Πλατωνικός έρωτας... Μία σύγχρονη παρεξήγηση.

Καιρό τώρα σκέφτομαι πως στην σημερινή εποχή γινόμαστε μάρτυρες ή βιώνουμε ακόμα και οι ίδιοι την "τρέλα" της σημερινής εποχής με τις σχέσεις από απόσταση.
Τα μέσα επικοινωνίας πλέον είναι τέτοια που επιτρέπει σε άτομα με μεγάλη απόσταση μεταξύ τους, (ακόμα και σε απόσταση διαφορετικών ηπείρων), να γνωριστούν και να "αναπτύξουν" ένα νέο κύμα σχέσεων που κατακλύζει την εποχή μας... Τις Σχέσεις Από Απόσταση.
Σκεφτόμουν λοιπόν αν αυτές οι σχέσεις έχουν κάποια σχέση με τις Πλατωνικές Σχέσεις.
Ψαχουλεύοντας στο ίντερνετ για σχετικές συζητήσεις έπεσα επάνω στο παραπάνω κείμενο:



Αν ρωτήσουμε σήμερα «τι είναι ο Πλατωνικός έρωτας;» η πλειοψηφία των ερωτηθέντων θ’ αποκριθεί πως πρόκειται για τον ανεκπλήρωτο έρωτα.

Για τον έρωτα που, για διάφορους λόγους, έμεινε ανέκφραστος, θαμμένος βαθιά μέσα μας.
Στην καλύτερη των περιπτώσεων θα λάβουμε μια απάντηση του τύπου «είναι ένας έρωτας που γεννήθηκε και έζησε, πριν πεθάνει, μόνο σε πνευματικό επίπεδο».
Σε κάθε περίπτωση θα μας απαντήσουν ή η απάντηση θα εμπεριέχει την υπόνοια, πως είναι ο έρωτας που ποτέ δεν δοκίμασε τη σαρκική επαφή.

Είναι ο Πλατωνικός Έρως, λοιπόν, κάτι απ’ όλα τα παραπάνω;
Για τον Πλάτωνα ο έρωτας ήταν μία ιδέα με σκοπό την ανοδική πορεία του ατόμου, μέσω των τριών βαθμίδων της, στο υψηλότερο σκαλί της ερωτικής μυσταγωγίας.
Τη θεαγωγία, μιας και η ιδέα του έρωτα υπάρχει σε καθαρή κατάσταση στο θεό, και τη θέαση του απόλυτου κάλλους, του Αγαθού.

Στο πρώτο βήμα, η ανθρώπινη συνείδηση, ρέπει προς τα ωραία σώματα.
Έλκεται από τους, εξωτερικά, ωραίους ανθρώπους, εστιάζοντας την ερωτική της διάθεση σ’ ένα σώμα.

Στο δεύτερο βήμα, το άτομο έρχεται αντιμέτωπο με τη θέαση του κάλλους της ψυχής, τ’ οποίο είναι ανώτερης αξίας σε σύγκριση με το σωματικό.
Σ’ αυτό το δεύτερο βήμα το άτομο δύναται να γνωρίσει για τον εαυτό του και για τους άλλους την οδό της αλήθειας.

Στο τρίτο βήμα, η συνείδηση του ατόμου απελευθερώνεται.
Πλέον το άτομο κοιτά από ψηλά όλο το πεδίο της ομορφιάς.
Απογυμνωμένη και λεύτερη από τη σάρκα και τις ψυχικές αμφιταλαντεύσεις απολαμβάνει τη θέαση του Αγαθού.
Του απόλυτα ωραίου, που ξεπερνά το άτομο και τις προεκτάσεις του.
Το άτομο ξεπηδά από τον κόσμο των απεικασμάτων στον κόσμο του αυθεντικού.

Ο Πλατωνικός έρωτας δεν είναι, λοιπόν, ένας έρωτας ανεκπλήρωτος.
Το αντίθετο, μάλιστα.
Είναι ο έρωτας στην πλήρη μορφή του.
Ο έρωτας που περπάτησε και τα τρία σκαλιά για να φτάσει στη θέωση.
Εκεί που οι ερωτευμένοι, γευόμενοι τη σωματική έλξη και κοινωνώντας την ψυχική ένωση καταλήγουν σε κάτι ανώτερο.

Στη κοινή θέαση του πλατωνικού Αγαθού.

http://enfo.gr/ar2907

Αυτό λοιπόν το άρθρο εξηγεί τι είναι ο Πλατωνικός Έρωτας. Έχετε βιώσει κάτι παρόμοιο; (Σίγουρα δεν χρειάζεται να περιλαμβάνει απόσταση χιλιομετρική) Απαιτεί όμως συνειδησιακή επαφή και όχι απλά σωματική (Μπορεί να μην περιλαμβάνει καν σωματική επαφή, παρά μόνο εγκεφαλική)....

