Ποίηση της παρακμής. Η μοντερνιστική τομή.

Κανόνες γραμματικής

Στο βάθος της ύπαρξής μας
κατοικεί μια βέβαιη πτώση,
αόριστοι νόμοι κυβερνούν τα βήματα.
Η ζωή μια σύντομη παρένθεση,
με άνω τελεία πάντα η σιωπή.

Σε κώμα κυκλοφορώ τα χαράματα,
πηδώ παρακείμενους φράχτες,
σημεία στίξης γέμισαν οι επιθυμίες.
Η μνήμη επιθετική,
υπερθετικού βαθμού η μοναξιά.

Το μέλλον ένα πλεόνασμα
καταχρηστικών προθέσεων,
λέξεις δοτικές στη φθορά του χρόνου.

Στην τελευταία σελίδα απορρίμματα
κι ένα πελώριο ερωτηματικό.

( Γιώργος Γκανέλης )

 

...κ'ενώ εχάνετο κάτω απο τις στοές μες στις σκιές και μες στα φώτα της βραδυας πηγαίνοντας προς την συνοικία που την νυχτα μοναχα ζεί,με οργια και κραιπάλη,και καθε είδους και λαγνεία..ειμασταν εσυ και εγω..εμεις!Ελευθεροι και μεθυσμενοι,ηδονισμενοι με κοκκινα ματια,διεστραμενα,λυσσασμενα για Ερωτα και Παθος για ηδονη..Μεχρι να ερθει το πρωι..'' (Αφιερωμενο σε μας που ζουμε την Νυχτα και κρυβομαστε στο Φως).. Priapos..

 

Η πόλις θα σε ακολουθεί.

Στους δρόμους θα γυρνάς τους ίδιους….

Δεν έχει πλοίο για σε δεν έχει οδό.

Έτσι που τη ζωή σου ρήμαξες εδώ,

σ' όλη τη γη τη ρήμαξες.

Κωνσταντίνος Καβάφης, Η Πόλις

 

Οδυσσέας Ελύτης «Καλημέρα Θλίψη» [Μαρία Νεφέλη]

Η Μαρία Νεφέλη λέει:

ΚΑΛΗΜΕΡΑ ΘΛΙΨΗ

Γεια σου θλίψη
Καλημέρα θλίψη
έντομο που φωλιάζεις μέσα μου
κι ολονυχτίς καραδοκείς πότε θ’ ανοίξω μάτι...

Στην αρχή σ’ έχω λησμονήσει·
κοιτάζω τις γραμμές του ταβανιού -
άξαφνα πατείς και μπαίνεις
στη συνείδηση.

Έρχεσαι να πικράνεις τον πρωινό καφέ
ν’ αποσπάσεις κάτι απ’ την ελάχιστη χαρά
του χεριού μου στο πόμολο του παραθύρου
φέρνεις ανωμαλίες στο νερό του μπάνιου
προκαλείς το πρώτο δυσάρεστο τηλεφώνημα
είσαι τέρας
μικροσκοπικός Μινώταυρος που ζητάει τροφή
και συντηρείται με το ελάχιστο...

Τρως τρως Μινώταυρε·
είναι σάρκες αυτές δεν είναι αέρας
έτσι που πας δε θ’ απομείνει τίποτε.

Γεια σου θλίψη
Καλημέρα θλίψη

 

ΙΙΙ

Δε με φοβίζει
που τούτο το μολύβι
δεν αφήνει μελάνι
αλλά ίχνη από λιωμένο ουρανό,
ούτε με φοβίζει
πως αντί για χαρτί
γράφω πάνω στο κορμί σου,
ζεστή αμοιβάδα από μυρωμένο χαμομήλι,
ολόγυρα, παντού.
Με φοβίζει μόνο που κάποια μέρα,
θα γράφω πάλι σε χαρτί ποιήματα με μελάνι.

