Περί προσδοκιών ο λόγος..

@espimain αν και ορθώς θεωρήσατε ότι η νηματοθέτης γνώριζε περί τίνος πράγματος μιλούσε ως εκείνη τη στιγμή του δημόσιου διαλόγου.

Στη συνέχεια όμως (ίσως δεν έχετε φτάσει την ανάγνωση των τοποθετήσεων έως αυτό το σημείο) ανασκεύασε:

και αποδέχτηκε ότι δεν γνωρίζει για πιο πράγμα ακριβώς μιλάει.

@Mystique

Δεν μπορώ να διαφωνήσω μαζί σας για τον απλούστατο λόγο ότι κατανοώ και εν συναισθάνομαι τον κόπο που καταβάλλετε για να εμβαθύνετε στην υποταγή.

Επίσης κατανοώ κα εν συναισθάνομαι την ομολογημένη προσδοκία σας…

Η διαδρομή, όπως γνωρίζετε, έχει πολλά εμπόδια που κάθε υποτακτικό καλείται να υπερπηδήσει για να φτάσει.

Φρονώ ότι είστε σε καλό δρόμο…

Δεν ξέρω από που συμπεραίνετε ή απ ότι καταλαβαίνετε ότι Έχω κάνει τέτοια ταύτιση…

Αν ήθελα να πω απαιτήσεις δεν θα το έλεγα;

Όταν λέω προσδοκίες εννοώ αυτό που λέμε στο χωριό Μου «expectations».

Η expectation είναι μια strong belief that something will happen or be the case.

Οι expectations κατόπιν παρατηρήσεων indicate that expectations play a special role not only for the understanding of the development of mental disorders and the effects of treatment approaches, but especially for an improved understanding of the persistence of mental disorders.

https://cpe.psychopen.eu/index.php/cpe/article/view/2373

https://www.sciencedirect.com/science/article/abs/pii/S0277953611003777

https://www.cambridge.org/core/jour...immunization/478F2E774C50E428ACDAE02BA32A591C

@Mystique αν δεν σας κάνει κόπος ρίξτε μια ματιά…

«Περί προσδοκιών ο λόγος»… λοιπόν…

Για να φτάσει ένα υποτακτικό να αγγίξει την «προσδοκία» του, το πρώτο που κατά τη γνώμη Μου οφείλει να κάνει είναι να μην προσδοκά και να μην βούλεται…

Μόνο τότε θα καταλάβει

@Mystique Σέβομαι τον κόπο σας …και χαίρομαι για εσάς...

Με εκτίμηση

Iagos

Photo Kristen Hatgi. by Iagos posted 11 March 2023 at 00:27

 

@Iagos αυτό και πάλι. Μέχρι να το εμπεδώσετε.

 

Τι θέλετε όμως να πείτε παρουσιάζοντας μονο περιπτώσεις όπου οι προσδοκίες οδηγούν σε mental disorders;

Εδώ μπορείτε να βρείτε μερικές πληροφορίες για την χρησιμότητα τους.

https://www.cambridge.org/core/book...expectations/E82DC50D271215298871454BD48C8DE6

 

Γενικά μιλώντας και πριν μπω στις σχέσεις Κ/υ, η διαχείριση των προσδοκιών μας οφείλει να γίνεται σε δύο χρόνους.
Αφενός, οσον αφορά τη γέννηση τους, οφείλουν να είναι ρεαλιστικές. Οι μη ρεαλιστικές προσδοκίες είναι τροχοπέδη στην εκπλήρωση των στόχων μας.
Αφετέρου, η μη εκπλήρωση των προσδοκιών, η αναπροσαρμογή, ο επανασχεδιασμός και η ελαχιστοποίηση των απωλειών αφορά τη διαχείριση σε δεύτερο χρόνο.

Δεν δέχομαι πως μπορεί να υπάρξει στόχος χωρίς την προσδοκία υλοποίησης του, ούτε για εμένα ούτε για κανέναν. Το κατά πόσον η προσδοκία είναι ρεαλιστική εξαρτάται από το κατά πόσο ο στόχος είναι ρεαλιστικός.
Από την άλλη το να φτάσω εκεί που είναι να πάω χωρίς καμία προσδοκία, είναι για μένα από μόνο του προσδοκία, όχι και τόσο ρεαλιστική όσο η παραπάνω.

