Ποίηση της παρακμής. Η μοντερνιστική τομή.

Και η ζωή πάντα συνεχίζεται ....

 

Μίλτος Σαχτούρης

Η Αποκριά

Μακριά σ' έν' άλλο κόσμο γίνηκε αυτή

η αποκριά

το γαϊδουράκι γύριζε μες στους έρημους δρόμους

όπου δεν ανάπνεε κανείς

πεθαμένα παιδιά ανέβαιναν ολοένα στον ουρανό

κατέβαιναν μια στιγμή να πάρουν τους αετούς τους

που τους είχαν ξεχάσει

έπεφτε χιόνι γυάλινος χαρτοπόλεμος

μάτωνε τις καρδιές

μια γυναίκα γονατισμένη

ανάστρεφε τα μάτια της σα νεκρή

μόνο περνούσαν φάλαγγες στρατιώτες εν δυο

εν δυο με παγωμένα δόντια



Το βράδυ βγήκε το φεγγάρι

αποκριάτικο

γεμάτο μίσος

το δέσαν και το πέταξαν στη θάλασσα

μαχαιρωμένο

Μακριά σ' έν' άλλο κόσμο γίνηκε αυτή

η αποκριά.

 

Ένα κόκκινο μπλουζ

Είναι μια θλίψη που συντροφεύει τον δρόμο μου
που κάνει αυτό το μπλουζ να ακούγεται πιο δυνατά
Είναι μια αύρα σιωπής
μέσα στα δώδεκα μέτρα της μουσικής που σε ντύνει
Κι όλο να βάφω τους τοίχους με φως
κι όλο να σχίζεται η μέρα στα δύο
Υπάρχουν άγκυρες που όταν κοπήκαν μας πήραν μαζί
και κάτι καράβια που στον ερχομό τους
ποτέ δεν μας είχαν
Κι αυτό γιατί το μόνο που είχαμε
ήτανε μερικές σπασμένες χορδές
που τις κάναμε ζωή
για να μπορούμε να ντυνόμαστε τις νύχτες
Για το τελευταίο μπλουζ
στις όχθες του δικού μας προσωπικού νότου

Μαρία Χρονιάρη

 

 

Η διαφορά μου πάντα θα είναι στο συναίσθημα
Και στις στιγμές που ντύνω με τον μανδύα της ψυχής μου. .
Δεν είναι δύση ήλιου αγάπη μου. .! !
Τα μάτια μου είναι . .Χυνουν οργασμους στην θαλαςςα. .
Δεν είναι η θάλαςςα ψυχή μου . . ! !
Η ηδονή μου είναι που έγινε ωκεανός. .
Και τρέμει .
Δεν είναι για όλους αυτό ζωή μου . .! !
Είσαι ο εκλεκτός μου . .
Και ήλιος μου . .και πυρ. ..και ύδωρ.
Και Θεός μου.

GA

 

  Εκείνο το δάγκωμα της ματιάς σου θέλω.
Εκείνο που με ξεπάστρεψε...
Κείνο που γέμισε ηδονές το μυαλό μου.Πως μπορεί ένα κοίταγμα να μου γεμίζει τόση
αλυτρωσιά την καρδιά;
Πως μπορεί να μην χτυπάει και να ζει,που με κοιτάζεις;
Δαίμονας είσαι ρε;
Τι μαγικό θώρισμα είναι τούτο;
Θα κάνουμε μία συμφωνία !!!!
Για κάθε κοίταγμα σου θα σου χαρίζω
ένα κομμάτι της ψυχής μου.
Θα την κόψω σε μικρά κομματάκια,
για να'χω να σου δίνω μια ζωή.
Πιστεύω μέχρι τα ογδόντα μου να....φτάσουν.
Αλλά δεν θα τα πάρεις όλα στο τέλος.
Θέλω να αφήσεις ένα!!!!
Οταν το σώμα πλέον δεν θα έχει σκιά,
θέλω να μου μείνει ένα κομματάκι ακόμα παραπανίσιο.
Θέλω και νεκρός,να'χει η ψυχή μου να θυμάται....
των ματιών σου το κοίταγμα γαμώτο.
Ν. Ευαγγέλου

 

ΑΝΑΠΝΟΗ ΖΩΓΡΑΦΙΣΜΕΝΗ ΜΕ ΗΧΟΛΟΓΑ

Πλούσια φλέβα ορυκτού ονείρου
ανακαλύπτουμε κάθε φορά
όταν σκοντάφτουμε πάνω στις πληγές μας
ανασύροντας ένα αδαπάνητο δάσος μ΄ απαντήσεις
στα τρωκτικά ερωτήματα του κόσμου.

Βοερά σύμβολα
τραγούδια μέσα σε καπνούς
ήχοι κατρακυλάνε σε γκρεμούς
λέξεις ακροβατούν σε γαλανό σκοτάδι.

