Πιστεύετε ότι είναι taboo για μια γυναίκα να δείχνει σε έναν άντρα ότι είναι κυρίαρχη?

Όλα μπορούν να συμβούν. Τις πιο ωραίες πειθήνιες υπό τις γνώρισα από κοντά φλερτ μπαρ κλαμπ παραλία δουλειά κ.α.
Τύχη είναι όλα.. δεν υπάρχουν κανόνες στερεότυπα και πλαφόν. Carpem diem.

 

Θεωρώ πως δεν υπάρχει ούτε άσπρο ούτε μαύρο. Η επιθυμία πηγάζει από τον εγκέφαλο, πηγάζει από το υποσυνείδητο μας, αν το υποσυνείδητο κάποιου του λέει θα είσαι υ, αυτός θα είναι υ γιατί αυτό του λέει ο εγκέφαλος του. Τώρα αν κάποιος καταφέρει και αφαιρέσει αυτή την επιθυμία από το υποσυνείδητο κάποιου, τότε εκείνος θα σταματήσει να έχει αυτή την έμφυτη επιθυμία.

Αν τώρα αυτός τύχει με κάποια και κάνει ένα σέσσιον γιατι αυτή η κάποια έτσι θέλει και εκεινος πει οκ να το δοκιμάσουμε και του αρέσει η του αρέσει αυτή η κάποια που τον έβαλε στο παιχνίδι αυτό είναι κάτι άλλο. Μπορεί αυτός ο κάποιος στη συνέχεια να βρεθεί με μια άλλη Κ που να τον κάνει να το μισήσει.

Κλείνω λέγοντας σου αυτό. Εγώ είχα να μπω ένα ή δύο χρόνια και δεν ξέρω τι είναι ποιος, αλλά εσύ αν είσαι σταθερός μέλος εδώ σκέψου κάτι πόσα παλαιά μέλη δηλαδή 5+ έχουν αλλάξει στάτους τα τελευταία τρία χρόνια; Δεν είναι άσπρο ή μαύρο

 

Όπως γράφεις κι εσύ, δεν υπάρχει άσπρο και μαύρο. Έχω συναντήσει άτομα που σταθερά έχουν έναν προσανατολισμό (κυρίαρχοι ή υποτακτικοί) και άτομα με πιο ρευστή προδιάθεση, η οποία διαμορφώνεται ανάλογα και με το άτομο που έχουν απέναντι τους και συσχετίζονται ερωτικά ή επιθυμούν να συσχετιστούν. Σε αυτό θα συμφωνήσω μαζί σου.

Αυτό που με παραξενεύει είναι η θέση σου για την εκρίζωση της επιθυμίας. Μπορώ να αντιληφθώ τον περιορισμό της έκφρασης της τάσης αυτής, τη μετουσίωση της τάσης αυτής. Αλλά εκρίζωση? Όπως δεν αποδέχομαι ότι είναι ρεαλιστικό να μιλάμε για εξ ολοκλήρου "απαλλαγή" από την ηθική, διότι είμαστε εμποτισμένοι με αυτήν σε πυρηνικό επίπεδο και με τρόπους που δεν έχουμε δυνατότητα πλήρους αντίληψης σε όλο το φάσμα τους, αντίστοιχα δεν αντιλαμβάνομαι την εκρίζωση των προδιαθέσεών μας στην ερωτική αλληλεπίδραση.

Αν μου επιτρέπεις, μίλησες για τη γυναίκα σου. Ο τρόπος μου αναφέρεσαι σε αυτήν, αυτά που είπες αντανακλούν ένα θαυμασμό γι' αυτήν. Μία ευθεία αναγνώριση της δυναμικής της. Τα λόγια σου αποτυπώνουν, αν όχι μία υποτακτικότητα κατά τον τρόπο που θεωρούν πολλοί ότι εκφράζεται εντός του βδσμ, σίγουρα όμως ένα θαυμασμό που ξεπερνάει την απλή αναγνώριση. Άρα αυτό που φαίνεται είναι πως ο πυρήνας της προδιάθεσής σου είναι εκεί, απείραχτος. Αυτό που έχει αλλάξει είναι η έκφραση: έχει μετουσιωθεί ο θαυμασμός προς το σύμβολο γυναίκα σε κάτι άλλο και εκφράζεται με άλλο τρόπο.