Όλοι ξέρουμε τι είναι οι σχέσεις από απόσταση, ίσως πολλοί, σίγουρα κάποιοι από εμάς, έχουν βρεθεί σε μια τέτοια σχέση. Ίσως να την βιώνουν και αυτή τη στιγμή.
Ποια είναι η γνώμη σας για τις σχέσεις από απόσταση;
Μπορούν να επιβιώσουν και να βιώσουν ότι και μια σχέση χωρίς τις αποστάσεις;
Μπορούν να υπάρξουν τα ίδια συναισθήματα;
Μεγαλύτερα; Μικρότερα;
Έχουν κάποια σχέση με τον πλατωνικό έρωτα που διατηρούσαν κάποτε οι πολύ παλαιότεροι και σήμερα κάποιοι από επιλογή;

Επίσης αν βρίσκεστε σε μια τέτοια σχέση, και φυσικά το επιθυμείτε, μοιραστείτε μαζί μας την καθημερινότητά σας. Πως το αντιμετωπίζετε; Ποια είναι τα σχέδιά σας; Κάνετε σχέδια;
Επηρεάζει τις σχέσεις η απόσταση;

Δεν γράφω άλλα ερωτήματα.... Καταλάβατε πάνω κάτω τι θέλω να πω... (πιστεύω  )
Ορκίζομαι πως έβαλα τα δυνατά μου να μην σας χιλιομπερδέψω με την ανακατωσούρα των σκέψεών μου 

 

Ειλικρινά, δεν ξέρω αν είναι ο έρωτας στην πλήρη μορφή του (όπως γράφει το άρθρο) ή μια μορφή έρωτα.
Σίγουρα απέχει σε πολλά σημεία από την μορφή έρωτα που του χάρισε το διάσημο όνομα του. Προφανώς και ευδοκιμεί στην κοινωνία μας και στην εποχή μας. Ίσως και στην αρχική μορφή του αλλά μάλλον σε σπανιότερες περιπτώσεις.
Στην μορφή που περιλαμβάνει, ψυχική και σωματική επαφή αλλά και απόσταση... Μιλάμε για μια πολύ επίπονη και δύσκολη μορφή!!
Έστω και μια φορά να το έχει ζήσει κάποιος, θυμάται τα συναισθήματα που είχε. Τα προβλήματα που αντιμετώπισε. Τις δυσκολίες. Τις στιγμές που ήθελε τον άνθρωπο του δίπλα του και η απόσταση το εμποδίζε.
Και κανένα Skype, κανένα διαδίκτυο δεν αντικαθιστά την ανθρώπινη επαφή!!
Σχέδια ακυρώνονται για λόγους που δεν μπορείς να ελέγξεις. Όσο και αν προβλέψεις...
Και φυσικά μπορεί να οδηγήσει σε διάλυση της σχέσης. Θέλει αντοχές, ειλικρίνεια, δύναμη ψυχής και ψυχική επαφή των συμμετεχόντων για να διατηρηθεί. Και πάλι μπορεί να μεσολαβήσει η απογοήτευση.
Ειλικρινά, μια πολύ δύσκολη μορφή σχέσης!! Αλλά στην περίπτωση που σου τύχει (ως γνωστόν είναι μεγάλη πορνη η ζωή) την ζεις και όπου σε βγάλει!!
Καλό κουράγιο να έχεις...

 

Η μεγαλύτερη απόσταση μπορεί να είναι απ' τη μια μεριά του κρεβατιού στην άλλη...
- κλασικό -.
Ο έρωτας δεν κοιτάζει αποστάσεις, αν και για όσο υπάρχει, υπερπηδά όλα τα εμπόδια...
- εξίσου κλασικό -.
Περνάς ώρες, μέρες, εβδομάδες ακόμη και μήνες να σχεδιάζεις...
Να λες, αν ήταν εδώ τι...
Τι θα σκεφτόταν, τι θα μου έλεγε, τι θα κάναμε και μια σωρεία από ερωτήσεις δίχως βέβαιη απάντηση...

Και φτάνει μια μέρα που γίνεται η έλλειψη συνήθεια...
Που καταλαβαίνεις, ότι όσο και να συμπιέσεις σ' ένα χρονικό διάστημα, ότι στο μεταξύ δεν έζησες...
Όταν λήξει, πάλι "πεινασμένος/η" καταλήγεις...
Ότι το overdose δεν φτάνει...
Και κάποιος απ' τους δύο παίρνει την απόφαση να κάνει την ζωή του/της μπουρδέλο...
Για να βάλει μια τελεία στο "μαρτύριο"...
Αποτέλεσμα? Να εξακριβώσει ότι η απόσταση είχε πια νεκρώσει τα πάντα μέσα του/της...
Και ότι η επανασύνδεση ήταν μόνο, για να κλείσει το καπάκι στο φέρετρο...

