Περι ειλικρίνειας

@elfcat , αναρωτιέμαι γιατί επιλέγετε την οδό του παιχνιδίσματος με το νόημα των λέξεων.
Μπορώ να το παίξω κι εγώ, όχι τόσο καλά όσο εσείς βέβαια, καθώς αφενός μεν βρίσκομαι στα δύο τρίτα της επαγγελματικής σας εμπειρίας, αφετέρου δε δεν αρέσκομαι σε αυτό, αλλά, όταν το προσπαθώ, κάτι κάνω.
Επιλέγω να μην το κάνω, καθώς το βρίσκω αποδυναμωτικό των επιχειρημάτων (ή ενδεικτικό της ένδειας αυτών).

Αντ' αυτού σας ζητώ συγγνώμη που τολμώ να πάω ένα βήμα παρακάτω το συλλογισμό μου και μάλιστα τον φτάνω σε σημείο ανυπόφορο για εσάς.
Θα συμφωνούσα απόλυτα με το κείμενό σας, αν δεν παραλείπατε να γράψετε μία από τις φράσεις "με τους οποίους γουστάρω να σχετίζομαι εγώ/την βρίσκω εγώ/καυλώνω εγώ", μετά το "Να ξαναματαπώ ότι οι Κ άνθρωποι".
Μέχρι τότε απλώς πιστεύω ότι έχετε μπλέξει τις δικές σας αλήθειες με τις πανανθρώπινες και επειδή δε μου δίνετε την εντύπωση ανθρώπου που μπερδεύεται, θεωρώ πως προβοκάρετε.

Ο μόνος λόγος που βρίσκω προκειμένου να συνεχίζουμε τον παρόντα διάλογο μεταξύ μας είναι, γιατί μου έχετε αφήσει ένα θολό σημείο, το οποίο αποφεύγετε ( ; ) να μου εξηγήσετε. Τι σημαίνει αυτό:

;

Ποια είναι εκείνα τα κρίσιμα στοιχεία, τα οποία του δείχνουν ότι πρέπει να αναθεωρήσει και να αποσύρει την εμπιστοσύνη του;
Πώς αυτά συνδέονται με αυτό:

;


ΥΓ Χαμογέλασα με το "by default". Μόνο στο "de" διαφωνούμε.

 

Την είπες ηλικιωμένη τώρα;

 

Παρεξήγησα?

 

Συγγνώμη, αλλά από πότε η ειλικρίνεια είναι συνυφασμένη με τον σαδισμό ή τον μαζοχισμό; Ο Κ οφείλει να είναι πρώτα από όλα ειλικρινής απέναντι στον εαυτό του και εν συνεχεία απέναντι στην υπό του. Η ειλικρίνειά του δεν είναι σημάδι υπαναχώρησης στα θέλω του, αλλά επίδειξη δύναμης και μάλιστα προς πάσα κατεύθυνση. Οπως έχω ξαναγράψει, ο Κ δεν απαιτεί τον σεβασμό, αλλά τον εμπνέει. Πώς, λοιπόν, ένας ψεύτης ή ένας άνθρωπος που δεν σέβεται πρώτα από όλα τον εαυτό του, θα εμπνεύσει σεβασμό σε κάποια υποτακτική;

Η ειλικρίνεια έχει να κάνει με τη σχέση ανάμεσα στα λόγια και τις σκέψεις μας, όχι ανάμεσα στις σκέψεις και τις πράξεις μας. Το να είναι ένας Κ ειλικρινής με την υπό του, δεν τον κάνει λιγότερο Κυρίαρχο. Η ειλικρίνεια δεν φράζει τον δρόμο στις προθέσεις του, αλλά ουσιαστικά του ανοίγει το δρόμο προκειμένου να πραγματοποιήσει τα θέλω του πάνω στην υπό.

Μην φοβάστε να εκφράσετε αυτά που ουσιαστικά πιστεύετε/θέλετε/προσμένετε. Τολμήστε να πείτε στον άλλον/άλλην ότι πραγματικά νιώθετε. Η ειλικρίνεια είναι η μεγαλύτερη απόδειξη ότι ο/η απέναντί σου διαθέτει μαγκιά - με την καλή έννοια - και δεν φοβάται να βρεθεί αντιμέτωπος ακόμα και με τις ενοχές/Ερινύες του. Εχει καταντήσει βαρετή και προκαλεί αηδία πλέον η διπροσωπία, τα οφέλη της είναι πρόσκαιρα, ενώ η ανακάλυψη/αποκάλυψη δημιουργεί τόνους προβλημάτων σε όλες τις εμπλεκόμενες πλευρές.

