Ποίηση της παρακμής. Η μοντερνιστική τομή.

Νοσταλγίες

Μοιάζω τοὺς γέρους ναυτικοὺς μὲ τὶς ρυτιδωμένες
καὶ τὶς σφιγγώδεις τὶς μορφές, ποὺ εἶδα στὴν Ὁλλανδία,
παράμερα στῶν λιμανιῶν τοὺς φάρους καθισμένους
νὰ βλέπουνε, ἀμίλητοι, νὰ φεύγουνε τὰ πλοῖα.

Τὰ μάτια τους, ποὺ εἴχανε δεῖ κυκλῶνες καὶ ναυάγια,
λαχταριστά, νοσταλγικὰ τὰ παρακολουθοῦσαν,
καθὼς σηκώναν τὶς βαριὲς ποὺ τρίζαν ἄγκυρές τους
καὶ μπρὸς στοὺς φάρους ἤρεμα, πελώρια περνοῦσαν.

Σὲ λίγο τὴν ἀπέραντη τὴ θάλασσα ἀλαργεύαν
καὶ χάνονταν, ἀφήνοντας στὴν πορφυρὴ τὴ δύση
ἕναν καπνό, ποὺ αὐλάκωνε τὸν οὐρανὸ πρὶν σβήσει:
κι ὅμως οἱ γέροι ναυτικοί, ἀκίνητοι στοὺς φάρους,
μὲ τὴ μεγάλη πίπα τους σβησμένη πιὰ στὸ στόμα,
πρὸς τὰ καράβια πού ῾φυγαν ἐκοίταζαν - ἀκόμα...

Κώστας Ουράνης

 

Μονάχος θεατής


Ξύπνα για λίγο..
Τα μάτια άνοιξε και κοίτα γύρω σου:
βαθύ σκοτάδι και μυρωδιά από βρεγμένο χώμα...
Φινάλε μιας παράστασης που ήρθες για να ζήσεις,
μα σαν καλός ηθοποιός, ζωή το έργο πίστεψες πως ήταν.
Λησμόνησες - τι θλιβερό-
το ρόλο που τον διάλεξες να παίξεις σα θυμόσουν
σκοπό και στόχο και γιατί.
Κι αφού τον κόσμο ξέχασες αυτόν που σ'έστειλε εδώ,
πάλι σ'εκείνον θα βρεθείς...
Εσύ, μονάχος θεατής, αυτής σου της παράστασης:
μιας άσκοπης ζωής ...

Ζωή γεμάτη εγωισμό με κέντρο τον εαυτό σου
με γνώμονα ψευδαίσθηση και δήθεν ανοχή.
Ζητούσες χειροκρότημα υψώνοντας με στόμφο
το χέρι σαν δικτάτορας, που υπόσχεται ψωμί.

Μα δε σε ένοιαξε κανείς που έμεινε τη νύχτα
σ'ένα κουτί στην παγωνιά όσο είχες σπίτι εσύ.
Ούτε και νοιάστηκες γι'αυτόν που έσβηνε απ'την πείνα
όσο η κοιλιά σου γέμιζε με περισσό φαί.
Όσα στραβά γινόντουσαν τα άφηνες στην τύχη
αν τη δική σου τη βολή δεν έπλητταν σταλιά.
Δεν είχες μάτια για να δεις πως ήταν όλοι κρίκοι
μιας αλυσίδας οι ψυχές και μοιάζανε σα μια...

Είχες την τάση να μετράς με χρήμα τους ανθρώπους.
Να κρύβεις την ασχήμια σου σε ρούχα ακριβά.
Πρόβαρες στον καθρέφτη σου χαμόγελα και τρόπους,
που θα έκαναν πιο πειστική την άδεια σου ματιά.

Αισθήματα κι οράματα καυχιόσουν πως κατείχες,
μα όσους έφερες κοντά τους έδιωξες νωρίς.
Κι αν είχες στόμα που μιλά, αυτιά ποτέ δεν είχες
αφού μαζί σου να ακουστεί, δε μπόρεσε κανείς.

Σε αντωνυμίες κτητικές έχτιζες τη ζωή σου,
μα εκείνες τη γκρεμίζανε μονάχα πιο πολύ.
Για κοίτα τώρα γύρω σου, τι βρίσκεται μαζί σου
απ'όλα όσα έχτιζαν την άδεια σου ζωή ;

Οταν κατέβηκες στη γη, μαζί με τα φτερά σου
έδωσες μια υπόσχεση που ξέχασες νωρίς:
Να έχεις βλέμμα αληθινό κι αγάπη στην καρδιά σου.
Σε πειρασμούς ανώφελους, Εσύ να αντισταθείς!