Όλα, είν΄ ένας χλωμός
καθρέφτης του έρωτά μας
αλλά οι καθρέφτες δεν είναι από πραγματικότητα
παρά μονάχα εύθραυστοι ειδωλοδείκτες.

Στο στήθος μας
μια φλόγα ερημίτισσα
κρατάει κλεισμένη την πυρακτωμένη αλήθεια
και συνεχίζει στο ενδόμυχο
τη μυστική ζωή της.

Γιώργος Βολουδάκης

 

ΝΟΣΤΑΛΓΙΑ

Μεσ' από το βάθος των καλών καιρών
οι αγάπες μας πικρά μας χαιρετάνε.

Δεν αγαπάς και δε θυμάσαι, λες.
κι αν φούσκωσαν τα στήθη κι αν δακρύζεις
που δεν μπορείς να κλάψεις όπως πρώτα,
δεν αγαπάς και δεν θυμάσαι, ας κλαις.

Ξάφνου θα ιδείς δυο μάτια γαλανά
-- πόσος καιρός! -- τα χάιδεψες μια νύχτα·
και σα ν' ακούς εντός σου να σαλεύει
μια συφορά παλιά και να ξυπνά.

Θα στήσουνε μακάβριο το χορό
οι θύμησες στα περασμένα γύρω·
και θ' ανθίσει στο βλέφαρο σαν τότε
και θα πέσει το δάκρυ σου πικρό.

Τα μάτια που κρεμούν -- ήλιοι χλωμοί --
το φως στο χιόνι της καρδιά και λιώνει,
οι αγάπες που σαλεύουν πεθαμένες
οι πρώτοι ξανά που άναψαν καημοί...

Κώστας Καρυωτάκης

 

Δεν ξέρω πια τη νύχτα φοβερή ανωνυμία θανάτου
Στον μυχό της ψυχής μου αράζει στόλος άστρων.
Έσπερε φρουρέ για να λάμπεις πλάι στο ουρανί
Αεράκι ενός νησιού που με ονειρεύεται
Ν' αναγγέλλω την αυγή από τα ψηλά του βράχια
Τα δυο μάτια μου αγκαλιά σε πλέουνε με το άστρο
Της σωστής μου καρδιάς: Δεν ξέρω πια τη νύχτα.

Δεν ξέρω πια τα ονόματα ενός κόσμου που μ' αρνιέται
Καθαρά διαβάζω τα όστρακα τα φύλλα τ' άστρα
Η έχτρα μου είναι περιττή στους δρόμους τ' ουρανού
Εξόν κι αν είναι τ' όνειρο που με ξανακοιτάζει
Με δάκρυα να διαβαίνω της αθανασίας τη θάλασσα
Έσπερε κάτω απ' την καμπύλη της χρυσής φωτιάς σου
Τη νύχτα που είναι μόνο νύχτα δεν την ξέρω πια.

Ελύτης

 

Χορεύει
ο έρωτας θριαμβευτής
στην σάρκα κάνει
παιχνίδι μέχρι
την αυγή...
Κουράζεται
Η ψυχή? να ποθεί
να θελει
να ζητά τα φιλιά σου
κατασαρκα να τα ζω...
Ταξιδεύουν οι αισθήσεις
παραδομενο το
κάστρο να πυρπολειται
απ τις δυνάμεις
σου τον ποθο,
διεκδικεί το χάδι
το κορμί....
Η διεργισει χρωματίζει
το πάθος μας
Βουτα ο έρωτας
στην αγάπη..
δυνατές κραυγές η
ηδονές
να ξαποστενουν σε
αγκαλιές που
τραγουδουν
τον ποθο μας
Σε κοιτάζω
να αποκοιμιεσαι στο χαδι
μου να ξαποσταίνει
η καρδιά σου και
να θαυμαζω
που είσαι πλάι μου,
που έγινες ο άνθρωπος
μου......

Anna Porfyra

 

Πιο πριν,
πολύ πιο πριν από την επανάσταση των ίσκιων,
πριν πέσουνε πάνω στον κόσμο τ’ αναμμένα φτερά,
κι ένα πουλί μπορέσει να πεθάνει για ένα κρίνο.
Ακόμα, πριν μου γυρέψεις
τον αριθμό και την τοποθεσία του κορμιού μου.
Πολύ πριν από το κορμί.
Στον καιρό της ψυχής.
Όταν όρθωσες στο δίχως στέμμα μέτωπο τ’ ουρανού
την πρώτη δυναστεία του ονείρου.
Όταν εσύ, κοιτάτοντάς με μέσα στο μηδέν
επινόησες την πρώτη λέξη.

Τότε η συνάντησή μας.

~Ραφαέλ Αλμπέρτι~

 

Νυχτερινό

Φίλε, πώς βρέθηκες εδώ, πώς στριμώχτηκες,
πώς σβήνεις.

