Ποίηση της παρακμής. Η μοντερνιστική τομή.

ΤΑ ΜΟΥΝΑΚΙΑ

Μουνάκια φλογισμένα σαν τα ρόδα

Σαν του νεοφούρνιστου ψωμιού τη θραψερή ζεστοβολιά

Μες τα τρεμόπαχα μεριά σας
που ονειρεύεστε νυχτιές οργιακές

Παρθενικά μουνάκια!
αργοσαλεύουν τα χειλάκια
τα χνουδωτά!

Σαν γαρούφαλλων ανεμόσειστα φυλλάκια

Σαν στοματάκια διψασμένα
από ποια δίψα;

Και κάπου-κάπου αργοκυλά
στων διακαμένων σας χειλιών την άκρη

της βαρβατίλας καβλομύριστο ένα δάκρυ!

Κ. Βαρναλης

Υ.Γ.: ανέκδοτο ποίημα του Κώστα Βάρναλη. Το ποίημα αυτό γράφτηκε το καλοκαίρι του 1974 στην Αίγινα, λίγους μήνες πριν πεθάνει ο ποιητής, το Δεκέμβρη του 1974.

 

Αιχμαλωσία

Υπάρχουν φαίνεται πολλές κι αντίμαχες πληροφορίες για την υπόστασή μου.
Οι ζωγράφοι με ζωγραφίζουν, οι τροβαδούροι με τραγουδάνε,
τα ραδιόφωνα με βρίζουν, οι σοφοί με παρακολουθούνε
με θεόρατα τηλεσκόπια να βασανίζω τη νύχτα, να οργώνω τ’ αστέρια
και τα μικρά παιδιά με φαντάζονται με τη χρυσή μου πανοπλία,
να τριγυρίζω σιωπηλός τον κόσμο.
Μα έξω στους δρόμους ο λαός περιμένει τους αστρολόγους,
σ’ αυτούς έχει τυφλή εμπιστοσύνη, αυτοί θα αποφασίσουν αν υπάρχω.
Αν αξίζει τον κόπο να γίνουν ετοιμασίες, αν πρέπει τελικά να ’ρθουν να με χτυπήσουν.

Όμως εγώ γι’ αυτούς που θα ’ρθουν να πολεμήσουν εδώ, σ’ αυτές τις ακρογιαλιές.
Εγώ γι’ αυτούς με τα καράβια και τις ασπίδες, έχω κι άλλες πολλές ατέλειωτες ακρογιαλιές.
Για τον ανίκητο στρατό τους, έχω κι άλλες πλουσιότερες χώρες.
Για τους μεγάλους στρατηγούς, έχω κι άλλες πορείες μάχες κι ελιγμούς.
Θα τους αφήσω να προχωρήσουν, να νικήσουν φανταστικούς εχτρούς.
Να μπούνε με τ’ άλογα, με τ’ άρματα και τα σπιρούνια στις βαθιές και βροχερές κοιλάδες να βυθιστούνε.
Κι όταν αυτοί θα καταχτήσουν τις λίμνες, θα συναντήσουν τα ποτάμια.
Και τότε θα βγω να τους μιλήσω και τα τους πω, πως έχω κι άλλα μεγαλύτερα
και βαθύτερα ποτάμια κι ας δοκιμάσουν να τα περάσουν κι αυτά.
Κι εσύ ένας αιχμάλωτος, τους ονειρεύεσαι και τους θαυμάζεις.
Φυλακισμένος στον κρυστάλλινο πύργο μου και λαχταράς να ’ρθουν και να σ’ ελευθερώσουν.
Κι όταν θα βλέπεις να πλησιάζουν, όταν θ’ ακούς από μακριά ή θα φαντάζεσαι τα βήματά τους,
θα γεννηθούνε μες την καρδιά σου κρίνοι και χελιδόνια.
Για σένανε έχω να δώσω μια συμβουλή: μην ελπίζεις. Ποτέ δεν θα φτάσουν κοντά σου.
Καλύτερα να μελετήσεις βαθύτερα την ομορφιά μου κι ίσως αυτό να σε παρηγορήσει.
Εδώ σ’ αυτή τη χώρα ο χειμώνας είναι κι αυτός σαν εσένα, ένας μεγάλος φυλακισμένος.

Όσο για κείνους που θα τολμήσουν να μπουν στις έρημες πολιτείες μου.
Εκείνοι θα προχωράνε πάντοτε και θα βαθαίνουν στην άγνωστη χώρα.
Κι εγώ θα τους γεμίζω βαθιές νοσταλγικές αναμνήσεις.
Κι όσο θα προχωράνε, θα λιγοστεύω και θα πληθαίνω την απορία τους.
Και θα αντικρίζουν πάντοτε καινούργιους πύργους, γαλάζιους, πυκνούς, αστραφτερούς.
Και θα ’χω πάντοτε γι’ αυτούς κι άλλες πολλές κι αλλεπάλληλες δυσκολίες,
πουλιά, βροχές, σεντόνια, παράθυρα, καθρέφτες κι αλυσίδες.