Ηρθες να γίνεις μάρσιπος για όσους υποφέρουν.
Να φέρεις το χαμόγελο σε χείλη σφαλιστά.
Να αμυνθείς με σεβασμό για αγαθό συμφέρον,
σε μάτια που δε βλέπουνε, να λάμψεις σα φωτιά!

Τώρα που έφτασες εδώ, σε τούτο το γεφύρι,
δεν έχει δρόμο για να πας, δεν έχει επιστροφή.
Τώρα που χάνεις κάθετί που απόχτησες στη ζήση,
θυμίσου την υπόσχεση που έδωσες αυτή...


Στέβη Σαμέλη

 

Αυτή δεν ήταν, ανάμεσα σ’ όλες, η πιο όμορφη
αλλά μου έδωσε τον πιο βαθύ και παράφορο έρωτα.
Άλλες με αγάπησαν περισσότερο· και, χωρίς αμφιβολία,
καμιά δεν αγάπησα όπως αυτήν.

Ίσως ήταν επειδή την αγάπησα από μακριά,
σαν ένα αστέρι απ’ το παράθυρό μου…
Και το αστέρι που λάμπει πιο μακριά
μας φαίνεται πως έχει περισσότερες λάμψεις.

Είχα τον έρωτα της σαν ένα πράγμα αλλουνού
σαν μια παραλία κάθε φορά πιο μόνη,
που κρατούσε απ’ το κύμα αποκλειστικά
ένα νότισμα του αλατιού πάνω στην άμμο.

Βρισκόταν στην αγκαλιά μου χωρίς να είναι δική μου,
σαν το νερό σε μια διψασμένη κανάτα,
σαν ένα άρωμα που ‘φευγε με τον άνεμο
και που επέστρεφε με τον άνεμο πάλι.

Με διατρυπούσε η ανικανοποίητη δίψα της
σαν ένα αλέτρι στο λιβάδι,
ανοίγοντας στη φευγαλέα σχισμή της
την ευτυχισμένη ελπίδα της συγκομιδής.

Αυτή ήταν το προσιτό στο απρόσιτο,
αλλά γέμιζε όλο το κενό,
όπως ο άνεμος στα πανιά του καραβιού,
όπως το φως στο σπασμένο καθρέφτη.

Γι αυτό σκέφτομαι ακόμη εκείνη τη γυναίκα,
αυτή που μου έδωσε τον πιο βαθύ και παράφορο έρωτα…
Ποτέ δεν ήταν δική μου. Δεν ήταν η πιο όμορφη.
Άλλες με αγάπησαν περισσότερο… Και, χωρίς αμφιβολία,
καμιά δεν αγάπησα όπως εκείνη.
.
.
José Angel Buesa
 

 

" Δεν μου πήρε κανείς τίποτα
αλλά ώρες - ώρες νιώθω τόσο άδεια .

Κι αυτή ή καρδιά μου.....
χωράφι είναι καί φυτρωνει συνεχώς
αγκάθια πάνω της ;
Θά με σκοτώσουν κάποτε τό ξέρω ,
γιατί δέν έμαθα ποτέ ότι καί ή
καρδιά ακόμα , έχει όρια ..... "
...................................................................................
" ~ Νίκη Τάγκαλου ~ "
[ Επανάσταση Σιωπής ]

 

Σήμερα ήρθε και κάθισε στο
περβάζι του παραθύρου μου ,
ένα άσπρο περιστέρι.

- Τι γυρεύεις εδώ; τού είπα.
Μήπως σού έδωσαν λάθος διεύθυνση;
- Καθόλου, μου απάντησε.
Τι νομίζεις, το περβάζι σού είναι
μόνο για μαύρα πουλιά;
.............................................................
" ~ Μίλτος Σταχτούρης ~ "

 

Πόσο κίτρινος είναι ο ήλιος
που μας κοροϊδεύει.
Πόσο ιδανικοί εμείς αναλύοντας
τις ακτίνες του.
Πόσο απαίσχυντα ωραίοι
όταν τραβάμε το σύρτη.
Και μένουμε άφωτοι-
ο ένας απέναντι στον άλλον.