Με τον καιρό, γίναν πολλά στον τόπο και σ' εσένα.
Μπορεί να μη θυμάσαι πια, ίσως να μη λογάριασες τι πλήρωνες
περνώντας τις στενές πύλες. Από χαντάκι σε χαντάκι
λιγόστευες ολοένα, κηλίδες κλέβαν την εικόνα,
μέναν σημάδια στη φωνή, νεκρά κενά στο νου.
Με κάθε χιόνι, πέθαινε κι ένα κλαδί στο δέντρο.
Ήλιος και θάλασσα παίρναν πιο πολλά απ' όσα δίναν.

Τώρα τις νύχτες προσπαθείς να ξεφύγεις.
Παίζεις στα χέρια σου άχρηστα κλειδιά,
χαλίκια κι όστρακα από νησιά καταποντισμένα.
Μυρίζοντας φύκια, ελεείς την ψυχή σου που λείπει.

*

Άφησε πια τη θάλασσα. Έχει τελειώσει.
Και το ποτάμι άλλαξε κοίτη. Κι ο κρότος π' ακούς κάθε βράδυ,
είν' η ξερή λάσπη που σπάνει. Στην παλιά όχθη
στρέμματα καλαμιές χωρίς φωνή νερού,
λίγα δέντρα και πεθαίνουν,
γλώσσες της άμμου στεγνωμένες.

Τώρα τα καλοκαίρια καίγονται μακριά.
Το παράθυρο βλέπει στον αντικρινό τοίχο και πρέπει να συνηθίσεις.
Πηγαίνοντας απ' αυτό το τετράγωνο στ' άλλο τετράγωνο,
ό,τι απόμεινε απ' τη ζωή σου.

------------------------------------------------------------------------------------------------


Eπιφώνημα

Εσύ ήσουν η αγάπη. Ίριδα ανοιχτή, απ' το πορτοκαλί
ως το χρυσό κι ως τ' άσπρο που τυφλώνει,
δρασκελώντας κρεμαστά νερά και κρυφά στερεώματα,
έρημη μεγάλη νύχτα, πάνδημο μεσημέρι.

Μαλλιά – ποτάμια που με πνίγατε,
η γη κι ο πυρωμένος σπόρος της βαθιά,
ο ουρανός κι η αφανέρωτη όψη του,
μισό κι ολόκληρο του φεγγαριού,
φέξη και χάση του κόσμου.
Η προσευχή κι εικόνισμα για προσευχή,
ασήμαντα χαμένα λόγια την ώρα της καταστροφής,
τρίξιμο της θύρας για ζωή και για θάνατο.
Ναι ή όχι: κι υπάρχεις, δεν υπάρχεις.

*

Εσύ που ήσουν η αγάπη, πες μου τώρα πώς σταματούνε
το μυαλό, πώς το σκοτώνουν.

Ω μονοκύτταρο απολιθωμένο στο νεκρό σημείο,
κλειστό στο ναρκωμένο τείχος∙
και τ' αυλάκι για το αίμα κομμένο∙
κι η φωνή, αγέρας που ζει και φέρνει τον άνθρωπο στον άνθρωπο, φευγάτη∙
κι ο χτύπος της καρδιάς, ένας ρυθμός στ' ανώνυμο ρολόγι
και το κορμί απονευρωμένο κι η σάρκα στο έλεος της βροχής.
Ένα μάτι, γι' αυτό που λένε φως∙ τ' άλλο για το σκοτάδι.
Ο ήλιος, πυρωμένο τρελό πορτοκαλί
κι η νύχτα, μαύρη κυκλοδίωκτη αμμουδιά όπου βουλιάζεις.
Η θρέψη, η πέψη, ο ύπνος.

Οι άλλοι: τα διπλανά μονοκύτταρα, στη σειρά.

( Πάνος Θασίτης )

 

Περιστάσεις
Αυστηρές μητέρες που μπουκώνουν τα στόματα των παιδιών τους με λέξεις.
Για να μεγαλώνουν.
Στιγμές
Βιαστές της σκέψης και του μυαλού.
Κανένας δεν προβλέπει τιμωρία για τέτοιου είδους εγκλήματα, αφού δεν
υφίστανται καν.
Συνθήκες
Θήκες, σαν αποθηκευτικοί χώροι απόψεων. Αναλόγως με το "συν"
περιπλανιέσαι στους εαυτούς σου και διαλέγεις ποιον θέλεις να παρουσιάσεις
στο σόου της κοινωνικότητας.
Συγγενείς εξ αίματος με τις Αναιρέσεις.
Αρχικά, με τους άλλους.
Έπειτα, σφηνώνει το "αυτό" και εχθρός σου γίνεται ο εαυτός σου.
TANGUERA.