Ποίηση της παρακμής. Η μοντερνιστική τομή.

Και τότε εμείς οι δειλοί

Και τότε εμείς οι δειλοί
που λατρεύαμε το μουρμουρητό
της νύχτας, τα σπίτια,
τα μονοπάτια του ποταμού,
τα φώτα τα κόκκινα και βρωμερά
εκείνων των τόπων, την θλίψη
γλυκερή και σιωπηλή. –
Εμείς τεντώσαμε τα χέρια
στη ζωντανή αλυσίδα
και σιωπήσαμε, μα η καρδιά
ξεπήδησε μέσα στα αίματα.
Και δεν υπήρξε άλλη γλυκύτητα,
και δεν υπήρξε άλλη εγκατάλειψη
στο μονοπάτι του ποταμού.
Όχι πλέον σκλάβοι, μάθαμε
να 'μαστε μόνοι και ζωντανοί.

( Cesare Pavese )

 

Ιστορία

Η Ιστορία πρέπει ν' αποδεχτεί ότι πέρασε από δω,
σφίγγοντας και φηλαφώντας κοντά όλα όσα είχαμε.
Είναι τόσο ανιαρός και φρικαλέος ο τρόπος που πεθαίνουμε,
αντίθετα με ότι γράφουμε, η ζωή ποτέ δεν τελειώνει.
Ο Άβελ ήταν ξεγραμμένος, ο θάνατος δεν είναι μακρινός,
ένα πυροτέχνημα ηλεκτρίζει τον σκεπτικιστή,
της ταραχής του τα κοπάδια στριμώχνονται σαν
νεκροκεφαλές πάνω σε σύρμα υψηλής τάσης,
το μωρό του ουρλιάζει όλη τη νύχτα σαν μια καινούρια μηχανή.
Σαν και στις Βίβλους μας, πρόσωπο-πανί, επιδρομικό,
το όμορφο φεγγάρι του από πάχνη μεθυσμένου κυνηγού ανεβαίνει -
ένα παιδί θα του 'δινε ίσως ένα πρόσωπο: δύο τρύπες, δυο τρύπες
τα μάτια μου, το στόμα μου, ανάμεσά τους ενός κρανίου η μη-μύτη - .
Ω, είναι μια τρομακτική αθωότητα στο πρόσωπό μου,
βρεμένη με την ασημένια λύτρωση του πρωινού ψύχους.

( Robert Lowell )

 

Άτιτλο

Θέτω το τόξον μου εν τη νεφέλη
Γένεσις Θ:13

Ανήμερης στίξης
ορυκτό αλφαβητάρι
σιγής απόσταγμα
θρόισμα λυγμικό
στύβοντας τον ουρανό
ξεχύνεσαι γαλάζιο,
επί παν ό,τι έρπει επί
λευκής σελίδας
και το σπέρμα αυτής
στραγγίζοντας στα πρωτοτόκια της λέξης
νεύματα της θυσίας
αδικαίωτο

Άτιτλο

Μέσα σε φλόγες εμβρόντητες
απειθούν οι συνειρμοί
και οι τριγμοί
του ερωτήματος
ασπάζονται
τους βυθούς αυτολεξεί
έτσι που να αγριεύει
της νύχτας
η απόπειρα


Γράφεις

Δέν γράφεις
μα θα 'ρθει καιρός
που τις νύχτες του
σε δέος έκλυτο
και μέσα στα γράμματα
η αθωότητα σωριασμένη
θα παραβγεί στο αίμα.

Δέν γράφεις
μα θα 'ρθει καιρός
που θα σε σπαταλούν
συναρμογές δυσπρόσιτες
εύκρατων αστερισμών
και εύηχος ο ουρανός
ξυστά απ' την καρδιά σου
θα αποστατεί

Ύποπτος Δρασκελισμός Της Εξιλέωσης

Δεν αρδεύω πια
κατακλυσμιαίες νότες
στη μιλιά μου
Ό,τι είχα να πω
το στράγγιξε το δειλινό ακαριαία
και προσδένομαι άγλωσσος
στα αφιερώματα της περιδίνησης
διάτρητος απ' της λήθης
ευλαβικά σκυμμένος
στις ανατιναγμένες συγχορδίες
των παλμών μας
Εξιχνιάζεται εντός μου
ο σπαραγμός πυρίκαυστων δευτερολέπτων
πλειοδοτεί το αντάμωμα
με την εκδοχή σου τη γερμένη
στα ύφαλα της μέθη

