Πληθυντικός Ευγενείας;

Απάντηση: Πληθυντικός Ευγενείας;

Μήπως αυτό που εννοούμε στην ουσία εδώ, δεν είναι στην πραγματικότητα "υπερβολική διάθεση επίδειξης υποταγής" (μάλλον γιά σεβασμό μιλάμε ούτως ή άλλως εδώ, και όχι γιά υποταγή), αλλά ειλικρινής πλην όμως αδικαιολόγητη απόδοση σεβασμού, προς Κυριάρχους αδιακρίτως;

Πιστεύω πως περί αυτού πρόκειται. Περί της υπερβολικής σπουδής που επιδεικνύουν ενίοτε υποτακτικά άτομα (προσέξτε, ενίοτε, μη σκοτωθούμε τσάμπα) στο να αποδώσουν "τιμές" σε κάποιους, απλώς και μόνο επειδή έχουν επιλέξει να φέρουν τον τίτλο "Μάστερ", "Μίστρες" κλπ...

(Ξέρω πως το "αδιακρίτως", θα φανεί υπερβολικό. Εντάξει, δεν εννοώ τελείως αδιακρίτως. Αλλά από την εμπειρία μου, τα κριτήρια γιά να επιδειχθεί αυτός ο όποιος σεβασμός, είναι πολλές φορές πολύ χαλαρά...).

 

Είναι απλό. Πολλές υποτακτικές αποφασίζουν την ευγένεια και τον σεβασμό να τα προσφέρουν. Η συνέχεια δείχνει αν αξίζει την "τιμή" αυτή ο όποιος Κυρίαρχος.

 

Eγώ αυτό που κατάλαβα από το ποστ της kyklonas είναι πως οι υποτακτικοί πασχίζουν να (επι)δείξουν την διάθεσή τους για υποταγή,σε οποιονδήποτε Κυρίαρχο,ανεξαρτήτως αν τον σέβονται ή όχι. Υποτάσσονται στο στάτους,χωρίς απαραίτητα να σέβονται αυτόν που το φέρει. Πως λοιπόν,μιλάμε για σεβασμό "ούτως ή άλλως"; Δεν μπορείς να σεβαστείς απλά έναν τίτλο.Ούτε και καποιον επειδή φέρει τον συγκεκριμένο τίτλο. Για όνομα..
Νόμιζα πως ο σεβασμός είναι κάτι που κερδίζεται και όχι κάτι που απαιτείται.

Επ' ευκαιρίας,μήπως μπορείτε εσείς να απαντήσετε στην προηγούμενη ερώτησή μου;

"Με ποιον τρόπο αντιλαμβανόμαστε,την χρήση πληθυντικού από κάποιον υποτακτικό,ως ένδειξη υπερβολικής διάθεσης επίδειξης υποταγής (ή υπερβολικής σπουδής,έστω),σε έναν τυχαίο Κυρίαρχο;"

Η εμπειρία σου τι λέει SadalMelik? Την αξίζουν την "τιμή";

 

Απάντηση: Πληθυντικός Ευγενείας;

Λέμε περίπου το ίδιο, m.B., πολύ λεπτή είναι η διαφορά...

Έχεις φυσικά δίκιο στο ότι ο σεβασμός κερδίζεται, και είτε ο σεβασμός είτε η υποταγή δεν οφείλουν να επιδεικνύονται ή να αποδίδονται αδιακρίτως προς οποιονδήποτε έχει επιλέξει να φέρει έναν τίτλο ή να δηλώνει ένα στάτους. Ακόμη κι αν αξίζει να φέρει τον "τίτλο" ή δικαιολογεί κάποιος τη δήλωση του στάτους "Μάστερ" γιά παράδειγμα, δεν είναι λόγοι κατ' εμέ αυτοί γιά να του αποδίδονται τιμές ή υποτακτική συμπεριφορά από κάθε υποτακτικό άτομο, αλλά μόνον από υποτακτικά άτομα που στη δική τους ζωή ο εν λόγω Μάστερ, παίζει κάποιο ενεργό ρόλο, και δη θετικό...

