Περί προσδοκιών ο λόγος..

Χμ… προς ώρας δεν έχω απάντηση. Επιφυλάσσομαι.

Δεν αναφέρθηκα τυχαία στο γήρας.
Ου γαρ έρχεται μόνον.. 

 

Υπερθεματίζω ως προς και τα δύο.

 

Ήταν αμιγώς δικές μου και αδιαπραγμάτευτα αυθαίρετες οι προσδοκίες μου, πολύ πολύ προσωπικές και κανένας πλην εμού δεν είχε πρόσβαση σε αυτές. Αυτή ήταν η αυθεντική μου κατάσταση.

Και όχι μόνον αυτό, ήθελα κάποιος, ο κατάλληλος κάποιος, να μου δώσει αυτά που ήθελα χωρίς εγώ να εκτεθώ ότι τα θέλω.

Σαν πότε να εξαχνώνεται ο Άγιος Βασίλης (μέρες πού 'ρχονται) στη ζωή ενός ανθρώπου; Μου αρέσει να σκέπτομαι ότι αυτό συμβαίνει όταν κάποιος συνειδητοποιεί ότι έχει επιλογές, όταν νιώθει ότι έχει την ευθύνη της απόλαυσής του, ότι μπορεί να την κυνηγήσει και να την αποκτήσει και αυτό του αρέσει τόσο ώστε να αφήνει τον Άη Βασίλη πίσω του.

Πρόσεξα να μην απογοητευτώ όταν και όποτε κατακρημνίστηκαν οι προσδοκίες μου, που δεν είναι βέβαιο ότι συμβαίνει, καμιά φορά γίνονται πραγματικότητα και που όταν συμβαίνει "είναι το τέλος". Ναι, αλλά μέχρι το τέλος τι γινόταν; Και μήπως πρέπει να κρατά κανείς τις στιγμές που ευόδωσαν οι προσδοκίες; Πιθανό να ήταν μόνον στιγμές αλλά και αυτό δεν είναι διόλου λίγο. Δεν απογοητεύτηκα ακριβώς, γιατί ένιωθα όταν δεν ήταν το λάθος του άλλου. Στεναχωρέθηκα, τραυματίστηκα, ένιωσα να συντρίβομαι αλλά αυτό ήταν άλλο. Και τελικά εδώ είμαι, στο κάτω κάτω.

Γνωρίζω ανθρώπους που έχουν πολύ πολύ συγκεκριμένες προσδοκίες και θέλουν μόνον αυτό που θέλουν αυτοί, οτιδήποτε τους δώσεις και είναι λίγο αλλιώτικο από αυτό που θέλουν στο επιστρέφουν πίσω αμέσως και όχι πάντα ευγενικά. Δεν κοιτάζουν λίγο και την προσδοκία του άλλου και πώς αυτοί μπορούν να είναι μέρος της. Αυτοί οι άνθρωποι δυστύχησαν. Τελεία και παύλα.

Βεβαίως έχουμε όλη την ευθύνη και για τις προσδοκίες και για το ότι περιμέναμε, περίπου, να "κατακρημνιστούν" και γιατί τις εφτιάξαμεν τόσο ευαίσθητες και τόσο άκρη άκρη στον γκρεμό; Έντελβαϊς καλλιεργούσαμε; Και αν συμβούν σε μια ζωή τα μύρια όσα, κακά, στραβά, ανάποδα πάντως τελείως απροσδόκητα, οι προσδοκίες μας εγκαταλείπουν; Τη στιγμή που τις χρειαζόμαστε περισσότερο; Βεβαίως έχουμε την ευθύνη αν κάποιον, κάπου, κάποτε μπορεί να μην τον αφουγκραστήκαμε και πολύ πολύ για να δούμε αυτός τι θέλει ή μπορεί να μη μας άφησε, τον εργαλειοποιήσαμε όμως για αυτό που προσδοκούσαμε εμείς και ήταν και λιγάκι άσχετο από τον άλλο, αφορούσε μόνον εμάς, αλλά βρέθηκε στο δρόμο μας και μπορούσε να βοηθήσει.