Η Προσήλωση Και Τα Σέα της

Ιδρώνοντας
τ' αποφόρια της νοσταλγίας
σείονται αναφλέξεις στη σάρκα μου
και οι αναμνήσεις προσηλώνονται
στα έγκατα φωτός λεηλατημένου
Άστεγες υποτροπές
πληθαίνουν το μέσα μου
ποιές απαντήσεις θα στάξουν τώρα
τις βροντές της αρμονίας;

Ό,τι ερημώσαμε
Σπαρταράει δικαιωμένο

Αιμόφυρτες Καταστάσεις

Θα 'πρεπε να 'μουν αιχμάλωτος
στο νεύμα των κατολισθήσεων
ή έστω μάρτυρας
των διάπυρων λαρυγγγισμών του θανάτου
στα χειρουργεία της οριστικής
για να μπορώ να υποπτευθώ
τον τρόπο που περνάει η γραμμή
ο πυρετός στις ανυπόφορες σελίδες
που με συμμαζεύουν

Θυρωρός του ποιήματος:
η στοργή της απουσίας

Στον Περίπλου Της Φυγής μου

Στράγγιξαν οι λέξεις μου
των συντριμμιών το δέος
και η φωή μου δύεται αργά
στων σκιών την ανθηρότητα
Συρρέουν αντίδοτα
τροχισμένα στην ευπιστία του λευκού
στου κυανού την οξυδέρκεια..
Επικαλείσαι όμως
τα πυρά της ελπίδας μου
τον εναγκαλισμό του θριάμβου μου
σ' όλες τις πτώσεις


Στα Χαρακώματα Του Λευκού

Εμπόλεμη τροπή
του ποιήματος
στα αίματα
έναστρης επαγγελίας
αποφαίνεται
Διάσπαρτο δέος διαμπερές
υπομένω
ειπωμένης
πατρίδας εστεμμένης
απ΄τους ισόβιους συλλαβισμούς
της λέξεις της σκισμένης
και εσταυρωμένη νοσταλγία
αναδύεται
καρφώνοντας την λήθη
στα πέρατα του ενεστώτα

Μηνάς Βλάχος

 

Μπόι δυὸ πῆχες,
κόψη κακή,
γένια μὲ τρίχες
ἐδῶ κι ἐκεῖ.

Κούτελο θεῖο,
λίγο πλατύ,
τρανὸ σημεῖο
τοῦ ποιητῆ.

Δυὸ μάτια μαῦρα
χωρὶς κακία
γεμάτα λαύρα
μὰ καὶ βλακεία.

Μακρὺ ρουθούνι
πολὺ σχιστό,
κι ἕνα πηγούνι
σὰν τὸ Χριστό.

Πηγάδι στόμα,
μαλλιὰ χυτὰ
γεμίζεις στρῶμα
μόνο μ᾿ αὐτά.

Μούρη ἀγρία
καὶ ζαρωμένη,
χλωμὴ καὶ κρύα
σὰν πεθαμένη.

Κανένα χρῶμα
δὲν τῆς ταιριάζεικαὶ τώρ᾿ ἀκόμα
βαφὲς ἀλλάζει.
Δόντια φαφούτη
ὅλο σχισμάδες,
ὕφος τσιφούτη
γιὰ μαστραπᾶδες.

(Γεώργιος Σουρής)

 

Στις εξιστορήσεις της ζωής σου
συχνά ανταποκρίνομαι
με ρίγη στη ραχοκοκκαλιά,
τυλίγομαι σε κουβέρτα πορτοκαλιά,
γίνομαι συρφετός, τυφλός που καταλήγει
στην άκρη του ντιβανιού, του γκρεμού,
ανίκανος στα δάκρυα και στην ποίηση,
ζητώντας άλλου είδους όραση
καθώς είμαστε πια μεγάλα παιδιά
που χρειάζονται πολλά δάχτυλα
για να μετρήσουν τον πίσω χρόνο,
να βυθίσουν μακριά δάχτυλα
για ν’ αγγίξουν τον αρχικό πόνο,
ώστε να μπορούν να διατηρήσουν τη χαρά
Το λέω ξανά,
το λέω ξανά...