Κι εσύ ένας φυλακισμένος, θα στοχάζεσαι έναν αγώνα παντοτινό.
Θα γεννιέσαι, θα μεγαλώνεις και θα πεθαίνεις μελαγχολικός.
Κι ανάμεσα σε σένα και σ’ αυτούς που αιώνια θα πλησιάζουν,
όρθιος κι αδυσώπητος, ακίνητος και σκοτεινός, θα στέκομαι Εγώ.

( Νάνος βαλαωρίτης )

 

Σφραγίδα

Καταλογάδην οι ηδύτητες
κι η σάρκα στον αέρα με
αλλόφρονες σειρήνες.
Οπιομανής ο Απόλλωνας διασύρεται
στα χρηματιστήρια των ηδονών.
Άι Ηράκλειτε των ροών,
το σπέρμα έμφλογο σ’ επικυρώνει.

( Έκτωρ Κακναβάτος )

 

Ψαλίδι και ρολόϊ

Το αφησμένο πέσιμο του ψαλιδιού
απάνω στο τραπέζι,
που ’ναι η γιαλάδα του σαν όψη φωτισμένη από θυσίες,
κει μέσα κρατημένες,
μακριά από το ξέσκασμα των αλλονώνε,
που ’ναι πιο τυχεροί πλασμένοι.

Ο κρότος του μιλάει για τη δουλειά τη βραδυνή,
στο κλείσιμο μέσα από τζάμια χειμωνιάτικα,
στο νεκροζώντανο το χώσιμο
σε τρύπες ολάνοιχτες καλοκαιριού,
κι ανοίγει πλημμυρίσματα,
σε καταδίκες που θα κρατήσουνε καιρό.
Τις συντροφεύει.

Και δίνει στις ελπίδες,
– κουρασμένες –
πιο πολλή ζωή απ’ το ρολόϊ που
– λες ποτέ δεν κάνει τίποτ’ άλλο –
μετράει τη δουλειά του ψαλιδιού.

( Θεόδωρος Ντόρρος )

 

Δελτιο εκτακτων δακρυων Η πτήση αναβάλλεται…
το πρώτο δρομολόγιο χελιδόνι
έσπασε τα πτερόεντα φανάρια του
στις συμπληγάδες μιας εαρινής αυταπάτης
Τι περιμένω λοιπόν εδώ στο φράχτη με τις αγριοτριανταφυλλιές;
Ποιο αποδημητικό όνειρο θα ραμφίσει το μαρτιάτικο βραχιολάκι;
Μέσα από αγκάθια λόγια, με υγρά μάτια μονοπάτια
άσπρη κόκκινη και γιορτινή
με το ροδομάγουλο χεράκι του Απρίλη
γνέφω ωτοστόπ στη λήθη
© Τζούλια Φορτούνη  

 

Πράγματα τόσα έχω κάνει για χάρη σου
που πρέπει ειδικά να προσέξω
μην και η ιστόρησή τους στ’ αφτιά σου ως παράπονο ηχήσει·
γιατί τα πάντα έχουν γίνει από αγάπη —
και αυτές ακόμη οι αστραπές και οι κυκλώνες που ελευθέρωσα
απ’ της Πανδώρας το κουτί
που ο ίδιος μια μέρα μου έβαλες στα χέρια,
ναι, αληθεύει πως πόνεσαν πολύ,
πως πολλές φορές τη σάρκα μου την ξέσκισαν απ’ τη ρίζα
και μένα μ’ έβαλαν να ψάχνω την καρδιά μου
με το φόβο μην δεν ακούσω το στρατιώτη βηματισμό της,
τα πάντα απόφαση δική μου και νηφάλια,
δική μου απώλεια κι απόλαυση δική μου,
και μέσα τους μ’ αντίκρισα πιότερο ακόμη γυναίκα
ικανή γι’ αναρριχήσεις κι ακροβασίες,
μ’ επιμονή όνου πεισμωμένου,
και που μ’ αυτά πορεύτηκα σε μονοπάτια άγνωστα,
συνεπαρμένη απ’ την οσμή την εγγύτατη της ευτυχίας,
ψάχνοντάς σε πίσω από χειρονομίες, πόρτες κλειστές
κι απ’ τον τρόπο που άφηνες τα ρούχα σου
κι όταν σε βρήκα
διάπλατα σου ανοίχτηκα
σαν κλουβί γεμάτο αηδόνια
γνωρίζοντας επίσης πώς είναι
ένα άστρο να έχεις εκτυφλωτικό στα σωθικά σου.

