Περί Δομής ο λόγος

Μισώ την ρουτίνα. Την θεωρώ ίδια με τα λιμνάζοντα νερά που ζεσταίνονται και βρωμίζουν. Μου αρέσει η ροή, η κίνηση, κάνω συνεχώς αλλαγές και επαναπρογραμματισμούς. Βραχυπρόθεσμους, τριμήνου ας πούμε, η ζωή είναι αγρίως απίθανη άλλωστε, γελά όταν εμείς κάνουμε μακροπρόθεσμα και μεγαλεπίβολα σχέδια, αυτό το έμαθα με σκληρό τρόπο, κυρίως μέσα από τον χωρισμό και τον θάνατο (και τα μνημόνια, φυσικά).

Λατρεύω τα ταξίδια αναψυχής, γιατί με ανανεώνουν, μου ανοίγουν άλλα παράθυρα στον κόσμο, τους ανθρώπους και τον εαυτό μου. Και φυσικά εκεί γίνομαι και λίγο control freak. Δεν παίρνω μαζί μου φαρμακείο, αλλά έχω προβλέψει συγκλονιστικά πράγματα κατά καιρούς, άνθρωποι με τους οποίους έχω ταξιδέψει με ευγνωμονούσαν γι΄αυτήν την μικρή μου ιδιαιτερότητα.

Σιχαίνομαι τις ακυρώσεις. Για να ακυρώσω εγώ, θα πρέπει να μου έχει συμβεί κάτι, ή κάτι να πιάσω στον αέρα που με χαλάει ανεπανόρθωτα. Σε αυτήν την περίπτωση, δεν επανέρχομαι καν, μετά την ακύρωση. Αν με ακυρώνουν αναίτια, ή την τελευταία στιγμή, σκέφτομαι το κρυμμένο καλό πλέον πίσω από αυτήν την ακύρωση, παλιά γινόμουν έξαλλη και δριμεία, τώρα ξέρω πια, ότι καμιά φορά, αυτό μπορεί και να ναι ευλογία.

Σε εξόδους της τελευταίας στιγμής, ρόλο παίζει η έμπνευση και όχι ο επαρκής χρόνος.
Μερικές από τις καλύτερες διασκεδάσεις της ζωής μου έγιναν σε τέτοιες φάσεις, ανοργάνωτες, αυθόρμητες και της τελευταίας στιγμής. Αντίθετα, σε πολυαναμενόμενες εξόδους ή γεγονότα, έχω ξενερώσει ουκ ολίγες φορές απίστευτα. Άρα, δεν λέω όχι, παρά μόνο αν διαισθητικά δεν μου πάει να πω ναι.
Μετράω διάφορα πράγματα. Από το πόσες αρνήσεις περιείχε μία πρόταση του άλλου, μέχρι τα πλακάκια και τα σκαλιά που ανεβοκατεβαίνω. Δεν το θεωρώ ψυχαναγκασμό, κρατάω όμορφα απασχολημένο το μυαλό μου με αυτό, αντί να πετάει σε άλλα θέματα, κατεξοχήν δυσάρεστα. Μετράω τις εισπνοές και τις εκπνοές μου στο άσχετο και είναι αρκετά διαλογιστικό αυτό.
Σε ότι αφορά τις συνέπειες, έχουμε παρόμοιο τρόπο σκέψης.
Παίζω με τις πιθανότητες. Η ισορροπία βρίσκεται σε αυτό. Δεν είμαι τύπος Σουν Τζου. Προτιμώ να εμπιστεύομαι τα προαισθήματά μου και να ''ακούω'' τις παρορμήσεις μου. Δεν είμαι δα καμιά μπεμπέκα να παρασύρομαι εύκολα, οπότε ναι, είμαι χαλαρή ως προς τις ''στρατηγικής σημασίας'' αποφάσεις. Η ζωή μου δείχνει τώρα τελευταία τον δρόμο κι εγώ επιτέλους την εμπιστεύομαι.