Για μένα μιλάω μονάχα και δεν θέλω να "πικράνω" κανέναν/καμία...
Εγώ μάτια που δεν τα βλέπω για ένα μήνα το πολύ, πλέον τα λησμονώ...
Και ας είμαστε στην ίδια πόλη...

Τον έρωτα στο μυαλό μου δεν τον θέλησα ποτέ...
Ούτε μου αρέσουν τα φαντάσματα.
Και ότι δεν ακουμπώ, όταν το θέλω εγώ, δίχως ρολόγια ή ημερολόγια...
Για μένα πια δεν υπάρχει...
Καλύτερα μόνος ή με κάποια fuck buddy...
Εξαρτάται βέβαια και απ' τις ανάγκες του καθενός/καθεμιάς...
Εγώ όπως έλεγε κι ένας απ' τους κλέφτες στην "Γλυκιά συμμορία"...
Στην ζωή μου, το μόριο και την καρδιά μου τα τάϊσα...Όσο μπορούσα κι όσο ήθελα...
Με κορμιά, με αισθήματα, με δάκρυα, με γέλια, αληθινά...
Δεν με καλύπτει πια το φασκόμηλο μιας σχέσης, που θα κρατούσε γι' αρκετό καιρό απ' απόσταση...

Καλή συνέχεια στο νήμα σου...  

 

Αγαπουλόσκονη παντού!  

 

O Πλατωνικός έρωτας είναι αυτό που η Διοτίμα περιέγραψε στο Σωκράτη ως "έρωτα για όλα τα όντα". Έρωτα για την κάθε στιγμή, για τη δημιουργία. Δεν έχει σχέση με ένα πρόσωπο. Είναι στάση ζωής για κάποιον που έχει προχωρήσει στο μονοπάτι της εξέλιξης.

 

ματια που δεν βλεπονται γρηγορα λυσμονιουνται.... η φωτια του ερωτα χρειαζετε το ξυλο (επαφη) για να διατηρηθει......
ταπεινη μου γνωμη παντα.... 

 

Ωραίο νήμα    

-> Ποια είναι η γνώμη σας για τις σχέσεις από απόσταση;
Όχι για μένα.

-> Μπορούν να επιβιώσουν και να βιώσουν ότι και μια σχέση χωρίς τις αποστάσεις;
Γιατί όχι. Οποτε ναι  

-> Μπορούν να υπάρξουν τα ίδια συναισθήματα;
Γιατί όχι. Οποτε ναι  

-> Μεγαλύτερα; Μικρότερα;
Τα ίδια.

-> Έχουν κάποια σχέση με τον πλατωνικό έρωτα που διατηρούσαν κάποτε οι πολύ παλαιότεροι και σήμερα κάποιοι από επιλογή;
Δεν ξέρω δεν απαντώ  

 

βεβαίως!κι αρκετές φορές μάλιστα.. 
στα 12 ερωτευμένη με τον Βeethoven..στα 14 με τον καθηγητή στο φροντιστήριο Αγγλικών που μας προετοίμαζε εντατικά για το Proficiency..στα 15 με τον ζωγράφο που κάθε βράδυ φιλοτεχνούσε πορτραίτα στους περαστικούς,στο νησί..και πρόσφατα με τον Jammie απο το "Outlander"..

  o Jammie.... 

υ.γ είναι στ αλήθεια πολυ βαρύγδουπη δήλωση αυτό το "έρωτας" στις παραπάνω περιπτώσεις  ...αλλα το πλατωνικός δίπλα,το ελαφρύνει αρκετά νομίζω..

 

Γαμω τις σειρες.

 

αυτο ειναι στην ουσια του ο πλατωνικος ερωτας.. και ας παρατεθει η αναφορα του Ησιοδου (Θεογονια) που εσωκλειει τον πυρηνα της αρχαιοελληνικης αντιληψης για τον Ερωτα 'ο παλαίτατος και ομορφότερος των Θεων', ηταν κινητρο δημιουργιας των παντων ο Ερως

 

Aχ σε καταλαβαίνω. Μια ιστορία μου λοιπόν. Πέρα για πέρα αληθηνή, ανέφικτη, πλατωνική.
Σημειωτέον, δεν πιστεύω σε τίποτα υπερφυσικό, σε μετενσαρκώσεις, σε άλλες διαστάσεις, νόθινγκ.