 

Να λοιπόν ένα ωραίο παιχνίδισμα με τις λέξεις. Πριν μερικά χρόνια τα 48 έτη ζωής μου , θα με έθεταν στην κατηγορία, 'ηλικιωμένη'. Σήμερα με θέτουν στην κατηγορία "milf" .
Σέξυ ακούγεται ε;

@no_Taboo

Αυτό που μου έμαθε η επαγγελματική μου εμπειρία είναι να ακριβολογώ απολύτως, και όχι να παιχνιδίζω με τις λέξεις. Αλλιώς δεν θα την είχα την επαγγελματική εμπειρία τόσων ετών. Εκτός αν κανείς έχει γνωρίσει την νομική από τις καρικατούρες του Πάντζα στις ελληνικές ταινίες.

Ακριβολογώ απολύτως λοιπόν,όταν ξαναματαεπαναλέω ότι "το Κ, by default, το μόνο που επιδιώκει είναι η απόλαυσή του"

Εξηγώ προς όφελος της @margarita_nikolayevna και ισως με εννοήσετε και εσείς καλύτερα: το Κ (δεν διακρίνω φύλο, κι αν κάπου μου ξεφύγει κάποιο άρθρο) είναι άνθρωπος, και ως άνθρωπος είναι καλωδιωμένος, by default = εξ ορισμού = από τη φύση του, να επιδιώκει την απόλαυσή του. Υπάρχουν και εξαιρέσεις βέβαια, άνθρωποι βιολογικά ανίκανοι προς απόλαυση αλλά δεν θα ασχοληθούμε (και) με αυτές εδώ φαντάζομαι. Και επειδή και τα υ έχουν την ανθρώπινη ιδιότητα γι αυτό δεν μασώ εύκολα την αλτρουιστική απολαυσή τους που έχει παρελάσει εδώ μέσα σε σεντονιάδες επί σεντονιάδων.

Οπότε όσον αφορά αυτό:

τα default τα ορίζει η φύση, είναι οι ορμόνες και ο τρόπος που επιδρούν στον εγκέφαλο - τα ιερατεία ΄ήρθαν πολύ αργότερα και πρόσφεραν στον εγκέφαλο ως "αυτονοήτως ωφέλιμα" κριτήρια την ειλικρίνεια, την καθαριότητα, την ευγένεια - κι όλες αυτές τις ηθικοπλαστικές και θρησκοληπτικές αστει-ότητες (των αστών και των αστείων, δλδ. των κατά φαντασία αστών) που βολοδέρνουν στις μέρες μας εντός και εκτός νημάτων.

Το πώς κάθε άνθρωπος, πόσο μαλλον κάθε Κ, καναλιζάρει τον εγγενή, βιολογικό προσανατολισμό του στην απόλαυσή του είναι κάτι που δεν το γνωρίζουμε στην γενική περίπτωση. Και καλό είναι να μην υποθέτουμε κάτι παραπάνω από το default, και στηρίζουμε σχέσεις ει μη και ζωές στην υπόθεσή μας. Αυτό είπα.

Συνεπώς, αγαπητέ @no_Taboo αν είναι κάποιες απόψεις που θέλουν disclaimer ότι αφορούν αυτόν που γουσταρω να κοιμάμαι / να πίνω τσάι / να βλέπω μαζί του games of thrones είναι ΑΚΡΙΒΩΣ ΑΥΤΕΣ που αποδίδουν ιδιότητες εν γένει στα Κ άτομα για να είναι Κ (ειλικρινής, φροντιστικός, να επιδιώκει την ασφάλεια και την ευτυχία ή έστω την ευαρέσκεια και την βελτίωση του υ, κλπ. κλπ. κλπ.) Ενα Κ άτομο μπορεί να είναι ΚΑΙ κάτι από αυτά, μπορεί και να μην είναι.

