Πες μου, αν θέλεις, τι φοβάσαι στις γιορτές;

Στις γιορτές φοβάμαι τα σουπερμάρκετ. Παίζουν συνέχεια τα ίδια Χριστουγεννιάτικα τραγούδια και φοβάμαι μήπως ξεσπάσω σε κλάμματα ("Παραδίνομαι, θα σας τα πω όλααα"), ή ξεσπάσω το μουσικό εκνευρισμό μου στις κατεψυγμένες αγκινάρες.


Θα προτιμούσα κάτι σε thrash metal παρά το "Λαστ Κρίστμας αϊ γκεϊβ γου μαϊ χαρτ" για εκατομυριοστή φορά, και να έλειπε επίσης το "Λίγο τούλι για το Χριστούλη".
(Φτωχέ Χριστούλη... Ντύθηκες νυφούλα ενώ ψώνιζα μπρόκολα και προσούτο, κι ακόμα δεν είχες καλά-καλά γεννηθεί...)




​

 

δεν την θεωρω ιδιατερη περιοδο με ιδιαιτερα συναισθηματα ....

 

Απο μικρο παιδι δεν φοβομουν τις γιορτες (Χριστουγεννα και Πασχα), αλλα για καποιον ανεξηγητο λογο μελαγχολουσα!
Προφητικο θα ελεγα, αφου παραμονες Πασχα του 2002 εχασα την μητερα μου και παραμονες Χριστουγεννων του 2006 και τον πατερα μου.

 

Οσο με θυμαμαι παντα στις γιορτες, με εναν ανεξηγητο τροπο, οσο και σκατα να ημουν, κατι εκανα μεσα μου και απο το ναδιρ βρισκομουν στο ζενιθ. Ποτε μου δε μου επετρεψα να αισθανθω μονη, να μιζεριασω, να με αυτολυπηθω, να με απομονωσω.

Ισως πια "αντεχω" να μου επιτρεπω να φερομαι οπως νιωθω. Αν ειμαι καλα, καλά κι αν ειμαι σκατα, σκατα. Ισως εχω πια αντιληφθει πως και η κατασταση του ζενιθ και αυτου του απολυτου ναδιρ ειναι λιγο "παιδικη". Τα παιδια απο εκει που κλαινε και ειναι δυστυχισμενα , περνουν στην απολυτη χαρα με κατι που τα κανει ν αλλαξουν διαθεση. κι αυτο μεσα σε δευτερολεπτα. Στους μεγαλους (τρομαρα μας) τα πραγματα ειναι πιο ισορροπημενα , αντεχουμε και το "ισο"..

Αυτο που φοβαμαι, κι οχι μονο τις γιορτες, ειναι μηπως οι προσδοκιες μου ειναι τοσο ουτοπικες, που καταντουν να ειναι μη πραγματοποιησιμες..

Χρονια Πολλα να εχουμε ολοι μας

 

Τα παραπανισια κιλα που ερχονται με τις γιορτες και μενουν οταν αυτες φευγουν.

 

κ τα 2 κομματια που μπηκαν ειναι κ τα 2 απο τ'αγαπημενα μου...
Όντως καθε Χριστουγεννα υπάρχει μια μελαγχολία... ισως κ γιατι καποια απο τα πιο δυσσαρεστα συμβαντα στην ζωη μου ηταν κοντα συν αν κ φετος κατι παει να γινει (μπας κ αλλαξει επιτελους κατι ουσιαστικο)
βασικα αυτο που φοβαμαι στις γιορτες ειναι οτι φοβαμαι παντα... την μοναξια... κ η χειροτερη, αυτη οταν εισαι μεσα σε "πληθος". Απλα στις γιορτες ειναι λιγο πιο εντονο γιατι ολη η ατμοσφαιρα με τα στολιδια, τους Αι Βασιλιδες, τα δωρα, τις ευχες, με ωθει στο να θελω σαν να ειναι κατι το ζωτικο να δωσω κ παρω αγαπη απο τους γυρο μου (κ ειδικα απο εκεινους που εχουν καποια ιδιαιτερη θεση στην ζωη μου) κ ακομα κ αν περασω καλα διασκεδαζοντας... αν δεν υπαρχει αυτο υπαρχει ενα κενο κ η αισθηση πως κανεις δεν καταλαβε την μεγαλυτερη σου αναγκη... οσο εγωιστικο κ αν ακουγεται.

 

Το μονο που φοβαμαι ειναι μην αποκτησουν καποτε νοημα για Μενα οι γιορτες....

 

Σας χαιρετώ, και με την ευκαιρία του θέματος και την κατά βάση φοβία των ανθρώπων στις γιορτές, που είναι η μοναξιά, η απομόνωση και η μελαγχολία του ότι δεν ζούμε αυτές τις μέρες όπως θα θέλαμε και με τους ανθρώπους που θα θέλαμε, θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας μία ιστορία του edgar alan poe που με στιγματισε.
Σε πολύ short-version έχει κάπως έτσι:
Κάποιος κύριος, σε κάποια πόλη, κάποτε... κατα την διάρκεια των χριστουγένων, ενώ τριγύριζε στο κεντρικό παζάρι της πόλης του, πήρε το μάτι του έναν ταλαίπωρο και φτωχικό άνθρωπο, ο οποίος φαινόταν πολύ νευρικός για κάτι και όλο κοιτούσε τριγύρω σαν να έψαχνε κάποιον ή κάποιους. Πήγαινε από εδώ πήγαινε απο εκεί... κοιτούσε όλους τους ανθρώπους περνούσε μέσα από παρέες κ.τ.λ.
Ο πρωταγωνιστής τελικά είχε την παρόρμηση να μάθει τι συμβαίνει με τον αγχωμένο ανθρωπάκο μας, και άρχισε να των ακολουθεί συνέχεια. Δεν τον έβλεπε όμως να μιλάει με κάποιον ή να συναντιέται με ότι έψαχνε τέλος πάντον. Μετά από αρκετή ώρα παρακολούθησης έφτασε στο τραγικό συμπέρασμα ότι τελικά δεν έψαχνε για κάποιον συγκεκριμένο άνθρωπο και ότι δεν γνώριζε κανέναν στην αγορά για να μιλήσει ή έστω να ανταλάξει ευχές. Ο άνθρωπος προσπαθούσε απεγνωσμένα να νιώσει πως είναι μέσα στα πράγματα και κοντά σε άλλους ανθρώπους. Η μοναξιά του πρέπει να ήταν αφόρητη.
Ο τίτλος της ιστορίας είναι "ο άνθρωπος του πλήθους".
Τα συμπεράσματα δικά σας...
Σε κάθε γιορτή πολλοί από μας νιώθουμε σαν άνθρωποι του πλήθους .... αλλά είμαστε;

 

Με το που διάβασα τον τίτλο του νήματος πέρασε σαν αστραπή η ακόλουθη σκέψη:

φοβάμαι μην πεθάνω γέρος και μόνος μέσα σε κάποιες Γιορτές στο μακρινό μέλλον...

Vampire in a Cathedral

 

Εγω φοβαμαι καποια στιγμη μην με αφησουν ολοι και μεινουν μονοι τους  
Περα αποτην πλακα το μονο που με φοβιζει ειναι να σταματησω να μπορω να αυτοσυντηρουμαι.

 

Εγώ φοβάμαι μη μου κάνουν δώρο κάτι που έχω δωρίσει εγώ παλιότερα.......

 

Απάντηση: Πες μου, αν θέλεις, τι φοβάσαι στις γιορτές;

την μεγαλη βαρεμαρα