Περί ισότητας των φύλων και άλλων δαιμονίων

RE: RE: RE: Περί ισότητας των φύλων και άλλων δαιμονίων

Το παράδειγμά σου δεν περιγράφει σωστά την αντίφαση που σου έγραψα. Μάλλον δεν κατάλαβες την απάντησή μου...
Επίσης δεν είπα ότι καμμιά σας βασάνισε κανέναν! Είπα για εμένα, και τη λέξη "βασάνιζα" τη χρησιμοποίησα μεταφορικά.
Μα γιατί ορισμένοι/ες είστε τόσο σφυγμένοι εδώ μέσα; Χαλαρώστε λιγάκι. Κανείς δεν έχει τη διάθεση να σας κατακρίνει. Ούτε είναι ανάγκη να αποδείξετε πόσο σωστοί και ηθικοί είσαστε. Αυτό το ξέρετε εσείς και οι δικοί σας άνθρωποι.
Στο κάτω-κάτω όλοι όσοι γράφουμε εδώ μοιραζόμαστε ένα κοινό (ερωτικό) ενδιαφέρον. Αν δεν μπορούμε να συνεννοηθούμε και παρεξηγούμαστε μεταξύ μας τότε τί ελπίδα έχουμε να μας καταλάβουν οι απέξω;

 

Να λοιπόν ένα σημείο αναφοράς... Εγώ σαν παιδί έπαιζα με κούκλες. Όταν έπαιζα μόνη μου είχα μία κούκλα (Barbie) και όλες οι υπόλοιπες κούκλες και καμιά φορά και τα Playmobil του αδελφού μου ήταν υπηρέτες μου. Όταν έπαιζα με άλλα κοριτσάκια, η δική μου κούκλα ήταν Βασίλισσα και οι δικές τους κούκλες υπηρέτριες. Όταν έπαιζα με αντροπαρέες είτε αναλάμβανα να προστατεύω τον αδύναμο (θυμάμαι τον Χρήστο, ένα αγοράκι αδύνατο, μελαχρινό, με γυαλιά και πεταχτά αυτιά που όλοι το κορόϊδευαν) είτε έκανα τον ειρηνοποιό σε καυγάδες, είτε αναλάμβανα να ανακαλύψω ποιός ξεφούσκωνε τα λάστιχα από τα ποδήλατα και όταν το έβρισκα έπεφτε και η σχετική τιμωρία....
Προφητικό;
Μήπως λοιπόν αν οι αγαπητές subs/slaves βρεθούν σε θέση διευθυντική θα έχουν συμπεριφορά ανάλογη με τα παιχνίδια που έπαιζαν μικρές;

 

Αφού συζητάμε για εκδήλωση συμπτωμάτων παιδικής ηλικίας, εγώ θυμάμαι στο σχολείο, όταν ορμώμενοι από το μαθήμα ιστορίας λέγαμε ποιοί θα θέλαμε να ήμαστε, εγώ είχα προτιμήσει τον Φον Γκενζ, σύμβουλο του Μέττερνιχ, κινούμενο στην αφάνεια που όμως κινούσε όλα τα νήματα της εξωτερικής πολιτικής. Ενδεικτικό? Δεν ξέρω.

Θυμάμαι ότι πάντα μπλεκόμουν σε καυγάδες με άλλα αγόρια, και ήμουν τρομερά ντροπαλός με τα κορίτσια, τρέμοντας κυριολεκτικά στην ιδέα της απόρριψης. Μάλιστα κοκορεύομουν ότι δεν είχα φάει ποτέ χυλόπιτα (αφού δεν είχα πιάσει και καμία μέχρι τότε). Αυτό το ελάττωμα της ντροπής το ξεπέρασα προκαλώντας τα κορίτσια, διαφοροποιούμενος -αρνητικά όμως - έναντι των άλλων. Με αυτόν τον τρόπο καταλάβαινα αμέσως να αυτή για την οποία ενδιαφερόμουν, ενδιαφέρονταν και αυτή, οπότε έκανα εκ τους ασφαλούς την κίνηση...