( Χλόη Κουτσουμπέλη )

 

Λίγο πριν

Πριν βρέξει, οι γάτες απορούν ως μιαν ανάσα,
τα υπόστεγα μιλούν για τη βροχή,
πήδος στον τσίγκο, πήδος στην ταράτσα
λουφάζει η γάτα πριν σαλτάρει
σ' άλλα παλιοσίδερα.

Αγκάλιασε τον κούκλο της η Ελβίρα,
πάνω απ' το τούλι απλώνεται λουλάκι ως πέρα,
στο δώμα ξέμεινε μικρό κουνούπι λίγο να τρομάζει,
σαλεύει το χεράκι και ραγίζει έν’ άρωμα.

Με τη βροχή, με το νερό
οι φτωχοί κούμπωσαν την προσευχή στον κόρφο
και σβήσανε σαν τα χαμόγελα.

-------------------------------------------------------------------

Ενοχή

Πόσο κίτρινος είναι ο ήλιος
που μας κοροϊδεύει.
Πόσο ιδανικοί εμείς αναλύοντας
τις ακτίνες του.
Πόσο απαίσχυντα ωραίοι
όταν τραβάμε το σύρτη.
Και μένουμε άφωτοι,
ο ένας απέναντι στον άλλον.

( Γιάννης Βαρβέρης )

 

Γαμήλια φωτογραφία

Η πεθαμένη θειά μου στ’ άστρα
κι ο μπάρμπας στο βυζί,
έφραξαν πέρυσι οι εσωδρόμοί του,
βασίλεψε στην πίσσα
‘28- χρονιά ξεθυμασμένη.

Σε λέγανε Θανάση τότε,
Θανάση σ’ έλεγαν ακόμα.
Ποιος έγραψε τα ύστερα
κι ετύλιξε βαμπάκια το κορμί σου;

‘28 -χρονιά ξεθυμασμένη,
λέπι στο νύχι,μαύρο νερό.
Αχνίζω όταν ακούω τα κουπιά
ν’ ανοίγουν δρόμο,
να ξεχύνεται η νύχτα.

( Χρήστος Μπράβος )

------------------------------------------------

Αναμονή

Κουραστική μέρα
ξαπόστασα στου δειλινού τ’ απάγκιο.
Τι θα γίνει αυτή τη νύχτα;
Πώς θα περάσει;
Θα μου χτυπήσουν την πόρτα αερικά;
Το πάτωμα τρίζει,
λες και ψιθυρίζει την αγωνία μου.

( Αντώνης Στασινόπουλος )

 

Φθονώ την τύχη σας, προνομιούχα
πλάσματα, κούκλες ιαπωνικές.
Κομψά, ρόδινα μέλη, πλαστικές
γραμμές, μεταξωτά, διαφανή ρούχα.

Ζωή σας όλη τα ωραία σας μάτια.
Στα χείλη, μόνο οι λέξεις των παθών.
Ένα έχετ' όνειρο: τον αγαθόν
άντρα σας και τα νόμιμα κρεβάτια.

Χορός ημιπαρθένων, δύο δύο,
μ' αλύγιστο το σώμα, θριαμβικά,
επίσημα και τελετουργικά,
πηγαίνετε στο ντάνσιγκ ή στο ωδείο.

Εκεί απειράριθμες παίρνετε πόζες.
Σαν τη σελήνη πριν ρομαντικές,
αύριο παναγίες, όσο προχτές,
ακούοντας τη "Valenzia", σκαμπρόζες.

Ένα διάστημα παίζετε το τέρας
με τα τέσσερα πόδια κολλητά.
Τρέχετε και διαβάζετε μετά
τον οδηγό σας "διά τας μητέρας".

Ω, να μπορούσε έτσι κανείς να θάλλει,
μέγα ρόδο κάποιας ώρας χρυσής,
ή να βυθομετρούσατε και σεις
με μία φουρκέτα τ' άδειο σας κεφάλι!

