Ποίηση της παρακμής. Η μοντερνιστική τομή.

Το πανηγυρι κρατα παντα λιγο
ελεφαντες, θυριοδαμαστες ,
λιονταρια και μαγοι
διαλαλουν το εμπορευμα
ξεπουλωντας ολες τις ψυχες
που κρυβονται σ' αυτο.

Μεσα στη αρενα
το χωμα βαφτηκε κοκκινο,
απο το αιμα οσων εγιναν τροφη
πεινασμενων θηρευτων .

Ορθιος ο παρηκμασμενος Αυτοκρατωρ
πεταει ολογυρα ψωμι
στο αλαλαζον πληθος.

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΣΕΙΔΩΝΑΣ "ΡΩΜΑΙΚΗ ΑΡΕΝΑ"

 

Υπαρχουν πραγματα
χιλιαδες πραγματα
που θελω να τα πω
να τα γραψω
να τα ζωγραφισω.
χωεις αμφιβολια ολοι μας.

Να τα πεις
να τα ζωγραφισεις
μα τα γραψες,
Αλλα σε ποιον;

Με ποιον να μοιραστεις
τη σιωπη;
Τη μια στιγμη
ο ουρανος ειναι αδειος
την αλλη ενα χελιδονι τιτιβιζει.

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΣΕΙΔΩΝΑΣ "ΚΡΑΥΓΗ-ΣΙΩΠΗ"

 

Ποσες φορες περπαταω μονος
σε ενα καλντεριμι ,εκει πλαι στη θαλασσα
που ολα ειναι τοσο απατηλα καο τοσο απομονωμενα.

Αφηνω πισω μου, ελιες και αμπελια
τους διασπαρτους ψιθυρους και τους κολαζ πινακες
τα φευγαλεα πουλια στην ακρη του ντοκου.

Η ακτινοβολια του μαγιατικου ηλιου
οταν οι ακτινες του μου σιγοτραγουδουν στο αυτι
"ο κοσμος ειναι κενος"

Σκεπτομαι το γιο της Πασιφαης,
Το μυαλο μου γεμισε την εικονα του,
τωρα που τα χρονια μου περνουν τη στροφη
ενω διπλα μου στη θαλασσα των Σαργασσων
τα φυκη φωτιζουν την αψυχη ακρη του μηδεν.

Η βραδυφλεγης ανθρωπινη φιγουρα
που κανει αδιαφανη τα παντα γυρω της,
φεγγει τα χερια μου και το λαιμο μου.

Της κρατα το χερι και την οδηγα μια ασπροφορεμενη μικρη
ομοια με τη θυγατερα εκεινη που κρατουσε το χερι του Τειρεσια
πριν αποκαλυψει στον Οιδιποδα την τραγικη αληθεια.

Το ανθρωπομορφο αυτο πλασμα
εγερνε το κορμι του πανω στη ραβδο
προσπαθωντας να βαδισει
αφου ειχε ολοκληρωσει την σπονδη των Αθηναιων.

Ξερω οτι βαδιζω μονος
σε ενα καλντεριμι ,εκει πλαι στη θαλασσα
βρισκομαι πανω στην στροφη
χωρις να συναντησω κανεναν.

Ειθε να μην ειμαι εγω ο Μινωταυρος,
τον οποιο φερνει αρρωστο ,
εκεινο το μαγιατικο απομεσημερο,
η ασπροφορεμενη κοπελια
μη βλεποντας το νοημα του αρχαιου μυθου.

Εγω περπατω πανω στο καλντεριμι
ακολουθωντας την ακρη των κυματων
προς την ασημαντοτητα του χρονου
προς το αδιασαλευτο τιποτα.

Τα φυκη πλαι μου ψιθυριζουν,
μεσα απο το λανθανον φεγγοβολημα τους
"ο κοσμος ειναι κενος".

Ειθε να μην ειμαι εγω ο Μινωταυρος
χαμενος στην παρανοια του συμπαντος.