Συνοψίζοντας, "το λίγο που σου δώσανε για πολύ" μπορείς να το διακρίνεις από τον άνθρωπο που το δίνει. Πιθανό να είναι πολύ καλός για να πουλάει κολοκύθια όχι όμως το ίδιο καλός για να σχετιστεί με την ψυχή του, γιατί αυτό που αναζητούσε κάποτε, προσδοκούσε και ήλπιζε, πάνω από όλα, τού το χάλασε το εμπόριο των κολοκυθιών, τα λογιστικά κριτήρια δηλαδή, ώστε να μην του μείνει και κάτι για να δώσει. Αυτά όλα φαίνονται με την πρώτη ματιά οπότε μπορεί να κάνει πέρα κανείς, με ένα φέρσιμο ευγενικό και αόριστο. Αν έχει τους λόγους του που μένει, να το θυμάται κάπου κάπου και να μην παραπονιέται μετά, διότι ο άλλος νιώθει, νιώθει την εργαλειοποίηση και κολοκυθέμπορας να είναι οπότε προσαρμόζεται ανάλογα.

Για το "πολύ σου που μέτρησε για τίποτα", σημασία έχει ότι εσύ έδωσες το πολύ που είχες να δώσεις και αυτής της μορφής το πολύ τείνει να αναγεννάται μέσα στον καθένα, δεν είναι κόκκοι σε σακούλι να δίνεις και να σώνεται, είναι κομμάτι της ψυχής, να δίνεις, να δίνεις και να μη σώνεται. Πες λοιπόν ένα ευχαριστώ που είχες κάπου να δώσεις και αν δεν υπήρξε ανταπόκριση, που μπορεί να υπήρξε και εσύ να μην την είδες, η ανταπόκριση θα έρθει από κάπου αλλού, δεν είναι ανάγκη να τα ξέρεις και όλα τα δικά σου μελλούμενα, αρκεί να μπορείς να βάζεις το ένα πόδι μπροστά από το άλλο και να συνεχίζεις να βαδίζεις. Και να νιώσεις πού να σταματήσεις γιατί αν σε τρώει το παράπονο (και ίσως κάποιος θυμός) ότι πολλά έδωσες και λίγα πήρες μπορεί τα φίλτρα να θολώσουν και να μη διακρίνεις ότι εδώ, τώρα, είσαι και θα είσαι καλά και σταματάς ό,τι έκανες ως τώρα και αρχίζεις να κάνεις αυτά που πάντα προσδοκούσες και ποτέ δεν έκανες.

Υποσημείωση: Ένας άνθρωπος που γράφει και δημοσιεύει

μπορεί να είναι διεισδυτικός αλλά ευτυχισμένος άνθρωπος δεν είναι. Δεν είναι αυτό που πονάει περισσότερο, όταν έρθει η ώρα του λογαριασμού. Περισσότερο θα πονούσε το "μα είχα να δώσω και τελικά δεν έδωσα". Αυτό, ναι, θα έσφαζε και ο καθένας μας κοιτάζει να μην του συμβεί, για αυτό μερικές ή και πολλές φορές, πάνω στην αγωνία του να δώσει κάνει λάθη και όσο μεγαλύτερη η αγωνία τόσο πιο βαριά τα λάθη. Το να δίνει κανείς είναι το υπαρξιακά κρίσιμο. Αυτά που του δίνουν οι άλλοι είναι που τον μαλακώνουν, που τον ηρεμούν και το μέτρο της ευγνωμοσύνης στη ζωή αυτή. Η ευτυχία δεν είναι στιγμές, είναι να πιστέψει κάποιος στη διαρκή κάλυψη των αναγκών του και να κάνει αυτό το τοπίο πραγματικό, με λίγα μόνο φαντασιακά στοιχεία. Πραγματικό και με παρουσία άλλων, των σημαντικών άλλων.

 

Τεράστιες αλήθειες και τα δυο. Και η συνειδητοποίησή τους ουσιαστικά και σε βάθος εξαιρετικά δύακολη όσο απλά κι αν ακούγονται.  

 

Ουσιαστικά είναι η προσδοκία το "πολύ σου" :
να αφορά τον άλλον, να εκτιμηθεί και να ανταμειφθεί.