Γιάννης Βαρβέρης

 

Κανέναν δε φοβόταν...
Τίποτε δε φοβόταν...
Αλλά ένα πρωινό, ένα όμορφο πρωινό...
Του φάνηκε πως είδε κάτι...
Όμως είπε... Δεν είναι τίποτε...
Και είχε δίκιο...
Με τη δική του λογική, χωρίς αμφιβολία...
Δεν ήταν τίποτε...
Όμως το ίδιο εκείνο πρωινό...
Του φάνηκε πως κάποιον άκουσε...
Και του άνοιξε την πόρτα...
Μα την ξανάκλεισε... Κανένας, είπε...
Και είχε δίκιο...
Με τη δική του λογική, χωρίς αμφιβολία...
Δεν ήταν κανείς...
Και ξαφνικά φοβήθηκε...
Κατάλαβε πως ήταν μόνος...
Ή μάλλον όχι μόνος εντελώς...
Και τότε είδε...
Το Τίποτα μπροστά του...
Αυτοπροσώπως...

Ζακ Πρεβερ

 

Ήρθες όταν εγώ δεν σε περίμενα. Σαν κάθε νύχτα Καίοντας την ανάμνηση πικρών θανάτων Ανημποριά των γηρατειών, τρόμος της γέννησης, Σε τρώγλες σκοτεινές, στην αγκύλη της ηδονής Πέρα απ’ τους άδειους κάμπους των αποσπασμάτων Ήρθες όταν εγώ δεν σε περίμενα. Α πώς θα ζούσες Εσύ κι εγώ μια τέτοιαν εποχή Σάπιο φορτίο στ’ αμπάρι ενός Μεθυσμένου καραβιού που πέθαναν όλοι Βουλιάζοντας με χίλιες τρύπες στα κορμιά μας Μάτια θολά που χλεύασαν το φως Στόματα αδέσποτα στη φλούδα της ζωής Καίοντας την ανάμνηση -Νεκροί Σε μια εποχή ανέκκλητου θανάτου Ήρθες όταν εγώ δε σε περίμενα. Κι ούτε ένα νεύμα Μια λέξη, όπως η σφαίρα στο στίγμα του λαιμού Ούτε μι’ ανθρώπινη φωνήγιατί δεν είχε Ακόμα γεννηθεί καμιά φωνή Δεν είχε γεννηθεί τ’ άγριο ποτάμι Που ρέει στις άκρες των δακτύλων και σωπαίνει. Ανάμνηση ζωής -πότε ν’ αρχίζεις Αδίστακτος και πράος να βγάζω λόγους Να εκφωνώ στα κενοτάφια τους θρήνους Φθαρμένους στων φθόγγων την πολυκαιρία Και να κλειδώνεις τις μικρές μικρές χαρεςΌχι πατώντας στους νεκρούς σου πάνω στίχους Γιατί αν είναι κόκαλα, έρωτες ή χαμόσπιτα Με την κουβέρτα στην ξώπορτα χωρίζοντας τον κόσμο Στα δυο, κρύβοντας το σπασμό και την απόγνωση Κι έξω να ψάλλουν οι περαστικοί στο πείσμα των πιστών Στο πείσμα του άρρωστου παιδιού και του χειμώνα Α πώς θα ζούσες μια εποχή. Κι αυτός αδίσταχτος, Ο χρόνος, θρυμματίζοντας τη σκέψη Τα στέρεα σχέδια και τις βίαιες αποφάσεις Τα αιωρούμενα γιατί, τα υγρά χαμόγελα Ήρθες όταν εγώ δεν σε περίμενα. Μη με γελάσεις Αυτά δεν είναι τα κατώφλια που έχω σκύψει Αυτές οι κρύπτες που ριγούν τα τρωκτικά Δεν έχουν τίποτε από τ’ άρωμα της λάσπης Ούτε απ’ το χάδι των νεκρών στα όνειρα μας Γιατί έχει μείνει κάτι -αν έχει μείνει- Πέρα από θάνατο, φθορά, λόγια και πράξη. Άφθαρτο μες στην τέφρα αυτή που καίω Σαν κάθε νύχτα την ανάμνηση θανάτων Πικρών και ανεξήγητων θανάτων Γράφοντας ποιήματα χωρίς ήχους και λέξεις.
Αναγνωστακης

 

Γιορτάζει ποτέ κάτι που είναι διακαώς γιορτή; Ποιος ξέρει. Η αμφίσημη γιορτή με τα διάσημα δάκρυα: της ερχόμενης λύπης. Κόσμος περιμένει. Από νωρίς, το μετρό βραχνό. Έρωτες πάνω στα σύρματα, πάνω στα καλώδια των τρόλεϊ, πάνω στα ρόλεϊ των μαλλιών. Έρωτες στα χιόνια. Σοκολατάκια από σώματα στη σειρά, δαγκώνεις προσεκτικά. Τα δόντια της καρδιάς. Και οι ανάγκες των ανθοπωλείων. Των ανθρώπων.