Λοιπόν, με παράπονα να σφάλλω δεν θέλω—
υπεύθυνη με κρίνω για τον ήλιο και τη σκιά,
όμως, αχ αγάπη μου, πόσο με πονά
που -όντας εγώ στον ουρανό σου
σαν αστέρι περιπλανώμενο,
άσπλαχνα αναρτημένο στο σύμπαν σου-,
τη λάμψη μου δεν ανακάλυψες,
ούτε με κατοίκησες
το φως μου κατακτώντας,
παρά τόλμησες μονάχα
να με ψηλαφήσεις — Τζιοκοντα Μπελι  

 

Ποιο πάθος λες;
Αυτό ν’ αφήνεσαι ρευστός
σε κάθε ερεθισμό του χώρου σου;
Το πάθος ν’ απαντάς σα στρείδι;
Το πάθος να παλεύεις με τα πάθη σου
δε λογαριάζεις;
Κι έπειτα
για ποια λευτεριά του αδέσμευτου μιλάς;
Μες στη σκλαβιά τη θέλω εγώ τη λευτεριά σου.
Μες στη σκλαβιά, που για να καταλύσεις,
αναγνωρίζεις πρώτα κι αποδέχεσαι.

(Τίτος Πατρίκιος)

 

..Ωραίο να ζεις ξαλαφρωμένος τ' ουρανού το βάρος
ωραίο να ζεις απολησμονημένος
ωραίο να ζεις τρυγώντας γήινες ώρες
ωραίο να ζεις αντίπερα των άστρων

Ωραίο να ζεις πλησιάζοντας τις βρύσες
ωραίο να ζεις ακούγοντας τις φλέβες
ωραίο να ζεις με το ένα μόνο πρόσωπό σου
ξεχνώντας το άλλο στο δικό του κόσμο

Ωραίο να ξέρεις - κι όμως να σωπαίνεις

Ν' απλώνεις ρίζες - κι όμως να βυθίζεσαι

Ορέστης Αλεξάκης

 

 

Πως να φιλιώσεις με το θάνατο?
Παίζεις μαζί του, φλερτάρεις
Με τη σιγουριά ότι έχεις τη ζωή.
Νόμιζες ότι αυτή τη φορά θα το κατάφερνες αλλά μάταια.
Και ξάφνου η ζωή θολή εικόνα...
Το σώμα σου σε προδίδει
Δυσανεξία στη ζωή αναρωτιέσαι...
Το μυαλό σου μουδιάζει....
Ότι κι αν σου λένε, βουητό ενοχλητικού εντόμου.
Παραίτηση?

Έγινε προϊόν με ημερομηνία λήξης
Σάπιες σκέψεις μόνο κατακλύζουν το μυαλό
Τώρα που...
Πες το ... τώρα που ο θάνατος σε φίλησε στο στόμα

Για χάρη του πρόδωσες τον ίδιο σου τον εαυτό
Τι γητευτής ο θάνατος
Πόσο προδωμένη να νιώθει η ζωή ?

Την κοιτάς στα μάτια και της αποκρίνεσαι...
Καλύτερα μαζί του παρά μαζί σου με τόσο πόνο
Και απλά κλείνεις τα μάτια
Μια δική σου περίεργη νίκη
Η τελευταία σάπια σκέψη σου

 

Σ' όλη μου τη ζωή, περιπλανιέμαι παντού, περιμένοντας κάτι.
Σ' όλη μου τη ζωή, κατά βάθος, νιώθω σα να περιμένω σε σιδηροδρομικό σταθμό. Και πάντα αισθανόμουν ότι όσα έχω ζήσει ως τώρα, δεν ήταν η πραγματική μου ζωή, αλλά μια μακριά αναμονή, μια μακριά αναμονή, για κάτι αληθινό, κάτι σημαντικό.

-Αντρέι Ταρκόφσκι-

 

- Η μεγαλύτερη ελευθερία που μπορείς να δώσεις σε κάποιον είναι να σεβαστείς τις επιλογές του.


- Ακόμη κι αν δεν είμαι μία από αυτές ;


- Ειδικά αν δεν είσαι μία από αυτές. Βρες το θάρρος να αφήνεις σιωπηλά να φύγει όποιον στέκεται μονίμως στην πόρτα, όποιον πηγαινοέρχεται και όποιον δεν κάνει καμία προσπάθεια να μείνει στη ζωή σου.


- Γιατί σιωπηλά ;


- Είναι φορές που οι λέξεις είτε περισσεύουν είτε δεν αρκούν. Σε αυτές τις στιγμές, τι άλλο πιο δυνατό από τη σιωπή θα βρεις να πεις ;