Τα φυκη φεγγοβολουν ακομη στα χερια μου
γιατι ουδεις αντιλαμβανεται το νοημα του μυθου.

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΣΕΙΔΩΝΑΣ "Ο ΜΙΝΩΤΑΥΡΟΣ"

 

Άσε με ήσυχο

Τώρα σε λογαριάζω στα φαντάσματα.
Γιομίζουν τις ώρες μου,
έρχονται κάτω απ' το παράθυρό μου,
ουρλιάζουν.
Ζητούν εμένα ή τα χαμένα όνειρα,
ανακαλούν την πρώτη-πρώτη νιότη
με τις αστραπές,
όσα δεν ξαναγυρίζουν.

Να μην ξαναγυρίζουν ποτέ!
Τουλάχιστον δεκαπέντε φορές ερωτεύθηκα
ως το θάνατο.
Για έξι μήνες, για ένα χρόνο
με maximum τα τρία χρόνια.
Και δεν υπολογίζω τις χιλιάδες περιπέτειες,
κράταγαν μια νύχτα ως μια βδομάδα,
σε κρεβάτια, σε πάρκα, σε αμμουδιές.
Έτσι μέτρησα τη ζωή μου
και δε βαρέθηκα ακόμη.

Είσαι ο δέκατος έκτος μεγάλος μου έρωτας,
ο έσχατος.
Για σκέψου, αν σκέπτεσαι.
Αλλ' ας σκεφθούμε,
τώρα ν' αυτοκτονήσεις ή ν' αυτοκτονήσω,
Θα 'ταν λίγο αστείο.
Βέβαια ξενύχτησα μπροστά στην πόρτα σου τελευταία,
περισσότερο από νευρικότητα.
Αλλά πάλι να με κυνηγάς, ενώ σε κυνηγούνε!
Με κείνα τα περίφημα εικοσιδυό σου χρόνια,
τα μάτια σου που θυμίζουν θάλασσες
κι άλλοτε βαθιές καταxνιές.
Το στόμα σου,
λες δεν υπάρxει πιο όμορφο στόμα;
Το σώμα σου,
αυτό που φθείρεται ανεπανόρθωτα.
Τρέξε λοιπόν να προλάβεις.

Η μια ανάμνηση,
πλάι στην ανάμνηση,
την άλλη ανάμνηση,
κάνουν μια.
Το ένα πρόσωπο στα χίλια πρόσωπα,
κάνουν ένα.
Δεν ξέρω πότε υπέφερα πιο πολύ,
πιο λίγο.
Άσε με ήσυχο.

( Μηνάς Δημάκης )

 

Οδοιπόροι

Ερχόμαστε από πολύ μακριά.
Φορούμε χιτώνια που άνθρωποι καλοί μάς δώσανε στο δρόμο.
Δεν τραγουδάμε, δεν ονειρευόμαστε, δεν κοιτάζουμε πίσω∙
περπατούμε.

Τα βράδια στην περίμετρο της πόλης
ένθ' αμαυρούται και σιγά η ζωή,
πάνω στα χέρια μας περνούμε γυμνό
μιας φρίκης σταθερής το σώμα,
που τ' αντέχουμε μόνο εμείς.

Με αριθμούς διαλύουμε τη μαγεία της νιότης,
του έρωτα τη μαγεία.
Μες στο σκληρό μυαλό μας σηκώνουμε
το είδωλο του κόσμου αληθινό.

*

Φως πραγμάτων περιρρέει τη ζωή μας που αποσύρθηκε,
όταν η αρετή σκοτώθηκε κι απ' το καλό κι απ' το κακό.

--------------------------------------------------------------

Χρονικό

Εδώ η ζωή σκότωσε τη ζωή.
Μέσα στους δρόμους μας δεν περπατούν γενναίοι,
συντροφιές δολοφόνων περισφίγγουν τους αστερισμούς.

