Περί έρωτος

Απάντηση: Περί έρωτος

Eros Ramazzoti, λεβεντάνθρωπος....

 

αν τοννιωσεισ ναι ναι ειναι αγαπη

 

Επειδή όταν φεύγω για διακοπές γίνομαι καλός άνθρωπος, σας αφήνω με ένα τρυφερό σημερινό άρθρο και μ' ένα τραγούδι απ' τον βυθό και πάω για μακροβούτια. Arivederci κυρίες και κύριοι.

Οι προϋποθέσεις της ερωτικής αποπλάνησης

Του ΣΠΥΡΟΥ ΜΑΝΟΥΣΕΛΗ

Οραση, όσφρηση, αφή, ακοή, υπακούουν τυφλά στις γονιδιακές και εγκεφαλικές επιλογές «μας». Ολες μας οι αισθήσεις συνωμοτούν, κυριολεκτικά πίσω από την πλάτη μας, για να πέσουμε στη παγίδα του... έρωτα.

Γιατί μεταξύ όλων των ανθρώπων επιλέξαμε τον ή τη συγκεκριμένη ερωτική σύντροφο και όχι κάποιον άλλο; Ποια φυσικά, ψυχολογικά και συμπεριφορικά χαρακτηριστικά καθόρισαν την επιλογή μας αυτή; Υπάρχουν, τελικά, ορισμένα γνωρίσματα -τα οποία οφείλει να έχει οπωσδήποτε κάποιος ή κάποια για να μας σαγηνεύσει ερωτικά; Και αν ναι, ποια είναι αυτά;

Τα ερωτήματα αυτά απασχολούσαν ανέκαθεν τους ανθρώπους, χωρίς δυστυχώς να καταφέρουν ποτέ να βρουν μία συγκεκριμένη, πόσω μάλλον την οριστική απάντηση που να ισχύει για όλους. Μέχρι σήμερα, το λεγόμενο «μυστήριο» του έρωτα αντιστέκεται σθεναρά σε κάθε προσπάθεια αντικειμενικής ή υποκειμενικής κατανόησης και εκλογίκευσής του.

Τα τελευταία χρόνια, ωστόσο, η επιστημονική έρευνα καταβάλλει φιλότιμες προσπάθειες για τη διερεύνησή του: ανθρωπολόγοι, γενετιστές, ψυχολόγοι, νευροεπιστήμονες, εξελικτικοί βιολόγοι -για να μην αναφέρουμε τους ψυχαναλυτές, τους ψυχοθεραπευτές ή τους σεξολόγους- επιχειρούν να διαφωτίσουν ό,τι σκοτεινό έχει απομείνει από τη ρομαντική μας αντίληψη περί έρωτος.

Τα ανθρώπινα όντα όταν εξετάζονται σε «εργαστηριακές συνθήκες» συμπεριφέρονται ερωτικά όπως περίπου και όλα τα άλλα ανώτερα θηλαστικά. Και το γεγονός ότι το είδος μας εξακολουθεί να υπάρχει σημαίνει, προφανώς, ότι η πολύχρονη εξελικτική διαδικασία μάς έχει προικίσει με τα απαραίτητα «εργαλεία» για να επιλέγουμε τον ερωτικό μας σύντροφο με βάση το αναπαραγωγικό μας συμφέρον: για να κάνουμε δηλαδή μαζί του υγιή παιδιά. Σε τελευταία ανάλυση, αυτό το αναπαραγωγικό κριτήριο υπερτερεί σαφώς και στατιστικά βαραίνει περισσότερο από κάθε άλλο κριτήριο (π.χ. οικονομικά συμφέροντα) στην επιλογή του συντρόφου μας.

Η νευροβιολογία του έρωτα

Απ' ό,τι φαίνεται, σε λίγα χρόνια στο λήμμα «έρωτας» των ενημερωμένων λεξικών θα διαβάζουμε: «Σφοδρή αλλαγή της εγκεφαλικής δραστηριότητας που προκαλείται από την έκλυση μεγάλης ποσότητας ειδικών νευροδιαβιβαστών (ντοπαμίνης, ωκυτοκίνης, βασοπρεσίνης) με απώτερο στόχο την προώθηση της αναπαραγωγικής λειτουργίας».

