Ποίηση της παρακμής. Η μοντερνιστική τομή.

Γαμήλιος ύπνος


Στο τέλος το μακρόσυρτο φιλί τους διαρρήχθηκε, με γλυκό πόνο,
και καθώς οι τελευταίες αργές απρόσμενες σταγόνες πέφτουν
από το απαστράπτον γείσο όταν πια η καταιγίδα έχει χαθεί,
έτσι ένας-ένας εξασθένησαν οι χτύποι της καρδιάς τους.

Τα στήθη τους χωρίστηκαν, μαζί με την αρχή της γένεσης
γαμήλιων ανθών που σε εκάτερη πλευρά εκτείνονται
από τον ενωμένο βλαστό.

Ακόμη γαλήνια τα στόματά τους, πυρωμένα,
λείχουν το ένα το άλλο εκεί που χωριστά κείτονται.

Ο ύπνος, τους βύθισε πιο βαθιά από το ρεύμα των ονείρων,
και τα όνειρά τους, τους κοιτούσαν να βυθίζονται και να γλιστρούν μακριά.

Αργά οι ψυχές τους αναδύθηκαν πάλι, μέσα από ανταύγειες
υδάτινου φέγγους και από σκοτεινά άπνοα απομεινάρια ημέρας.

Ώσπου από κάποιο θαύμα των νέων δασών και χειμάρρων
εκείνος ξύπνησε και θαύμασε πιο πολύ: που εκείνη εκεί κειτόταν.

ΝΤΑΝΤΕ ΓΚΑΜΠΡΙΕΛ ΡΟΣΕΤΙ (1828-1882)

 

-«Ποια είσαι συ; Δε μοιάζεις για γυναίκα θνητή, που οι ουρανοί της χάρισαν τέτοια γοητεία. Γιατί δεν κάθεσαι ήσυχη σε μια μεριά; Γιατί έχεις φτερά στα πόδια;»

-«Είμαι η Ευκαιρία, και λίγοι με γνωρίζουν. Κινούμαι αδιάκοπα, γιατί το ’να μου πόδι το ’χω πάνω σ’ έναν τροχό. Δεν υπάρχει φτερό που να μου παραβγαίνει στο τρέξιμο, κι ωστόσο έχω φτερά στα πόδια μου, για να τυφλώνω τον κόσμο όταν τρέχω. Τα μπερδεμένα μαλλιά μου τα ’χω ριγμένα μπροστά, μ’ αυτά σκεπάζω και το στήθος και το πρόσωπό μου, για να μη μ’ αναγνωρίζει κανείς όταν έρχομαι. Στο πίσω μέρος του κεφαλιού είμαι φαλακρή. Του κάκου προσπαθεί να μ’ αρπάξει κανείς όταν τον έχω προσπεράσει».

-«Πες μου όμως, ποια είναι αυτή που έρχεται μαζί σου;»

-«Η Στερνή σου Γνώση. Γι αυτό, κατάλαβέ το: Όποιος δεν προφταίνει ν’ αρπάξει εμένα, πιάνει αυτήν. Κι όσο χασομεράς
με ανόητες κουβέντες και σκέψεις, δε βλέπεις, κακομοίρη μου, πως σου ’φυγα και μ’ έχασες».
.
.

Νικολό Μακιαβέλι

 

A feast of friends

Wow, I'm sick of doubt
Live in the light of certain South
Cruel bindings
The servants have the power
Dog men and their mean women
Pulling poor blankets over our sailors
I'm sick of dour faces
Staring at me from the T.V. Tower
I want roses in my garden bower; dig?
Royal babies, rubies
Must now replace aborted
Strangers in the mud
These mutants, blood meal
For the plant that's plowed

They are waiting to take us into the severed garden
Do you know, how pale and wanton thrillful
Comes death in a strange hour
Unannounced, unplanned for
Like a scaring over-friendly guest you've brought to bed
Death makes angels of us all and gives us wings
Where we had shoulders, smooth as raven's claws

No more money, no more fancy dress
This other kingdom seems by far the best
Until its other jaw reveals incest
And loose obedience to a vegetable law

I will not go
Prefer a feast of friends
To the giant family

Jim Morrison

 

Υποκατάστατο

Σκορπίζουν
των δακρύων οι μεγάλες συγκεντρώσεις.
Μνήμη και παρόν
ψάχνουν να κρυφτούν από τη διαύγεια τους.
Αραιά και που καμιά τουφεκιά
πότε από κείνο το ευκρινές
χαράκωμα ή λύπη πότε από αμυδρότερο.
Στρατηγική να δείξει τάχα
ότι έρχονται ενισχύσεις. Ας παραδοθεί.

