύτερη και καταλληλότερη για τον ίδιο.
Αυτό δεν σημαίνει όμως πως αυτή η "βελτίωση" θα είναι χρήσιμη για τον επόμενο (αν ενδεχομένος υπάρξει) Αφέντη της.

Αυτά θα έλεγα προς το παρόν...ίσως επανέλθω αργότερα.


Υποκλίνομαι

 

Απάντηση: Συναισθηματική έκφραση στις σχέσεις του Bdsm

Εκτιμώ την ειλικρίνεια....