Εχετε κάθε δικαίωμα να θεωρήσετε αυτόν τον ορισμό κάπως «άχρωμο» ή ίσως υπερβολικά «περιοριστικό», όχι όμως και ανακριβή! Εφόσον δεν ανήκετε στην ιδιόρρυθμη κατηγορία των ανθρώπων που αυθαίρετα θεωρούν πως όλες οι πρόσφατες ανακαλύψεις της νευροεπιστήμης γι' αυτό το αινιγματικό βιο-ψυχολογικό φαινόμενο είναι εσφαλμένες, τότε οφείλετε να παραδεχτείτε ότι αυτός ο «ψυχρός» ορισμός συνοψίζει ικανοποιητικά τις σημερινές επιστημονικές μας απόψεις και δεν απέχει και πολύ από την πραγματικότητα, τουλάχιστον από τη «στενή» αλλά αντικειμενική πραγματικότητα των νευροεπιστημών.

Πράγματι, από όλες τις πρόσφατες έρευνες προκύπτει ότι στη μακρά εξελικτική ιστορία του είδους μας ο εγκέφαλός μας ανέπτυξε τρία διαφορετικά -τόσο από λειτουργική όσο και από ανατομική άποψη- συστήματα που καθορίζουν την ερωτική μας συμπεριφορά και τελικά εγγυώνται την επιτυχή αναπαραγωγή μας.

Το πρώτο εγκεφαλικό ερωτικό σύστημα σχετίζεται με τη σεξουαλική έλξη και την επιθυμία που μας ωθεί στο να ζευγαρώνουμε. Το δεύτερο επιτρέπει την ανάδυση του «ρομαντικού έρωτα», εδραιώνει την ερωτική σχέση και μας παρέχει τα αναγκαία κίνητρα για να αφιερώνουμε πολύ χρόνο και ενέργεια στον ερωτικό μας σύντροφο. Τέλος, το τρίτο εγκεφαλικό σύστημα διασφαλίζει τη μακροχρόνια σχέση με τον σύντροφό μας.

Μάλιστα, έχει πολλαπλώς διαπιστωθεί ότι η ιδιαίτερη παρέμβαση και εξειδικευμένη λειτουργία αυτών των διαφορετικών εγκεφαλικών συστημάτων βασίζεται πάντα στη διαφοροποιημένη παραγωγή συγκεκριμένων εγκεφαλικών μορίων, κυρίως ορμονών. Ετσι, για παράδειγμα, η έντονη σεξουαλική έλξη που νιώθουμε για κάποιον ή κάποια εξαρτάται άμεσα από την απελευθέρωση μεγάλων ποσοτήτων τεστοστερόνης, ενώ η ερωτική έκσταση που βιώνουμε καθορίζεται κυρίως από την ποσότητα ντοπαμίνης που εκλύεται στον εγκέφαλο, σε συνδυασμό με τα χαμηλά επίπεδα σεροτονίνης. Ενώ η «μονιμοποίηση» της ερωτικής σχέσης στο χρόνο εξαρτάται από την αυξημένη παραγωγή μιας άλλης ορμόνης, της ωκυτοκίνης στις γυναίκες και της βασοπρεσίνης στους άνδρες.

Μήπως η επιστήμη σκοτώνει τον έρωτα;

Και τι έχει απομείνει από το ερωτικό πάθος, αυτό το «μυστηριώδες» συναίσθημα που το έχουν εξυμνήσει με το εμπνευσμένο τους έργο τόσοι καλλιτέχνες και ποιητές; Το μεγαλύτερο ίσως «μυστήριο» στις ανθρώπινες σχέσεις, δηλαδή η επιθυμία να υπερβούμε τον εαυτό μας μέσα από τη ερωτική μας σχέση με τον άλλο, αποδομείται συστηματικά και ανάγεται στην «ανούσια» μηχανική των βιομορίων. Μήπως, εν τέλει, έχουν δίκιο όσοι ισχυρίζονται ότι η λογική σκέψη, και συνεπώς η επιστήμη, σκοτώνει τον έρωτα;

Μάλλον όχι! Το σφάλμα που διαπράττουν συστηματικά τόσο οι αυτόκλητοι ιππότες του έρωτα όσο και οι επιστημονικά πεφωτισμένοι «αναγωγιστές» είναι ότι συγχέουν τα ερωτικά βιώματα και πάθη με τους μηχανισμούς που τα παράγουν.

Λες και το να γνωρίζει κανείς τους μηχανισμούς της πέψης σημαίνει ότι έχει χάσει τη δυνατότητα να απολαμβάνει τα θεσπέσια εδέσματα, ή, αντιστρόφως, ότι η ικανότητα να απολαμβάνει τα εδέσματα εξαρτάται από το αν γνωρίζει επακριβώς τη λειτουργία των πεπτικών ενζύμων.

