Περί φινέτσας ο λόγος...

Αγρότισσα δεν ξέρω, βαρκάρισσα όμως μπορεί. Σίγουρα. Ναι.

 

Κάπως πιο σοβαρά τώρα, η mainstream φινέτσα δεν πιστεύω πως προκαλεί τον κρυμμένο σαδισμό σου, μάλλον τον αμφισβητία και τον επαναστάτη (οχι και τόσο) μέσα σου τσιγκλάει.
Και καλά κάνει.

 

Καθόλου περίεργο.
Με ελάχιστες εξαιρέσεις, οι αναρτήσεις του νήματος, ταύτισαν με σχεδόν απόλυτα περιοριστικό τρόπο, την φινέτσα και την κομψότητα, με την εξωτερική εμφάνιση και τις στυλιστικές επιλογές.
Εύλογη απλοποίηση αν ξεχειλωθεί το μοντέλο form/function στο κυνήγι της κακιάς μάγισσας που διακηρύττει ότι όσο φτηνό είναι να πουλιέται η φόρμα για διαφημιστικούς και μόνο λόγους, άλλο τόσο ετοιμόρροπα ημιτελές είναι το η φόρμα να προδίδει την λειτουργία.
Ναί, έχει τεράστια σημασία ο γιατρός που είναι στα επείγοντα σε 24ωρη βάρδια να έχει την φινέτσα να αστράψει ένα σκαμπίλη σε μια υστερική μεθυσμένη που μόλις ξέρασε πάνω του (ας μην κριθει με επιστημονικούς όρους το παράδειγμα), χωρίς να ουρλιάξει "εσύ μας έλειπες τώρα, παλιομαλακισμένη", μεταφέροντας σε όλο το περιβάλλον την ενταση.
Κρύβεται πολύ φινέτσα στους στοίχους του "Englishman in New York".

@MauveDelastrange : Αναφέρομαι σε εσάς γιατί φέρατε το παράδειγμα, χωρίς πρόθεση προσωπικής αντιπαράθεσης. Άλλωστε είναι κοινός τόπος ότι η γαλλική γλώσσα είναι το ζενιθ της φινέτσας και η γερμανική της λειτουργίας.


Η παντελής απουσία φινέτσας.

Ένας από τους ορισμούς της φινέτσας
 

 

Δεν είμαι σίγουρη αν σας καταλαβαίνω αλλά δεν πειράζει. Καμία αντιπαράθεση.  

 

θα έλεγα πώς είναι δυνατόν να εντάξει κάποιος την εκκεντρικότητά του, εφ όσον είναι σε θέση να την υποστηρίξει, σε μιά ισορροπία, έτσι που να μην διαταράξει το μέτρο και να διατηρήσει αρμονία και ευστοχία.

απ' την διαπίστωση της ανάγκης προσεκτικής (συνειδητής) ρύθμισης ξεκινώντας

δυσκολεύμαι να κατανοήσω την φυσική φινέτσα. δεν αγνοώ το βάδισμα των αιλουροειδών, δεν περισσεύει στο βήμα τους τίποτε, η χάρη ξεχειλίζει. δεν είμαι σιγουρος αν αυτό είναι φινέτσα ή μοιάζει με τέτοια. η φινέτσα, όπως την καταλαβαίνω, απαιτεί μια τελευταία πινελιά που ενσωματώνει κι εμπεδώνει τα "συστατικά" της. αναρωτιέμαι αν μπορεί να μην είναι επίκτητη. είμαι βέβαιος οτι απαιτεί εμπέδωση που την κάνει να μοιάζει φυσική.

 

Αναφέρεται στις σχέσεις των ανθρώπων γενικά (όχι απαραίτητα τις σεξουαλικές αλλά ήταν μια ενότητα αναγκαστικά   ) και στο βδσμ ως μια έκφανση των σχέσεων.

 

