Περι ελευθερίας...

λολ Σώνει και καλά να μας βρεις κάτι αν όχι ασθένεια ας είναι και φοβία  

Αστειεύομαι βέβαια, θα επανελθω αργότερα  

 

Δεν προσπαθώ να βρω κάτι αρνητικό σε κανένα status... αυτό έλειπε  
Απλά κάνω σκέψεις για διάφορες συμπεριφορές και δηλώσεις. Οι οποίες επίσης δεν είναι όμοιες για όλα τα άτομα του ίδιου status.

 

Καθενας εχει δικη του αποψη και οπτικη γωνια πως βλεπει τα πραματα που τον απασχολουν γυρω του,
για να μπορεσεις να αποδεχθεις κατι απο καποιον πιστευω πως δεν υφησταται εφοσων δεν υπαρχει η λεξη συναισθημα υπο οποιαδηποτε μορφη.. αγαπη ερωτα η οτι ονομα του δινει ο καθενας

 

Απάντηση: Περι ελευθερίας...

Aς μου επιτραπεί να το επαναφέρω..

 

......

 

πολη σωστη ι αποψη σου.

 

Απάντηση: Περι ελευθερίας...

Η αποκτημένη ελευθερία της σκλάβας είναι η απαλλαγή της από κάθε είδους εσωτερικό περιορισμό (mind and emotional constraints), από κάθε είδους κριτήρια δηλαδή άρα και όρια.

Η γεννημένη ελεύθερη σκλάβα δεν είχε ποτέ της τέτοιους περιορισμούς, η γενόμενη σκλάβα τους ξεφορτώθηκε, με τον έναν τρόπο ή τον άλλο.

ΥΓ. Kαλημέρα στο φόρουμ, τώρα πάω μια βολτούλα όσο είναι ακόμα νωρίς και μετά θα γράψω αυτά που εκκρεμούν στο νήμα που άνοιξα πρόσφατα...  

 

Απάντηση: Περι ελευθερίας...

"There is no freedom like seeing myself as I am and not losing heart."
(Δεν υπαρχει μεγαλυτερη ελευθερια απο το να βλεπω ποια ειμαι πραγματικα, διχως να αποκαρδιωνομαι.)


Elizabeth J. Canham

 

Απάντηση: Περι ελευθερίας...

Γενικά : δεν πιστεύω ότι υπάρχει πραγματικά ελεύθερος άνθρωπος.Όλοι είμαστε σκλάβοι.Σκλάβοι των παθών μας, της κοινωνίας, των αρχών μας, των πρέπει μας, των θέλω μας...
Συγκεκριμένα τώρα : Ναι στην σχέση μας νιώθω ελεύθερη.Την "πίεση" Του εγώ την βλέπω αγκαλιά...όσο πιέζει τόσο σφίγγει η αγκαλιά Του...

 

"Εκείνο όμως που συνιστά το ιδιάζον χαρακτηριστικό του ανθρώπου και ταυτόχρονα του δίνει τη δυνατότητα διαφοροποίησής του από τα άλλα όντα και τους άλλους ανθρώπους είναι η ελευθερία. Δικαιοσύνη δεν είναι λοιπόν απλώς ισότης -αφηρημένο κριτήριο- αλλά ισότητα αναφερόμενη στην ελευθερία -συγκρινόμενο κριτήριο. Δεν είναι δηλαδή απλώς και μόνο ισότητα αλλά ισότης εν ελευθερία, ή καλύτερα και ειδικότερα, ίσες δυνατότητες από μέρους κάθε ανθρώπου χρήσης της ελευθερίας του. Εδραιώνοντας λοιπόν με αυτό τον τρόπο ως θεμέλιο αποτίμησης της δικαιοσύνης την ελευθερία, το πρόβλημα της δικαιοσύνης μετατίθεται: περνούμε από μία αντίληψη της δικαιοσύνης ως αφηρημένης ισότητος σε μια αντίληψη της δικαιοσύνης ως ισότητος εν ελευθερία, δηλαδή ως ισότητος στην ελεύθερη έκφραση της προσωπικότητάς μου. Με το κριτήριο αυτό δικαιοσύνη δεν σημαίνει ότι εγώ είμαι ίσος με σένα αλλά ότι εγώ είμαι ίσος με σένα στη δυνατότητα να κάνω να λειτουργήσει η προσωπικότητά μου. Έτσι η αφηρημένη ισότης γίνεται συγκεκριμένη εν τη ελευθερία".

Norberto Bobbio, Αυτοβιογραφία

 

Απάντηση: Περι ελευθερίας...

Πολύ με προβληματίσατε κάποιοι συμφορουμίτες... Έχω μπερδευτεί... Διαβάζω ότι κανείς νιώθει ελέυθερος όταν λέει "απελθέτω απ' εμού το ποτήριον" και όταν άλλοι αναλαμβάνουν τις ευθύνες του/της για εκείνον/εκείνη... (το μυαλό τους, την κρίση τους, τον συναισθηματικό και φαντασιακό τους κόσμο, τη δυνατότητα των επιλογών τους, τις συνέπειες των πράξεων τους, κλπ, κλπ, κλπ). Διαβάζω ότι, επίσης το "υ" από την ώρα που κάνει την αρχική συμφωνία αποποιείται και του εγκεφάλου του... (και με τι μεγάλη χαρά παραδίδει "ελεύθερα" σε κάποιον άλλον το να πρέπει να κάνει τη "βρωμοδουλειά" της σκέψης του/της για εκείνον/εκείνη...) Και ότι αυτό είναι ελευθερία... Ότι επίσης είναι σχετική έννοια, κλπ, κλπ, κλπ...