Απ' τους εξώστες των εφημερίδων βγαίνουν κάτι τρομεροί κύριοι,
γράφουν στον ουρανό μεγάλα μαύρα γράμματα
κι αποσύρονται.

Από χέρι σε χέρι ξένο, διασχίζουμε το μέλλον
περίπου ασφαλώς,
άνθρωποι ξοφλημένοι,
αναγνωρίζουμε τους εαυτούς μας δίχως φρίκη πια
μέσα σ' αυτά τα στεγανά ομοιώματα
που περιφράζουν τον ουρανό,
μέσα σ' αυτούς που ανταλλάξαν τη ζωή
με μια διαδοχή συμμετρικών τακτοποιήσεων.

------------------------------------------------------------------

Υπόθεση

Όταν βρέχει στο πέλαγος τη νύχτα,
ο θόρυβος της βροχής
ενώνεται με τον θόρυβο του νερού.

Πιο ψηλά θα συναντούν τις ροές των πουλιών,
τ' ανεπαίσθητο ρεύμα των ψυχών που περνούνε.
(Υπόθεση που διαψεύδεται απ' τα πράγματα.)

-- Πάνος Θασίτης --

 

Βοήθεια! - Nicanor Parra

Δεν ξέρω πώς βρέθηκα εδώ:
Ετρεχα πανευτυχής
Με το καπέλο στο δεξί μου χέρι
Πίσω από μια πεταλούδα φωσφορίζουσα
Που μ' έκανε τρελό από χαρά
Και ξάφνου γκαπ σκοντάφτω
Και δεν ξέρω τι έγινε ο κήπος
Το σκηνικό άλλαξε εντελώς:
Αίμα κυλά από το στόμα και τη μύτη μου.
Ειλικρινά δεν ξέρω τι συνέβη
Ή σώστε με αμέσως
Ή φυτέψτε μου μια σφαίρα στον αυχένα.

 

- Όταν γυρίσω
θα γυρίσω με τα ρούχα και τ' όνομα ενός άλλου.
Kανείς δε θα με γνωρίσει.
Kι αν δε θα με γνωρίσεις και πεις
«Δεν είσαι εσύ», θα σου δώσω σημάδια, να πιστέψεις.
Tη λεμονιά στον κήπο σου.
Tο ακρινό παράθυρο που μπάζει το φεγγάρι. Kι ακόμα,
σημάδια του κορμιού και της αγάπης.
Kι όταν ανεβούμε τρέμοντας στο παλιό δωμάτιο, ανάμεσα
σ' ένα αγκάλιασμα κι ένα άλλο, ανάμεσα σ' ένα κάλεσμα
κι ένα άλλο, θα σου διηγούμαι το «ταξίδι» όλη νύχτα
κι όλες τις νύχτες που θα 'ρθουν.
Aνάμεσα σ' ένα αγκάλιασμα κι ένα άλλο, ανάμεσα σ' ένα κάλεσμα κι ένα άλλο, όλη την ανθρώπινη περιπέτεια,
την περιπέτεια που ποτέ δεν τελειώνει...»

 

Ξέρω μόνο πως σ` αγαπώ, τ` ακούς, Ιων; σ` αγαπώ άγρια και θέλω την αγκαλιά σου και το στόμα σου που φιλεί φρικτά, σε θέλω όλον, όλον, δικό μου για πάντα, και πονώ αλύπητα και ανυπόφορα, και μ` έρχεται να φύγω απόψε, πριν από το γράμμα μου, να μη σου μιλήσω πια, να μη σου γράψω "σ` αγαπώ", μόνο να έλθω εκεί, να ορμήσω στο σπίτι σου, να χυθώ στο λαιμό σου, και χωρίς λέξη, να πνίξω την αναπνοή σου, φιλώντας σε στο στόμα, ως που να κλείσεις τα μάτια σου και να πέσει το κεφάλι σου στον ώμο μου, χλωμό και αποκαμωμένο, μισοπεθαμένο από συγκίνηση και πόνο και χαρά που σκοτώνει. Το ξέρω πως είμαι τρελή· μα η αγάπη κάποιον τρελαίνει...
.
.
Πηνελόπη Δέλτα, επιστολή στον αγαπημένο της Ίων Δραγούμη,
στις 27 Ιουλίου του 1906...