Ατίθασα μέλη, διαφανή ρούχα,
γλοιώδη στόματα υποκριτικά,
ανυποψίαστα, μηδενικά
πλάσματα, και γι' αυτό προνομιούχα...

...Κώστας Καρυωτάκης...

 

Η ΜΩΡΗ ΠΑΡΘΕΝΟΣ

Ο ΣΑΤΑΝΙΚΟΣ ΝΥΜΦΙΟΣ



Ακούστε την εξομολόγηση παλαιού της κολάσεως συντρόφου μου:

«Ω Κύριε, Ω Ουράνιε Νυμφίε, μην αποστρέφεσαι την εξομολόγηση της ταπεινότερης δούλης σου. Χαμένη είμαι. Μεθυσμένη. Μιαρή. Τι ζωή!

«Άφεση, Ουράνιε Πατέρα, Άφεση! Α! Άφεση! Τόσα τα δάκρυα! Και πόσα ακόμη, ελπίζω!

«Αργότερα τον Ουράνιο Νυμφίο θ’ απαντήσω! Γεννήθηκα να τον υπηρετώ.

– Ο Άλλος μπορεί να με χτυπήσει τώρα!

«Πόσο πιο χαμηλά να φτάσω από δω, δεν πάει άλλο! Ω φίλοι μου…όχι, όχι φίλοι μου…Πότε βίωσα κάτι παρόμοιο, παραλήρημα, βασανιστήρια, οτιδήποτε…Είναι τόσο ανόητο!

« Υποφέρω, κλαιω! Στ’ αλήθεια υποφέρω. Μ’ ακόμα έχω το δικαίωμα να κάνω ότι θέλω, περιφρονημένη απ’ τις πιο αξιοκαταφρόνητες καρδιές

«Επιτέλους, αφήστε με να ομολογήσω, ακόμα κι αν τούτο σημαίνει είκοσι φορές να τα επαναλάβω…τόσο εξασθενημένη, τόσο τιποτένια!

«Είμαι δούλα του σατανικού νυμφίου, αυτού που ξελόγιασε τις μωρές παρθένες. Μ’ αυτόν μοιάζει ο Διάβολος. Στοιχειό δεν είναι, μήτε φάντασμα. Αλλ’ εγώ που έχασα τα λογικά μου, εγώ καταραμένη και νεκρή στον κόσμο – κανείς πια δεν θα μπορεί να με σκοτώσει! Πώς να σας τον περιγράψω! Δεν μπορώ άλλο να μιλήσω. Πενθώ, κλαιω, φοβάμαι. Κύριε σας ικετεύω, δροσίστε με, εάν δεν σας πειράζει παρακαλώ!

«Στερημένη από σύντροφο – εκ πεποιθήσεως στερημένη…Ω, μάλιστα, κείνο τον καιρό ήμουν πολύ σοβαρή και βέβαια δεν είχα γεννηθεί για να γίνω σκελετός!… -Εκείνος ήταν παιδί – ή σχεδόν παιδί… Οι λεπτοί, μυστηριακοί του τρόποι με γοήτευσαν. Παράτησα τα πάντα προκειμένου να τον ακολουθήσω. Τι ζωή! Την αληθινή ζωή τη χάνουμε. Εξόριστοι του κόσμου. Στην πραγματικότητα πηγαίνω, εκεί που αυτός με οδηγεί. Και συχνά στρέφεται ενάντια μου, σε μένα, μια φτωχή ψυχή. Ο Δαίμονας! (Αληθινός Δαίμονας, ξέρετε, και σίγουρα καθόλου άνθρωπος).
Αρθούρος Ρεμπώ
http://www.toperiodiko.gr/wp-content/uploads/2014/06/rimbaud-1050x700.jpg
μέρος πρώτο!