Οσο τέλεια κι αν γνωρίσουμε τους εγκεφαλικούς μηχανισμούς του έρωτα, τελικά αυτός, εκ φύσεως αιθέριος, πάντα θα μας διαφεύγει. Και αυτό όχι για κάποιους υπερφυσικούς λόγους, αλλά, αντίθετα, εξ αιτίας της βαθύτερης φύσης και λειτουργίας του.

Με άλλα λόγια, είμαστε από τη φύση μας προγραμματισμένοι να δημιουργούμε ερωτικές σχέσεις και να βιώνουμε τα ερωτικά πάθη που αυτές συνεπάγονται. Πέρα όμως από τα εφήμερα ερωτικά πάθη και παθήματα, η διαχρονική αξία του έρωτα είναι ότι εξασφαλίζει και εγγυάται την επιβίωσή μας, όχι βέβαια ως ατόμων αλλά ως είδους. Ισως η αλχημεία του έρωτα να υπερβαίνει τη χημεία του εγκεφάλου που τον παράγει.

2 - 09/08/2008
http://www.enet.gr/online/online_text/c=113,id=4288792



Mysteries of Love - Anthony & The Johnsons

Sometimes
A wind blows
And you and I
Float
In love
And kiss forever
In a darkness
And the mysteries of love
Come clear
And dance
In light
In you
In me
And show
That we
Are Love

 

Πολύ ενδιαφέρον κείμενο. Καλές βουτιές!

 

@dora_salonika

Ει! αυτό δεν είναι δίκαιο! Μου πετάς ένα βιντεάκι και μου ανατρέπεις τα πάντα. 

 

Μα όχι. Μπορείς να συνεχίσεις απτόητος. Θα βοηθώ όπου κολλάς... 

 

ΠΛΑΤΩΝ, ΣΥΜΠΟΣΙΟΝ
Για να καθορίσει ποια είναι τα γνωρίσματά του Έρωτα, ο Σωκράτης στο "Συμπόσιο" του Πλάτωνα, κατέφυγε σε μια συνομιλία του με μια γυναίκα από τη Μαντίνεια, τη Διοτίμα.
Η Διοτίμα ήταν γνώστρια της "πυθαγόρειας αριθμοσοφίας", κατά τον Ξενοφώντα δεν ήταν άπειρη των πλέον δυσκολονόητων γεωμετρικών θεωρημάτων («ουκ άπειρος δυσσυνέτων διαγραμμάτων έστι»). Αλλά και ο Πρόκλος θεωρεί τη Διοτίμα «Πυθαγορική».
Η Διοτίμα ήταν η ιέρεια εκείνη που έκανε τον καθαρμό των Αθηναίων μετά το λοιμό του 429 π.Χ. Το όνομα Διοτίμα είναι επίσης δηλωτικό δράσεων για την ισότητα ανδρών και γυναικών, γι' αυτό και η Διοτίμα είναι η μόνη γυναίκα που συμμετέχει στο ανδροκρατούμενο Συμπόσιο...