Η τάξη που επικρατούσε στα πρώτα σπίτια μου ήταν στρατιωτική. Ήμουν και το ''στατιωτάκι'' και ο ''στρατηγός''. Πολλή αυτοκαταπίεση όμως, με δύο δουλειές και συγκατοίκους ή σύζυγο κουκουρούκου γεια, πράγμα που σήμαινε ότι όλα περνούσαν από τα χεράκια μου.
Η τάξη μου αρέσει γενικόλογα, όχι αυστηρά. Να ξέρω πάνω-κάτω. Είμαι αρκετά καλή κιναισθητικά, οπότε βρίσκω άκρη σχετικά με το που είναι τι. Το ξένο άγγιγμα με αποσυντονίζει ελαφρώς, αλλά δεν με τρελαίνει. Έπαιρνα βοήθεια στην καθαριότητα, όταν είχα αυτήν την ανάγκη και την δυνατότητα, δεν ήμουν τέρμα συγκεντρωτική.

Όταν πέρασα κατάθλιψη, ήταν μετά από μία περίοδο της ζωής μου που νόμιζα ότι μπορώ να ελέγξω τα πάντα, ενώ στην πραγματικότητα μόνο να πάμε με την ροή μπορούμε, μεγάλο σχολείο ωστόσο κι εκείνο.
Η προκαθορισμένη δομή είναι καλή για τα sessions, αλλά όχι για τις λειτουργικές σχέσεις κατ΄εμέ. Συμπορεύομαι, βλέποντας στην πορεία και κρίνοντας ανάλογα. Έχω αυτοεξοστρακιστεί κάποιες φορές, δεν απαίτησα από κανέναν να αλλάξει, αντίθετα, το απαίτησαν οι άλλοι από μένα (ανεξαρτήτως ρόλου, εκπληκτικό, πράγματι!) Προφανώς ούτε αφομοιώθηκα. Συνλειτούργησα, συνυπήρχα σε κάποιες περιπτώσεις, ως εκεί, αυτό είναι το καλύτερο που μπορώ να θυμηθώ από το D/s. Έχω ακολουθήσει, αλλά όχι άκριτα, ούτε τυφλά, όταν υπήρχαν παραβιάσεις, αντιδρούσα. Η πειθαρχία είναι υπερτιμημένη στο D/s, κατά την ταπεινή μου γνώμη. Είμαι της έμπνευσης περισσότερο, παρά της επιβολής.

Η ανταλλαγή ελέγχου είναι μία φενάκη κατ΄εμέ. Όσο ήμουν μικρή και άμαθη, ρούφηξα πράγματα από την επίδραση και ενός τύπου ''έλεγχο'' των άλλων. Μεγαλώνοντας, ήμουν και είμαι τόσο αυτόνομη που μοιάζει αστείο πια να θέλει οποιοσδήποτε να με ελέγξει, αλλά εξίσου αστείο μου μοιάζει να ελέγξω εγώ έναν ολοκληρωμένο άνθρωπο, μία δομημένη προσωπικότητα, νομίζω από μία ηλικία και μετά, δεν μπορεί να υφίσταται κάτι τέτοιο, είναι απλώς μία καυλοδιαδικασία, που μάς αρέσει να την παίζουμε, ουσιαστικά είμαστε απόλυτα αυτόνομοι και αν δεν είμαστε, τότε είναι θέμα ελλείμματος κι όχι στάτους.

Λίγο μπερδεύεσαι νομίζω. Ο συνειδητά συγκροτημένος άνθρωπος δεν είναι συνήθως καταναγκαστικός, γι΄αυτό είναι ήρεμος, δεν είναι -απαραίτητα- ράθυμος. Η ψυχραιμία και η ηρεμία δεν είναι ικανότητες μόνο του ηγέτη, ο έλεγχος ναι.

Ούτε τάξη, ούτε χαμός, τις αλλάζω κι αυτές συνέχεια και τα τελευταία χρόνια κάνω πλύση εγκεφάλου στον εαυτό μου, αλλάζοντας τις ντουλάπες κάθε εξάμηνο λέγοντας :''Δεν θα ξαναγοράσεις τίποτα, δεν θα ξαναγοράσεις τίποτα, δεν...κτλ'' Από 10 χρονών δεν στηριζόμουν σε κανέναν για να μου οργανώσει την ζωή, αυτό δεν σημαίνει ότι δεν πέρασα από τα μονοπάτια της υποτακτικότητας, απλά δεν μου οργάνωσε ποτέ κανείς την ζωή. Χαιρόμουν με τις συμβουλές και τις κατευθυντήριες γραμμές, ειδικά αν ήταν στην σωστή κατεύθυνση. Όταν κάποιος προσπάθησε να μου αλλάξει την ζωή μέσα σε D/s, απλά χώρισα και απομακρύνθηκα, έπρεπε να ξέρει καλύτερα ποια είμαι θαρρώ.