 

Χμμ δεν θα κρύψω ότι και εγω μικρός έκανα πράματα που δεν συνηθίζονταν για παιδί και που, πιθανολογώ, μπορεί να συντέλεσαν στη διαμόρφωση του χαρακτήρα μου. Μερικά μικρά παράδειγματα. Δεκαετία 80, βασικά τέλη δεκαετίας 80 και είμαι γύρω στα 9. Πέραν του ότι μου άρεσε να χουφτώνω τα κοριτσάκια της ηλικίας μου και να πιάνω ασύστολα τα μπούτια και τους ποπούς των γυναικείων πελατών του Mini market που διατηρούσε η οικογένειά μου, μου άρεσε, όταν παίζαμε κρυφτό ή κλέφτες και αστυνόμους να φιμώνω με το χέρι μου τα κορίτσια της παρέας. Αποκορύφωμα δε, σε ένα παιδικό πάρτυ που κάναμε, πρότεινα σε μία κοπελίτσα να την δέσω με σχοινί για την μπουγάδα (το άπλωμα) - μιας και το πάρτυ το κάναμε στην πίσω αύλή μιας μονοκατοικίας,- για να δούμε πόσο γρήγορα θα λυθεί. Μάλιστα ένα κορίτσι πήγε κι έκανε παράπονα στον πατέρα του επειδή της βούλωνα το στόμα και ο τελευταίος ήρθε και μου έκανε παρατήρηση. Τα θυμάμαι και γελάω. Ένα άλλο σχετικά με τα ωραία πόδια. Στο δημοτικό, θυμάμαι, είχαμε μια δασκάλα που είχε μανία να φοράει φούστες. Μια μέρα πάω και της λέω χύμα ΕΓΩ ΜΙΑ ΜΕΡΑ ΘΑ ΣΕ ΠΑΝΤΡΕΥΤΩ, ΓΙΑΤΙ ΕΧΕΙΣ ΠΟΛΥ ΩΡΑΙΑ ΠΟΔΙΑ ΚΑΙ ΚΟΚΚΙΝΑ ΝΥΧΑΚΙΑ. Έμεινε κάγκελο η γυναίκα. Και ένα τελευταίο που θυμήθηκα τώρα...λόγο κλίσης στο σκίτσο οι δικοί μου το έβλεπαν και συνέχεια με παρώτρηναν σκιτσάρισε, σκιτσάρισε μή το σταματάς!!! Εεε σαν παιδί σχεδίαζα συνήθως cartoons στυλ Disney, οπότε μια μέρα άλλαξα ρότα προς Ιαπωνία μεριά και άρχισα να σχεδιάζω κάτι σε στύλ ΚΑΝΤΥ ΚΑΝΤΥ αλλά δεμένη και φιμωμένη. Το βλεπει ο συγχωρεμένος πατέρας μου και μου σκάει μια σφαλιαρα και μου λεει. Ρε σαδιστή τι είναι ΑΥΤΑ!!!

 

Εγω πιστευω πως εξ ορισμου ισοτητα δεν υπαρχει απ οπου και να το δεις.Ειτε βιολογικα,ειτε ψυχολογικα.Πιστευω μεσα απο τις εμπειριες μου στην διοικηση ατομων πως συνηθες οι αντρες αν τους μιλησεις ηρεμα και χωρις να θιξεις τον εγωισμο τους παιρνεις οτι θες σε οποια θεση και να εχουν ειτε ανωτερη,ειτε κατωτερη αντιθετος με τις γυναικες που θελοντας να δειξουν οτι αξιζουν μπορουν να σε εξοργισουν στο λεπτο.Βεβαια η παιδεια παιζει ρολο αλλα καποια πραγματα ειναι βαθεια ριζομενα στο υποσυνηδητο του καθε φυλου.