Στο δια ταύτα:

Δεν είμαι σίγουρος πως σχέσεις για τις οποίες ήταν εδραιωμένες Κ/υ μπορούν να χρησιμοποιηθούν εκφράσεις όπως το "έληξαν άδοξα", πόσο μάλλον να υπάρχουν πίκρα και θυμός.
Σε κάθε περίπτωση, η συνειδητοποίηση πως ότι γεννιέται πεθαίνει, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, βοηθάει στη διαχείριση της μη υλοποίησης των προσδοκιών που αποδείχτηκαν, ασχέτως αν ήταν ή όχι, ουτοπικές.

Μια χαρά μπορεί να απορρέει απο τους άλλους, μόνο που επειδή το νήμα ανοίχτηκε στο D/s και όχι σε ένα site ψυχολογίας που αφορά τη χειραγώγηση θα πάρω την κουρτίνα δύο.
Όσον αφορά τα απωθημένα δεν είμαι ο κατάλληλος να πάρω θέση, για λόγους που δεν αφορούν όσους διαβάζουν.

Η προσδοκία του υ να κυριαρχείται δεν αφορά τη στιγμή, ισχύει σε βάθος χρόνου. Γυρνούσε στο μυαλο μου το Damn you, Dom me, το ανέφερε ήδη ο @Arioch εδώ και μερικές σελίδες.
Αυτό παράγει πλήθος άλλων προσδοκιών, οι οποίες εξίσου δεν αφορούν στιγμή, είναι επαναλαμβανομενες. Η προσδοκία να υπηρετεί, η προσδοκία να χρησιμοποιηθεί κατά βούληση του Κυρίου, η προσδοκία να τον ευχαριστεί, να τον ικανοποιεί, να τον φροντίζει με τον τρόπο που έχει οριστεί.
Πάντα λοιπόν προσδοκά από τον κυρίαρχο να το κυριαρχεί και να θέτει στόχους για τους οποίους προσδοκά με τη σειρά του να υλοποιηθούν σύμφωνα με τη βούληση του.
Αυτές όμως οι προσδοκίες αφορούν στόχους του Κυρίαρχου μέλους.

Το πρόβλημα και οι 18 σελιδες διαφωνιών ξεκινά όταν η προσδοκία του υ μέρους δεν αφορά στόχο που έχει θέσει το Κ μέρος, αλλά στόχο που έχει θέσει το υ.
Π.χ., αν το υ προσδοκά να συγκατοικησει με το Κ, χωρίς να έχει τεθεί ποτέ αυτός ο στόχος από το Κ, τότε η προσδοκία δεν αφορά τα θέλω του Κ, αλλά τα θέλω του υ και είναι ουτοπική.
Όταν διαβάζω λοιπόν πως οι προσδοκίες πρέπει να ξεριζωθούν, θεωρώ πως η αναφορά γίνεται σε προσδοκίες που δεν αφορούν στόχους του Κ.

 

Είναι ευχάριστο το γεγονός πως αρκετά Κυρίαρχα άτομα κατανοούν την ασυμβατότητα «προσδοκίας-υποταγής» και την Έχουν καταθέσει στο παρόν νήμα με κάθε τρόπο.

Έχω παρατηρήσει επίσης πως, κάποια εξ αυτών των Κυρίαρχων ατόμων, αντιλαμβάνονται την προσδοκία ως «προνόμιο» Τους.

Αυτό το στηρίζουν συνοπτικά ως εξής: «δεν μπορεί το Κυρίαρχο άτομο να θέτει στόχους χωρίς την προσδοκία υλοποίησης τους».

Αν θυμάμαι καλά αυτό έχει τεθεί από την @Dark_Explorer και τον @Nickname

Ομολογώ ότι φαινομενικά τουλάχιστον κάτι τέτοιο ισχύει…

Επίσης φαινομενικά δεν δημιούργει πρόβλημα στην ομαλή λειτουργία της σχέσης, τουλάχιστον σε τέτοιο βαθμό που δημιουργεί η προσδοκία από την πλευρά των υποτακτικών ατόμων…

Στην διαδρομή Μου, Έχω υιοθετήσει την παρακάτω ακολουθία:

Η συγκεκριμένη ακολουθία Με βοήθησε πάρα πολύ να κατανοήσω και να τοποθετήσω τα πράγματα σε μια σειρά.

Όπως επίσης Με βοήθησε και το παρακάτω:

Προς το παρόν Θέλω να μείνω σε αυτό:

Φρονώ ότι σε μια τόσο ξεκάθαρη δομή δεν χωρά καμία προσδοκία από την πλευρά του Κυρίαρχου ατόμου.