Εχουμε σκοτωθεί σε αυτό το φόρουμ στο να γίνει το Κ άτομο χωρίς ειδοποιείς ιδιότητες (π.χ. διατυπώθηκε ότι να μπορεί να βάζει την υ του δις ημερησίως να τον γαμ... και να φέρνει παρέα της και 28 φαντάρους, αρκεί να έχει δώσει εκείνος εντολή, και πάλι Κ να είναι!) και τώρα θέλετε να του αφαιρέσουμε και την εκ της φυσιολογίας του ροπή προς την απόλαυση ως την μόνη σίγουρη ιδιότητα να ποντάρει κανείς, και να του προσάψουμε ιδιότητες στοργής, προδέρμ, αγάπης, φιλίας και αδερφοσύνης των λαών; Σόρι, αλλά ήρθα κι έγκωσα πια....

Ας πάμε λοιπόν στο θέμα της ειλικρίνειας και της απαίτησης γι αυτήν. Αυτό που λέω από την αρχή δεν είναι αν είναι καλό ή κακό η ειλικρίνεια μέσα σε μια σχέση, αυτό που λέω από την αρχή είναι ότι ένας υποταγμένος άνθρωπος χάνει το δικαίωμα να απαιτεί και ότι το τί θα συμβεί είναι επιλογή εκείνου που κυριαρχεί, αν πράγματι κυριαρχεί. Σε αυτό διαφώνησα και όχι σε αυτό που επιμένετε διάφοροι να μου απαντάτε σελίδες τώρα, ότι είπα ότι η ειλικρίνεια είναι τζιζ καίει. Και μάλιστα συμφώνησα στην αρχική σας τοποθέτηση ότι η ειλικρίνεια είναι πολύ σημαντική εκεί που τα δύο μέρη έχουν ολοκληρη την ευθύνη του εαυτού του και από κοινού την ευθύνη της σχέσης. Αφού στο νήμα έχουν σουξέ και οι μεταφορές με την παιδική ηλικία (για τις οποίες επιφυλάσσομαι) ας το πω κι έτσι:

Ένα από τα πρώτα και πιο σημαντικά πράγματα που μαθαίνουμε σιγά σιγά στα παιδιά μας, είναι ότι δεν μπορούν να απαιτούν, τους το μαθαίνουμε μπας και δεν μας βγουν κωλόπαιδα. Τις περισσότερες φορές δεν τα καταφέρνουμε. Και τα παιδιά δεν μπορούν να απαιτούν γιατί δεν φέρουν την ευθύνη του εαυτού τους. Αυτήν την φέρει ο ΚΥΡΙΑΡΧΟΣ γονέας, μάνα, πατέρας. Το παιδί πρέπει να μάθει να εκφράζει τα θέλω του και να ξέρει ότι θα εισακουστεί και ο ΚΥΡΙΑΡΧΟΣ γονέας θα αποφασίσει. Αν ως εδώ συμφωνούμε, τότε ας πάμε στον ε ν ή λ ι κ ο άνθρωπο που για διάφορους δικούς του λόγους, υποτάχθηκε εκουσίως σε έναν άλλον άνθρωπο, αποποιούμενος την ευθύνη του ως προς κάποιο σημαντικό τομέα στην ζωή του, παίρνοντας δηλαδή θέση παιδιού στην ερωτική ζωή του. Ένα επίσης χαρακτηριστικό των παιδιών, και σας εγγυώμαι ότι όλα βγαίνουν από το ίδιο φροντιστήριο, είναι ότι τα θέλουν όλα. Και επιδιώκουν να μην έχουν ευθύνη για όσα κάνουν ή δεν κάνουν και να απαιτούν τα πάντα. Όσο μεγαλώνει ένα παιδί μαθαίνει σιγά σιγά ότι ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ να τα έχει όλα. Αν δεν το μάθει τότε θα γίνει ένας ενήλικος ανικανοποίητος, απαιτητικός, και όταν θα καταρρέουν οι σχέσεις του η μια μετά την άλλη συν τω χρόνω,όλοι οι άλλοι φταίνε (που δεν ήταν ειλικρινείς μαζί του, που δεν τον έκαναν ευτυχισμένο κλπ κλπ) και παίζει ξανά και ξανά την ίδια κασέτα από την αρχή. Άρα μεγαλώνοντας πρέπει το παιδί που γίνεται ενήλικος, για να έχει μια καλή ζωή να παραιτείται από το ΟΛΟ. Δεν μπορεί λοιπόν ένας ενήλικος που εκουσίως υποτάσσεται να λέει σε κάποιον ΚΑΙ σου δίνω την ευθύνη μου/μας αλλά και θα λέω πώς θα την χειρίζεσαι (θα το επανλαμβάνω μέχρι να γίνει χωνευτό). Και αν ως μια ηλικία, όλο αυτό το τα θέλω όλα, και η ευθύνη άλλου και να γίνονται όλα όπως τα θέλω, μπορεί να είναι χαριτωμένο, από τα εικοσιπέντε και μετά αρχίζει να γίνεται πρόβλημα και παραπέρα, βλέπουμε το φαινόμενο της μεγαλομπεμπέκας, σε άντρα ή γυναίκα.