Food for thought

 

Είναι μια καλή ερμηνεία αυτή, μια άλλη ερμηνεία του ποιητή είναι ότι μαθαίνουμε σε μια κουλτούρα να γινόμαστε λιγότεροι, να δινόμαστε λιγότερο, να αγαπάμε, να απολαμβάνουμε και να ευτυχούμε με μέτρα, κρατήματα και όρια, να ζούμε ποιοτικά λιγότερη ζωή και τελικά το επί της ουσίας μοίρασμα να χάνεται στο ζύγισμα λίγο-πολύ (τίποτα).
Το "όλο σου" να αφορά τον άλλον και το "όλο του/της" να μας αφορά. Όχι για να εκτιμηθεί ούτε για να ανταμειφθεί, αλλά γιατί αλλιώς τι νόημα έχει?
Είναι σαν.. απλά να "σκοντάφτουμε" ο ένας πάνω στον άλλον και προχωράμε.

 

Από την άλλη σκέφτομαι... Τι και ποια θα ήμουν αν οι άλλοι δεν είχαν ποτέ και καμία προσδοκία από εμένα... Αν ποτέ, κανένας άνθρωπος, μικρός ή μεγάλος, δεν με είχε "δει" πιο δυνατή, πιο καλή, πιο ικανή κοκ από ότι πραγματικά ήμουν ή νόμιζα ότι ήμουν τη συγκεκριμένη στιγμή...
This one goes to the ones i love ❤️ 

 

Αγαπημένη, μοιάζει σχεδόν αδύνατο να απομονώσω κομμάτια από αυτή την ανάρτηση.
Είναι από αυτές που σου δίνουν τροφή για σκέψη, σε κάνουν να σκέφτεσαι στο παραπέρα.

Την κρατώ ως πολύτιμη και στέλνω ζεστή αγκαλιά.

 

Αρχικά είναι ΔS≥0 και όχι Δu που έγραψα λανθασμένα. Είναι ο δεύτερος νόμος της θερμοδυναμικής, είναι αυτός που απαγορεύει το αεικίνητο. Είναι στατιστικός αλλά είναι αμείλικτος: Η ποσότητα ενέργεια που δαπανάς είναι ΠΑΝΤΑ μεγαλύτερη από το παραγόμενο έργο, πάντα θα έχεις απώλειες με τη μορφή θερμότητας.

Πόση ενέργεια έχουμε να δώσουμε και, αν αφαιρέσουμε αυτή που χάνουμε μέσω θερμότητας, φτάνει για να παράξει το έργο που ζητάμε; Το ίδιο ακριβώς ισχύει και στις ανθρώπινες σχέσεις. Χρειάζονται ενέργεια για να συντηρηθούν, δεν υπάρχει αεικίνητο. Μπορούμε να βρούμε την ενέργεια που απαιτείται; Έχουμε καν την ενέργεια για να παράξουμε το έργο που θα κρατήσει τη σχέση ζωντανή; Πόση απώλεια μας παίρνει να έχουμε και πόσο μπορούμε να τη διατηρούμε;

Cost vs benefit, όλα εκεί καταλήγουν. Αν το κόστος συντήρησης ξεπερνάει το παραγόμενο κέρδος τότε η πορεία είναι φθίνουσα, το πόσο γρήγορα φθίνει εξαρτάται αποκλειστικά από το έλλειμμα και το "λίπος" που υπάρχει.

Μα ο θερμοδυναμικός νόμος έχει και άλλη ανάγνωση: Τίποτα δεν είναι άφθαρτο αν αφεθεί στην τύχη του, οι σχέσεις θέλουν *ΣΥΝΕΧΩΣ* δουλειά από όλα τα μέλη της και η απαραίτητη προϋπόθεση είναι να είναι ευχαριστημένοι με αυτό που τους δίνεται και αντιστοίχως να είναι ευχαριστημένοι οι άλλοι από αυτό που τους δίνουμε.

Γιατί η ωμή αλήθεια είναι πως ο χρόνος του άλλου που μας ανήκει είναι αυτός που ο άλλος μοιράζεται μαζί μας. Αυτός μπορεί να μειώνεται ή να αυξάνεται κάνοντας διακυμάνσεις, αλλά το "sine qua non" είναι το να είσαι ικανοποιημένος μακροπρόθεσμα από αυτό που σου δίνεται λαμβάνοντας υπόψη τις τοπικές διακυμάνσεις που αυτός μπορεί να έχει.