Αν χαρακτηρίζει κάτι τον ελεύθερο δεν είναι το να καθίσταται ανεύθυνος υπό όποια μορφή. Αλλά να ζυγίζει τα πράγματα κάθε φορά μέσα του, να απαντάει με ειλικρίνεια και μετά να δρα (επιλέγει, αποφασίζει). Επίσης ότι αποδέχεται ότι αυτός θα είναι ο παραλήπτης: είτε της ικανοποίσης από την επιτυχή έκβαση της επιλογής του, είτε των, από δυσάρεστων έως και ολέθριων, συνέπειών της. Τη στιγμή που αποδέχεται και το αποτέλεσμα της απόφασής του, και τότε το κάνει δίκο του και του ανήκει, είναι τη στιγμή που ολοκληρώνεται η ελευθερία του ως προς αυτό. Το να μην είναι έρμαιο ούτε πριν, ούτε κατά τη διάρκεια, ούτε μετά... Η μέγιστη δυνατή συνείδηση. Η μέγιστη δυνατή σχέση με την αλήθεια του...

Είναι άλλο "υποτάσσομαι" και είναι άλλο δεν ξέρω τί μου γίνεται, δεν παίρνω καμμία ευθύνη, αποφασίστε εσείς για εμένα, που ξέρετε καλύτερα από εμένα. Άυτό είναι χείριστη μορφή υποτέλειας, δουλείας, εθελοτυφλίας, άγνοιας, κλπ. Δεν είναι υποταγή.

Νιώθω ελεύθερη ως σκλάβα γιατί το θέμα της ελευθερίας μου τίθεται με τη βοήθεια του Κυρίου μου, στα πάντα, κάθε δευτερόλεπτο και κάθε στιγμή. Με την αποδοχή μου κάθε στιγμή και με τις αρνήσεις μου όταν αυτές προκύπτουν, με πλήρη συνείδηση ότι εγώ θα επωμιστώ κάθε τι "καλό" ή "κακό" ως συνέπεια είτε της άρνησης είτε και της αποδοχής μου... Για να μην πούμε εδώ ότι και κάποιες από αυτές της "αρνήσεις" είναι που δημιουργούν και τον πιο αμείλικτα ειληκρινή διάλογο μετά. Αυτές είναι τα "όρια" που σπάνε. Ότι με βάζει σε μία διαδικασία να ασκούμαι να το κάνω αυτό σε τόσα επίπεδα, και με τέτοια ένταση: το να φτάνω στην όλο και μεγαλύτερη ειλικρίνεια με τον εαυτό μου και με τον άλλον και αυτό όλο να είναι προϊον του "κόπου"¨μου (όσον αφορά εμένα) και του "κόπου" του (όσον αφορά εκείνον). Σημαίνει ότι κερδίζω μία όλο και πιο ελεύθερη σχέση με τον εαυτό μου και με τον άλλον. Και όταν αυτό συντελείται και μέσα από το ηδονιστικό κομμάτι της ζωής τότε είναι και εκκρηκτική η αίσθηση για κάθε τι που "λυτρώνεται", δηλαδή φανερώνεται και βιώνεται, ή αν θέλετε, βιώνεται καθώς φανερώνεται...

Υποταγή δε σημαίνει απαλάσσομαι ευθυνών και εαυτού... Ούτε εκχωρώ την ελευθερία μου. Υποταγή σημαίνει μέσα από ένα συγκεκριμένο δρόμο, ανακαλύπτω και γνωρίζω τον εαυτό μου, τον απελευθερώνω από ότι τον εμποδίζει να είναι ελευθερος, αποκτώντας δύναμη κι αυξάνοντας τα κότσια να αντέχω την αλήθεια μου και την αλήθεια του άλλου... Υποταγή στον Κύριο μου δεν είναι τίποτε άλλο από την έμπρακτη έκφραση (βίωμα) της εμπιστοσύνης μου, του θαυμασμού μου, της αγάπης μου, της ευχαριστίας μου, της ηδονής μου, που αποδεικνείει κάθε φορά τη δυνατότητα Του να διαδραματίζει το ρόλο αυτόν που μας σπρώχνει και τους δύο σε μία τόσο σημαντική κατάσταση: αυτήν της ελευθερίας μας, ο καθένας με τον εαυτό του και μεταξύ μας. Δια του παραδείγματος της Κυριαρχίας του...

 

Απάντηση: Περι ελευθερίας...

Τετοιες αποψεις προσφερουν ουσιαστικα στο φορουμ και δινουν αφορμη σε
καποιους να ασχοληθουν περισσοτερο μ αυτο.