Έχει σχεδόν επικρατήσει ή φωτογραφία σου.
Εξαπλώθηκε όπου βρήκε άμαχη επιφάνεια
αποδεκατισμένη αίσθηση πρόθυμη για γαλήνη.
Ανεμίζει στων βλεμμάτων τα υψώματα
όχι σαν έθιμο αδρανές μελαγχολικό
μα ως γενναίος συκοφάντης της απώλειας σου.
Μέρα τη μέρα πείθει πώς τίποτα δεν άλλαξε
Ότι ήσουν πάντα έτσι, από χαρτί
εκ γενετής φωτογραφία σε συνάντησα
ανέκαθεν πώς έτσι σ' αγαπούσα γυρολόγα
από εικόνα σε απεικόνιση
κι από απεικόνιση σε εικόνα σου αρκέστηκα.

Μνήμη και παρόν πρέπει να κρυφτούν
από τη διαύγεια τους.
Αραιά και που καμιά τουφεκιά αμυδρή
μαρτυρία υπέρ σου ή λύπη
ας παραδοθεί.
Ό μόνος αξιόπιστος μάρτυρας ότι ζήσαμε
είναι ή απουσία μας.

Κική Δημουλά

 

 

Εραστές

Περάσανε οι ώρες του γοργά
και φύγαν οι εραστές θλιμμένοι.
Με βήματα επίσημα κι αργά
και καμπαρντίνα κουμπωμένη.

Και λυπηθήκαμε τους εραστές,
με το μικρό στο τόπο πήγαιν’ έλα τους.
Να νείρονται αγκαλιές ζεστές,
σκαλίζοντας τη γη με την ομπρέλα τους.

--------------------------------------------------------

Άκη

Κοιτάζοντας τα σύρματα χωρίς πουλιά,
τα χερούλια της πόρτας
χωρίς δισταχτικά χέρια-
Θυμόμαστε τα’ απλά σας πατήματα
στο βρεμένο χώμα
ύστερα από το θέατρο.
Τα όχι αγνά σας μάτια
ύστερα από τη μουσική,
το μεσημέρι.

Κοιτάζοντας το σύννεφο
χωρίς θυμό,
το σπίτι του σκύλου
χωρίς σκύλο,
καταπίνουμε την περηφάνεια μας,
την αδεξιότητά μας.
Φωνάζοντας το όνομά σας το πρωί,
περνώντας μεσ’ απ τις εικόνες σας
το βράδυ…
Αγαπώντας, μισώντας
με χαρά, με λύσσα.

Κατά τα’ άλλα είμαστε οι ίδιοι.
Φορώντας όλη μέρα ένα ρούχο
με κόκκινα κουμπιά,
με τσέπες φαρδιές,
με μαλλιά σκονισμένα.
Τρέχοντας να χαϊδέψουμε
σκυλιά.

( Γιώργος Μακρής )

 

"Είμαι δεμένος στο σώμα σου σαν άγριο σκυλί σε πάσσαλο
και αλυχτάω, όχι γιατί θέλω να λευτερωθώ και να το σκάσω,
αλλά επειδή δεν σε φέρνουνε σε μένα μια ώρα αρχύτερα να κόψω με τα δόντια μου τις σάρκες σου, αυτές που ντύνεσαι για να είσαι «όπως πρέπει» μπρος στους τρίτους. Το πάθος μου για σένα συγκρίνεται μονάχα με ένα μάτσο απρέπειες μη εξημερωμένου ζώου. Θέλω να σε απολαύσω αργά. Θα μένω λοιπόν κάμποσο νηστικός. Θα αφήνω την πείνα μου να ξαναμεγαλώνει σαν κλαδεμένο κλαρί, για να σε ευχαριστηθώ πάλι από την αρχή.
Δεν θα σε λυπάμαι που θα κείτεσαι κι εσύ αιχμαλωτισμένη.
Θα σε ποδοπατάω. Κανείς δεν λυπάται κάτι το θεϊκό. Κανείς
δεν δείχνει ευσπλαχνία για το αναίτια υπέροχο. Θα τα υποστείς
όλα μέχρι να γιατρευτεί η λύσσα του έρωτά μου."

 

Καφάρ

Να ζείς στην ίδια πολιτεία παντοτινά
και να 'χεις των αναχωρήσεων τη μανία,
μα φεύγοντας απ' το γραφείο τα βραδινά
να κάνεις οφθαλμοπορνεία στα καφενεία.

Αλλοτες είχαμε τα πλοία κρυφό σκοπό,
μα ο κόσμος έγινε σαν αδειανή φυλλάδα,
είναι τι ίδιο πιά να μένεις στην Ελλάδα
με το να ταξιδεύεις στο Fernando Po.

