Πιθανές αιτίες αίτησης αποδέσμευσης, αιτιολόγησή τους, δυσκολίες στη λήψη της απόφασης αίτησης

Η αποδέσμευση, ιδιαίτερα όταν αφορά σε μακροχρόνια ασύμμετρη, δεν είναι χωρισμός. Είναι συμπαντική κατάλυση.

Το μετά είναι μια συνεχής ροή διαλυσης και ανασύνθεσης, όχι απαραίτητα με αυτή τη σειρά, και πολύ πολυ, πααααάρα πολύ δύσκολη. Προσωπικά, οταν βρεθηκα σε τέτοια θέση, χρειαστηκα κάτι λίγο περισσότερο από ενα χρόνο για να νιώσω "κανονική" και να αντιληφθώ πως παραμένω η ίδια lexy μα όχι όμοια με την προ σχέσης lexy. Άλλο σοκ κι αυτό μα ευτυχώς μου άρεσα περισσότερο  

Στο δικό μου αίτημα, αιτία ήταν η θλίψη. Η απέραντη λυπη που μεσα μου ένιωθα και που βεβαίως την επικοινωνούσα - ανέκαθεν θεωρούσα κι εξακολουθώ να θεωρώ πως μία εκ των βασικών υποχρεώσεων του υ είναι αυτό: η επικοινωνία των όσων νιώθει και η διαχείριση αυτών απο τον Άλλο του. Θεωρώ πως ακόμα και η απόπειρα οποιας διαχείρισης από πλευράς υ, ακυρώνει την ασυμμετρία.

 

@lexy
Ναι, νομίζω κάπου τόσο παίρνει, αναλόγως και της διάρκειας της σχέσης... Κι εμένα πάντως τόσο μου είχε πάρει. "Ψιλά" ακόμη μένουν βέβαια  
Ένα ερώτημα στο οποίο θα ήθελα να έχω απάντηση αλλά δεν έχω είναι τι γίνεται αν επικοινωνηθει το αίσθημα θλίψης αλλά δεν αξιολογηθεί ως βάσιμο από τον Άλλον...

 

Το πιθανότερο είναι να μετατραπεί σε θυμό ή οργή, υποθέτω.
Θα επιβεβαιωνόταν - για εμένα - πόσο δικό του δεν είμαι πια.
Θα με μετέτρεπε σε ένα εργαλείο εκτέλεσης εντολών, ρουτίνας, ο,τι ... χωρίς να με αφορά ότι το κάνω για τονν Άλλον μου, δε θα με αφορούσε η ικανοποίησή του, παρά μόνο η συνέπεια απέναντι στον εαυτό μου.
Αν κι έτσι, αξιολογηθεί ως ήσσονος σημασίας, απλώς δεν με είχε ποτέ.

 

ακυρώνει ή και έχει ήδη ακυρώσει.
η ίδια η ανάγκη να κάνει την επιλογή να ζητήσει αποδέσμευση, ή να παραλείψει να την ζητήσει, δείχνει ανάκτηση ελέγχου απ το υ και απώλεια του ελέγχου απ το κ. αυτή ακριβώς η διαπίστωση απώλειας και ανάκτησης του ελέγχου, αντίστοιχα, είναι η συνοπτική αιτία της αιτούμενης ή συντελεσθείσας αποδέσμευσης, ανεξάρτητα απ τους λόγους που οδήγησαν στην, όχι εύκολη, διαπίστωση.

δεν παράγει πρωθύστερα αυτό; πώς παράγεται η απαίτηση να κάνει επιλογές το υ με συγκεκριμένη σειρά, ενώ βρίσκεται στον ενδιάμεσο χώρο ανάμεσα στην παράδοση του ελέγχου ή στον παραδομένο έλεγχο, που δυσλειτουργεί ήδη, και στην, τοις πράγμασι, ανάκτηση του ελέγχου;

 

Αν η θλίψη προέρχεται από κάποια συγκεκριμένα ζητούμενα του Κ τότε τι μπορεί να κάνει άραγε; Έκπτωση στα ζητούμενα του; Χλωμό. Αδιέξοδη κατάσταση.

 

Η θλίψη, στην οποία αναφερομαι, δημιουργείται όταν καταρρέουν οι κωδικες επικοινωνίας.
Δεν αφορά καθόλου σε επιθυμίες του Κ που δυσκολεύουν το υ.

 

Τι εννοείς;

(Φυσικά αν θέλεις απαντάς καθώς καταλαβαίνω ότι είναι κάτι προσωπικό όλο αυτό)

 

Αν το ζητούμενο υπήρχε εξαρχής και λόγω ενθουσιασμού και πολλών άλλων το υ υποεκτίμησε το effect του, η θλίψη είναι προς εαυτόν μάλλον.
Αν όμως δεν πρόκειται για αυτό, ζορικα τα πράγματα...

 

σαν κύριος το υ; ξαφνικά; θα αποκτήσει κυριότητα εαυτού εκ θαύματος αυτοστιγμεί;
η αντίληψη οτι το κ κρίνεται στη βάση υποχρεώσεων ή δεσμεύσεων είναι συμβατή με την αντίληψη οτι το υ φεύγει σαν κύριος αν αθετηθεί η συμφωνία, αλλά είναι ασύμβατη με την παράδοση ελέγχου.

διατηρεί τον έλεγχο.
επί συμφωνιών συμμορφώνεται στις συμφωνίες, αλλά αυτό μάλλον δεν αφορά σε κ/υ.

αυτό διαλέγουν γιατί αυτό θέλουν. το αξιολογικό πώς προκύπτει;

 

Δεν ξέρω. Προέκυψε, όπως προκύπτει το είμαι όπως με βλέπει, με βλέπω όπως με βλέπει έχω την αξία που μου δίνει. . Το ένα φέρνει το άλλο.

 

Παράδοση ελέγχου και παράδοση κυριότητας είναι διαφορετικά πράγματα.

Όσον αφορά στο BDSM, τουλάχιστον όπως το βλέπω εγώ, το πρώτο υλοποιείται ενώ το δεύτερο εξομοιώνεται.

 

Λοιπόν αυτό ακριβώς είχα σκεφτεί σε θεωρητικό επίπεδο κι εγώ κάποια στιγμή.
Αν ο Κ επιλέγει να σου δίνει λίγοτερη αξία από άλλες υ του, λιγοτερη προσοχή, λιγότερη σημασία όχι για εκπαιδευτικούς λόγους αλλά επειδή έτσι αισθάνεστε, έτσι του βγαίνει, έτσι γουστάρει, είναι δυνατόν να μην επηρεάσει την αυτοεικονα σου αυτό;