 

Οιονεί ποίημα

Λαθρεμπόριο, γιατρέ μου, ιδεών,
λαθρεμπόριο αισθημάτων.
Έκλεισα τα εξήντα κι είμαι παρών:
έτοιμος προς εκποίησιν των τραυμάτων.
Ξόδεψα τη νοσταλγία των ουρανών,
βγήκα με ψευδώνυμο στο κυνήγι.
Διαπρεπής στοχαστής, σώφρων,
πλην όμως η πελατεία μου λίγη.

( Μάριος Μαρκίδης )

 

Άδειο σπίτι

Φοβόσουν να βλέπεις το σπίτι ν' αδειάζει.
Άκουγες τη φωνή του παλιατζή
κι έκρυβες τα κλειδιά της αποθήκης
με το μαγκάλι της γιαγιάς και την πινακωτή.
Σ' άρεσε να κλείνεσαι με τις ώρες στα δωμάτια,
μελετώντας τα πράγματα που μοιράστηκαν τη ζωή μας.
Έπιανες το πανί κι εγώ δεν ήξερα,
αν ήταν για να τα ξεσκονίσεις
ή για να τα χαϊδέψεις,
προσπαθώντας μάταια κι εσύ να κρατηθείς,
αν και μπορούσες να το βλέπεις καθαρά:
Πριν από τα σπίτια
είμαστε εμείς που αδειάζουμε.

------------------------------------------------------

Τοιχογραφίες

Μου 'λεγες πως οι τοίχοι έχουν αυτιά
κι εγώ χαιρόμουνα που κάποιος,
θα μπορούσε να μ' ακούσει.
Από τότε έμαθα να κλείνομαι σπίτι νωρίς.
Ξεκρέμασα τα κάδρα
για να μην υπάρχουν εμπόδια
κι αφήνω τα λόγια ν' απλωθούν
στις λευκές επιφάνιες,
έτσι που όταν παίρνει να νυχτώνει,
οι τοίχοι φωταγωγούν την αγρύπνια μου.
Τώρα μπορώ να σας το πω:
Τους πιο καλούς μου στίχους δεν τους έγραψα.
Πάνω σ' αυτούς εδώ τους τοίχους
τους έχω ακουμπήσει.

( Αντώνης Θ. Παπαδόπουλος )

 

Υπεράνω

Κι αν δοθήκαμε ολάκεροι στη νιότη,
κι αν άφραστα αγαπήσαμε ό,τι ζει,
κι αν οι στερνοί δεν είμαστε, ούτ' οι πρώτοι,
ένθεν η ορμή μας ξεπετά εκεί.

Επάνω απ' της αβύσσου τ' άγρια σκότη,
και πέρα από του πλήθους τη βοή:
δρόμο να μη χαράξουμε προδότη,
στο χώμα χνάρι μας να μη σταθεί.

Κι αν η πίστη στη χίμαιρ' άλλης πλάσης,
δε γλυκάνει τη πίκρα στη ψυχή,
ανυπαρξία κι αν δε μας ξεγελάσεις,
οι κοσμικοί κι οι απόκοσμοι μαζί,
να πούμε πως εζήσαμε σ' αμάχη,
μέσα μα και σαν έξω απ' τη ζωή.

( Ρώμος Φιλύρας )

----------------------------------------------------------------

Βράδιασμα

Γύρω στη θάλασσα η στεριά, στ’ ακροθαλάσσι η χλόη
και κάποια δέντρα που λυγούν στου δειλινού τις αύρες.
Και σβήνει με το φλοίσβημα το μαύρο μοιρολόι,
που φεύγει απ’ των κυπαρισσιών τις φυλλωσσιές τις μαύρες.
Κάποια πουλάκια που πετούν μαζί με τις βαρκούλες,
τραγούδια που θρηνούν γλυκά, μαύρων ψυχών τα πάθη.
Κι όλα μαζί, βάρκες, πουλιά, τραγούδια και ψυχούλες,
με την ημέρα χάνονται στου ορίζοντα τα βάθη…

( Μήτσος Παπανικολάου )