Τα φορτηγά είναι κακοτάξιδα κι αργούν,
μες στα ποστάλια πλήττεις βλέποντας τουρίστες,
το να φορτώνεις μήνες ρύζια στο Ραγκούν
είν' ένα πράγμα που σκοτώνει τους αρτίστες.

Οι πόλοι γίνανε σε μας πολύ γνωστοί,
θαυμάσαμε πολλές φορές το Βόρειο Σέλας
κι έχουν οι πάγοι χρόνια τώρα σκεπαστεί
από αδειανά κουτιά σπανιόλικης σαρδέλλας.

Στην Ταϊτή έζησε μήνες κι ο Λοτί,
αν πας λιγάκι παρακάτου, στις Μαρκίζες,
που άλλοτες τρώγανε μπανάνες κι άγριες ρίζες,
καλλυντικά τώρα πουλάνε του Coty.

Οι Γιαπωνέζες, τα κορίτσια στη Χιλή,
κι οι μαύρες του Μαρόκου που πουλάνε μέλι,
έχουν σαν όλες τις γυναίκες τα ίδια σκέλη
και δίνουν με τον ίδιο τρόπο το φιλί.

Η αυτοκτονία, προνόμιο πιά στα θηλυκά-
κάποτε κάναμε κι εμείς αυτή τη σκέψη.
Πεθαίνεις πιό σιγά με τα ναρκωτικά,
μα τελευταία κι αυτά τάχουν νοθέψει.

Νίκος Καββαδίας

 

Χρησμός και Πράγμα

Τι χαίρεσαι; την αθαμβία;
Μα ο θεός νοσεί
σε φρικαλέες αναγκαιότητες

τίκτοντας ελευθερία,
πέρκα τραγουδιστή και ηδύχρωμη,
στην επιούσια θάλασσα λησμονήσου.

( Νίκος Καρούζος )

 

Διαύγεια πνεύματος

Το ποίημα κύλαγε
φυσικότατα,
οι συλλαβές χτυπάγαν
σταγόνες της βροχής στον τσίγκο,
μα ο τελευταίος στίχος
κατακόρυφος, άηχος,
τίποτα.
Δεν καταλαβαίνω.
Ποιος ο λόγος; προς τι;
Ξαναδοκίμασε.
Σταγόνες φυσικότατα στον τσίγκο,
μα ο τελευταίος
προς τι;
Ανασήκωσε τα μάτια, κατάλαβε:
Εμπρός του,
παραβιασμένη
η εξώπορτα
κι ο διαρρήκτης
να προχωράει αργά,
με τις αιχμές του ορθάνοιχτου διαβήτη
σημαδεύοντας
ταυτόχρονα
τα δυό του μάτια.

( Άρης Αλεξάνδρου )

 

  Νομίζεις ότι την είδες γυμνή επειδή έβγαλε τα ρούχα της ;
Πες μου για τα όνειρα της....
Πες μου τι ...της ραγίζει την καρδία. ..
Με τι είναι παθιασμένη και την κάνει να κλαίει;
Πες μου για τα παιδικά της χρόνια η ακόμα καλυτέρα πες μου μια ιστορία της χωρίς να είσαι εσύ μέσα.....
Έχεις δει το δέρμα της και έχεις αγγίξει το κορμί της .... Αλλά ακόμα την ξέρεις όσο ένα βιβλίο που κάποτε βρήκες αλλά ακόμα δεν το έχεις ανοίξει.......
DR

 

ΕΠΙ ΕΡΕΙΠΙΩΝ

Και συχνά τελευταία
καθόταν ανάμεσα στα συντρίμμια.
Από παιδί, βλέπεις, αγαπούσε τα ερείπια.
Ίσως, γιατί αυτά του έδιναν τη δυνατότητα
να φαντάζεται ή να ανασκευάζει.
Ίσως, γιατί αυτά του μάθαιναν την καταστροφή.

Σήμερα κάθεται ανάμεσα
σε σπασμένα δίκτυα
θρυμματισμένους λαούς
διαρρηγμένες αμοιβές
διάτρητα όνειρα.

Του λείπει όμως πλέον η φαντασία.
Γι' αυτό αναρωτιέται μοναχά
τι είναι πιο επώδυνο.
Tο σπάσιμο ή η συγκόλληση.
Ο πόνος άραγε ή η επιδιόρθωσή του.
Και τείνει πάντα προς το δεύτερο.
Όπως αυτή η κολόνα του ερειπωμένου κλειστού μαγαζιού.
Όπως αυτή η κολόνα δωρικού ρυθμού μιας χώρας
που γέρνει.

Κέλλυ Μαλαμάτου