 

Μονος ειμαι σ αυτο το χωραφι
που χιλιαδες ποδια μαζι πατουν.
Μυστικο εχοντας στησει συρματινο ιστο
σιωπηλος παραμενω στη μεση του δρομου
Χαμογελο ζωγραφισμενο απο του ληθαργου το χερι
προσδοκα την επιστροφη των φεγγαριων μου.

Τη χαμενη αγκυρα που ειχα ριξει
στον χειλιων σου το λεμονισμα αναζητω.
Την βροχη απο φυκια που καλυπτα το γυμνο κορμι
και το αλατι που σου ποτιζα τα ματια.
Θεα αναδυομενη, εξοστρακιζες παλιες θεες
πριν ο χειμωνας στειλει στο νοτο τα πουλια
που κουρνιαζαν στα απλωμενα χερια σου.
Ζωντανες εικονες σαν ο ντελαλης αλυχτα
την συνευρεση κολλημενη στον οριζοντα.

Σ αυτην τη δινη, η πυξιδα δειχνει παντα τη δυση.
Μαυρα κορακια κρωζουν στις σκιες του καιρου
εχοντας στα γαμψα τους νυχια αρχαιους οβολους.
Γοργα αν δεν ντυθουν το ενα σωμα τ΄αλλο
τουτο το χωραφι θα αρχισει να μας καταπινει.
καθως οι μερες γινονται ολο και πιο πολυ χωμα.

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΣΕΙΔΩΝΑΣ

 

Είπε η νύχτα στο φεγγάρι:

δώσ’ μου λίγο χρυσαφί
να σπάσω κάπως
το μαύρο που είμαι.

Δεν περισσεύει, αρνήθηκε το φεγγάρι.
Πρώτον έχω να αναδείξω το θέαμά μου.
Μετά να φωταγωγήσω
την Ακρόπολη το Ερεχθείο
τα σοκάκια την απομόνωση
κάποιον έρωτα σβηστό.

Έβαλε τις φωνές η νύχτα:

Ε, όχι και να ρίξεις φως στον έρωτα!
Αυτό το σκοτεινό αίσθημα είναι
ο πιο επιμελής μαθητής μου.
.

 

ΘΥΕΛΛΑ .....

Κρινολούλουδα στολίζουν
τα γραφικά μονοπάτια ...
του κρυστάλλινου θόλου
την ώρα που το φεγγάρι
λικνίζεται, αργυρόχρυσο
στα ουράνια καλντερίμια
σκορπόντας... ασημένιες
ανταύγειες στη γαλήνια
θάλασσα....
Εκείνη την ώρα... που η
καρδιά αποζητά ένα χέρι
να ζεστάνει το κορμί, τις
άδειες στιγμές να γεμίσει,
εκείνη την ώρα χάνομαι
στα πέλαγα του νου, στα
ακρογιάλια της ψυχής ...
Θύελλα, τρικυμία, ξέσπασε
στην καρδιά μου ο πόνος
περίσσεψε και χάνομαι
σε σκέψεις ...σ´αλαργινά
ταξίδια, ταξίδια ατέλειωτα
σε τρικυµισµένη θάλασσα
σε κύματα θεριεμένα ....

Σούλα Μαροπάκη

 

Όταν ανοίξει ένα παράθυρο θα `ναι παρηγορία. -
Μα τα παράθυρα δεν βρίσκονται, ή δεν μπορώ
να τα βρω. Και καλλίτερα ίσως να μην τα βρω.
Ίσως το φως θα `ναι μια νέα τυραννία.
Ποιος ξέρει τι καινούρια πράγματα θα δείξει...

Κ. Καβάφης [29.4.1863 - 29.4.1933]