Σαφώς, σαφέστατα, αν το Κ καλύπτει απλά τις ανάγκες οργάνωσης ή αναδιοργάνωσης του υ, και μάλιστα πετυχημένα, τότε καθίσταται περιττό σε βάθος χρόνου, το κλειδί είναι το μη τεχνογνωσιακό κομμάτι, το κομμάτι της έμπνευσης.

Σαφές, περιεκτικό, αληθές.

Δεν είναι υ παιδί μου, τσάμπα life coaching ψάχνουν (να μην πω ψυχανάλυση και παρεξηγηθώ), δωρεάν organizer και τα συναφή. 

Λογικά τα βρίσκω όλα τα παραπάνω.

Καλέ, τι χαριτωμένα που το θέτεις! Αν εξαιρέσεις το ότι πολύ βολικά μάς το παρουσιάζεις.

Δεν πέφτουν με τα μούτρα μόνο αυτοί οι οποίοι έχουν ήδη βρει την μέση οδό στην οποία αναφέρεσαι. Έτσι νομίζω τουλάχιστον. Είναι από τα πολύ καλά στοιχεία του D/s αυτά που αναφέρεις. Πάντα τέτοια. 

ΥΓ Ωραίο νήμα...

 

Τις προάλλες, με καλεί η επιβλέπουσά μου:
- Σε τι στάδιο βαδίζει η έρευνα;
- ααα... εεε... αχμ...
- Μαζί σου! Είναι καλοκαίρι, ξεκουράσου!

Κι ευθύς αμέσως μου ήρθε συνειρμικά ένα κείμενο που είχα διαβάσει, θαρρώ, όταν μαθήτευα στην Α' Γυμνασίου. Πρέπει να ήταν από το περιοδικό "Πνευματικοί Σταλακτίτες".
Ένας καθηγητής Φιλοσοφίας μπαίνει μια μέρα στην αίθουσα κρατώντας ένα άδειο βάζο, τρία κουτιά και δύο κουτάκια μπύρας. Το ένα κουτί περιείχε πέτρες, το άλλο βότσαλα και το τρίτο άμμο.
Ρωτάει τα φοιτητόπαιδα "Χωράνε όλα αυτά στο βάζο;", "Όχι!" απαντάνε αυτά.
Ξεκινάει ο καθηγητής να τοποθετεί πρώτα τις πέτρες στο βάζο. Ξαναρωτάει τα φοιτητόπαιδα "Χωράνε τα υπόλοιπα στο βάζο;", "Όχι!" απαντάνε αυτά.
Ο καθηγητής τοποθετεί και τα βότσαλά στο βάζο. Τα βότσαλα έρχονται και κάθονται ομαλά στα κενά ανάμεσα στις πέτρες. Ξαναρωτάει τα φοιτητόπαιδα "Χωράνε τα υπόλοιπα στο βάζο;", "Όχι!" απαντάνε πάλι αυτά.
Ο καθηγητής αδειάζει την άμμο στο βάζο κι έρχεται και καλύπτει τις σχισμές από τα βότσαλα και τις πέτρες. Στη συνέχεια, ανοίγει τα κουτάκια με τις μπύρες και τις χύνει μέσα στο βάζο. Η άμμος απορροφά ομαλά τις μπύρες.

Ο καθηγητής κάνοντας μια μικρή παύση λέει "Συχνά χάνουμε τον προσανατολισμό μας, μας καταλαμβάνει άγχος. Μια καλή αρχή είναι να θέτουμε προτεραιότητες. Αν έβαζα το περιεχόμενο των κουτιών με διαφορετική σειρά, το βάζο θα έσπαγε, θα δεινοπαθούσε. Αυτό που θέλω να θυμάστε είναι να αφήνετε πάντοτε χώρο για δυο μπυρίτσες   "