Η αντίρρησή μου έγγειται στο κατά πόσο πράγματι με τη χρήση του πληθυντικού προς Κυριαρχικούς "αδιακρίτως", οι υποτακτικοί πασχίζουν να επιδείξουν τη διάθεσή τους γιά υποταγή... Προσωπικά πιστεύω πως εν πολλοίς, δεν είναι έτσι. Πιστεύω πως αυτό που συμβαίνει περισσότερο είναι να επιδεικνύεται (από κεκτημένη ταχύτητα, θα έλεγα) ένας σεβασμός αδικαιολόγητος όπως είπα και πριν, μιά και είναι -βασικά και σωστά το έθεσες- σεβασμός προς το στάτους, και όχι προς το πρόσωπο...

Μου έχει συμβεί πολλές φορές να μου μιλούν στον πληθυντικό, και τις περισσότερες απ' αυτές πιστεύω πως ήταν λόγω αυτού που δηλώνω, και όχι λόγω της διάθεσης των συγκεκριμένων ατόμων να μου δείξουν πως θα ήταν πρόθυμα να μου υποταχθούν...

Ένα απλό παράδειγμα: Μου έχει τύχει να με προσεγγίσουν άντρες υποτακτικοί, με κατ' αρχήν διάθεση υποταγής. Παρότι το απέκλεισα φυσικά ως αμιγώς straight άνθρωπος χωρίς δεύτερη κουβέντα, παρότι λοιπόν ήταν απόλυτα σαφές πως η υποταγή τους δεν ήταν από μένα θεμιτή και αυτό ήταν φύσει αδύνατο ν' αλλάξει ποτέ, ο πληθυντικός παρ' όλ' αυτά, παρέμεινε...

Να προσπαθήσω, αν και ομολογώ πως δεν είμαι απόλυτα βέβαιος γιά το εάν κατανοώ ακριβώς τί εννοείς...

Υποθέτοντας πως όταν λες "πώς αντιλαμβανόμαστε" εννοείς, γιά να το πω διαφορετικά, "πώς την εκλαμβάνουμε", θα πω και πάλι, γιατί νομίζω πως το είπα αρκετά σαφώς και πριν, ότι προσωπικά τη βρίσκω περιττή, ανούσια και κατά το μάλλον ή ήττον, "αντανακλαστική"...

 

 

Άρα,τις περισσότερες φορές,ο πληθυντικός αφορούσε στο στάτους σας. Όχι στην διάθεσή των,να υποταχθούν. Ισχυρή η ταμπέλα του Κυριάρχου,τελικώς.

Πάλι το κυριαρχικό στάτους, νικά!!!  

Πως καταλαβαίνουμε τον σκοπό,για τον οποίο ένας υποτακτικός,χρησιμοποιεί τον πληθυντικό σε έναν Κυρίαρχο; πως μπορούμε να είμαστε βέβαιοι πως δείχνει "υπερβολική διάθεση επίδειξης υποταγής στον κάθε κυρίαρχο"; Δεν μπορεί δηλαδή,να πρόκειται για κάτι άλλο;

 

Η εμπειρία μου μου λέει ακριβώς αυτό που έγραψα πιο πάνω.
Όσον αφορά το άν κάποιος αξίζει την τιμή αυτή δεν μπορώ να απαντήσω και δεν με ενδιαφέρει κιόλας. Το τι θεωρεί ο καθένας πως αξίζει στην ερωτική του ζωή και το πως συμπεριφέρεται μέσα σε αυτή είναι κάτι που αφορά τον ίδιο.

 

Απάντηση: Πληθυντικός Ευγενείας;

Όντως... Και είναι πιστεύω σαφές πως όταν κάποιος επιδεικνύει σεβασμό προς κάποιον, περισσότερο από αυτόν που η αγωγή του του επιβάλλει να δείχνει στους πάντες, προς το στάτους είναι τελικά ο σεβασμός, και όχι προς το πρόσωπο...

Το θέμα είναι αν έχει κανένα νόημα, αυτή η "νίκη"... Έχει;

Κατ' εμέ, μ' αυτό το στοιχείο και μόνο, δεν μπορούμε να είμαστε βέβαιοι γιά τίποτε. Δεν πιστεύω πως από τη χρήση του πληθυντικού (ή και από τη μη-χρήση του), μπορούμε να καταλήξουμε σε κανένα ασφαλές συμπέρασμα... Ίσως μπορούμε να καταλήξουμε βέβαια σε κάποια συμπεράσματα περί της γενικής θεωρήσεως κάποιων γιά κάποια πράγματα, αλλά και πάλι είναι παρακινδυνευμένο αφού υπεισέρχονται παράγοντες αστάθμητοι γιά κάθε τρίτο, όπως οι ηλικίες, η ανατροφή, η παιδεία, η αισθητική κλπ κλπ κλπ...