 

Μπορει και να είναι έτσι όπως τα λες, ίσως να το έχω ακόμα μέσα μου και να μην το ξέρω ή να μην εκφράζεται πια. Θα μου πεις τη θαυμάζεις δεν την αναγνωρίζεις απλώς, ναι για κάποια πράγματα την θαυμάζω αλλά δεν νιώθω υποτακτικά ή δεν την νιώθω ως κάποια ανώτερη από εμένα. Οτι ειναι δυναμική είναι δεν το αμφισβητώ. Ίσως αν θέλει κάτι από ασύμμετρη σχέση να το παίρνει όπως είμαστε τώρα αυτή τη στιγμή. Γιατί δεν της λέω και όχι ιδιαίτερα. Πάντως όπως και να έχει ίσως να είναι όπως τα λες, ίσως να είμαι όπως τα ηφαιστεια κάποια μέρα να κάνει μπαμ και να δω κάποια μέρα αν το έχει, πως το έχει και αν μπορεί να με έχει

 

Καταρχήν να πω ότι περιγράφεις μια όμορφη συντροφική σχέση. Και είναι υπέροχο αυτό. Δεν είναι καθόλου δεδομένο, θέλει δέσμευση και δουλειά και διαρκή προσπάθεια.  

Ωστόσο...
Γνώμη μου είναι ότι η υποταγή δεν είναι υποχωρητικότητα. Δεν είναι καν συμπλευση.
Είναι η εφαρμοσμένη αναγνώριση ότι ο Άλλος υπερτερεί απέναντι σου. Ότι τα ξέρει και τα κάνει καλύτερα από σένα.
Εξ ου και το "όχι" προς Αυτόν είναι ανόητο και α-νόητο ούτως ή άλλως.

 

Τι να σου πω είναι και θέμα αντίληψης της υποταγής από τον κάθε άνθρωπο προσωπικά. Αλλα εκμεταλλευόμενος αυτό που λες σκέφτομαι κάτι άλλο, αν κάποιος που είναι Κ χωρίσει με μια υ γιατί εκείνη το θέλει και χάσει τη γη από τα πόδια του από την απώλεια της στην ζωή του εκει ποιος εκ των πραγμάτων φαντάζει δυνατός και ανώτερος; Ποιος υπερτερεί απέναντι στον άλλον;

 

Δε νομίζω να υποστηρίζει κάνεις ότι είναι αναίσθητοι. Η διαχείριση της κατάστασης ομως νομίζω είναι που τους καθιστά έτσι ή γιουβέτσι.

 

Αν χάσω το χέρι μου, έχω μια σοβαρή απώλεια. Μόνιμη. Και θα πονέσει. Έχασα κάτι δικό μου. Εγώ όμως θα υπάρχω. Γιατί εγώ δεν είμαι το χέρι μου.  

 

Χέρι... Σαν πολύ μας αξίωσες.  

 

Η δική μου άποψη είναι πως αυτό δεν το ξέρεις...δεν είναι απλώς θέμα ρόλων, γιατί οι σχέσεις βασίζονται πολύ στο συναίσθημα...και τελικά δεν είναι θέμα ποιος φαντάζει...πιο δυνατός αλλά ποιος πονάει περισσότερο. Αυτός που πονάει περισσότερο...λογικά θα βγει πιο δυνατός για μένα...τουλάχιστον συναισθηματικά..έστω και μετά από πολύ μάχη.

Α και κάτι τελευταίο που έχω αποκομίσει από δική μου εμπειρία: συνήθως αυτός που φεύγει έχει φάει όλον τον πόνο πριν, μπορεί και για χρόνια. Αυτός που μένει πονάει γιατί του έρχεται ξαφνικά. Αλλά δεν σημαίνει πως όποιος φεύγει δεν πονάει. Μπορεί να είναι και πολύ περισσότερο.

 

Δεν θα απαξίωνα την απώλεια του. Ευτυχώς τα έχω στη θέση τους και τα δύο