Στο τέλος της ημέρας για να είσαι καλά με το οτιδήποτε, πρωτίστως πρέπει να είσαι καλά με τον εαυτό σου. Οι άνθρωποι έρχονται και παρέρχονται, ωστόσο μόνο με δαύτον υπάρχει το πραγματικό, το απόλυτο, "till death do us part".

Είμαστε το ολοκλήρωμα των στιγμών μας από τη μέρα που γεννηθήκαμε μέχρι το τώρα. Κάθε στιγμή, κάθε χρονικό καρέ έχει τη δική του συμβολή στο όλον, αλλά δεν αρκεί για να δώσει τη συνολική εικόνα. Είμαστε αυτό που ζήσαμε μέχρι τώρα, οι πόθοι, τα πάθη, οι φόβοι, οι επιθυμίες, οι ανασφάλειες, τα θέλω, τα δε θέλω, όλα από εκεί προκύπτουν.

Και η σύγκρουση της πραγματικότητας με τα expectations μπορεί -και συνήθως είναι- βίαιη γιατί τα expectations είναι δικά μας και μόνο. Τα δικά μας για τους άλλους και των αλλωνών για εμάς. Η σύγκρουση με τα "sine qua non" μας είναι σύγκρουση πρώτα απ' όλα με τον ίδιο μας τον εαυτό και πάντα καταλήγει στο cost vs benefit.

Οι επιλογές είναι δικές μας, δικές μας και οι συνέπειες.

 

……
Δεν θα άλλαζα λέξη.
Ιδιαίτερη κατάθεση @Arioch, από αυτές που αγγίζουν.

( συγχωρέστε μου όλοι το λακωνίζειν μου από χθες ενώ άνοιξα ένα νήμα στο οποίο θα ήθελα να διευρυνθεί περισσότερο, αλλά σε μια στιγμή έπεσε ο ουρανός στο κεφάλι μου.
Ευελπιστώ να επανέλθω κάποια στιγμή.)

 

οι προσδοκίες που έχουμε από τους άλλους είναι αποκλειστικά δικές μας... οι άλλοι ουδεμία σχέση έχουν με αυτές... ξέρεις, το ασυνείδητο είναι μαγικό και άτιμο: εισπράττει την ενέργεια τ@ άλλ@ και εφόσον είναι -έστω και λίγο- συμβατή με μας τ@ εξιδανικεύει, προβάλλοντας πάνω τ@ την ευθύνη κάλυψης αναγκών που το συνειδητό συνήθως αγνοεί -για διάφορους λόγους: είτε γιατί δε συνάδει με την αυτοαντίληψη, είτε γιατί δεν ψάχτηκε αρκετά, είτε γιατί βολεύει να τις αγνοεί

100%, το έγραψα και πιο πάνω... εκτός και αν τύχει και πέσεις σε χειριστικ@ ναρκισσιστ@ που έχει το ταλέντο να ανακαλύπτει τις ανάγκες (ενίοτε να επινοεί και νέες) και δημιουργεί/τροφοδοτεί τις προσδοκίες σου με σκοπό τη χειραγώγησή σου...
αν όμως ρωτάς πώς διαμορφώθηκαν αυτές οι προσδοκίες, θα πρέπει να κάνεις μια εκ βαθέων κουβέντα με το ασυνείδητό σου για να δεις ποιες είναι και γιατί είναι αυτές οι ανάγκες σου

στον ίδιο βαθμό διαμόρφωσης της προσωπικότητάς μας: όσο πιο πολύ δουλεύουμε με τον εαυτό μας τόσο τείνουμε να απομακρυνόμαστε από το παιδικό "θέλω" και να βαδίζουμε στο ώριμο "έχω ανάγκη"... αναγνωρίζουμε, συνειδητοποιούμε τις ανάγκες μας και προσπαθούμε να τις καλύψουμε με επιλογές των οποίων την ευθύνη επωμιζόμαστε