Ή τουλάχιστον προσπαθώ να κατανοήσω που χωρά…

Δεν θεωρώ σε καμία περίπτωση ότι δεν στέκει η σκέψη: «Εφόσον το Κυρίαρχο άτομο θέτει στόχους προσδοκά και την υλοποίηση τους» όμως στη δική Μου τη σκέψη και στην πρακτική της εφαρμογή Είδα ότι εφόσον ακολουθώ με αφοσίωση την παραπάνω ακολουθία δεν Μου γεννήθηκε καμία προσδοκία…

Επίσης νομίζω ότι όταν ένα άτομο προσδοκά (εντός ή εκτός ασυμμετρίας) μαθαίνει (διδάσκει) και την προσδοκία…

Όμως αυτό είναι μια μεγάλη συζήτηση που δεν Έχω τον χρόνο αυτή τη στιγμή να αναπτύξω…

Iagos

Photo Noell Ozvald by Iagos posted 4 March 2023 at 20:23

 

Μια χαρά χωράει. Η υλοποίηση ενός στόχου δεν αφήνεται στην τύχη της αλλιώς δε λέγεται στόχος, ευχή λέγεται. Αυτό δεν αναιρεί ότι ο στόχος καθαυτός κουβαλάει μαζί του και μία ή περισσότερες προσδοκίες ή, τουλάχιστον, έτσι το βλέπω εγώ.

 

Δεν είναι εντός του θέματος του νήματος αλλά έχει γραφτεί συχνά και τώρα με αφορμή αυτό που έγραψε ο @Iagos πάντα αναρωτιέμαι αν όντως είναι πάντα ευθύνη του Καπετάνιου αν το πλοίο ναυαγήσει.
Αν για παράδειγμα η εκπαιδευόμενη υποτακτική υπερεκτιμήσει τον εαυτό της και παρουσιάσει, χωρίς να είναι συνειδητό, λάθος κάποια πράγματα και στην πορεία στριμώχτει πολύ και δεν μπορεί να ανταποκριθεί, αν όσο και να εφαρμόζει και στηρίζει το πλαίσιο από μεριάς του ο Κ αλλά η υ καταλήξει να είναι ανεπιδεκτη μαθήσεως τότε κατά πόσο φταιει ο Κ; Αν δεν είχε τις σωστές πληροφορίες όταν την πρωτοανέλαβε και μετά η υ όσο κι αν προσπαθούσε δεν τα κατάφερνε τότε η ευθύνη δεν είναι της υ; Δεν είναι και μάγος ο Κ στην τελική ούτε έχει μαντικές ικανότητες.

 

Be that as it may, η τελική ευθύνη είναι του έχοντος τα χτένια.

Στον εργασιακό χώρο λέγεται "θέση ευθύνης"

 

Η ανάγκη να εκτιμήσει τον εαυτό της μέσα στη σχέση δείχνει πως κρατάει έλεγχο, δεν έχει αφεθεί. Εκπαιδευόμενη έγραψες θα μου πεις, μόνο που το ζητούμενο είναι να μάθει πως δεν είναι δουλειά της να κάνει εκτίμηση, όχι αν την έκανε σωστά.

Η παρουσίαση της αλήθειας της είναι απαραίτητη και πρέπει να ειπωθεί και να επεξεργαστεί, μόνο που οι αποφάσεις δεν στηρίζονται στην κατά δήλωσή αλήθεια, κάποιου άλλου δουλειά είναι να ξέρει και όχι επειδή το δήλωσες

Και κάποιου άλλου δουλειά είναι να σε βάλει στο δρόμο που έχασες και να συνεχίσεις να περπατάς στην κατεύθυνση που θέλει, αν το θέλει.

Δική του δουλειά

Φταίει που δεν μπόρεσε να δείξει το δρόμο ή φταίει που πίστεψε πως μπορεί, ή φταίει που ασχολήθηκε εξαρχής. Τουλάχιστον.

 

@Arioch ακολουθώ μια αυστηρή δομή η οποία είναι αυτή:

Που

η προσδοκία;

Ανάμεσα στο 1 και 2; 2 και 3; 3και 4; 4 και 5;

Ενδιάμεσα;

Ή είναι σαν την coca cola και πάει με όλα;

Αναρωτιέμαι...

 

Πριν το αποτέλεσμα. Στη σειρά που μας αναφέρεις, ανάμεσα στο 4 με 5.

 

@Iagos
Αναρωτιέσαι για απαντήσεις που έχουν δοθεί.
Αναρωτιέμαι, η μη προσδοκία εκπλήρωσης του στόχου έρχεται επειδή θεωρείς την εκπλήρωση του δεδομένη;