Δεν καταλαβαίνω τί είναι ασαφές σε αυτό που έγραψα και με ρωτάτε να διευκρινίσω. Οταν ζεις (με) κάποιον όσο στόκος και αν είσαι καταλαβαίνεις την αλήθεια του - άλλο αν δεν θες να την παραδεχτείς. Από κει και πέρα, κρίνεις αν σου κάνει ή δεν σου κάνει. Το να ξιπάζεσαι ότι αν κάποιος σου λέει "είμαι ένα ρεμάλι αλλά θα αλλάξω" ή ότι "θέλω να με πλάσεις όπως θες" μπορείς εσύ να καταλάβεις αν είναι ειλικρινής προς τον εαυτό του τη στιγμή που μιλάει ή/και ειλικρινής σε σένα θα ήταν απλώς κωμικό αν δεν κατέληγε συχνά να είναι τραγικό.

 

@elfcat ολο θα το διαβασω αργοτερα, το 48 μονο του παντως δεν αρκει για να εισαι milf   το πολυ gilf (aka granny) αλλα ακομη και αυτο σηκωνει μεγαλη κουβεντα  

 

@elfcat , για να καταλαβω καλυτερα την αποψη σας, επειδή το υποτακτικο ατομο παραχωρησαι την ευθυνη της απόλαυσης του σ ένα άλλο ατομο αυτό σημαινει ότι δεν θελει 'η ότι δεν πρεπει . να απολαμβανει? (σχετικα με τον αλτρουισμο συμφωνω ότι δεν υπαρχει). Για ποιο λογο η απολαυση είναι εξ ορισμου ιδιοτητα των Κ ? Οι υπολοιποι τι νομιζετε ότι κανουμε? Υποφέρουμε στο ονομα του μαζοχισμου μας? Η ειλικρινεια δεν είναι απαιτηση, είναι σταση ζωης αλλα αυτή είναι προσωπικη αποψη...

 

@jasmin sg @elfcat συγγνωμη που πεταγομαι.
Σημαινει οτι πρεπει να απολαμβανει ! Αλλα να απολαμβανει την υποταγη του, το ότι δηλαδή του ορίζουν τα θέλω του, παραπάνω απο ότι θα απολάμβανε τα θέλω του.

Χωρίς να σημαίνει εξαλειψη ή αποκρυψη αυτών απαραίτητα..χωρίς τιποτα.! Απλα απολαμβάνει παραπάνω το να του ορίζουν-διαχειρίζονται τα θέλω του πολυ παραπάνω απο ότι θα απολάμβανε τα θέλω αυτα.

 

- O κυρίαρχός μου δεν με φροντίζει/κατευθύνει/πηδάει και βγάζει στίγματα. Τι να κάνω?
- "Εγωιστικό γονίδιο" σελίδα - σελίδα από την αρχή ως το τέλος, τρις και βλέπουμε...

- Ο κυρίαρχός μου δεν εκείνο, δεν το άλλο, δεν το παρακάτω. Υποφέρω, θλίβομαι, τύπτομαι και φρίττω...
- Πήγαινε στο σχολείο ξανά, να μάθεις γράμματα. Χωρίς μόρια...

- Ο κυρίαρχός μου όλο μου ζητάει πράματα που δεν τα μπορώ, δεν τα καταλαβαίνω, δεν, δεν, δεν...
- Ούτε αυτός είναι κυρίαρχος ούτε εσύ οτιδήποτε... Και ο χρόνος παραμένει πολύτιμος...

Γκάμε όβερ...
Τράι ανόδερ γκάμε...
Ινσέρτ νιού κόιν...
Θενκ γιου ιν αντβάνς...

 

Θέλω έναν κυρίαρχο με μπλε και πράσινους κόκκους, να περπατά και να τρέμει η γης.