η απογοήτευση είναι ένα συναίσθημα που νιώθουμε όπως όλα τα άλλα και συνήθως εκδηλώνεται όταν παύει να ασκεί γοητεία πάνω μας κάποι@ ή κάτι συνειδητοποιώντας ότι αδυνατεί να καλύψει τις ανάγκες μας οπότε και ματαιώνονται οι προσδοκίες μας... και όσο πιο μεγάλη είναι η συναισθηματική μας επένδυση στ@ άλλ@ τόσο πιο σπαρακτική είναι η απογοήτευση... το αποτύπωμα της απογοήτευσης μέσα μας είναι αυτό που πρέπει να προσέξουμε, γιατί πέραν της οδύνης που προκαλεί, αν δεν το φροντίσουμε μένει ανεξίτηλο και μας κάνει επιφυλακτικούς, κλειστούς και τραυματισμένους...
το μερίδιο ευθύνης που μας αναλογεί σε μια τέτοια περίπτωση είναι το ίδιο όπως κάθε επιλογής... το εύκολο θα ήταν να ρίξουμε την ευθύνη στον άλλον, το δύσκολο να συνδιαλλαγούμε με τον εαυτό μας για την επιλογή μας: γιατί την κάναμε, τι ανάγκη κάλυψε τη δεδομένη στιγμή, πόσο σοφότερ@ με έκανε όλο αυτό  

 

Δεν συμφωνώ, σου δίνω πίσω τις πετσούλες και ξοφλάμε..

Θα σου δώσω παραδείγματα "μαζικής εξομοίωσης" σε προσδοκίες.. "50 αποχρώσεις του Γκρι" και κατ επέκταση γενικότερης προσδοκίας του χολυγουντιανού έρωτα.
το σαξες στόρυ και όλες οι προπαγάνδες οικογενειαρχίας. Ακόμα και η έννοια της κανονικότητας μπορεί να είναι μια απροσδιόριστη προσδοκία.
όπως το λες πολύ εύστοχα παρακάτω:

Ζούμε και αναπνέουμε σε ένα σύστημα που ανακαλύπτει και δημιουργεί νέες ανάγκες στο σύνολο μας.

Ένα βασικό μέρος της εκπαίδευσης των (νιούμπι) υ είναι η αφαίρεση βανιλοπροσδοκιών που συγκρουεται με την αμιγώς δική μας προσδοκία της υποταγής.

Σιμβαίνει συχνά και με πάει κατευθείαν στο χολυγουντιανό μαράζι όλο αυτή η θεωρία της εξιδανίκευσης.
Να προσέχω να μην εξιδανικεύσω και δοθώ και πληγωθώ. Ε και?
Υπάρχει τίποτα πιο υπέροχο από το να έχεις ψηλά στα μάτια σου αυτόν που γουστάρεις..?
Κάποιες φορές το ασυνείδητο δεν κάνει κόλπα και πας συνειδητά να απολαύσεις μια εμπειρία με έναν άνθρωπο και συνειδητά ξέρεις ότι η όποια έκβαση είναι μέρος της ζωής και χαλάλι να το ζήσεις και να το χαρείς όσο πάει.  

Να σου θυμήσω, έχει παλιόκαιρο τη μέρα που σε χώρισα...

Είναι πολύ συγκεκριμένες οι πράξεις που μπορεί να τραυματίσουν έναν άνθρωπο. Η ερωτική απογοήτευση είναι ένα "τραύμα" που επουλώνεται (στον Καρρά συνήθως.. να με πας!) . Τώρα αν δεν επουλωθεί, μπορούμε να δούμε χίλια μύρια πίσω από αυτό αλλά ας μην επεκταθούμε.
Υπάρχουν τα τραύματα που δεν αξίζει κανένα ον να πάθει και υπάρχουν τα "τραύματα" που είναι χρήσιμα και αναπόφευκτα για να ζήσεις..

Πολύ σωστά!.. δεν είναι όλοι ευθυματίες που την πατάνε στη ζωή και με λάθος ιστορίες μπλέκονται κάθε στιγμή. ( Θα με γδάρει η νηματοθέτρια!  ). Επίσης αυτή η "υπευθυνότητα" προυποθέτει και έναν χρόνο ψησίματος στον οποίο επεξεργαζόμαστε ΚΑΙ τις προσδοκίες μας.

Πάντα ολ-ιν σε εμβαθύνσεις και υπεραναλύσεις αλλά ακόμα και αυτό είναι στον χρόνο του στον καθένα μας και σε πολλούς στη σφαίρα του π ο τ έ.