Περί υποταγής, διαφόρων M/s D/s (Split από χαρτζιλίκωμα)

Θεωρώ πως σε αυτό το διάστημα έχει ήδη υπάρξει κατίσχυση και κατά συνέπεια υποταγή, όπως λέτε όμως σίγουρα όχι η μέγιστη.

 

Ναι, συμφωνώ έτσι όπως το θέτετε απλά ήθελα να πω ότι το αν τελικά ασχολείται ή δεν ασχολείται δεν καθορίζει το M/s. Αν δηλαδή κάποιος που δεν ασχολείται με τα πάντα θεωρείται ως μη Αφέντης, γιατί νιώθω καμιά φορά ότι από κάποιους έτσι εκλαμβανεται. Η δυνατότητα υπάρχει ναι, απλά μπορεί να μην τον ενδιαφέρει.

 

Διαβάζοντας αυτή την παράγραφο μου σχηματίζεται η ίδια αίσθηση που θα μου σχηματιζόταν αν έβλεπα κάποια ρομαντική κομεντί ή κάποια ταινία με την Jennifer Lopez και τον αγαπητικό της, που έκατσαν τα είπαν τα συμφωνήσαν, τα καρφίτσωσαν και στο ψυγείο να μην ξεχαστεί κανείς και κάποια στιγμή όταν και αν τους τελειώσει "η φάση" πήγαν για ένα φραπουτσίνο και εντάξει προχώρησαν παρακάτω στη ζωή τους. Η δε κατακλείδα που αναφέρεται στην κακοποίηση - και μάλιστα πολύ εύκολα - μου είναι πραγματικά ακατανόητη. Πως αυτοί οι δύο άνθρωποι μετά από τόσες συμφωνίες και τόσα αναχώματα έφτασαν για παράδειγμα, πολύ εύκολα, στην κακοποίηση? Τσάμπα τόσες συζητήσεις και τόσες χαρτογραφήσεις των απαράβατων?

Και εδώ έχω την ίδια αίσθηση, μίας ταινίας, αλλά ας πούμε λίγο πιο ειδικής, χωρίς το Τζενάκι. Η πρόταση δε "ειδικά αν έχει πάρει στα σοβαρά τον ρόλο/θέση της" ίσως είναι αρκετή για να καταλάβει κάποιος ότι όλη η τοποθέτηση κάπου έχει κάποια κενά στην κατανόηση. Θεωρείτε δηλαδή ότι τα s, γενικά, φοράνε κάποιου το κολάρο και μετά, ενώ δεν έχουν, όπως είπατε, 'οποιοδήποτε δικαίωμα' μετά αράζουν εκεί στο χαλαρό? Και τι κάνουν ας πούμε? Εννοώ αν δεν έχουν πάρει "στα σοβαρά το ρόλο τους και τη θέση τους" τι ακριβώς κάνουν? Γονατίζουν μια στο τόσο όποτε το θυμούνται?

Γενικά, ολόκληρη η τοποθέτηση αυτή δεν λαμβάνει υπόψην της παράγοντες όπως:

1. Οι άνθρωποι αλλάζουν μέσα στο χρόνο και μέσα (και) από την αλληλεπίδραση.
2. Υπάρχει ένα κενό μεταξύ 'θεωρίας και πράξης' και μπορεί ενώ κάποιος να θέλει (Κ/υ δεν έχει σημασία) να μην μπορεί - να μην ταιριάζει
3. Οι άνθρωποι έχουν δικαίωμα να δοκιμάσουν και να προσπαθήσουν και στην περίπτωση που δεν μπορούν, δεν τους ταιριάζει, να αλλάξουν τη γνώμη τους και να επαναπροσδιορίσουν είτε τους ίδιους είτε γενικά τη στάση τους απέναντι σε αυτά που πίστευαν ότι θέλουν και μπορούν.
4. Το είδος της δυναμικής και το είδος της αλληλεπίδρασης θα καθοριστεί (και) από τους συμμετέχοντες. Διαφορετικοί άνθρωποι αναπτύσσουν διαφορετικές δυναμικές - είναι αυτό που λέμε "αυτός μου έβγαλε το Α, ενώ ο άλλος μου έβγαζε το Β".