 

Απάντηση: Πληθυντικός Ευγενείας;

posted by SadalMelik
Είναι απλό. Πολλές υποτακτικές αποφασίζουν την ευγένεια και τον σεβασμό να τα προσφέρουν. Η συνέχεια δείχνει αν αξίζει την "τιμή" αυτή ο όποιος Κυρίαρχος.


συμφωνώ απολύτως και επαναλαμβάνω ότι για μένα πλέον είναι και συνήθεια ,ίσως γιατί έτσι με(αχ αυτή η Θεσσαλονίκη   ) έμαθαν και νιώθω πολύ όμορφα μιλώντας έτσι.

 

Ξεκινώντας με την , κάποιες φορές αδικαιολόγητα,αισιόδοξη άποψη πώς η domme
σε αυτό το σάιτ φέρει επάξια αυτό τον τίτλο, μιλώντας στον πληθυντικό, απλά εκφράζω το σεβασμό αλλά και το θαυμασμό μου σε έναν ολοκληρωμένο άνθρωπο,το σεβασμό και θαυμασμό του μαθητή στο δάσκαλό του για τη ζωή.

 

Απάντηση: Πληθυντικός Ευγενείας;

Τίποτε δεν είναι τόσο "απλό". Η κουβέντα στα τελευταία ποστς περιστρέφεται γύρω από το γιατί προσφέρονται ο σεβασμός κι η ευγένεια ακόμη και εκεί που δεν είναι τεκμηριωμένο πως "οφείλονται". Το ότι προσφέρονται ήταν εκ προοιμίου γνωστό, το ακούμε, το διαβάζουμε, το βλέπουμε. Γιατί όμως; Τί είναι αυτό που κάνει το ipakouo_skilaki γιά παράδειγμα, εδώ από κάτω, να απευθύνεται στον πληθυντικό σε όποια γυναίκα αποφάσισε όταν γράφτηκε στο φόρουμ να δηλώσει "Domme"; Γιατί, όπως λέει, το να μιλάει στον πληθυντικό σε κάθε "Κυρίαρχη" γυναίκα αδιακρίτως, τον κάνει να νοιώθει όμορφα; Και σε πόσο βάθος πάει τελικά αυτή η συμπεριφορά; Θέτει ο ίδιος στην ουσία εαυτόν σε θέση υποταγής -ή δυνάμει υποταγής- απέναντι σε κάποιαν άγνωστη; Και-μοιραία ακολουθεί πιστεύω το ερώτημα- εάν τον θέτει, είναι εύλογο και θετικό να το κάνει; Αυτά περίπου συζητάμε εδώ, και δεν μου φαίνονται και τόσο εξαιρετικά απλά...

Τη συνήθεια, αγαπητέ, την καταλαβαίνω. Από πού όμως άρχισε και πώς παγιώθηκε η συνήθεια; Το έχεις σκεφτεί αλήθεια, ποτέ; Τί είναι αυτό που στην ουσία σε κάνει να μιλάς σε κάποια "Domme" στον πληθυντικό, και σε κάποια "vanilla" στον ενικό, εάν αυτό είναι που συμβαίνει; Τί ήταν τελικά, αυτό που πριν γίνει συνήθεια, σου "έβγαζε" τον πληθυντικό; Ο σεβασμός, το δέος, η επιθυμία σου να υποταχθείς, τί; Μάλλον εσύ είσαι ο αρμόδιος να μας διαφωτίσεις εδώ...

 

Απάντηση: Re: Πληθυντικός Ευγενείας;

Καλό αυτό, έτσι ακριβώς όπως εκφράσθηκε...