Αυτή υποστήριζε ότι ο Έρωτας είναι ένας δαίμονας, που, ως γιος του Πόρου και της Πενίας, είναι γεμάτος αντιφάσεις, στοχεύει, ωστόσο, στην παντοτινή κατοχή του αγαθού, επιδιώκει δηλαδή την αθανασία.
Μας λέγει λοιπόν ο Σωκράτης:
Κάποτε η Διοτίμα, μου απηύθυνε το ερώτημα:
Διοτίμα: «Ποία φαντάζεσαι, Σωκράτη, ειν' η αιτία του έρωτος τούτου και του πόθου; Δεν έχεις προσέξει λοιπόν τον ζωηρόν ερεθισμόν, εις τον οποίον υποπίπτουν όλα τα ζώα, όταν τα καταλάβη η επιθυμία να γεννήσουν, και τα χερσαία και τα πετεινά, πώς αρρωσταίνουν όλα και κατακυριεύονται από τον έρωτα, πρώτον μεν να ενωθούν μαζί, έπειτα δια την ανατροφήν του γεννηθέντος; Πώς είναι αποφασισμένα, προς υπεράσπισιν τούτων, και πόλεμον να διεξάγουν, και τ' ασθενέστερα ακόμη προς τα δυνατότερα, και εις τον θάνατον να βαδίσουν υπέρ αυτών, και να τα τινάξουν από την πείναν αυτά δια να εξασφαλίσουν εις εκείνα την τροφήν, και το κάθε τι να πράξουν; Καλά» είπεν «οι άνθρωποι· θα ημπορούσε να υποθέση κανείς, ότι το κάνουν από υπολογισμόν. Αλλά τα ζώα; Ποίος είναι ο λόγος της τοιαύτης ερωτικής των συγκινήσεως; Ημπορείς να μου εξήγησης;»
Σωκράτης: "Δεν γνωρίζω Διοτίμα" της είπα.
Διοτίμα: "Έχεις λοιπόν την ιδέαν, πως θα γίνης ποτέ έμπειρος εις τα ζητήματα του έρωτος εφ' όσον δεν εννοείς αυτά;»
Σωκράτης: «Μα σου το είπα, Διοτίμα, και προ ολίγου· αυτός ακριβώς είναι ο λόγος που ήλθα κοντά σου, επειδή εκατάλαβα πως χρειάζομαι διδασκαλίαν. Λέγε μου λοιπόν και τούτου του φαινομένου την εξήγησιν και των άλλων των σχετιζομένων με τον έρωτα».
Διοτίμα: «Λοιπόν» είπε «εφ' όσον η πεποίθησίς σου είναι ότι αντικείμενον φυσικόν του έρωτος ειν' εκείνο, το όποιον πολλάκις από κοινού διεπιστώσαμεν δεν πρέπει να εκπλήττεσαι. Διότι και εις την περίπτωσιν αυτήν, όπως και εκεί, δια τον ίδιον λόγον επιδιώκει η φύσις η θνητή, καθ' όσον είναι δυνατόν, να ειν' αιωνία και αθάνατος. Δυνατόν δε της είναι κατά τούτον μόνον τον τρόπον, δια της αναπαραγωγής, με το ν' αφήνη πάντοτε εις του παλαιού την θέσιν ένα νέον παρόμοιον. Άλλωστε και εις ό,τι ονομάζομεν ενότητα ατομικής ζωής και υπάρξεως εκάστου εμψύχου όντος ― π.χ. ένας άνθρωπος από της παιδικής του ηλικίας μέχρις ότου γίνη γέρων, θεωρείται πως είναι ο ίδιος· ουχ ήττον αυτός, μολονότι δεν έχει ποτέ τα ίδια συστατικά εις τον οργανισμόν του, εν τούτοις λέγομεν πως είναι ο ίδιος, ενώ διαρκώς ανανεώνεται και αποβάλλει μερικά, εις τας τρίχας, την σάρκα, τα οστά, το αίμα εις ολόκληρον γενικώς το σώμα. Και όχι μόνον εις το σώμα· αλλά και εις την ψυχήν, οι τρόποι, τα ήθη, αι αντιλήψεις, αι επιθυμίαι, αι ηδοναί, αι λύπαι, οι φόβοι, τίποτε απ' αυτά δεν παραμένει αναλλοίωτον εις κάθε άτομον, αλλά γεννώνται μεν άλλα, άλλα δε χάνονται».
Και συνεχίζει: «Πολύ δε περισσότερον παράδοξον είναι ακόμη, ότι και αι γνώσεις, όχι μόνον άλλαι μας έρχονται και άλλαι μας αφήνουν, και ποτέ δεν είμεθα οι ίδιοι ούτε ως προς τας γνώσεις, αλλά και μία και μόνη γνώσις έχει την ιδίαν τύχην. Διότι αυτό που ονομάζομεν μελέτην, γίνεται με την προϋπόθεσιν ότι η γνώσις εξαφανίζεται· άλλωστε η λησμοσύνη ειν' εξαφανισμός γνώσεως, ενώ αφ' ετέρου η μελέτη, εισάγουσα νέαν παράστασιν αντί της αποχωρούσης, διατηρεί την γνώσιν, ώστε να φαίνεται πως παραμένει η ιδία. Πράγματι μ' αυτό μόνον το μέσον διατηρείται κάθε θνητή ύπαρξις, όχι με το να παραμένη αιωνίως αναλλοίωτος καθ' όλα, όπως το θείον, αλλά με το ν' αφήνη κάθε τι που φεύγει και παλαιώνει, ένα άλλο νέον εις την θέσιν του, όμοιον όπως αυτό. Μ' αυτό το τέχνασμα» είπε «Σωκράτη, έχει μέρος εις την αθανασίαν η θνητή ύπαρξις, και ως προς το σώμα, και ως προς όλα τ' άλλα· η αθάνατος πάλιν με άλλο. Μη σου φαίνεται λοιπόν παράξενον, ότι κάθε ύπαρξις εμφύτως αποδίδει σημασίαν εις το αποβλάστημά της·χάριν της αθανασίας συνοδεύει τα όντα όλα ο ζήλος αυτός και ο έρως».
Πηγή
ellinonpaligenesia.blogspot.gr

 

Άρα;;  

 

Ο έρωτας είναι για τους τολμηρούς.-

 

Ελιξήριο...πηγή νεότητος και αθανασίας..ζωή...