Στις εξιστορήσεις της ζωής σου
συχνά ανταποκρίνομαι
με ρίγη στη ραχοκοκκαλιά,
τυλίγομαι σε κουβέρτα πορτοκαλιά,
γίνομαι συρφετός, τυφλός που καταλήγει
στην άκρη του ντιβανιού, του γκρεμού,
ανίκανος στα δάκρυα και στην ποίηση,
ζητώντας άλλου είδους όραση
Τότε μόνο ξαφνικά κι ορμητικά έρχεται η επιβίωση
και με βάζει σε αναγκαστική απογείωση,
με ταχύτητα αμυντική σχεδόν φωτός

Απομακρύνομαι,
μέσα σε θόλο άπειρου ιριδισμού
κι έτσι σε βλέπω, φίλε, αιμάτινη σκιά ενός ρυθμού
Είτε συμφωνείς, είτε διαφωνείς,
είτε βρεθείς σε αφωνία
συμπαίχτη στην ίδια συγχορδία
μαζί με μας,
επώνυμου συνθέτη ενός μεγάλου επιτραπέζιου παιχνιδιού
που μερικοί το ονομάζουν ιστορία
και μερικοί το ονομάζουν ιστορία...της ηδονής.

Λένα Πλάτωνος

 

Το κατάλαβα αμέσως ότι είναι Καρυωτάκης ! Αυτός μόνο γράφει έτσι :Ρ
Τον είχαμε εξερευνήσει αρκετά στο λύκειο... Τότε τον θεωρούσα ενδιαφέροντα, τώρα μπορώ να πω πως τον λυπάμαι...

 

εχεις δικιο...μηπως να τον μαστιγωσεις και τουτον..?? 

 

Αυτοκτονησε πριν καποια χρονια... :Ρ

 

κριμα εχασες session....(ετσι δεν το λενε??) 

 

Ετσι το λενε. Με το καρυωτακη; γιατι για να λεει το ευχαριστω του κλαψομουνιαζοντας;

 

χαχαχα αυτο μ αρεσε....και μενα δεν μ αρεσει η κλαψα.....

 

Αποστροφή

Φθονώ την τύχη σας, προνομιούχα
πλάσματα, κούκλες ιαπωνικές.
Κομψά, ρόδινα μέλη πλαστικές
γραμμές, μεταξωτά, διαφανή ρούχα.

Ζωή σας όλη τα ωραία σας μάτια.
Στα χείλη μόνο οι λέξεις των παθών.
Ένα έχετ’ όνειρο: τον αγαθόν
άντρα σας και τα νόμιμα κρεβάτια.

Χορός ημιπαρθένων, δυο δυο,
μ’ αλύγιστο το σώμα, θριαμβευτικά,
επίσημα και τελετουργικά,
πηγαίνετε στο ντάνσιγκ ή στο ωδείο.

Εκεί απειράριθμες παίρνετε πόζες.
Σαν τη σελήνη πριν ρομαντικές,
αύριο παναγίες, όσο προχτές,
ακούοντας τη «Valenzia», σκαμπρόζες.

Ένα διάστημα παίζετε το τέρας
με τα τέσσερα πόδια κολλητά.
Τρέχετε και διαβάζετε μετά
τον οδηγό σας «δια τα μητέρας».

Ω, να μπορούσε έτσι κανείς να θάλλη,
μέγα ρόδο κάποιας ώρας χρυσής,
ή να βυθομετρούσατε και σεις
με μια φουρκέτα τ’ άδειο σας κεφάλι!

Ατίθασα μέλη, διαφανή ρούχα,
γλοιώδη στόματα υποκριτικά,
ανυποψίαστα, μηδενικά
πλάσματα, και γι’ αυτό προνομιούχα…

( Κ. Γ. Καρυωτάκης )