 

Απάντηση: Πληθυντικός Ευγενείας;

Άκρως ενδιαφέρον το νήμα-νάρκη του συμπαθούς νηματοθέτη.
Είμαι πλέον πεπεισμένος πως ο Elysium ναρκοθετεί συστηματικά το
«χώρο» με νήματα παγίδες (κατάργηση κανόνων, προς τι ο πληθυντικός, κ.ά.)
με απώτερο στόχο να καταδείξει ότι οι περισσότεροι ακόμα ψάχνονται
σε θολά νερά περί BDSM. Σταθμίζει αντιδράσεις. Άξιος.
Στο προκείμενο.
Αναφορικά με την ιστορική καταγωγή του πληθυντικού στην ελληνική
γλώσσα δεν Είμαι βέβαιος για τη χρονική του αναγωγή.
Το βέβαιο είναι πως η χρήση του αποσκοπούσε στο να ενσωματώνει
το κύρος του θεσμού στο πρόσωπο που έφερε σχετικό αξίωμα,
δηλαδή που πήγαζε από το θεσμό ασκώντας τις σχετικές εξουσίες
που απέρρεαν από αυτόν.
«Ημείς ως πρόεδρος της κυβερνήσεως» π.χ.
Με άλλα λόγια «όταν μιλάω εγώ μιλάει ο θεσμός».
Σήμερα –ας είναι καλά όπου βρίσκεται ο Μ. Τριανταφυλλίδης- τα πράγματα απλουστεύτηκαν.
Κατάλοιπα παρομοίων φραστικών σχημάτων χρησιμοποιούνται μόνο
σε επίσημα κρατικά έγγραφα και συνηθέστερα σε εκκλησιαστικά.
Είναι προσφιλής για παράδειγμα η ταυτόχρονη αναφορά α’ πληθυντικού αριθμού
στο πρόσωπο και το αξίωμα τους στους μητροπολίτες.
Παρεμπιπτόντως ελάχιστες ελληνικές λέξεις, δηλωτικές θεσμού ή αξιώματος,
«κατάφεραν» να υπερβούν ακόμα και το πρόθεμα «κύριος» σε ειδικό βάρος
και να το το παραλείψουν.
Πρόχειρα μπορώ να θυμηθώ μόνο δύο.
Βασιλέας και Στρατηγός.
Παραπλήσιες όπως πρόεδρος, ναύαρχος ή πτέραρχος χρήζουν
ακόμα του προθέματος «κύριος».
Όσοι υπηρετήσαμε την πατρίδα θα θυμόμαστε ουκ ολίγες περιπτώσεις
όπου βαριόμασταν να χαιρετήσουμε το λοχαγό και είχε πάντα έτοιμη
την παρατήρηση, «αν όχι σε μένα, τουλάχιστον σεβασμός σε αυτά εδώ»,
δείχνοντας τ’ αστέρια στις επωμίδες του.

Είναι προφανές πως όλο τούτο το κατ’ άλλους ανούσιο και κατά κάποιους
άλλους ουσιώδες φραστικό σύστημα εφαρμόστηκε για ευνόητους λόγους
που φυσικά έχουν να κάνουν και με ζητήματα εξουσίας και επιβολής.
Πράγματα αυτονόητα και στο BDSM.
Δεν θα υποτιμήσω τον κοινό νου του χώρου όπου συνευρισκόμαστε
«oμού μετά των αλλοφύλων» προσπαθώντας τάχατες να επεξηγήσω
περί «πληθυντικών ευγενείας» και άλλων πράσινων αλόγων.
Ό, τι καταλαβαίνει κανείς, καταλαβαίνει και κυρίως βιώνει.

Κλείνοντας, μία προσωπική εμπειρία που ίσως – λέω ίσως-
κάτι έχει να πει σε κάποιους.
Ανδρώθηκα σε αυτό τον τρόπο εκτός Ελλάδας και φυσικώ τω λόγω
οι εμπειρίες Μου είχαν να κάνουν με αλλοδαπές και αλλοδαπούς όπου
χρησιμοποιούσα κυρίως την αγγλική γλώσσα.
Ως εκ τούτου ο πληθυντικούς στο session και στις εν γένει
επαφές Μου ήταν άγνωστος.
Δεν τον επέβαλα ποτέ καθώς με ξένιζε λόγω συνήθειας αλλά
έχει μείνει αξέχαστη η ανάμνηση της υποταγμένης Μου που
εν μέσω συνεδρίας, αυθόρμητα και πηγαία έβγαλε από μέσα της
τον πληθυντικό αβίαστα και σαν βαθειά εσωτερική της ανάγκη.
Ομολογώ ότι Μου άρεσε και Με συνεπήρε.
Ό, τι κι’ αν αυτό σημαίνει για μερικούς…