Η βροχή πέφτει μακριά από μένα. Από σένα, από το μεταξύ μας διάστημα. Μέχρι χθες έβρισκε πάντα στόχο. Ήξερε και γινόταν μαύρη. Οι λέξεις στάζουν. The song remains the same. Δεν είσαι δω, δεν είμαι. Ούτε ποτέ. Οι έρευνες συνεχίζονται. Όμως ο βαλές του έρωτα τελειώνει πάντα με το μπαστούνι.
Σ. Σταυροπουλος

 

Ο ιστός της ηδονής


 

Ομολογώ ότι είμαι ένας αλκοολικός του αιδοίου
Το προτιμώ υγρό, ζεστό και αχαρτογράφητο.
Χωρίς σύνορα...

Έχω μπλεχτεί αμέτρητες φορές στον ιστό του. Άλλοτε δέχτηκα τσιμπήματα όλο φαρμάκι, άλλοτε μηνύματα που δεν μπόρεσα να αποκρυπτογραφήσω.
Ενίοτε χανόμουν μέσα στους δαιδάλους του και καμιά φορά άφηνα μέσα του κομμάτια από την ψυχή μου...
Ευτυχώς, έβρισκα τρόπο να ξεγλιστράω...

Όσες φορές πάντως και αν μπλέχτηκα μεθυσμένος στον ιστό της ηδονής, πάλι ξαναγυρνούσα.
σαν διψασμένος που δεν τον ξεδιψά το αλμυρό νερό των ωκεανών...

 

Περπατώ στην πόλη
όταν ο ήλιος δεν είναι εδώ
Πληγωμένη πλατεία με άδειους αρμούς
και ανοιγμένα σωθικά
Ο ποιητής ανοίγει το στόμα
και σε κάνει μια χαψιά
Ούτε κοκαλάκι πια να λιώνει
κάτω από το χώμα

Ένας λύκος απαγγέλλει
στο απέναντι πεζοδρόμιο
μόλις δει το φεγγάρι
Τι μεγάλα μάτια που έχεις;
για να σε κλείσω μέσα μικρή μου
Και τι μεγάλη μύτη καλέ μου;
για να μυρίζω την θέρμη του αίματος
όταν θα σου λείπω

Ειρήνη Ιωαννίδου

 

 

Όταν ήμουν αφύλακτη

Όταν ήμουν αφυλάκτη
τότε που τα πράγματα ήταν περίπλοκα
κι είχαν τις ευθύνες τους
τον καιρό που μιλούσα στην άδεια καρέκλα
για τον πυρετό μου
αιτία ποίησης ωιμέ.

Τότε που βρέθηκα στο κάτω της ζωής
ενώ για το άνω είχα βγάλει εισιτήριο
σε γύρευα στην μυρωδιά της θάλασσας
στον βηματισμό των δρόμων
στην ανάπαυλα των πουλιών.
Και πού δεν σε 'ψαχνα για να αγγίξω
το ευτυχές κομμάτι σου.

Έτσι πίστευα πως θα ευδαιμονήσω
αγγίζοντας αυτό το ευτυχές κομμάτι σου.

Μα εκεί που εσύ κατοικείς δεν υπάρχει
κανείς δρόμος.
Όλοι γκρεμισμένοι.
Ούτε ένα τόσο δα δρομάκι να το αγγίξει
η ζωή μου.

Γι αυτό το όλο φως δεν έχει που να πλυθεί.
Κι όλο το λάθος της φωνής
κι όλο το βάθος της σιωπής
να μπερδεύει τα αηδόνια
σαν μιλάνε στο δάσος που κυλάει η θάλασσα
όταν ονειρεύεται τα λεπίδια της αγάπης.

Με τις κουρασμένες αλήθειες
να χτυπάνε τα φτερά τους.
Όταν ήμουν αφύλακτη σε ζητούσα
στην υπεροψία της απουσίας σου.

~στέλλα βρακά~