Να μου τονεχώνει τον φούσκο αβλεπί και δη προληπτικά, μην τυχόνε και κάνω καμιά χαζή ερώτηξις και υπερβώ τα (ξ)εσκαμμένα...

Ιλοικρήνυα;
Δεν την ξέρω την κοπέλα...
Άμα τον γκαβλώνει όμως, πχοια είμαι γω άραyes, να του πω να μην την πηδά;

Ελεύτερα, ελεύτερα, πήδα την, πήδα μας, είσαι η ελπίδα μας!

Κάππα εσύ σούπερσταρ... 

ΥΓ Δίνω τόπο στην οργή και αυτοσυγκρατούμαι πλέον, να μην σοβαρολογήσω πάνω στο θέμα, (που παραξεχείλωσε btw), for fuck's sake, literally...  24 σελίδες "περί ειλικρίνειας", το κέρατό μου το τράγιο!!!

 

Αυτό!

 

@elfcat , ξεκαθαρίζω πως η αναφορά στην επαγγελματική σας πείρα ήταν επανάληψη δικής σας παλαιότερης.
Δεν έχω καμία διάθεση να θίξω κάποιον για την ηλικία του. Το θεωρώ παιδικότητα και όχι χιούμορ ή επιχείρημα.

Προφανώς υπάρχει παρεξήγηση σχετικά με το τι εργασία κάνετε. Αυτό που θεωρούσα εγώ πως κάνετε έχει το λόγο βασικό εργαλείο του και οφείλει να τον χειρίζεται είτε με ακρίβεια, είτε εκουσίως παίζοντας μαζί του, γιατί δεν μπορεί αλλιώς.

Νομίζω πως δεν έχετε διάθεση (ή δυνατότητα) να απαντήσετε στις σαφείς ερωτήσεις μου, οπότε εδώ θα μου επιτρέψετε να κάνω τις παρατηρήσεις μου επί του τελευταίου κειμένου σας και στη συνέχεια να αφήσω σ' εσάς, ως παλαιότερη και μύστι,
τον τελευταίο λόγο.

Βρίσκω μία αντίφαση στο ότι ο άνθρωπος είναι by default ορισμένος να αποζητά την απόλαυση και ότι ο υ είναι άνθρωπος, αλλά αυτός δεν αποζητά τη δική του απόλαυση (κατά τις προηγούμενες τοποθετήσεις σας). Υπεράνθρωπα τα υ λοιπόν.

Αντιλαμβάνομαι πως έχετε καταλάβει πολύ καλά τι λέω από το γεγονός ότι μου καταλογίζετε πως αφαιρώ από το Κ την ιδιότητα να αποζητά απόλαυση. Φυσικά και δεν είπα αυτό. Αντιθέτως, είπα -όπως κι εσείς τώρα- πως και το υ κάνει το ίδιο.

Τέλος, τίποτα δεν είναι ασαφές απ' όσα λέτε στα δικά μου μάτια. Τουναντίον... Στα δικά σας όμως;

Αλλά θα κλείσω -και θα σας δώσω ραντεβού σε άλλα γουναράδικα- με την αγαπημένη μου παράγραφο (με δικές μου υπογραμμίσεις και επισημάνσεις):

Δε θα μπω στη διαδικασία να σας περιγράψω πόσο διαφωνώ με την παιδαγωγική σας αντίληψη, δεν είναι του παρόντος.
Όμως μήπως τα υπογραμμισμένα εδάφια σας θυμίζουν κάτι;
Γιατί εμένα μου θυμίζουν τον Κ που περιγράφετε...
Ακόμη κι αν σας χαρίσω το περί απαίτησης, αφού δηλώνετε ότι το κρίσιμο στοιχείο είναι η ευθύνη του εαυτού, δεν μπορώ να κάνω το ίδιο και με τα επόμενα.
Άρα, τι συμβαίνει εδώ;
Ο κατά την περιγραφή σας Κ είναι ένας ενήλικος του οποίου οι γονείς απέτυχαν στη διαπαιδαγώγηση;
Ή μήπως ως by (de)fault Κ έχει το by default ίδιον να είναι πάνω από τις θεωρίες διαπαιδαγώγησης;
Τελικά μήπως οι by (de)fault Κ φυτρώνουν κατευθείαν ενήλικες στον πλανήτη;

Καλή σας συνέχεια.
Θα χαρώ να τα ξαναπούμε σε άλλη συζήτηση.