Κανένα από τα παραπάνω σημεία δεν μπορεί να χαρτογραφηθεί άπαξ και να καρφιτσωθεί σε κανένα φελοπίνακα γιατί είναι συναρτήσεις (και) του χρόνου.

Δηλαδή εμφανίζεται ένα Κ και λέει σε ένα υ "αχ, έχω ένα κολάρο, θα ήθελες σε παρακαλώ πολύ να το φορέσεις? Και από εμένα ό,τι θες χαλί να γίνω να με πατήσεις". Αυτό βλέπουμε με την συγκεκριμένη τοποθέτηση?

Νομίζω πως ανάποδα πάνε τα πράγματα. Το υ, ζητάει, ευγενικά, να το αναλάβει ένα συγκεκριμένο Κ έχοντας - υποτίθεται - πρώτα καταλάβει και αναγνωρίσει ποιες θα είναι οι απαιτήσεις του Κ, ποια είναι τα πλαίσια μέσα στα οποία το Κ θα περιμένει από το υ να κινείται, και γενικά, είναι το ίδιο με την εύρεση εργασίας. Δεν θα έρθει κανένας να σου χτυπήσει την πόρτα και να σου πει "σε παρακαλώ πολύ έχουμε μία θεσάρα εδώ και θα ήσουν τέλειος για αυτή, έλα αν σου είναι εύκολο". Αυτό που γίνεται είναι ότι, όποιος και να είσαι, παίρνεις το βιογραφικούλι σου, πας εκεί, λες τι μπορείς να κάνεις και τι όχι, αναγνωρίζοντας το τι ζητάει η συγκεκριμένη θέση. Αυτό είναι το πιο βασικό από όλα. Είναι ευθύνη σου να έχεις διαβάσει το job description πριν πας και κάτσεις στην καρέκλα και εξήγησεις γιατί πρέπει να πάρουν εσένα και όχι κάποιον άλλο.

Το "το υ δέχεται το κολάρο" είναι ένα κακό αποτέλεσμα της ονλαιν προσφοράς και ζήτησης και αποτελεί εκφυλισμό και όχι τον κανόνα.

Το SSC εδώ δεν κολλάει πουθενά.

Αυτή η τοποθέτηση είναι αντίθετη με την αρχική σας τοποθέτηση περί "συμφωνίας κανόνων και τέλος πάμε παρακάτω".

Τέλος, δεν είναι "η ελευθερία" έτσι γενικά και αόριστα το πολυτιμότερο αγαθό που έχει ένας άνθρωπος. Είναι το δικαίωμα διαχείρησης της ελευθερίας του και η δυνατότητα να την κάνει ό,τι εκείνος νομίζει. Πάνω σε αυτό, στο δικαίωμα αυτοδιαχείρησης της ελευθερίας στηρίχτηκαν πολλά κινήματα και πολλοί αγώνες και εντός και εκτός του χώρου.

 

Φυσικά.
Η απάντηση μου, πως δεν μπορεί να υπάρχει υποταγή (έστω και μερική) αφορούσε το ξεκίνημα μιας σχέσης, προ κατίσχυσης ή απουσία αυτής.

 

Συζητώντας χτες το θέμα με φιλικό πρόσωπο, βασιζόμενοι έκαστος στις εμπειρίες μας αλλά και στις διαφορετικές ιδιοσυγκρασίες μας, κατέληξα σε δύο βασικές προϋποθέσεις που κατά τη γνώμη μου μπορούν να οδηγήσουν σε υποταγή. 1) η εμπιστοσύνη του υ απέναντι στο Κ. 2) η αναγνώριση του Κ ως ανώτερου σε όλα τα επίπεδα.
Αυτό που θεωρώ εγώ μονόδρομο, πως το βλέπετε οι υπόλοιποι; Είναι απλά η δική μου εκδοχή;
Όσο αφορά το D/s vs M/s στο δικό μου το μυαλό, κατόπιν πολλών απλουστεύσεων, διακρίνω μια διαφορά ανάμεσα σε άτομο που υπηρετεί και στο άτομο που είναι σκλάβος.

 

Λύσσαξες με την ατάκα... Α πα πα πα...!

 

Πολύ σωστά.

*παραχθεί