Πριν λίγα χρόνια, βρίσκομαι στην Αγγλία επίσκεψη στην καλύτερη μου φίλη, που μένει στο Dulwich, νότιο Λονδίνο.
Kάποια μέρα αποφασίζω να επισκεφτώ την τοπική πινακοθήκη. Και όπως περιδιαβαίνω στους διαδρόμους, σε ένα δωμάτιο αριστερά από τον κεντρικό διάδρομο, ένας άγνωστος σε μένα πίνακας τραβάει την προσοχή μου. Όχι, δεν την τραβάει, με μανγητίζει. Μπαίνω στην αίθουσα, κάθομαι στο παγκάκι απέναντι στο πίνακα, και κοιτάζω. Και κοιτάζω. Δεν μπορώ να πάρω το βλέμμα μου από τον πίνακα. Rembrandt - αλλά δεν το ήξερα, και ούτε ήταν αυτό που με τράβηξε. Το πορτραίτο ενός νεαρού, με λεπτά ξανθά μαλλιά, με μαύρο χιτώνα, το στόμα ελαφρώς ανοικτό. Δεν μου θύμιζε κανέναν που ήξερα, αλλά τον ήξερα. Με ήξερε, γνωριζόμασταν, βαθιά. Eραστές. Ο Jacob de Gheyn o τρίτος κι εγώ, κάποτε. Bang.

Μετά από κάνα τέταρτο απόλυτης σύγχισής μου, μπαίνει στην αίθουσα ο φύλακας, και νιώθω άσχημα που κάθομαι εκεί να χάσκω σαν το χάνο. Σηκώνομαι, κοιτάζω τους άλλους πίνακες, κάνω να βγω από την αίθουσα και σκέφτομαι "Και τι με νοιάζει; Το εισητήριο το πλήρωσα. Θα μείνω εδώ όσο θέλω", και ξανακάθομαι. Έμεινα εκεί μέχρι το κλείσιμο της πινακοθήκης. Σηκώθηκα, ειλικρινά με πόνο καρδιάς, και πήγα στο πωλητήριο, αγόρασα ότι είχε και δεν είχε από ανατυπώσεις, σε όλα τα μεγέθη, και έφυγα. Γύρισα σπίτι σαν υπνωτισμένη και είπα στην φίλη μου "Είμαι ερωτευμένη. Τον ξαναβρήκα." "Ποιόν;" Άντε να της εξηγήσω ότι ο καλός μου είχε πεθάνει πριν τετρακόσια χρόνια περίπου. Η φίλη μου, αν είναι δυνατόν ακόμα πιο προσγειωμένη από μένα, πρέπει να ζορίστηκε να μην ζητήσει ψυχιατρική βοήθεια.
Ψάχνω στο google, βρίσκω, διαβάζω. Το ίδιο απόγευμα κάθισα και έγραψα μονομιάς (μονοπνοιάς, όπως λέει ένας φίλος μου) την ιστορία, όχι, την περιγραφή του τρόπου που γνωριστήκαμε, εφτά σελίδες. Αυτός χαράκτης στην βασιλική αυλή στη Χάγη (ήταν), εγώ μοναχοπαίδι του βασιλικού χειρουργού. Συναντηθήκαμε σε χορό, έρωτας με τη πρώτη ματιά. Κάργα λεπτομέρειες, η πιο γλυκανάλατη ιστορία που μπορεί να φανταστεί κανείς, τύφλα να 'χουν τα Άρλεκιν.

Για μήνες τον σκεφτόμουν, με τρυφερότητα και πόνο γιατί δεν μπορούσαμε να είμαστε μαζί.

Είμαι κυνική μέχρι το κόκκαλο. Δεν είμαι καν ρομαντική. Αλλά ακόμα έχω το πορτραίτο του Jacob στο γραφείο και άλλο ένα αντίγραφο, μικρότερο, στο κομοδίνο μου, so sue me.

Για να ελαφρύνω τον τόνο, αναφέρω ότι ο φύλακας πιθανόν σκέφτηκε ότι ήθελα να κλέψω τον πίνακα. Τρεις φορές έχει κλαπεί μέχρι τώρα, το λένε "the take-away Rembrandt".  

A, και για το αρχείο, να και ο Jacob. Μακριά του.

 

ΥΓ Πιθανότατα το post μου είναι ελεεινά οφτόπικ. Αν είναι πείτε μου που να το μεταφέρω...

 

Όχι, καμία σχέση δεν έχουν  

Πλατωνικό Έρωτα εκτιμώ πως όλοι έχουμε βιώσει είτε το έχουμε αντιληφθεί είτε όχι. Γιατί θεωρώ ότι όλοι οι άνθρωποι έχουμε κάποια σχέση με την αισθητική