Όταν ήμουν μικρή, τρώγαμε συχνά με τους γονείς μου σε μια ταβέρνα. Την ταβέρνα αυτή την είχε η κυρία Ελένη με τον άντρα της.
Η κυρία Ελένη, γεννημένη στην επαρχία δούλευε για χρόνια στα χωράφια του μπαμπά της και εν συνεχεία στα βοσκοτόπια του άντρα της.
Όταν μεγάλωσαν, άνοιξαν μια ταβέρνα εκεί στην επαρχία (παρεμπιπτόντως με τα εκπληκτικότερα μπριζολίδια που έχετε φάει ever     ).
Η κυρία Ελένη μου φαινόταν τότε πολύ πολύ μεγάλη. Δεν ήταν βέβαια και τόσο μεγαλύτερη από τη μαμά μου, 10-15 χρόνια το πολύ. Αλλά αυτά τα χρόνια και ο τρόπος που τα έζησε φυσικά και είχαν γράψει επάνω της. Και την έβλεπα πολύ μεγάλη. Επέμενα με απορία στη μαμά μου: γιατί μαμά η κυρία Ελένη έχει μαμά που ζει αφού είναι γιαγιά η κυρία Ελένη, οι γιαγιάδες δεν έχουν μαμά που ζει...
Θυμάμαι το μπαμπά μου και τη μαμά μου να συζητάνε για το ότι η κυρία Ελένη ήταν ξακουστή στην περιοχή για την ομορφιά της στα νιάτα της και να λένε ότι ακόμη και τώρα (τότε δηλαδή) ήταν όμορφη γυναίκα. Χμμμ... δεν μπορούσα να τη δω όμορφη: μεγάλη, γεμάτη με το παραπάνω, με προβλήματα στα πόδια και τη βάδιση από τα χρόνια στα χωράφια κλπ κλπ
Δεν μπορούσα όμως να τη δω και ως άσχημη: εκείνα τα μαύρα ίσια παπουτσάκια που πάντα φορούσε την έκαναν να κινείται πολύ ελαφρότερα από τις διάφορες τύπισσες που έβλεπα στην Αθήνα να προσπαθούν να περπατήσουν πάνω σε ψηλοτάκουνα, με αποτέλεσμα σκούνας ακυβέρνητης...
....το χέρι της όταν χάιδευε το κεφαλάκι του μικρού μου αδελφού, πόση τρυφερότητα και απαλότητα έβγαζε...
...και τα μάτια της!!!! Είχε κάτι εκπληκτικά μεγάλα ανοιχτόχρωμα μάτια. Από εκείνα τα όμορφα, τα ανοικτά μάτια που σε προ(σ)καλούν να κοιτάξεις όσο βαθιά θες. Όχι εκείνα τα μικρά, τα τσουρούτικα, οι ξεχειλωμένες κουμπότρυπες που είχαν κάποιοι άνθρωποι που νόμιζες ότι μονίμως έτρωγαν λεμόνι με τη φλούδα (αργότερα με έμαθε ότι οι άνθρωποι που έχουν τέτοια μάτια κοιτούν τον κόσμο με καχυποψία και για αυτό δεν τους συμπαθούσα). Τα μάτια της κυρίας Ελένης λοιπόν, που ποτέ δεν κοίταζε κανέναν και τίποτε με καχυποψία.
Αν ήταν φινετσάτη η κυρία Ελένη; Ω ναι!!! Απίστευτα! Πολύ περισσότερο από τις καλοντυμένες αστές, γόνους αστικών καθωσπρέπει οικογενειών, που φορούν μαύρες γόβες, κάνουν ανταύγειες, βάζουν ρίμελ και χρωματιστούς φακούς επαφής και κρατούν σιγαρέτα παίζοντάς το φινετσάτες αλλά έχουν φινέτσα όση η μπουρμπουλήθρα σε ένα βούρκο    

@MauveDelastrange πάντα χαίρομαι να σε διαβάζω, ειδικά στα νήματα μου    

 

Σε ευχαριστώ πάρα πάρα πολύ για αυτή την περιγραφή της κυρίας Ελένης. Καλή σου συνέχεια  

 

μια αρμονική ισορροπία είναι, κατά κανόνα, εύθραυστη και εκ της πολυπαραγοντικότητάς της.
δεν κατανοώ πώς συσχετίζεται με τα αδούλευτα χέρια και τα περιποιημένα νύχια.
πιθανόν όμως να είναι προσωπική μου αντίληψη και να 'χετε περισσότερο δίκιο εσείς.
αλλά τότε φινέτσα θα 'ταν το ακριβό ντύσιμο, που μου φαίνεται πολύ αποσπασματική σαν ιδέα.

 

Δεν θεωρώ ότι έχω δίκιο σε κάτι. Δεν έκανα κάποια δήλωση   . Αναφέρθηκα σε εικόνες που συσχετιζω (είτε καλώς ή κακως) με τη φινέτσα προσπαθώντας να δώσω μια ερμηνεία του τι είναι αυτό που με ενοχλεί είτε με τη λέξη είτε με αυτούς τους οπτικους συσχετισμους.  

Γιαυτό και έδωσα τον ορισμό στο φραντσεζικο. Μπορεί να φταίει και αυτό για την ενόχληση που μου προκαλεί η λεξη.

Κατά τα άλλα δεν ξέρω τι θεωρώ φινετσατο. Δεν είναι καν μια λέξη που χρησιμοποιώ. Εξου και ο ανωτέρω προβληματισμος  

 

Νομίζω πως η φινέτσα του ανθρώπου βρίσκεται στο μέσα του...στον χαρακτήρα του..... Στον τρόπο που θα εκφραστεί... που θα διαφωνήσει... που θα κυριαρχήσει.... Που θα εξηγήσει.... κατ εμέ η φινέτσα είναι σύμπλεγμα εννοιών,πράξεων και σκέψεων....

 

δεν έχετε άδικο, αλλά λέμε κακογουστιά και το ανεπεξέργαστο, και το κακόβουλο, αυτό που "πετάμε στη μούρη".
στο νου μου είχα επίκαιρο παράδειγμα. επιβοηθητικό στον αντιστικτικό προσδιορισμό.

 

οπως μου ελεγε ενας μαθητης μου.. .... (δεν επτρεπα το κυρια μου ανεβαζε τη πιεση) εισαι τοσο ντελικατη.. ανασηκωμα φρυδιου στο ταβανι.. και συγχρονως τοσο χυδαια! νομιζω γελουσα κανα τεταρτο.. τι εννοουσε το αθωο μου παιδι.. εκ πρωτης οψεως εβλεπε ενα πρεπον θηλυκο (ακομα απορω) αλλα συγχρονως εβλεπε ποσο ανετα γινομουν ωμη χωρις δισταγμο.. (ο εφιαλτης του ηταν το βλεμμα μου..)