Περί προσδοκιών ο λόγος..

Από προχθές που πρωτοδιαβασα το νήμα κάτι γύριζε στο μυαλό μου αλλά δεν είχα βρει τις λέξεις...
Ας προσπαθήσω...
Πόσο "θηλιά" μπορεί να αποδειχθεί μια προσδοκία η οποία είναι μια άτεγκτη και ανελαστική αφήγηση που αν δεν εκπληρωθεί όπως την έχει σχηματίσει κάποιος στο μυαλό του, τότε αποτελεί εμπόδιο στο να απολαύσει το απροσδόκητο, που μπορεί να είναι καλύτερο σε βαθμό που δεν θα μπορούσε καν να το είχε φανταστεί...

 

Δηλαδή προσδοκώ Χ μου ήρθε Χ+1 και δεν μπορώ να απολαύσω το 1 επειδή το Χ δεν έγινε όπως το προσδοκούσα;

 

Προσδοκούσα το Χ και μου ήρθε το Y το οποίο θα μπορούσα να απολαύσω αν δεν είχα κολλήσει στο X. Η, τουλάχιστον, αυτό κατάλαβα ότι θέλει να πει η @margarita_nikolayevna

 

Μήπως όμως με την παραπάνω φράση ξεφεύγουμε από την έννοια της προσδοκίας και τείνουμε περισσότερο στην φαντασία;

 

Εάν αυτό που έχουμε στο μυαλό μας είναι εντελώς ουτοπικό, μπορείς να το πεις κι έτσι. Εάν όμως είναι μία από τις πιθανές εξελίξεις (εκεί κολλάει και το "θα μπορούσε"), τότε παραμένει προσδοκία που απλώς κατατρώει το μέσα μας επειδή τελικά δεν ολοκληρώθηκε.

 

Καταλαβαίνω τι λες όμως μέσα μου η προσδοκία περιέχει κάτι απτό εντός πραγματικότητας και βασίζεται κάπου για να την περιμένω. Το να ακροβατώ μεταξύ ελπίδας και ευχής δεν το λέω ακριβώς προσδοκία.

 

Νομίζω το ίδιο πράγμα λέμε. Η προσδοκία βασίζεται σε κάτι απτό. Μία απο τις πιθανές εκβάσεις. Και προφανώς κάπου πατάμε για να την έχουμε. Το να ακροβατείς μεταξύ ελπίδας και ευχής το λες φαντασία.

 

Μια μικρή επισήμανση γιατί μου «χτύπησε» αμέσως:
Δεν μιλάμε - τουλάχιστον όχι προσωπικά εγώ - για ουτοπικές προσδοκίες, ούτε για ταβάνια που δεν έχουν τέλος με το καλημέρα.

Μιλάμε για τις λογικές προσδοκίες που έχουμε από τη διάδραση μας με τους άλλους, εν προκειμένω σε Κ/υ σχέσεις.
Για αυτό που περιμένουμε σύμφωνα με την πορεία, το πως έχουμε «κόψει» τον άλλο και το όλο.

Τίποτα απ όλα αυτά ωστόσο δεν «κατατρώει το μέσα μας».
Είναι απλές, ενσυνείδητες/υποσυνείδητες διεργασίες που κάνουμε στο κάτω κάτω κάθε μέρα, στο κάθε τι, με τον καθένα.

Αυτό που όντως μας τρώει τα σωθικά είναι το να φάμε τα μούτρα μας, η απογοήτευση που λαμβάνουμε κυρίως από την αστοχία των δικών μας εκτιμήσεων.

Ως προς αυτό κρατώ μια φράση εκλεκτού μέλους σε κατ ιδίαν συνομιλία:
«Το μυστικό είναι να μην έχετε στάνταρ για τους άλλους. Το στάνταρ σας είστε εσείς. Και αυτό φτάνει.»
Τη θεωρώ εξαίρετη ως προς την ουσία της.   

 

Συμφωνώ απόλυτα. Η συγκεκριμένη προσέγγιση γράφτηκε ως απάντηση στα παραπάνω μηνύματα που θίγουν το ζήτημα του να μην απολαμβάνεις αυτό που τελικά σου έτυχε, επειδή έχεις προσηλωθεί σε αυτό που περίμενες.

Εάν ρωτάς προσωπικά εμένα, είπαμε, δεν έχουμε προσδοκίες από τους άλλους, παραμόνο από τον εαυτό μας.

 

Με κάνετε να ανησυχώ ότι οδεύουμε να πούμε μια βασική ανάγκη, προσδοκία.

 

Για το ίδιο προβληματίζομαι κι εγώ..

 

Εδώ μάλλον εγώ δε μπορώ να βοηθήσω. Για κάποιο λόγο τα δύο αυτά στο μυαλό μου ξεχωρίζουν αδιαμφισβήτητα. Τις βασικές μου ανάγκες λίγο πολύ τις επικοινωνώ στους ανθρώπους από τους οποίους εξαρτώνται. Και για να θεωρήσω ότι έχω μια σχέση, μάλλον κάπου υπάρχει ήδη το δεδομένο ότι ταιριάζουμε ως προς αυτό. Αναγνωρίζει δηλαδή και ενστερνίζεται τις ανάγκες μου, όπως κι εγώ τις δικές του.

Άπαξ και αυτό έχει λυθεί, δε μπορώ να σκεφτώ τι βασική ανάγκη μπορεί να μου προκύψει εκ των υστέρων. Προσδοκίες ναι, προκύπτουν, άνθρωπος είμαι κι εγώ. Αξιολογούνται ναι, αλλά στο τέλος κατακερματίζονται.

Πολύ κυνικό??